Oktober 2014

03 10 14

Op 3 oktober 2004 werd Peio Serbielle opgepakt in zijn huis in Domitxine-Berroeta (waar de Pelgrims naar Compostela Noordelijk Baskenland binnenkomen). Met hem werd zijn vriendin, Maider Argindegi, gearresteerd.

Het delict van Serbielle bestond er uit dat hij gedaan had wat zijn vader hem steeds had voorgehouden te doen: Mensen in nood onderdak verschaffen.

Zijn vader werd tachtig jaar geleden ook al beschuldigd van terrorisme. Ook door de bezetter van zijn land en hij kreeg toen eveneens onderdak nadat hij geraakt was door een kogel die rakelings langs zijn hart was gepasseerd. Dit gebeurde in 1944.

Parijs (en Madrid!) zagen dit anders. Zij beschuldigden Serbielle van “bendevorming met een terroristisch doel” en “het ter beschikking stellen van zijn woning voor vergaderingen van het uitvoerend comité van ETA.”

Peio “bekende” meteen verschillende personen in zijn woning binnen gelaten te hebben waarvan hij wist dat de politie achter hen aanzat, maar waarvan hij niet wist dat ze “van ETA” waren. Vijf dagen later werd hij ondergebracht in de gevangenis van Nantes. De mensen die hij binnen liet waren o.a. Mikel Albisu, “Mikel Antza” en diens vriendin Soledad Iparragirre, “Anboto”, en zij vormden op dat ogenblik de absolute top van de Vrijheidsbeweging terroristische bende “Euskadi Ta Askatasuna”, ETA.

Zestien maanden later stond Peio weer op straat, daar in Angoulème. In 2001 was hij door de Franse organisatie SACEM uitgeroepen tot “Beste Vertolker van Traditionele Muziek”, en nu hadden collega’s als Georges Moustaki, Renaud, Maxime le Forestier (en anderen) de petitie voor zijn vrijlating getekend. Ook politici van verschillende partijen, religieuzen, schrijvers en anderen hadden hun steun betuigd.

Peio verklaarde dan ook dat hij was vrijgekomen omdat hij een bekend persoon was. (“Dat geluk hadden anderen niet” bedoelde hij!)

Serbielle zei eveneens dat hij de strijd voor Euskal Herria zou verder zetten met zijn eigen wapens, het lied. “Ik ben tegen geweld, maar ik ben ‘abertzale’ (nationalist) en ík zing terwijl anderen de gewapende strijd kozen voor de bevrijding van Euskal Herria. Een politiek probleem moet via de politiek opgelost worden. In een dialoog. Ooit moet Baskenland ophouden lid te zijn van “ L’ UNO ” (L’ Union des Nations Oubliées). Frankrijk is een Staat geworden waarin “het beleren” tot de grote waarden is gaan behoren. Hetgeen in Madrid gebeurt is een echt schandaal. In een democratie heeft men het recht zich te verdedigen.

Toen het blad “Le Pays Basque Magazine” z’n tiende verjaardag vierde werd er een speciaal dossier samengesteld: “Être Basque aujourd’hui”. Iedere Bask die enige betekenis had werkte eraan mee, met voorop de Baskische Lehendakari, Ibarretxe. Van Serbielle kwam het fantastische “verhaal” van de man die ooit aan hem vroeg waarom hij in het Baskisch zong. Het antwoord van Peio was even eenvoudig als briljant: “Mijn beste man, wilt U de ogen even sluiten? Stelt U zich nu een symfonieorkest voor: Hier staat de piano, er zijn de violen, de altviolen, en de alten, daar de cellos en de contrabassen, en tot slot de slagwerkinstrumenten. Ziet en hoort U de violen? De violen, dat is de Baskische Taal. Stelt U zich een symfonieorkest voor zonder violen!”

Enkele dagen geleden verscheen de nieuwe CD van Peio Serbielle, “ZARA”. Meer informatie op www.peioserbielle.com

05.10.14

Gara sprak met drie jongeren die vanaf morgen terechtstaan in het macroproces tegen de Baskische jeugd in Madrid. Het gaat om Ainhoa Villaverde, Ander Maeztu en Ainara Ladron. Allen gaan ze er vanuit dat ze ten gevolge van de gedurende 5 dagen ondergane folteringen“bekentenissen” hebben afgelegd.

Ander MAEZTU:

“Vanaf het moment dat ze me in de wagen naar Madrid duwden begon het vuistslagen in mijn gezicht te regenen. Eéns in de gevangenis in Madrid kreeg ik een AFRANSELING en viel ik flauw. Ze hadden me onderweg al een plastic zak in de handen gestopt en daarbij zei één van de Guardia’s: “Je weet hoe dat voelt als we die tegen 180 per uur over je kop trekken. Je ziet maar of je wil praten”. Vóór de eerste sessie goed en wel bezig was zegden ze dat het leven van mijn moeder nu in mijn handen lag omdat ze in het ziekenhuis was opgenomen. Als ik de verklaring ondertekende zou ik ze nog levend terugzien. Anders niet! Tijdens de slagen, met tussendoor de plastic zak, bleven ze dat van mijn moeder maar herhalen. Ik begon het te geloven want ze brachten me helemaal in de war. Ze vernietigden mij zo erg dat ik niet eens probeerde om mij te verdedigen. “De anderen schoven je alles in de schoenen” zegden ze en ik kon niet eens meer kwaad worden daarvoor’! Uiteindelijk tekende ik wat ze hadden opgeschreven aan beschuldigingen.

