Democratisch deficit

Zelfs “Amnesty International”, dat zijn klachten steeds meer beperkt tot verafgelegen bananenrepublieken, eist een onderzoek.

Guardia Civil beschuldigd

"Op 17 december 2007 hebben wij een bezoek gebracht aan Gorka en hij zag er bijzonder zwak uit. Aangezien wij willen dat de folteringen, waaraan hij onderhevig was, openbaar worden gemaakt, geven wij hier een kleine opsomming van wat hem is overkomen:

• Vijftig à zestig keer per dag een plastic zak over hoofd tot hij de verstikking nabij was

• De testikels en de penis werden met een touw afgesnoerd, en er werd zonder ophouden aan het touw getrokken in zoverre dat er bloed uit de penis kwam

• Hij kreeg constant slagen op de testikels

• Hij kreeg constant slagen op het hoofd

• Hij werd tot tegen de verdrinkingsgrens aan ondergedompeld in een bad

• Er werd een tuinslang in zijn mond gestopt om zijn buik vol met water te spuiten.

• Hij moest op handen en voeten lopen en er werd een stok in zijn aars gestopt, die constant naar binnen geduwd werd

• Met een revolver op zijn hoofd werden schijnexecuties uitgevoerd.”

Ik moet er niet bij vermelden dat hij de gehele tijd naakt was.Dat heeft zo 5 dagen geduurd, de totale incomunicado-periode. Een periode waarin niemand weet waar een gevangene zich bevindt en waarin geen enkel contact met de buitenwereld toegestaan is. Commentaar overbodig".

Igor Portu was nog maar net opgenomen in het hospitaal (7 januari 2008) of binnenlandminister Pérez Rubalcaba verklaart dat de “kwetsuren” er kwamen “na gebruik van dwang, en in overeenstemming met de voorschriften”, wegens het verzet van het tweetal bij hun arrestatie en “waarbij de wetgeving in de terroristenstrijd gewetensvol werd toegepast”.

In een eerste reactie op de arrestatie werd over dit alles niets gezegd en de kranten van de groep “Noticias” vragen zich dan ook terecht af waarom de arrestant pas 14 uren later in het ziekenhuis terechtkwam! Getuigen verklaren dat Igor Portu bij aankomst aan zijn huis voor de huiszoeking (nog) niet zwaar gewond was. Immers, een longperforatie zou hem belet hebben te ademen!

Voor alle informatie uit de “antiterroristenhoek” moet u o.a. bij de krant El Mundo van 9 januari 2009 zijn.

El Mundo weet alles over wat de twee gefolterde ETA-leden bekend zouden hebben:

• Portu en Sarasola bekenden de aanslag op Madrid Barajas gepleegd te hebben.

• Portu en Sarasola bestuurden de bestelwagen met de explosieven tot aan een olijvenplantage in Castellón.

• Het commando waarvan ze deel uitmaakten, stond onder de leiding van José Antonio Aranibar.

• Hij sprak de waarheid, want hij vertelde ons details die enkel hij kon weten.

• Mikel San Sebastián wordt gezocht. Hij zal dus de volgende zijn!

• Met zijn drieën zouden ze de geweerschoten gelost hebben als eerbewijs op de herdenking in Aritxulegi.

• Sarasola bekende dat hij niet mishandeld werd bij de arrestatie.

Bij het herlezen, wordt duidelijk dat de 2 arrestanten alles bekenden wat de Guardia Civil graag wilde horen… Normaal, als ze je eerst half dood slaan…

De wetsdokter verklaarde dat “de verwondingen verenigbaar zijn met een gewelddadige arrestatie”. “Portu wilde bij zijn arrestatie vluchten, en toen heeft een Guardia Civil zich op hem geworpen. Daardoor brak hij een rib”.

De verwondingen van Sarasola zijn minder erg dan die van Portu: verwondingen aan de rechter oorschelp, kwetsuren op beide armen, kneuzingen en blauwe plekken over het hele lichaam. Ook deze verwondingen zijn “compatibel met een arrestatie”.

Maar dan wordt duidelijk dat minister Rubalcaba liegt in elke zin die hij uitspreekt (verderop wordt duidelijk waarom):

“De arrestatie gebeurde bij een routine verkeerscontrole. (Het duo kwam echter te voet voorbij vanuit de bergen waar ze waren gaan wandelen. Plotseling verschenen er een aantal Nissan Patrols.) Ze hadden beiden een rugzak omhangen. Toen hen gevraagd werd de inhoud van de rugzak te tonen probeerden ze te vluchten. Hierna werden ze overmeesterd. Daar vielen de verwondingen, o.a. de gebroken rib en de geperforeerde long (waarvoor ze pas 15 uren later naar het ziekenhuis werden gebracht!) Eens in de kazerne van Intxaurrondo (Donostia), waar ze naartoe gebracht werden, weigerden de twee het formulier te ondertekenen waarin stond dat hun rechten werden voorgelezen. Dit is de oorzaak dat er zoveel kostbare tijd verloren is gegaan, en ook de reden waarom er geen contact met een wetsdokter was”. Die kwam pas 15 uren later, toen de pijn van de arrestant niet meer te harden was.

