Unai Romano

06 september 2001

In Gasteiz werd Unai Romano gearresteerd op zijn bed en incommunicado gesteld. Er wordt o.a. een agenda van zijn broer meegenomen.

09 september 2001

Unai Romano werd opgenomen in het ziekenhuis. Daar bleek het nodig dat hij door maar liefst vier verschillende medische diensten werd onderzocht!!!

Kaakchirurgie, Algemene Geneeskunde, Traumatologie en Oogheelkunde. Het verslag spreekt over een zwelling van het hele aangezicht, maar geen inwendige kwetsuren noch breuken. Het onderzoek kon niet volledig gebeuren omdat de oogleden niet geopend konden worden. Toch werd hij later overgebracht naar de gevangenis van Soto del Real.

12 september 2001

Gisteren verscheen Unai Romano "incommunicado" (zonder bijstand van een vertrouwensadvocaat) voor rechter Guillermo Ruiz Polanco. Met een steunkraag om, twee blauwe ogen, de oogbollen met bloed doorlopen (waardoor hij gedurende drie dagen niets had kunnen zien!), en duidelijke sporen van vele slagen. Hij had heel even aan zijn advocaat kunnen vertellen over zijn behandeling bij de ondervraging door de Guardia Civil ("plastic zak", elektroden aan de testikels en achter de oren, aankondiging "dat moeder zou overleden zijn"). Rechter Ruiz Polanco wilde niet naar hem luisteren en gaf zelfs als antwoord "dat zeggen ze allemaal". Om hem (en zijn lichamelijke toestand) voor de buitenwereld af te zonderen, werd een hele vleugel van het Hooggerechtshof voor het verschijnen voorbehouden en kreeg hij een trui over het hoofd. Fysiek gedeprimeerd en psychologisch erg aangeslagen (het zicht verloren), zocht hij een uitweg door zichzelf de polsen te kwetsen, eerst met de nagels daarna met de tanden. Toen hij op de grond lag en niet meer reageerde op de bevelen van de Guardia Civil, brachten ze hem naar een dokter met de mededeling dat hij zelfmoord had willen plegen. De Guardia Civiles verklaarden "dat ze gehoord hadden hoe hij zelf met het hoofd tegen de muur had gebotst. Daarop hadden ze hem een deken omgedaan, om te beletten dat hij zichzelf open wonden zou toebrengen en botten zou breken. Daarop werd hij overgebracht naar Soto del Real.

Folteren Neen

12 oktober 2001

Het medisch verslag dat de spoeddienst van het Ziekenhuis Carlos III van Madrid opstelde na de behandeling van Unai Romano spreekt van "slagen op het hoofd en in het aangezicht".

30 oktober 2001

De gerechtelijke geneesheer vraagt voortdurende medische bijstand voor de gevangene uit Vitoria-Gasteiz, Unai Romano die na zijn arrestatie, 49 dagen geleden, er zodanig werd tussen gepakt dat hij blijkbaar nog steeds niet genezen is van de verwondingen die hem toen werden toegebracht aan zijn hoofd. Er was toen onderzoek nodig door vier verschillende medische diensten maar was onvolledig omdat de ogen van Romano volledig dicht geslagen waren.

Enkele recente documenten met betrekking tot martelen in Spanje.

    • februari 2003, Marteling in Spanje

    • “Met de goedkeuring van de Spaanse Audiencia Nacional, onder de bescherming van de autoriteiten, het negeren of zelfs legitimeren door de media en het stilzwijgen van de meerderheid van de politici, doen de beulen hun werk.

    • februari 2003, Hoe stoppen we folter?

    • Verschillende internationale organisaties en instellingen attenderen op de schendingen van mensenrechten in Spanje tijdens de incomunicado-detentie. Zij wijzen op de problematiek rondom martelingen en mishandelingen in de Spaanse staat en de straffeloosheid die de beulen genieten. Het aan de kaak stellen van deze praktijken herhaalt zich in hun rapporten en resoluties.

