Solidariteitskaravaan

19 maart 2005: Karavaan van de hoop

In de nacht van 19 maart 2005 vertrokken 20 autobussen richting gevangenis van Fleury–Mérogis, (Parijs). De bussen vanuit Bizkaia werden in de buurt van Durango, waar de reizigers gingen eten, reeds "verwelkomd" door een vijftal groene "patrols" van de Guardia Civil en ééntje van de leden van de eigen "Baskisch" Ertzaintza. Nog op "Spaans" grondgebied werd de karavaan staande gehouden en de Franse politie kwam, waarschijnlijk in het kader van de beroemde "Frans–Spaanse samenwerking tegen het internationaal terrorisme" , vragen waar de reis naartoe ging en hoeveel personen er in elke bus zaten.

Eenmaal op Frans grondgebied keerde de rust enigszins terug onder de reizigers.

Tegen 8 uur werd er nog eens gestopt en verschenen er steeds meer patrouillewagens van de CRS die de nummerplaten controleerden om te zien of de collega's hun werk ook wel goed hadden gedaan.

Fleury–Mérogis

Trikitixa en Irrintzi

In de buurt van de grootste gevangenis van Europa werden de sympathisanten opgevangen door een cohorte politiemannen en gevangenispersoneel, deels geüniformeerd, deels in burgerkleding. De reizigers werden op afstand gehouden maar dat verhinderde niet dat ze de aandacht van de gevangenen konden trekken door te zingen, begeleid door de onvermijdelijke "Trikitixa" ("trekzak"), maar ook door het afschieten van vuurwerk dat als bij wonder door de controles was kunnen geraken. Van binnen uit klonken al vlug "Irrintzis" en slogans als "Jo ta ke, irabazi arte" (We zullen met de strijd doorgaan). Aan één van de ramen verscheen dan een wit spandoek. Méér zullen ze niet vast hebben kunnen krijgen Gedurende 4 volle uren bleef het gezang en het lawaai klinken. Het was in deze hel dat de voorbije zomer het jonge meisje uit Donostia, Oihane Errazkin (*), een einde aan haar leven maakte. Dit feit werd herdacht door middel van "Bertsos" en het was precies dit voorval dat er voor deze gevangenis gekozen was. Het voorbije jaar trokken de karavanen naar de verst afgelegen gevangenissen, Algeciras en Bapaume in het oude Vlaanderen.

(*) Oihane Errazkin Galdos

In de gevangenis Fleury-Mérogis (omgeving Parijs), waar ze op haar proces wachtte, werd op 8 juli 2004 de 31-jarige Oihane Errazkin Galdos, uit Donostia-San Sebastián, dood aangetroffen: verhangen!

In september 2001 werd ze in Dax (Frankrijk) gearresteerd, samen met haar vriend, Asier Oiartzabal Txapartegui, “Baltza” op verdenking tot het logistieke apparaat van ETA te horen. Baltza zou zelfs de leider zijn van dat apparaat. Errazkin zou lid van het “Comando Donosti” geweest zijn en verdacht worden van de aanslag op Javier Gómez Elósegui (11 maart 1997) de psycholoog van de gevangenis van Martutene (Donostia) en de mislukte aanslag op Albino Machado Pires, de kok van de kazerne van Aldapeta, eveneens in Donosti, op 23 juli 1996. Tijdens de meer dan twee jaar opsluiting nam ze deel aan alle protestacties waarbij het samenbrengen van de Baskische politieke gevangenen geëist werd, de uitbreiding van de bezoektijd. Zodoende kwam ze regelmatig in de isolatiecel terecht, een hok van 2 x 3 meter waaruit ze slecht één uur per dag gelucht werd. Op uitzonderlijke beslissing van Juge le Vert mocht ze geen bezoek van haar vrienden ontvangen! Ze was lid van de intussen verboden jongerenorganisatie, “Garrai”. In juni 2002 besloot een Parijse rechtbank tot de uitlevering aan Spanje

Volgens Franse “allesweters” zou het om de eerste dode Spaanse politiek gevangene in een Franse cel gaan. Toch verhing zich al enkele dagen vóór Kerstmis in 1991 de Bretoen Jean Groix die zat op beschuldiging van medewerking met de organisatie. Ook een luitenant van de Franse gendarmerie, Jean Luc Maillet zat vast wegens collaboratie toen hij zich verhing. In beide Staten verloren op deze wijze in 20 jaar 7 mensen het leven. Maar wat te denken van deze cijfers: in 2003 benamen 110 gevangenen zich het leven in Franse cellen! In juni van dit jaar zaten 64.451 personen in Franse cellen. 35 % hiervan zat te wachten op hun proces… De overbevolking bedraagt gemiddeld 131,5 % en in Fleury-Mérogies ligt dit percentage tegen de 200 %!

Oihane Errazkin was tot op heden noch in Frankrijk, noch in Spanje veroordeeld voor lidmaatschap…

Jon Enparantza, woordvoerder van de amnestiebeweging, klaagde de gevangenenspreiding aan en eiste van de Franse en Spaanse staten ermee te stoppen, omdat het toch niet gelukt was het collectief te breken.

Tot slot kwam er een "Aurresku" (eredans) voor de gevangenen en werd het "lied van de Baskische Soldaat" gezongen.

Om 15.00 u. werd de lange terugtocht aangevat.

Tijdens de ceremonie voor de muren van deze "kathedraal van de triestheid", die Fleury–Mérogis is, kreeg de moeder van Maite Aranalde het bericht dat haar dochter in de buurt van Montpellier, samen met twee andere Basken was opgepakt. Ze werd daarna in haar verdriet gesteund door de ouders van eerder genoemde Oihane Errazkin en die van Olaia Kastresana (eveneens uit Donostia) die een aantal jaren geleden het leven verloor toen de bom die ze in handen had tot ontploffing kwam.