Staatsman Zapatero liet ook van zich horen, wees op de transparantheid van het onderzoek en bevestigde dat hij zijn vertrouwen in de Guardia Civil gestand hield! Het onderzoek was zo transparant dat niemand wist te vertellen of Sarasola nu in Intxaurrondo of in Madrid was.

Maar op 10 januari 2008 doet het gezegde: "Al gaat de leugen nog zo snel…", zichzelf alle eer aan. Twee onverdachte getuigenissen spreken de leugens van Rubalcaba tegen.

1. Francisco Etxeberria

Op 10 januari 2008 wordt naar de mening van Francisco Etxeberria gevraagd. Etxeberria was in de jaren 80 wetsdokter en hij bezocht daarbij ontelbare kerkers en commissariaten om arrestanten te onderzoeken. Hij ontdekte indertijd dat de stoffelijke resten van Lasa en Zabala, die in Alicante vanonder 50 kilo ongebluste kalk vandaan gehaald werden. Beiden waren voordien in San Sebastián door de Guardia Civil dood gefolterd. Nu houdt Etxeberria zich vooral bezig met het identificeren van stoffelijke resten van tijdens de Burgeroorlog geliquideerde Basken.

Hij verklaart dat het onmogelijk is dat Portu tijdens zijn arrestatie twee ribben brak en waarbij een long geperforeerd werd. Hij had daarna niet kunnen lopen of in een auto zitten zonder zichtbare tekenen van ondraaglijke pijnen. Portu moet dus tijdens folterscènes (achteraf) onmenselijk geslagen zijn. Op de bewering van minister Rubalcaba: “dat het protocol bij behandeling van arrestanten gewetensvol werd nagekomen”, antwoordt Etxeberria dat hij zich geen enkel gerechtelijk protocol kan indenken waarbij een arrestant niet medisch onderzocht wordt. “Portu had bovendien kunnen overlijden aan de longperforatie!”

2. Een ooggetuige

Op 10 januari 2008 maakte Askatasuna bekend dat er een getuige is opgedoken die het hele voorval heeft meegemaakt.

Ziehier, de verklaring die hij heeft afgelegd voor de onderzoeksrechter.

Juzgado de Instrucción número 1 de Bergara

Instrukzioko 1 zk.ko Epaitegia

Acte van verschijning. – In Bergara, 10 januari 2008, is voor S.S^a verschenen, ………….., met DNI (identiteitskaart), ………………., en woonachtig te, …………………, het volgende verklarend:

“Zondagmorgen, omstreeks 10.00u,(de arrestatie gebeurde niet op zondagmiddag, zoals de minister verklaarde) zat ik op een bank in aanwezigheid van mijn hond, in de zone bekend onder de naam “las Malvinas”, recht tegenover de Ikastola (school) van Arrasate, toen ik twee personen zag die van een bergwandeling terugkwamen. Op dat eigenste moment verschenen 5 patrouillewagens van de Guardia Civil (het was dus geen routinecontrole zoals minister Rubalcaba verklaarde) en ze reden onmiddellijk naar de 2 personen toe. De Guardias vroegen om de rugzakken en registreerden ze. Ze kwamen ook naar mij toe om mijn hond in bedwang te houden en om mij te identificeren. De wagen van de jongens, een Volkswagen Kadi van grijze kleur werd ook geregistreerd. Uit de wagen of uit de rugzakken werd een pakket te voorschijn gehaald dat in plastiek gewikkeld was. Ik dacht dat het drugs waren en schonk er geen verdere aandacht aan. Toen de Guardias opmerkten wat er in het pakket zat, gaf de chef opdracht de boeien aan te doen en de jongeren in de politiewagen te stoppen. (Er werd daarbij geen weerstand geboden en er diende niemand overmeesterd te worden, zoals minister Rubalcaba verklaarde.) Ik kreeg mijn papieren terug en de raad op te krassen. Ik bleef toch nog een tijd die politieactie gade slaan.

Ik heb omstreeks 09:30u mijn huis verlaten en zat al een tijdje op de bank. De actie zelf moet zowat tussen 10:00 en 10:30u gebeurd zijn. Wat hij gehoord heeft in de media over het uur van de feiten klopt niet, het was ook geen routine bij een wegcontrole en van enige weerspannigheid bij de jongeren heb ik totaal niets gezien. De arrestatie is heel “proper” verlopen in tegenstelling tot wat de media zegt en daarom bin ik ook aangifte komen doen van wat werkelijk gebeurd is.”