    • Samen hebben zij in december 2002 concrete maatregelen voorgesteld en aanbevelingen gedaan om uiteindelijk tot een definitieve uitbanning van marteling te komen. Vooropgesteld is dat er duidelijke politieke bereidheid moet komen van de kant van de Spaanse autoriteiten.

    • 19 november 2002, UNITED NATIONS Press Release

    • Committee against torture offers conclusion on report of Spain.

    • Report of the Special UN-Rapporteur, Sir Nigel Rodley, submitted pursuant to Commission on Human Rights resolution 2001/62

    • 58 gevallen van gemartelde Basken in 2000. Daarnaast veel andere gevallen van martelingen (met name "allochtonen"). Ook aandacht voor excessief politiegeweld in Barcelona tegen andersglobalisering demo vorig jaar Ook martelingen in vele andere landen.

    • http://www.unhchr.ch/Huridocda/Huridoca.nsf/2848af408d01ec0ac1256609004e770b/

    • e94acd2203ba8781c1256b9d004fed71/$FILE/G0211402.pdf

    • Racist torture and abuse by Spanish police and officials

    • Mei 2002, Amnesty raport

    • http://web.amnesty.org/80256A3B00688CC9/0/79FD4A74A515167580256BA4004D736C?

    • Open&Highlight=2,spain

MARTELING IN BASKENLAND

Het rapport over 2002 van de TAT-groep uit Baskenland is verkrijgbaar bij het Baskenland Informatie Centrum. De TAT-groep (Onderzoeksgroep naar martelen) maakt onderdeel uit van Behatokia, het Baskische waarnemingscentrum voor mensenrechten, waar ook Etxerat, de organisatie voor familieleden van mensen die vanwege hun politieke ideeën vervolgd worden, Eskubideak, de organisatie van Baskische advocaten en Gurasoak, de organisatie voor ouders wiens kinderen slachtoffer van politie-repressie zijn geworden.

Behatokia is een organisatie die de dialoog wil aangaan met andere organisaties die gespecialiseerd zijn in bovenstaande gebieden en andere non-gouvernementele organisaties om zo tot een brede en onderbouwde veroordeling van marteling te komen. Behatokia verleent ook juridische hulp bij mogelijkheden om bij Internationale instituties marteling aan te klagen. Behatokia heeft de meest relevante passages uit verklaringen van 97 mensen die gemarteld werden in 2002 gebundeld.

En het is niet enkel marteling, maar een heel scala aan zaken waar de meestal jonge (ruwweg tussen de 17 en 32 jaar) arrestanten en gevangenen aan worden blootgesteld. Het kiezen of zelfs zien van een advocaat, het kiezen van een vertrouwensarts en communicatie met familie, het wordt hen allemaal onmogelijk gemaakt. Tel daarbij op dat het geen enkele zin heeft een klacht in te dienen (die worden toch niet behandeld) en de zeldzame veroordelingen van agenten wegens marteling die vervolgens worden vrijgesproken, en het zal je niet verbazen dat dit de ideale omstandigheden zijn waarin marteling gewoon kan blijven voortbestaan.

Wat opvalt aan de verklaringen, is dat de meeste na 4 of 5 dagen incommunicado-detentie worden vrijgelaten, maar dan wel een zelfbeschuldigende verklaring hebben moeten afleggen, zodat ze ooit nog eens opgepakt gaan worden. De martelmethodes zijn bijna standaard diegene die geen sporen achterlaten: uitputtende fysieke oefeningen, of urenlang in een gehurkte positie staan, klappen met een telefoonboek op het achterhoofd, pistolen in de mond stoppen (schijnexecuties), onthouden van slaap, toilet en voedsel, dreigen met verkrachting of seksueel geweld (dit komt voor bij zowel mannen als vrouwen) en natuurlijk de beruchte plastic zak (Bolsa) om mensen te laten flauwvallen wegens luchttekort. Favoriet bij zowel de Guardia Civil als de Ertzaintza (Baskische Politie) is ook het uittrekken van allerlei lichaamshaar, dreigen met elektroshocks (en soms de toepassing ervan) en vrienden of vriendinnen van de verdachte aftuigen voor hun ogen. Meestal begint de lijdensweg met een arrestatie, zak over het hoofd en met het hoofd tussen de knieën urenlang in een auto vervoerd worden (meestal naar Madrid). Waarvan je verdacht wordt is niet belangrijk, de verklaring waarop je misschien uiteindelijk veroordeelt gaat worden moet immers nog geconstrueerd worden. De arrestatie is primair bedoeld om je van je politieke ideeën af te brengen, je bang te maken, willoos en paranoia en je psychologisch stuk te maken. De wetenschappelijk geteste martelmethoden vallen je persoonlijkheid aan, je omgeving, je familie, je vrienden, de maatschappij waarin je leeft. Al je zekerheden moeten wegvallen.

