Carod-Rovira

De PP eist zelfs van Zapatero dat de Catalaanse coalitie wordt opgezegd. Om deze eis kracht bij te zetten wordt het hele stelletje Ministers van het Regime Aznar uit de kast gehaald: God zelf, zijn opvolger, Rajoy, en verder Zaplana (woordvoerder), Piqué (ex-minister en voorzitter van de Catalaanse PP) en Angel Acebes die voor één keer eens zegt niet te weten met wie Carod-Rovira (zie foto hiernaast) sprak en waar het contact plaatsvond. Pasqual Maragall (*) wordt onder druk gezet het aangeboden ontslag van Carod-Rovira te aanvaarden. In Catalonië wordt meteen verwezen naar vertegenwoordigers van het Kabinet Aznar die in 1999 naar Zürich, Zwitserland, trokken, niet om er chocolade te kopen maar om er contact op te nemen met ETA.

(*) Pasqual Maragall i Mira (13 januari 1941) was de burgemeester van Barcelona tussen 1987 en 1999. Sinds 29 december 2004 is hij de 127ste president van Catalonië als gevolg van een akkoord in het Catalaanse parlement tussen de socialisten (PSC-PSOE) en de republikeinen en groenen (Catalaanse nationalisten) (ERC en ICV-EA).

Catalonië is deel van Spanje vanaf 1714. Het was traditioneel het welvarendste land van Spanje, maar de economie stagneert de laatste jaren. Maragall geeft de schuld daarvoor aan Madrid. Ook vindt hij dat Catalonië teveel geld moet afdragen aan de centrale regering. Provocerend stelde hij dat het arme Extremadura leefde van Catalaanse subsidies. Ook bij de eigen bevolking krijgt hij hiervoor de handen niet op elkaar.

De federale regering van de PSOE is echter afhankelijk van de steun van de linkse Catalanen. En zo lukte het Maragall om op 3 november 2005 een statuut aangenomen te krijgen in Madrid, waarin Catalonië wordt erkend als staat. Net als Baskenland mag het voortaan zelf belasting heffen, waarvan het dan een overeengekomen deel afdraagt aan Spanje. En het hooggerechtshof van Barcelona is voortaan de hoogste rechtsprekende instantie van Catalonië.

27 januari 2004

De Secretaris Generaal van Esquerra Republicana de Catalunya (ERC), Josep-Lluís Carod-Rovira, die bij de grote winnaars van de voorbije Catalaanse verkiezingen hoorde, werd "conseller en cap" (regeringschef). Hij streek heel Spanje tegen de haren in door eerst naar de Baskische Lehendakari, Juan José Ibarretxe, te trekken.

Nu blijkt dat hij recent een ontmoeting had met de leiding van ETA. De "krant" ABC zegt meteen dat hij een pact is gaan sluiten met ETA om niet meer "op te treden" in Catalonië. Zelf zegt hij dat zijn objectief er enkel uit bestond ETA over te halen te stoppen met moorden. (Het is in Spanje moreel verboden met ETA te praten.) Carod-Rovira zegt nu dat hij deze kans niet kon laten voorbijgaan en dat "praten nooit waardeloos is", hoewel het ditmaal tot niets geleid heeft. Behalve Carod-Rovira wordt ook zijn coalitiepartner, de Catalaans Socialistische president, Pasqual Maragall aangevallen en, waarom ook niet, de leider van de Spaanse Socialisten Rodríguez Zapatero!

Duidelijk spelen de op handen zijnde Spaanse verkiezingen een grote rol. Zo komt Aznar op TV zeggen dat zijn opponent bij de Spaanse verkiezingen, Rodríguez Zapatero, een té onbetrouwbare figuur is om Spanje te besturen, terwijl Zapatero de ontmoeting met alle kracht afkeurde en geen uitstaans heeft met Catalonië!!!

Een dag later geeft president Pasqual Maragall toe aan de immense druk en velt een Salomonsoordeel: hij aanvaardt het ontslag van Carod-Rovira maar zet hem (voorlopig) niet uit de Regering (waarin hij geen portefeuille had.) Maragall looft Carod die hij "één der architecten van de tripartiete" noemt. Tevens zegt hij dat Carod ter goeder trouw een zware fout maakte.

Ook Carod verscheen voor de microfoons: "Nooit heb ik zoveel aanvallen vanuit Madrid te verwerken gekregen als tijdens de voorbije 24 uur, maar ik kreeg ook nog nooit zoveel steun, zowel vanuit Catalonië als van daarbuiten, onder andere van alle Baskische partijen, behalve van de PP. Ik verloochen niet wat ik deed, noch doe ik afstand van mijn daad of vraag ik vergiffenis, want ik geloof in de vrede en de dialoog omdat de mensen elkaar enkel begrijpen door met elkaar te praten. Ik wens niet nog meer slachtoffers, noch aanslagen van ETA. Wij prediken niet de angst zoals de PP dat doet. Wij staan waar we steeds stonden, aan de kant van de vrede en van de vrijheid." Tot slot klaagde hij de hypocrisie van zowel de PP als van de PSOE aan "die met ETA samenkwamen, zoals ik dat nu deed."

