Los niños robados

De gestolen kinderen van het Franquisme

Gedurende de Franquistische dictatuur werden republikeinse of Baskische nationalistische vrouwen de nieuwe Eva’s genoemd. Franco en de zijnen verkondigden dat deze vrouwen kinderen verwekten die vijanden waren van het “ene, vrije en grote Spanje”.

Als de kinderen 3 jaar werden, moesten ze de gevangenis verlaten, en werden ze opgenomen in de Auxilio Social, de sociale bijstand, in centra die gunstig stonden ten aanzien van het bewind of in de katholieke kerk. Soms werd er zelfs niet gewacht tot de kinderen 3 jaar werden. Er zijn veel gevallen bekend van vrouwen die van hun pasgeboren kind beroofd werden. Er werd gewacht tot de ter dood veroordeelde vrouwen bevallen waren alvorens toe te slaan, en 48 uur later stonden die vrouwen al voor het vuurpeloton. Andere vrouwen werd verzekerd dat hun kind, om eigen welzijn, opgenomen werd in internaten, maar die vrouwen hebben hun kinderen nooit teruggezien. De meerderheid van die kinderen, het aantal is onbekend, eindigden bij families die de hunne niet waren. Tot op de dag van vandaag leven vele, intussen volwassen geworden vrouwen en mannen, onwetend over hun ware identiteit, over wie hun echte ouders waren.

De meest etterende en bloedende wonde die Guerra Civil naliet, is wellicht het feit dat duizenden kinderen van hun republikeinse of Baskische moeders werden weggerukt om heropgevoed te worden volgens de principes van het nationaalkatholicisme.

De Catalaanse historicus, Ricard Vinyes van de Universiteit van Barcelona, heeft berekend dat ongeveer 42.000 kinderen, dit trieste lot hebben gedeeld. Volgens de historicus kan het cijfer ook hoger gelegen hebben, want in het register van de 17 vrouwengevangenissen werden de geboortes niet genoteerd. Ook de namen van de kinderen die mee opgesloten werden met de moeder zijn onbekend. Naast het absoluut onwettige karakter van deze maatregel, is het drama van de “niños robados”, het meest schrijnende uit de geschiedenis van een rechtstaat.

Ricard Vinyes, de voornaamste onderzoekshistoricus over de “niños robados” vertelt dat in tegenstelling tot Argentinië, waar de praktijken clandestien gebeurden, men in Spanje niet de minste moeite deed om deze wanpraktijken te verhullen. Integendeel, men was trots omdat dit aanzien werd als een “operatie t.b.v. de redding” van de kinderen, redding die alleen mogelijk was via het nationaalkatholicisme. Zij werden van hun moeders weggerukt om geplaats te worden in instituten en gezinnen (trouw aan Franco en de Kerk) om hen daar van de zonden van hun ouders te bevrijden. De maximale paradox is dat veel van die kinderen, afkomstig van ongelovige ouders, later priester of non werden.

De ideoloog van deze apartheid is, volgens Ricard Vinyes, de psychiater Antonio Vallejo Nájera, jefe del Servicio de Psiquiatría del Ejército (chef van de psychiatrische dienst van het leger). In een programma, gebaseerd op de stellingen uit psychiatrische congressen van de Nazi’s waar hij aan deelnam, ontwikkelde hij een programma van eugenetica en bescherming en verbetering van het ras, waarbij hij als enig doeltreffend middel de totale scheiding van kinderen van moeders van de “Rode Horde” (dat is al wie Franco niet genegen was) vooropstelde.

Vallejo-Nágera was niet alleen het referentiepunt van de Spaanse psychiatrie tijdens de dictatuur. Zijn vrouw was een intieme vriendin van de vrouw van Franco, met als gevolg dat zijn invloed op Franco aanleiding gaf tot een reeks wetten die uitmondden in een “gran depuración infantil”, een grote zuivering van kinderen.

Er bestaan geen betrouwbare documenten over onregelmatige adopties, alleen aanwijzingen. Maar deze wandaden kunnen niet verder onderzocht worden, omdat het “Tribunal Tutelar de Menores”, het Hof dat beslist over het voogdijschap van minderjarigen, verbiedt dat de archieven geraadpleegd worden, hoewel die minderjarige nu al 60 of 70 jaar oud zijn. Maar het meest schrijnende en weerzinwekkende in die sinistere geschiedenis was de toestand van zwangere vrouwen (veelal verkracht tijdens de gevangenschap) die ter dood veroordeeld waren. De wet verbiedt zwangere vrouwen te executeren, en dus werd er gewacht tot 48 uur na de bevalling. Veel slachtoffers zaten nog in rolstoel, omdat ze niet rechtop konden staan. Wat gebeurde er met die kinderen? Geen idee, ze werden uit de gevangenis weggehaald en "ergens” ondergebracht.

Bron: memoriadesaparecidos.blogspot.com, 21 november 2008

Allusie op Saturrarán

De Catalaanse journalisten Montse Armengou en Ricard Belis, in samenwerking met de historicus Ricard Vinyes, hebben een paar jaar terug een televisiedocumentaire gemaakt: “Los niños robados del franquismo”, de gestolen kinderen van het Franquisme.

In deze documentaire komt één van de weinige referentiepunten aan bod ten aanzien van de Cárcel de Saturrarán, in Gipuzkoa. Een getuige, Concepción Vázquez del Río, afkomstig uit Asturias, verklaart: “Op een bepaald ogenblik lieten de nonnen de gevangen vrouwen, zonder hun kinderen, samenkomen op een binnenplein, onder het voorwendsel dat de kinderen een onderzoek moesten ondergaan. Toen ze terugkeerden naar hun cellen waren ongeveer 100 kinderen verdwenen.”

Wegens allerhande verboden zijn er geen harde bewijzen voorhanden, maar een andere gevangene, Sagrario Merodio, die 6 jaar in Saturrarán verbleef, heeft verklaard: “Twee zussen uit Asturias waarschuwden de nonnen dat hun derde zus moest bevallen. Ze werd naar de verloskamer gebracht en nadien werd verteld dat het kind dood was.” Sagrario Merodio kon niet bevestigen dat er nog meer van die gavallen waren, maar van dit geval was zij absoluut zeker.

(Noticias de Gipuzkoa. 04 / 02 / 09) - posted by Ahaztuak1936-1977 @ 07:30