"F.I.E.S."

Laudelino Iglesias, uit Barakaldo

Fichero de Internos de Especial Seguimento

09.10.2000

Laudelino Iglesias, uit Barakaldo, is precies een maand geleden in hongerstaking gegaan. Iglesias zal op 16 oktober e.k. twintig jaar in de gevangenis zitten. Hij wil met zijn hongerstaking bekomen dat zijn twee veroordelingen van 20 jaar in een maximumstraf van 25 jaar worden samengevoegd in plaats van een totaal van 40 jaar.

Hij werd in 1980 gearresteerd en zat in 14 gevangenissen. Nu hoort hij bij de FIES-CD, “Fichero de Internos de Especial Seguimento. Control Directo” zijnde een speciaal regime met speciale controle, waardoor willekeur in de behandeling onvermijdelijk is. Iglesias kreeg al te maken met hart- en bloeddrukproblemen, Verschillende vormen van hepatitis, incluis hepatitis C, problemen met een nier (o.a. -stenen) depressies, stress, claustrofobie, zicht- en huidproblemen, etc…

Op 25 september ll., na 16 dagen hongerstaking, kreeg hij advies van celwissel. In de gang, op weg naar de andere cel kreeg hij een matrakslag op het hoofd van één van de drie bewakers. Na geboeid te zijn kreeg hij vervolgens slagen over heel het lichaam, maar vooral in het aangezicht en op het hoofd. Als gevolg hiervan moest hij op zeven plaatsen in een wenkbrauw gehecht worden, vier in de neus en twee in de elleboog. Verder was een tussenschot in de neus gebroken. Nadien werd hij gedurende 19 uur aan handen en voeten geboeid en tot op heden werd hij geïsoleerd.

Laudelino Iglesias kwam op 09 augustus 2004, na 23,5 jaar vrij uit de gevangenis van Picasent. Iglesias was gedurende de laatste 15 jaar FIES-gevangene (Fichero de Internos de Especial Seguimiento), iemand die speciale "begeleiding geniet", en daarbij vooral van een aantal "rechten" als gevangene beroofd wordt. Dit was niet te wijten aan terreurdaden waarvoor hij veroordeeld zou geweest zijn, maar aan het feit dat hij, eenmaal opgesloten, regelmatig deelnam aan protesten tegen de behandeling van (sociale) gevangenen, wegens het aanklagen van gevangenenspreiding, foltering en slagen (waarvan hij zelf ontelbare keren het slachtoffer was) of van het FIES-systeem. Daardoor zat hij regelmatig in de isoleercel, werd het hem verboden te corresponderen of bezoek te ontvangen. In 2003 vroeg hij zich in een brief af of ze hem wel ooit gingen vrijlaten. Met een duidelijke kennis van zaken noemde hij een aantal wandaden op die in dit land plaats vonden en waarvan de daders al lang op vrije voeten zijn: "Ik heb nooit een staatsgreep willen plegen (Tejero), nooit iemand tot ter dood gefolterd en daarna begraven onder ongebluste kalk (Lasa en Zabala), nooit als bankdirecteur miljoenen geroofd (Zaak Ibanesto), nooit miljoenen verdiend met wapen- of drugshandel, maar ik zit enkel vast omdat ik arm was." Door de verschillende hongerstakingen kreeg hij verschillende types van hepatitis. Zijn moeder die zwaar ziek is, zag hem gedurende 12 jaar niet. Laudelino Iglesias was niet van ETA.

Brief van

Laudelino Iglesias Martinez

Vanuit de dodengangen van Villanubla, Valladolid, 26-02-2001

"Beste strijdmakkers, ik heet Laude en ik zou jullie willen laten weten dat het Hooggerechtshof van deze moordende Staat mij heeft veroordeeld tot levenslang in de gevangenis, mij heeft veroordeeld te sterven in de dodengangen van deze moderne concentratie- en uitroepingskampen, men kan inderdaad zeggen dat ze mij veroordeeld hebben tot de doodstraf. De Spaanse Staat, ook al heeft ze mij gedurende meer dan 20 jaar aan één stuk door gefolterd in haar gevangenissen, heeft besloten me tot de dood te veroordelen, terwijl ze mij reeds 7 jaren geleden had moeten vrijlaten, als men zich tenminste houdt aan wat in haar strafrechterlijke code of Constitutie is vastgelegd, die de gevangenisstraf limiteert tot maximum 20 jaar en stipuleert dat niemand mag onderworpen worden aan foltering noch aan vernederende straffen of behandelingen. Maar in werkelijkheid schitteren het humanisme en het in de praktijk brengen van die wetten door hun afwezigheid. Mijn geval is een bijkomend bewijs van de terroristische essentie van deze Staat; misbruik, pesterij, sadisme, moord, zijn de geprefereerde en gebruikelijke praktijken tegen al degenen die vechten voor het leven, voor de vrijheid, en voor de waardigheid van alle menselijke wezens.