Het boek bevat een hoofdstuk waarin de geschiedenis van marteling wordt verteld, martelmethodes, fysieke en psychologische, kort op een rijtje worden gezet, een hoofdstuk waarin de martelmethodes van de 3 politiediensten (behalve door bovenstaande politiediensten ook de nationale politie) worden beschreven en een hoofdstuk waarin over de afhandeling van klachten wordt geschreven. Verder de rol van doctoren bij marteling en de houding van de internationale mensenrechtenorganisaties die ieder jaar weer aanbevelingen doen aan de Spaanse autoriteiten om marteling uit te bannen. Ook de 9 punten die TAT heeft opgesteld om marteling te voorkomen zijn erin opgenomen. Kortom, een compleet boek, dat bovendien, zolang de voorraad strekt, gepaard gaat met een CD-Rom, samengesteld door TAT, waarop onder andere tekeningen, foto’s, video-beelden, verklaringen en talloze documenten van internationale mensenrechtenorganisaties zijn opgenomen.

Bron: www.freejuanra.org

Het verhaal van Unai Romano

Op 6 september 2001 werd Unai Romano om 4 uur 's morgens van zijn bed gelicht door leden van de Guardia Civil. Ze zegden meteen dat hij beschuldigd werd van "collaboratie met gewapende bende". Daarop kwamen Guardias in burger binnen, deden ze me de boeien om en zeiden ze dat ze de flat gingen doorzoeken. Dit gebeurde blad per blad, boek per boek en duurde eeuwig tot op een bepaald ogenblik de overste zei dat ze wat moesten opschieten. "Mijn hoofd werd bedekt en in de auto, die me meenam naar een onbekende plaats, werd geen woord gezegd en moest ik gedurende de hele rit met het hoofd tussen de knieën blijven zitten. Bij het verlaten van de auto werd ik niet verwittigd dat er enkele trappen waren zodat ik viel. Ik werd naar een cel gebracht en kreeg bivakmutsen over het hoofd. Toen ik zei dat ik ademhalingsproblemen had zei de Guardia Civil die me moest bewaken dat ik geen recht had op ademen. Het traject naar Madrid werd ongeboeid en aan erg grote snelheid afgelegd. Ginder kreeg ik vier belangrijke raadgevingen:

  • hen gehoorzamen

  • de ogen gesloten houden

  • hen niet aankijken

  • als ik een andere gevangene tegenkwam, hem niet aankijken.