Heeft de “bekentenis” van medewerking aan de aanslag in Madrid-Barajas en van poging tot aanslag in volle verkiezingsperiode (zoals minister Rubalcaba beweerde), nog enige waarde?

Heeft Binnenlandminister, Alfredo Pérez Rubalcaba, gelogen? En zo ja, hoe komt Igor Portu dan aan die vreselijke kwetsuren?

Op 11 januari 2008, tijdens het middagnieuws (15.00 u.), werden beelden getoond van Igor Portu waarin die wordt weggeleid en waarbij hij ondersteund moet worden door twee begeleiders. Portu werd gisteren overgebracht vanuit het ziekenhuis van San Sebastián naar de gevangenis van Martutene (in dezelfde stad) om verhoord te worden door rechter Grande Marlaska. Portu is nog steeds “incomunicado” en wordt daarom “bijgestaan” door een advocaat die hij zelf niet mocht kiezen. De ooggetuige die zijn versie van de arrestatie gaf, wordt door TVE meteen een “vermeende getuige” genoemd! Hij zat op een bank naast de weg en zag het duo komen aanstappen. Na dit bericht op TVE werd naadloos overgegaan naar een reportage uit de gevangenis van Guantánamo (waar gevangenen bij het luchten ondersteund moeten worden). Er werd “geklaagd” dat een equipe van TVE vóór het verlaten van het Amerikaanse gevangenenkamp fragmenten van hun opname moest wissen. Er werd een stukje uit het geplande programma getoond waarin verslag werd uitgebracht over gevangenen die in cellen zaten waarin het licht nooit gedoofd werd en waarin gevangenen al gedurende een lange tijd vastzaten in afwachting van hun proces.

Over splinters en balken in ogen gesproken! Veel Baskische politieke gevangenen krijgen nooit een medegevangene te zien! Ze werden veroordeeld nadat ze jaren in voorarrest zaten. Ze “bekenden” nadat ze dagenlang gefolterd werden… Weinig folteraars werden veroordeeld en allen kwamen ze erg snel vrij!

Het “mooiste” moest echter nog komen (op TVE). In de “Bestendige Deputatie” in het Congres in Madrid eiste de PP dat de radicale Baskische partijen ANV en PCTV-EHAK buiten de wet werden gesteld. Er ontstond een incident nadat Joan Tardá van de Catalaanse Republikeinen beide Baskische partijen verdedigde en daarbij de PP verweet hierin geen recht van spreken te hebben: “Jullie erevoorzitter, Fraga Iribarne, heeft zelf bloed aan de handen, omdat hij de repressietroepen aanvoerde tijdens de Francodictatuur” (en daar vielen regelmatig doden bij!) PP-woordvoerder en voormalig minister, Eduardo Zaplano, noemde daarop de woorden van republikein Tardá “totalitair en fascistisch” en Tardá kon zich, volgens het PP-licht, “enkel op deze manier uiten dankzij de politiek die Fraga na de dictatuur voerde”! De voorzitster dreigde voormalig minister Zaplano buiten te laten zetten, maar toen dit niet hielp, werd beslist de woorden van beide opponenten te schrappen uit het verslag.

Op 12 januari 2008 kon Igor Portu, eindelijk, zelf zijn verhaal doen. Na vijf dagen incomunicado-detentie, waarbij er geen enkel contact was met een vertrouwenspersoon, “mocht” Igor Portu vannacht zijn verhaal doen voor de uitzonderingsrechtbank, de Audiencia Nacional, die stamt uit de periode van de Francodictatuur.

Getuigenis Igor Portu

“Het was gedurende vijf dagen zéér erg. Ik werd voortdurend geslagen en bedreigd.” (Op die manier had hij minstens twee keer het bewustzijn verloren.) Meteen na de arrestatie begonnen vier Guardias me in de Patrol te slaan. Ik had boeien aan en ze reden één of twee kilometer verder naar een beek. Daar moest ik op de knieën gaan zitten waarna ze mijn hoofd in het ijskoude water staken tot ik dacht te gaan verdrinken. Dit herhaalden ze tot ze dachten dat ik niet meer kon. Nadien namen ze mij bij de benen vast en hielden me zo met het hoofd onder water. Tussendoor bleef het vuistslagen regenen en slagen met de vlakke hand op de oren”.

“Dit waren de eerste 20 minuten en zo zal het vijf dagen verder gaan”, werd mij gezegd. “Met een kap over het hoofd en met het hoofd tussen de knieën werd naar de kazerne van Intxaurrondo gereden. Onder voortdurende slagen. In de kelders moest ik, geblinddoekt, blijven staan en als ik moe werd, moest ik turnoefeningen doen: door de knieën zakken. Er werd voortdurend gedreigd dat ze me gingen vermoorden. Er werd gedreigd dat ze me wel zouden pakken als ik iets over de behandeling aan de wetdokter zou vertellen. Dit was nog maar de eerste nacht…”