De monarchofranquistische mafias die dit land bepalen onderdrukken en exploiteren ons, dompelen ons onder in de armoede en de miserie, vervreemden ons en maken ons ziek, marginaliseren ons, controleren en vergiftigen onze levens. Zij slagen ons, folteren ons, vermoorden ons als we in opstand komen tegen deze schurken. Zij houden ons onder toezicht en sluiten ons op in hun uitroepingskampen om ons dag na dag te folteren, om ons te gebruiken als gijzelaars tegen de sociale en revolutionaire strijd (...), om ons economisch uit te buiten, om ons te vernederen, om ons voortdurend te pesten, om ons gek te maken en ons te vermoorden (...). Om ons te isoleren en ons te kwellen.

Ik persoonlijk ben met een veelheid van deze vuile methodes in aanraking gekomen, men heeft mij gefolterd, afgeranseld, beledigd, met de dood bedreigd, gepest om mij te doden, gedurende meer dan 12 jaar ononderbroken in isolatie gehouden, door me onder te brengen onder het FIES module 1 regime (...), ziektes veroorzaakt en onderhouden, in het algemeen heeft men systematisch al mijn fundamentele rechten geschonden. Zij waren op het punt me dood te slagen iedere keer dat ik werd afgeslagen, dat is verschillende keren gebeurd en tijdens één van die afranselingen hebben ze mij in coma geslagen en gereanimeerd in het hospitaal.

Met deze levenslange veroordeling is het duidelijk dat ze doorgaan me te willen vermoorden, dat is wat ze op de één of andere manier proberen, altijd zich verbergend achter de schijn van zelfmoord, of een ruzie tussen gevangenen, of een overdosis, of om het even welke klucht. Gedurende die meer dan 20 jaar dat ze me opgesloten houden, hebben ze reeds een groot aantal van mijn vrienden vermoord, ze hebben hen doodgeslagen, door middel van foltering, ophanging, door ziektes uit te lokken of toe te dienen, met overdoses, door andere gevangenen te gebruiken in ruil voor strafherziening, of door confrontaties tussen de gevangenen te provoceren op basis van geruchten, drugs, rechten of privileges in de gevangenis. Ik gebruik geen drugs, ik rook ook geen tabak, ik ben vegetariër en ik probeer een gezond leven te leiden in deze vijandige omstandigheden. Ik kom van Euskal Herria, en mijn ideeën zijn libertair, ik heb vele vrienden, ik voel me geliefd, ik ben nog alijd jong en ik wil graag leven, maar voor alles leven in vrijheid, en op geen enkele manier zal deze veroordeling tot levenslang me deze zin voor het leven doen verliezen, en nog minder om door te gaan te strijden voor wat ik wil, de liefde en de droom.

In deze Staat zijn wij met vele gevangenen die er momenteel meer dan 20 jaar opsluiting hebben opzitten, en talrijk zijn ook degenen die veroordeeld zijn tot levenslang, wat gelijk staat met de doodstraf, want het is duidelijk dat deze staat haar eigen wetten niet respecteert. Zij is nog minder Democratisch en een Rechtsstaat, maar bedrieglijk en moordend. Zij praktiseert de opsluiting, de foltering, de levenslange veroordeling en de doodstraf tegen alle personen die rebelleren tegen deze schurken. (...)

Het feit dat deze staat heeft besloten me tot levenslang te veroordelen ook al heeft ze me meer dan 20 jaar opgesloten gehouden in haar exterminatie-gevangenissen, is een nederlaag voor de Staat en een overwinning meer voor de libertaire zaak, want na meer dan 20 jaar foltering en mishandeling zijn ze er niet in geslaagd me te doen afzien van mijn libertaire ideeën en gedurende de vele andere jaren dat ze me zullen blijven kwellen zullen ze daar niet in slagen.

Aldus, beste vrienden en strijdkompanen, neem dit nieuws niet op als een nederlaag, maar integendeel beleef het als een overwinning, want zonder enige twijfel, het is een overwinning van het menselijke verzet tegen de kapitalistische gevangenisbarbarij en bovendien een triomf van de libertaire ideeën en praktijken.

De strijd gaat voort, wij zullen rusten eens we het kapitalisme hebben verslagen, eens we de onderdrukking en de uitbuiting hebben overwonnen, als alle mensen vrij zijn en meester over hun toekomst, als de mensenrechten gerespecteerd worden van alle mensen en alle volkeren, als we een vrije, gelijke, solidaire en gezonde wereld hebben bereikt, als we een wereld zonder gevangenissen zullen gebouwd hebben. Zolang de waardigheid wordt vertrappeld, kan niemand ons de hoop doen verloochenen, onze hoop en onze opofferingen zijn nooit vergeefs. Noch de opsluiting, noch de gerechtelijke klucht, noch de veroordelingen, noch de moordaanslagen tegen ons zullen de revolte verslagen.