Ainhoa VILLAVERDE:

Ze hadden meteen de bril afgenomen waardoor ze niets meer zag. In Madrid beletten ze me de eerste nacht te slapen. Ik moest midden van het lokaal blijven rechtstaan. Ik mocht niet zitten en kon me nergens aan vast houden. De bedreigingen en beledigingen werden steeds erger en erger en ik hoorde anderen schreeuwen van de pijn. Ze vroegen of ik die folteringen zelf ook wilde meemaken.

Toen ze merkten dat ik (uiterlijk) rustig bleef zei iemand dat ze slecht nieuws hadden gekregen: Mijn vader was opgenomen in het ziekenhuis en was er erg aan toe! Als ik de verklaring tekende mocht ik hem gaan bezoeken om afscheid te nemen. Ik mocht er een nacht over nadenken. Dit was het slechtste moment dat ik door moest maken. Het dilemma was dat ik mezelf moest beschuldigen om afscheid te mogen nemen van mijn vader! “Of denk je dat we liegen waardoor je het risico loopt dat je later gewetenswroeging krijgt”. Ik besloot mezelf niet te beschuldigen en bleef in de gevangenis.

De nacht vóór we naar de Audiencia Nacional moesten zegden ze me dat ik eraan moest denken dat het afleggen van een verklaring nu niet gedaan was! Een jaar later kwam ik ze tegen op straat en ik ben bijna zeker dat dit niet toevallig was. Ze hadden in het politiecommissariaat ook al gezegd dat ze me nog wel eens zouden tegenkomen!

Ainara LADRON:

Moest na haar arrestatie de hele reis vijf uren lang met de handen op de rug gebonden en het hoofd tussen de knieën blijven zitten. Ik was geblinddoekt en de politiemannen die mij folterden waren ook onherkenbaar. Je voelt je kut omdat zij straffeloos alles met je mogen doen. Het werd een hel. Ik moest me helemaal uitkleden en werd op een tafel gegooid. Stel je voor, naakt voor mannen die me konden vastpakken waar ze maar wilden! Het eerste wat ik dacht was dat ze me zouden gaan verkrachten want dat zegden ze steeds.

Eerste gooiden ze een vloeistof in mijn gezicht en ik dacht dat het drugs waren om me buiten spel te zetten.

Omdat ik mijn mond niet opendeed plakten ze mijn neus dicht tot ze zagen dat ik iets van de vloeistof had binnen gekregen. Terwijl eentje me sloeg probeerde een ander mijn benen te openen. Toen ik het fysiek niet meer aankon dacht ik laat ze met mijn lichaam maar doen wat ze willen. Met mijn hoofd kunnen ze dat niet. Plots was er maar één politieman meer. Hij zette me met geweld tegen de muur en bedreigde me. Daarbij stak hij een vinger in mijn anus en een andere in de vagina. “Wat walgelijk dat je dat fijn vindt! zei hij” Dat vond ik nog het ergste!

En nu? De blauwe plekken zijn verdwenen maar welke littekens blijf je altijd houden?

“Maandag komen de politiemannen getuigen en daarbij moeten we aanwezig blijven. Maar ik herken mijnfolteraars aan hun stem!

17.10.14

Straatsburg veroordeelt Spanje tot het schadeloosstellen van gefolterde ETA-leden.

Beatriz Etxebarria, die veroordeeld werd voor ETA-aanslagen op Eduardo Puelles en Luis Conde, werd na haar arrestatie gefolterd. Ze bekende en werd veroordeeld. Dit kostte haar 45 jaar. Zij werd ook veroordeeld voor de dodelijke aanslag op sergeant-majoor van de Spaanse strijdkrachten in Santoña, Luis Conde de la Cruz (in 2008). Voor deze aanslag kreeg ze een straf van485 jaar. Daarbij kreeg ze nog eens 3.860 jaar voor het parkeren van een bomauto tegen de gevel van een kazerne Burgos in oktober 2007.

Haar advocaat had de Staat aangeklaagd voor folteringen maar Spanje had die klacht niet eens onderzocht!

Nu veroordeelde het Mensenrechtentribunaal in Straatsburg de Staat tot een schadeloosstelling van 20.000 euro’s morele schade en 4.000 euro’s voor de kosten van het proces.

Spanje werd veroordeeld voor de schending van artikel 3 van het Europees Verdrag van de Mensenrechten waarin staat dat niemand onderworpen mag worden aan folteringen noch aan vernederende of onmenselijke behandelingen. De Onderzoeksrechter in Bilbao had enkel de wetsdokter gehoord die het meisje “ter zijde stond” tijdens de vijf dagen incomunicado-situatie. Zo had hij niet eens de videofilm van de gebeurtenissen in het commissariaat nagekeken. Waarschijnlijk was die er niet eens!

(Ook Ohian Unai Ataun Rojo moet schadeloos gesteld worden voor een totaal van 24.000 euro’s voor gelijkaardige folterpraktijken gedurende vier dagen in 2008. In 2012 werd hij veroordeeld voor “verheerlijking van het terrorisme” door foto’s van ETA-gevangenen te dragen tijdens de feestelijke Korrika, ten voordele van het Baskischtalig onderwijs in 2009 tijdens de doortocht in Pamplona.)

Rafael Catalá, Minister van Justitie, “bestudeert” of er beroep gaat aangetekend worden omdat Spanje een rechtssysteem hanteert waarin toch wel, volgens hun opinie) de fundamentele rechten voor 100 % functioneren…

Dit is de vijfde keer dat Straatsburg Spanje veroordeelt voor dezelfde redenen.

Het verhaal van de passage van Beatriz Etxebarria door de hel