Repressieve strategie
Hoewel de betrokkenheid in de GAL-affaire, van zowel de Spaanse als de Franse staat, voldoende gekend is, mogen wij die van de politieke klasse in Euskal Herria niet vergeten. Na de aanslagen van GAL tonen de reacties van M. Poubu (burgemeester van Ziburu), Jean-Pierre Destrade (député van de PS), Michel Inchauspé (député van de RPR) en anderen… (die zich tegen alle geweld uitspraken) nochtans aan, dat er geweld is dat veroordeeld moet worden en dat er geweld is dat gerust gesteund mag worden. Alle politieke partijen, van RPR (Rassemblement Pour la République) over PC (Parti Communiste), hebben zich met hand en tand verzet tegen de Baskische beweging, in functie van de allesoverheersende heilige staatseenheid.
Het merendeel van de gekozenen hebben de acties van GAL ondersteund en beschermd. In plaats van de acties te veroordelen, hebben zij de manifestaties en de protestacties tegen GAL aangeklaagd en van de slachtoffers, schuldigen gemaakt. De reacties van de “dignitarissen en notabelen” waren betekenisvol.
In december 1984, na de moord op Ramón Oñaederra, “Kattu”, veroordeeld de onderprefect van Bayonne, Jézéquel, de aanslag niet en de beschuldigde de vluchtelingen ervan een minderheid te zijn die zich verstopte achter het scherm van een vredelievende gemeenschap om subversieve activiteiten te kunnen uitvoeren. Na die verklaring zijn de eerste aanhoudingen en deportaties naar Panama begonnen. De gemeenteraad van Bayonne verstuurt een brief aan de Minister van Binnenlandse Zaken met de vermelding van de protestacties na de aanhoudingen en vraagt meer politie.
In diezelfde logica (na de moord op Xabier Perez de Arenaza) stuurt de gemeenteraad van Biarritz een gelijkaardige brief aan minister Gaston Deferre: de meerderheid van de gekozenen verklaren zich akkoord om de repressie tegen de vluchtelingen gevoelig te strenger te maken. Afgezien van het meningsverschil tussen Bernard Marie (burgemeester Biarritz) en Jean-Pierre Destrade [niemand zoekt middelen om de vluchtelingengemeenschap te beschermen tegen de moorden van GAL] staan alle neuzen in dezelfde richting. De assemblee van burgemeesters van Labourd stuurt een verbijsterende brief aan Deferre (aangaande de aanslagen van GAL), waarin de thesis van wraak wordt verdedigd!
De beslissing GAL (en de voorlopers van paramilitairen en parapolitionelen moorddadige groepjes) te creëren, werd op het hoogste niveau van de Spaanse staat genomen, en kon rekenen op de collaboratie van de Franse leidende figuren en structuren. De Franse staat, en dan nog onder socialistisch bewind, begoochelde zich om een “jonge democratie” ter hulp te snellen. Zo jong was die staat evenwel niet, en zeker niet democratisch! De bedoeling was ter plaatse, hoofdzakelijk linkse militanten te liquideren en terreur te zaaien, de bevolking op te zetten tegen de vluchtelingen en de onafhankelijkheidsbeweging te verzwakken, om ze op die manier volledig uit te schakelen. Een onafhankelijkheidsbeweging die wilde aantonen dat zij niet van plan was een onderdrukt volk te negeren, die wilde strijden voor het recht van bestaan van het Baskische Volk en die een eigen, alternatieve maatschappij wilde opbouwen.
Hun voornemen was vergeefs. Niettegenstaande de menselijke drama’s, ontsproten aan de moordmachine GAL, niettegenstaande de waaier aan middelen en maatregelen door de Spaanse en de Franse staten aangewend, is de strategie om de onafhankelijkheidsbeweging te verpletteren een totale mislukking geworden.
Het klimaat, ontsproten uit dit offensief, zal dienen om het geheel van de abertzalebeweging aan te vallen.
Leclerc d’Orléac, adjunct te Bayonne, verklaart na protestacties: “Ik waarschuw de manifestanten van Bayonne. De RPR zal de gang van zaken niet langer tolereren”.
Motie van de gemeenteraad van Biarritz: “De stad Biarritz wordt het theater van extreem zware gewelddadigheden. Sedert enkele maanden leeft onze regio op het ritme van geweld. Wie vraagt zich vandaag niet af van wie de volgende aanslag zal komen? GAL? Iparretarrak? Waar? Wanneer? Hoe? ” De hersenspoeling is dus begonnen: GAL en Iparretarrak worden op gelijk voet gesteld. Iedere gerechtvaardigde eis van de Basken wordt tegengehouden om op die manier de abertzales te marginaliseren.
De moorden op sympathisanten van de abertzales worden gerechtvaardigd. Verklaring van M. Poubu, burgemeester van Ziburu, voor de micro’s van Radio Bayonne: “Er bestaat niet de minste twijfel over hun militantisme, en ze zij te ver gegaan in hun engagement”. (Verklaring, volgend op de moord van Christian Olazkoaga.)
Alle middelen waren goed om de abertzales in een slecht daglicht te stellen: zij waren verantwoordelijk voor het negatieve resultaat in de toeristische sector. Daarom werd UDIT (Union de Défense des Intérêts Touristiques) opgericht. Over GAL geen woord.
Er werd zelfs aangedrongen om milities in het leven te roepen. De burgemeester van Garazi, de heer Lhonost, verklaart in augustus 1984 voor de micro’s van France Inter: “Een paar personen uit de stad zijn bij mij gekomen om anonimiteit te vragen, terwijl zij zich ten dienste stellen van het gemeentehuis om acties uit te voeren”.