In de cel moest ik blijven staan. Bij aanvang van de ondervragingen werd gevraagd medewerking te verlenen en intussen kreeg ik voortdurend slagen op het hoofd met stokken die in tape of schuim waren gewikkeld. Ze beantwoorden zelf een aantal vragen. 'Ja, ik kende dinges wél.' 'Ja ik kende die en die wel.' 'Ik heb wél die bomauto geparkeerd.' 'Ik heb wel op die en die geschoten.' Bij elk ontkennend antwoord kreeg ik een aantal stokslagen en werden de vragen opnieuw gesteld. Als ik groggy was, werd er gevraagd naar mijn vriendenkring, familieleden, bars die ik bezocht in Vitoria, de Ikastola, mijn politieke activiteiten, etc… Ik had de ogen bedekt met een soort masker en daar over heen droeg ik nog een bivakmuts. De ondervragingen werden steeds erger en ik kreeg op een bepaald ogenblik zelfs een drietal bivakmutsen over elkaar waardoor ik enorm zweette. De slagen werden er een beetje door gesmoord, maar ze bleven verschrikkelijk . Tot ongeveer acht keer toe kreeg ik de plastic zak over het hoofd. Ik moest kniebuigingen maken tot de totale uitputting . Ik was doornat van het zweet. Ik hoorde voortdurend pijnkreten van andere mensen. In een ander vertrek werd ik bij een vrouw gebracht die me haar carnet van rechtsdokter toonde. Ze vroeg me wat ze met me gedaan hadden en vertelde haar van de slagen en van mijn onregelmatige hartslag. Terug bij de ondervragers kreeg ik meteen een twintigtal stokslagen. Ze schreeuwden als gekken, werden steeds agressiever en stelden steeds dezelfde vragen met steeds dezelfde gevolgen.

Omdat ik niet bekende wat ze graag hoorden, zou het me 'hoerenzoon die ik was' gaan zoals 'met die LASA."' (dood gefolterd!) Ze begonnen elkaar af te lossen en ik kreeg stroomstoten aan de genitaliën, aan de oren, de penis, kreeg de plastic zak over het hoofd, slagen… Daarop begonnen ze te dreigen door te zeggen dat mijn vriendin en mijn broer onderweg waren en dat die de dubbele portie zouden krijgen. Toen vertelden ze dat mijn moeder gearresteerd was en dat ze haar met een koord rond de voeten in het stuwmeer bij Vitoria in het water lieten zakken. Het leek dat één van hen belde met de collega's die aan het stuwmeer bezig waren en nadat die plots iets schreeuwde zwegen ze allemaal. Toen zegden ze me dat mijn moeder overleden was. Ze brachten me weg en lieten me een uur alleen. Ik werd hysterisch. Mijn hoofd leek te gaan ontploffen en ik begon mijn polsen door te bijten. Toen ze dat merkten werd ik opnieuw naar de dokter gebracht. Die schrok erg en vroeg hoe het met me ging. Het was 7 september, 10 uur in de morgen.

Ze wilden me naar een militair hospitaal brengen, maar de gerechtsdokter bekwam dat ik naar een universitair ziekenhuis kon. Daar werd ik in een rolstoel gezet en werden mijn polsen verzorgd. De gerechtsdokter kwam me even later zeggen dat mijn moeder helemaal niet dood was. Hun enige zorg was te weten of ik een schedelbreuk had. Verder onderzoek wees uit dat dit niet het geval was. De pijn was echter onhoudbaar, maar ze wilden me geen pijnstiller geven vooraleer alle onderzoeken achter de rug waren. De arts stelde zich in contact met de rechter om te bekomen dat ik in het ziekenhuis kon blijven. Ik had een spiercontractuur en een zwelling in de nek. Omdat mijn nek helemaal gekwetst was, kon mij de noodzakelijke neksteun niet meteen aangebracht worden. Mijn oor was door het gebruik van de elektroden verbrand.

Mijn hele hoofd was paars en blauw en mijn ogen zwart

van het geronnen bloed.

De oogspecialist onderzocht me omdat ik mijn ogen niet meer open kreeg. Ik zag niets. Terug in het commissariaat vroeg de gerechtsarts een zetel, maar ik kreeg er een zonder armleuningen. Hoewel het 18.00 uur was kreeg ik mijn ontbijt: twee potjes yoghurt en een broodje. De yoghurt moest me door de dokter gevoerd worden, de sandwich kon ik niet kauwen. Twee Guardias Civiles kwamen me voortdurend uitlachen, waarbij ze zegden dat ik een monster was, een varken en meer van dergelijke dingen. Ik kreeg regelmatig ijs tegen de pijn. Iemand wilde me een soort slaapmiddel geven en een klein slokje ervan maakte me erg slaperig. Na een uur moest ik in een auto plaatsnemen. De tocht door de stad, met de sirenes in werking, was vreselijk: optrekken, bruusk remmen, zigzag rijden, zodat ik mijn hoofd niet steeds tegen de ruit kon steunen. Er werd ergens uitgestapt waar foto's en vingerafdrukken genomen werden. Ik zag nog steeds niets. Terug in de cel kreeg ik een hulpje, een Colombiaan die me bijstond bij alles. Het lukte me enkele uren te slapen. 's Morgens vertelde de Colombiaan me dat enkel het puntje van mijn neus en mijn lippen een normale kleur hadden. Ik zat in de infirmerie van Soto del Real in een geïsoleerde afdeling. Ik was dus "incommunicado" en de Colombiaan moest weg. Ik moest op de tast naar het toilet, gaan douchen, gaan eten, gaan slapen.