Dat is het voor nu, ik zeg jullie dat ik van jullie hou en zend jullie een stevige broederlijke en libertaire omhelzing. Salud y Anarkia! Jo ta ke! Hurrengo arte, lagunak!Agur".

Laudelino Iglesias Martinez

C.P. Villanubla

Politiek versus gemeen recht

Baskische, politieke gevangenen krijgen al een extra straf opgelegd omdat ze zo ver van huis “ondergebracht” worden. Wegens de hoge vervoer- en verblijfkosten (heen en weer reizen kan niet op één dag) krijgen ze hoogstens slechts één keer per week bezoek. Het groepje vrienden en kennissen dat mag komen, wordt niet door de wet, maar arbitrair bepaald door de gevangenisdirecteur. De Baskische, politieke gevangenen leven onder een speciaal FIES-regime waardoor ze zich, om maar iets te noemen, verschillende keren per dag moeten uitkleden om gefouilleerd te worden. Alles is afhankelijk van de sadistische grillen van de man of vrouw die aan de leiding van de instelling staat. Gevangenen komen voor een habbekrats in de isoleercel. Zelfs “luchten” gebeurt vaak geïsoleerd van de anderen en gedurende véél kortere tijd. De gevangenen moeten zich verder allerlei vernederingen en pesterijen laten welgevallen. Straffeloos, want “Met de Baskische politieke gevangenen mogen we doen wat we willen” zoals een bewaker het ooit uitdrukte. Toch is deze politiek mislukt en houdt het collectief van gevangenen (EPPK) zich staande.

Dus dienden er andere acties uitgevonden te worden en daartoe lenen zich “gevangenen van gemeenrecht”. Steeds meer Baskische politieke gevangenen worden het slachtoffer van agressie van medegevangenen, vaak onder toeziend oog van bewakers! Hoewel dit reeds een aantal jaren duurt volgen de klachten elkaar nu steeds sneller op.

In de Franse gevangenissen is de toestand niet beter. Zuhaitz Errasti ging in Nantes gedurende 26 dagen in hongerstaking. Nadat hij werd overgebracht naar Poitiers hield hij een hygiënische staking (zoals de IRA-gevangenen in de jaren 70-80 die weigerden naar het toilet te gaan buiten hun cellen.) Errasti zat naakt in de isoleercel. Daar werd hij regelmatig met een tuinslang natgespoten!

Miguel Castells spreekt

Interview op 03.01.2003, in Gara met Miguel Castells, de bekende advocaat, gehard na gedurende meer dan een halve eeuw opgetreden te zijn als "verdediger van de Baskische gevangene". Zijn (groot)moeder(?) heette Adriaensens.

De eerste opmerking die Castells in het interview maakt is dat, 27 jaar na de dood van Franco, iemand die beschuldigd wordt van "politieke delicten" nog steeds in minderwaardige condities voor de rechter verschijnt. Zo ook zijn verdediger. "In de pro–amnestiebeweging ben ik geen historische, maar een prehistorische figuur", merkt Castells leuk op. "Toch ben ik niet als nationalist geboren, ik werd het door mijn beroep." "Ze hebben het me nooit vergeven dat ik niet mijn deuren sloot voor gevangenen die 'politieke delicten' gepleegd hadden."

Na de dictatuur verdween dan wel de militaire rechtspraak in deze zaken, maar in de plaats kwam het "Tribunal del Orden Público" (TOP) nu "Audiencia Nacional" genoemd. Allen waren en zijn het speciale tribunalen waarin de beschuldigde onvoldoende garanties krijgt.

De rechten van de verdediging worden eveneens geschonden door de gevangenenspreiding. Als zich een strafbaar feit voordeed in Navarra is het mogelijk dat één der beschuldigden in Algeciras vastzit, een andere in Lugo en een derde op nog een ander plaats in Spanje. Hoe kan je dan met de drie samen spreken? En wie kan de reiskosten betalen? Bovendien werden pro-amnestie-actiegroepen, die hiervoor steunfondsen, verzamelden, buiten de wet gesteld. De bars waarin de collectebussen op de toog stonden werden gesloten. "Ik beschouw mijn inbreng in deze verdediging als een opdracht. Het is niet enkel een moeilijk en gevaarlijk werk, het is ook eerbaar." "Omdat een 'politieke delinquent' de maatschappij wilde verbeteren en zijn interesse altruïstisch is, kan die van een delinquent van 'gemeen recht' egoïstisch genoemd worden. Een politiek delinquent verdient dus een mildere behandeling. Maar tijdens de dictatuur verklaarde toenmalig minister Manuel Fraga Iribarne dat een politiek delinquent de ergste van allemaal is, omdat hij niet je portefeuille wil stelen, maar alles stuk wil maken. "Sedert ik in de vijftiger jaren begon met het verdedigen van personen die beschuldigd werden voor politieke motieven is er nooit een periode geweest waarin arrestanten geen gevolgen van foltering vertoonden."

>>>>>>>>