Carod werd op de persconferentie bijgestaan door de hoogste leiders en de overige ministers van zijn partij, die zijn verklaring regelmatig met applaus onderbraken. Carod besloot zijn toespraak met een leuze uit de Burgeroorlog: "No pasarán!" "Ze zullen er niet door komen" en "Visca Catalunya!" "Leve Catalonië!"

Aznar, schipper naast God, drukte zich nog maar eens uit zoals enkel echte staatsmannen dat doen: "Carod had de pretentie aan een terroristische bende te kunnen zeggen op wie een aanslag gepleegd kan worden en op wie niet."

Méér en luider wordt de vraag gesteld: Hoe weet hij dat? Zijn ze geïnfiltreerd in het ETA-commando in Perpignan? Hebben ze telefoons van de Catalaanse Generalitat afgeluisterd? Het zou niet de eerste keer zijn! De krant "Abc" noemt zelfs de namen van de ETA-onderhandelaars: Mikel Antza (Mikel Albizu) en Josu Urrutikoetxea (Josu Ternera).

De Procureur Generaal, Jesús Cardenal, die in eerste instantie "geen delict in de samenkomst Carod-ETA" zag verklaart later "dat men bezig is gegevens over de samenkomst te verzamelen, om te weten te komen of er sprake is van een delict van collaboratie met gewapende bende." Dit riekt opnieuw naar het verzamelen van gegevens van de Geheime Dienst. Het is duidelijker dan ooit. Het Spaanse "routeplan naar de Vrede" bestaat niet.

"Talk of the town"

"La Razón", de krant die de PP van Aznar opvrijt

01 februari 2004

In de PNV-krant, DEIA, staat een interessant interview met de tachtigjarige voorzitter van de Catalaanse Linkse Republikeinse partij, Jordi Carbonell. In 1970, tijdens het beruchte Burgosproces, waarbij een aantal Basken de doodstraf riskeerden (en ook krégen), sloten ze zichzelf met 300 personen op in het meest beroemde heiligdom van Catalonië (Montserrat) en stelden er de "Verklaring van Montserrat" voor waarin ze hun solidariteit met het Baskische Volk betoonden en zich aansloten bij "eisen die ook de onze zijn": "la nostra completa adhesió fraternal al poble vasc i a les seves reivindicaciones (eisen) que són les nostres." Carbonell vloog de gevangenis in en werd onder psychiatrische observatie gesteld omdat hij enkel in het Catalaans wilde antwoorden!

De "Zaak Carod" was volgens Carbonell "zeker geen fout", want "de vrede moet een fundamenteel objectief zijn en dat kan je bereiken met praten". "Dat deden ze in Ierland en dat doen ze in Palestina". Eén van de personen die op de hoogte was van het contact was de ex-monnik, Cassià, die abt was in Montserrat in …1970.

"Aznar wil niet dialogeren, hij wil enkel de huidige Catalaanse tripartiete breken, hetgeen hem niet lukt. Hij wilde Carod verzwakken en in de grond boren met het oog op de nationale verkiezingen van maart. Bovendien wilde hij om dezelfde reden de Spaanse socialisten (PSOE) bij dit 'schandaal' betrekken. Als de PP opnieuw de volstrekte meerderheid zou halen, dan krijgen we een situatie die veel zal lijken op wat we tijdens de Francodictatuur zagen." Of ETA bereid is tot een bestand kan Carbonell niet zeggen.

04 februari 2004

In een persnota bevestigt Euskadi Ta Askatasuna dat ze in een onderhoud met de Catalaanse Republikeinen van ERC tot uiting hebben gebracht "tot de oplossing te willen komen van het conflict waaronder Baskenland lijdt" en ze "de vrijheid van Euskal Herria willen verwerven." Ze klagen de hypocrisie aan van al degenen die ontkennen dat ze contacten met de Organisatie hadden." In de nota wordt geen gewag gemaakt van wie aan de samenkomst deelnam. Bovendien wordt gezegd dat er geen enkel akkoord gesloten werd. "Dat de samenkomst bekend raakte, gebeurde tegen onze wil en is enkel de schuld van de Spaanse Regering." Aan de politieke partijen, de sociale organisaties en de pers in Baskenland wordt gevraagd "met voorzichtigheid en verantwoordelijkheid op te treden, zonder af te gaan op leugens, geruchten en uitvindingen die uitgaan van politieke bronnen." In het laatste punt van de nota worden degenen aangeklaagd die de dialoog, het debat, de uitwisseling van ideeën en het bereiken van akkoorden willen bestraffen. "De deuren van ETA staan open, zoals ze steeds open stonden."