Op zondag 9 september begon ik tegen de avond weer enigszins te zien. Maar ik mocht nog niemand zien (of niemand mocht mij zien?) Een gerechtsdokter kwam me onderzoeken en hij zei me dat ik enigszins geschikt was om voor de rechter te verschijnen.

Op 11 september werd ik om 7 uur gewekt. Ik viel opnieuw in handen van de Guardias die me naar het Hooggerechtshof moesten brengen. Omdat mijn polsen gekwetst waren, vroeg ik om niet geboeid te worden maar daarvoor had ik geen medisch getuigschrift… De reis was erg zwaar omdat ik nog steeds ziek was. Terwijl ze mijn "rechten" voorlazen, werd ik uitgelachen met hoe ik eruitzag. Bij de tocht naar het bureau van rechter Guillermo Ruiz Polanco kreeg ik een kap over het hoofd zodat ik niemand kon zien (maar ook niet gezien kon worden…) Ik ontkende alle beschuldigingen. Toen hij me vroeg of ik er nog iets aan toe te voegen had, vertelde ik over de behandeling die ik had moeten ondergaan. Na een halve minuut onderbrak de onderzoeksrechter me en zei dat hij al jaren met de Guardia Civil werkte en dat vele arrestanten zegden gefolterd te zijn, maar dat hij me niet geloofde en dat dit niet de plaats en het ogenblik was voor dergelijke verklaringen. Met een politiecamionette werd ik opnieuw naar de gevangenis overgebracht. Ik vroeg te mogen bellen, omdat ik nu niet meer in afzondering was, maar ze zegden daarvan nog geen bevestiging gekregen te hebben… Op 18 september leek ik eindelijk toonbaar en werd ik overgebracht naar een normale gevangenismodule.

Ik vergat nog te vertellen dat ik tijdens de ondervragingen bijna steeds naakt was."

28 februari 2002

Unai Romano werd gisteren vrijgelaten op borgtocht van 6.000 €. Hij zat bijna een half jaar in voorarrest, nadat hij op 6 september 2001 door de Guardia Civil werd gearresteerd op beschuldiging van "samenwerking met ETA".

28 maart 02

Volgens Santiago López Valdivielso, directeur generaal van de Guardia Civil, heeft de verklaring van Unai Romano over de ondergane foltering geen enkele geloofwaardigheid. "Volgens de handleiding van ETA moet elke arrestant aanklagen gefolterd te zijn."

Geklasseerd als kleine criminaliteit

Op maandag, 6 februari 2006, klasseert de Audiencia Provincial van Madrid definitief de klacht van de gefolterde Unai Romano.

Volgens het Hof is er geen enkel aanknooppunt dat zou wijzen op een delict gepleegd door de Guardia Civil. De opgelopen zware letsels zouden te wijten zijn aan zelfkastijding.

De cartoon hieronder, van de hand van Tasio in "Gara", toont dit duidelijk aan.

"Het is zonneklaar dat hij zichzelf op de gummiknuppels van de ordestrijdkrachten gestort heeft...Bovendien bestaat het precedent van de zelfmoord van John F. Kennedy, die zijn hoofd voor de kogels wierp en zo een einde maakte aan zijn leven..."

De advocaten van de Guardia Civil doen er nog een schepje bovenop en willen Unia Romano nu aanklagen wegens valse verklaringen.