Manuel Fraga Iribarne

Manuel Fraga Iribarne, Franquist tot in de kist, overleed op 15 januari 2012.

Als woordvoerder van Franco kondigde Fraga Iribarne de executies van de politieke gevangenen aan. Als zwaarwichtige pion in de regering en voorzitter van de ministerraad tekende Fraga Iribarne de doodsvonnissen. Als minister van informatie verzweeg Fraga Iribarne conflicten en stakingen of spande hij zich in om een campagne van diskrediet te lanceren. Op zijn veertigste maakte Franco van hem de hoogste verantwoordelijke voor de informatie (propaganda) en boegbeeld van het regime. Noem hem gerust een Spaanse Goebbels.

Julián Grimau, lid van het “Comité Central del Partido Comunista” (centraal comité van de communistische partij), viel (?) na zijn arrestatie in 1962 door het raam van de 2de verdieping van het zogenoemde “Casa de las Torturas” (het huis van de folteringen), officieel de DGS-Dirección General de Seguridad (algemene directie van de veiligheid). Hij brak beide polsen en het voorhoofd.

Fraga Iribarne communiceerde publiekelijk dat Grimau een “excellente” behandeling had gekregen bij de DGS, maar dat hij tijdens de ondervragingen, om een totaal onbekende reden, van zijn stoel gesprongen was en opzettelijk door het raam gesprongen was. (Foto: cancioneros.com)

Fraga Iribarne beantwoordde de internationale druk met een hevige campagne, waarbij hij Grimau in diskrediet bracht door hem voor te stellen als dader van ontelbare misdrijven. Grimau werd op 20 april 1963 geëxecuteerd te Madrid, na een schijnproces dat 5 uur duurde.

Zelfs tot aan zijn dood rechtvaardigt Fraga Iribarne de executie van deze “sanguinario asesino”, bloeddorstige moordenaar, en stemde met zijn partij, de Partido Popular, tegen de rehabilitatie in 2006.

Jerzy Buzek en Fraga Iribarne

Jerzy Buzek (1940) was van 14 juli 2009 tot 1 januari 2012 voorzitter van het Europees Parlement. Buzek was in 1997-2001 minister-president van Polen. Hij volgde een opleiding als scheikundig ingenieur en was actief in de wetenschap, onder meer als hoogleraar. Verder speelde hij in de jaren tachtig van de vorige eeuw een leidinggevende rol in de vrije vakbond Solidariteit. Na de omwenteling in Polen werd hij politiek actief. Hij werd opgevolgd door de Duitser Martin Schulz, de voormalige partijvoorzitter van de Progressieve Alliantie van Socialisten en Democraten die op 17 januari 2012 verkozen werd tot nieuwe voorzitter van het Europees Parlement.

Tijdens zijn afscheidsrede bracht Jerzy Buzek postuum hulde aan Manuel Fraga Iribarne, die hij een groot Spaans staatsman noemde: “Manuel Fraga Iribarne, die op 15 januari 2012 stierf, was een groot staatsman, een belangrijke architect van de democratisering van Spanje, één van de oprichters van de Partido Popular, en in de jaren '80 een Europarlementariër”, zei Buzek. Hij vroeg de dochter van de overledene, het Europarlementslid Carmen Fraga Estévez (EVP) om de condoleances van het Parlement aan het hele gezin over te maken.

De 82-jarige Anita Sirgo een legendarische communiste uit Asturias, houdt er een andere mening op na. Zij is het levende bewijs van de folteringen die zij en haar man Alfonso Braña moesten ondergaan tijdens de mijnstakingen van 1962. Deze folteringen werden door Fraga koelbloedig ontkend, terwijl hij de opdracht gegeven had om troepen naar ongewapende stakers te sturen. “Ik verheug mij niet over zijn dood, omdat ik niemand de dood toewens, maar er overvalt mij een wrang gevoel van verontwaardiging als ik de postume loftuitingen hoor, als ik op TV hoor welke goede man hij wel was”.

En zij staat niet alleen. Honderdduizenden lotgenoten delen haar mening na het zien van de begrafenis die alles weg had van een staatsbegrafenis. Zelfs het Koninklijke Paleis was vertegenwoordigd door Felipe en Laetitia. Manuel Fraga Iribarne, een van de beruchtste politieke vertegenwoordigers van het fascistische Franco-regime werd als het ware de hemel in geprezen. Zijn slachtoffers blijven verweesd achter. Hun laatste hoop op justitiële rechtvaardigheid werd definitief de grond in geboord. Nochtans staan heel wat onfrisse (?) zaken op zijn bloedig palmares :

· De moord op de communist Julián Grimau in 1962

· De brutale repressie van de mijnstaking in 1962 aangehaald door Anita Sirgo.

· De moord in 1963 op de anarchisten Delgado en Granado, omgebracht met de garote (wurgpaal). Zij werden beschuldigd van bommen te hebbben gelegd, wat ze niet gedaan hadden. Onder foltering hebben ze zich zelf beschuldigd.

· De moord in 1974 op de anarchist Salvador Puig Antich, omgebracht met de garote (wurgpaal).

· De moord op 5 arbeiders tijdens de onlusten van 3 maart 1976.

· De moord op Vicente Antón Ferrero in 1976

Manuel Fraga Iribarne is uitgegroeid tot het icoon bij uitstek van de Spaanse straffeloosheid inzake misdaden en misdadigers van het Franco-regime.

Hij is echter niet de laatste schakel van het Franco-regime zoals sommige kranten beweren: Rodolfo Martín Villa is nog in leven, politieke verantwoordelijken van Falange, de hoogste gezagsdragers van de repressietroepen zijn nog in leven. Ook het door Franco aangestelde staatshoofd is nog in leven, zodat de Principios del Movimiento intact konden blijven.