Sambucus ebulus / Kruidvlier

De Kruidvlier, Sambucus ebulus L. uit de Muskuskruidfamilie, onderscheidt zich van de andere vlieren door een groenblijvende kruidachtige en weinig vertakte stengel, die later in het jaar rood kan aanlopen maar kruidachtig blijft.

De bloeiwijze van de Kruidvlier bestaat uit een tuil of tros, waarbij de bloemstelen zodanig van lengte zijn, dat er als het ware een min of meer vlak scherm ontstaat. De vijftallige bloemen zijn regelmatig, hebben vijf roomwitte kroonblaadjes met een zweem rood, vijf meeldraden met rode tot bruinrode helmknoppen. Het vruchtbeginsel groeit uit tot een zwarte steenvrucht in de vorm van een bes.

Ondergronds heeft de Kruidvlier wortelstokken. Dit komt opvallend sterk tot uiting bij de begroeiing op dijken en aflopende bermen in het rivierengebied die zelfs een eigen vegetatiekundige associatie vormen. Het zijn bijna monocultures van deze soort. In de wortelstokken slaat de Kruidvlier tijdens de zomer en in de herfst als de plant bovengronds afsterft veel energie op. In het voorjaar groeien de stengels erg snel omhoog en kunnen dan een dichte begroeiing tot stand brengen.

De bladeren, vruchten en zaden bevatten de glycosiden sambunigrine en prunasine en zijn giftig. In tegenstelling tot die van de gewone vlier (Sambucus nigra) zijn de bessen niet eetbaar.

Dodonaeus ‘De Italianen noemen het nebbio en podagria, als of men jichtkruid zei’.

Deze plant werd ook wel podagria genoemd, het laatste woord betekent voet, en werd zo genoemd naar de oude voetkwaal, jicht, die in de grote teen begint. Met de bladeren werden mensen gekroond die voor het eerst van dit euvel last hadden. Deze kwaal werd dan toegejuicht, omdat die zich meestal bij de aanzienlijken openbaarde. A. Munting: ‘De purperen vrucht hiervan werd eertijds bij de oude heidenen in grote waarde gehouden omdat ze daar niet alleen hun gezichten verfden en bestreken als ze in hun afgoden tempel gingen om te offeren zoals Marcellus verhaalt. Maar ze vlochten ook kransen van de bladeren waarmee ze diegenen bekroonden die voor de eerste keer met het podagra gekweld werden zoals Lucianus daarvan schrijft zodat de waardigheid van deze ziekte, die liever bij de groten dan bij de kleinen zijn plaats zoekt, door de nakomelingen niet vergeten zou worden.’

Zo was het gebruik vroeger. ‘Dioscorides verhaalt dat de wortels van hadich de verharde baarmoeder vermurwen en de verstoppingen er van openen en ontsluiten en bovendien alle gebreken van de leden daar omtrent gelegen verbeteren en genezen kunnen en laten scheiden de zwellingen van de buik als de vrouwen zitten in het water daar deze wortels in gekookt zijn.

Hij schrijft ook dat de jonge bladeren die noch vers zijn en mals op de ontstekingen en gezwellen gelegd met Polenta of meel van gerstemout die verzoeten kunnen en laten scheiden. Die bladeren, zegt hij, worden zeer goed en nuttig gelegd op de verbranding en op de beten van de honden en met bokkenvet of stierenvet op jicht en vooral op de smarten die van de ziekten aan de voeten komen gestreken helpen ze en verzoeten de pijn wonderbaarlijk zeer.

De wortels van hadich zijn zo traag en moeilijk in het werken en beroeren de maag en ganse ingewand zo zeer dat al diegene die een verharde lever hebben (zoals het gebeurt als de geelzucht in waterzucht verandert) zo dikwijls ze deze wortels hebben willen gebruiken hebben er eerder letsel dan baat in gevonden, ja hebben door het gebruik er van hun leven verkort. Daarom zal men ons wel wachten en gade slaan dat men niet al te onbedacht deze wortels met enige drank of andere diergelijke de zieke in geeft, tenzij dat die geweldig hard en heel sterk van lichaam zijn. Anders zal men er altijd slecht mee varen.

De bladeren laten ook scheiden en vergaan de zwellingen van de manlijke leden, gekookt en er op gelegd.

Het sap van de bessen van hadich maakt dat haar zwart, wat sap ook goed is om de borstels en veren of pluimen mee te verven als het eerst in aluinwater gekookt is. Die bessen worden geschikt gevonden om de wijn een hoge of roze kleur te geven wat die van het eiland Lesbos vaak doen die het van de Joden geleerd hebben

Hadich in de bedsteden gelegd doodt of verjaagt de wandluizen, insgelijks de rook van hetzelfde kruid als het gebrand wordt verjaagt de slangen en vergiftige dieren.

De wortels en bladeren zijn diegene die in de medicijnen gebruikt worden, ze verteren en openen, daarom laten ze bij de vrouwen hun stonden komen als je een beroking bij de baarmoeder maakt door kruidvlier, bijvoet en averone in wijn te koken.

Het sap van kruidvlier dat je in de oren doet is goed tegen oorsuizing. En met het sap van alsem gemengd doodt het de wormen van de oren’.

Verdere geschiedenis

‘Hoewel deze plant bij ons als geneesplant vrijwel niet bekend is als de verwant vlier, zo was het bij de ouden omgekeerd. Dioscorides beschreef de vlier maar kort, maar verhaalt van de χαμαιάχτη, chamaiakte, een rij genezende werkingen. Wel zegt hij dat ze beiden in gebruik gelijk zijn. Hij noemt dit kruid als waterzuchtmiddel wat ook de Gart der Gesuntheit in 1485 zegt, wat nog gevolgd wordt, mogelijk omdat Pater Kneipp daar aan bijgedragen heeft. Het afkooksel van bloemen en bladeren in wijn verdrijven naar Bock de koude, dorre hoest, ruimt de borst en lost alle taaie vochtigheid in het lijf op. Uit de wortel, stengel en bladeren werd een zeer goed middel tegen verstoppingen van gemaakt, een sterk afvoerend attichmus. Beroemd was vroeger de uit de bessen bereide sla. In Tirol werden ze onder de naam Windlatwerge als plas en winden verdrijvend middel verkocht.

Opvallend komen we deze plant tegen in tovermedicijn. Dat is al te vinden in de Pseudo-Apuleius uit de 4de eeuw na Chr. met een bezwering van het kruid tegen slangenbeten, herba ebulum, antequam succidas eam, tenes eam et ter novies dicis: omnes malas bestias canto, atque eam ferro quam acutissimo e limo secundum terram trifariam praecidito et id faciens de eo adponito, continuo sanabitur’, ‘of voor je het kruid ebulum afsnijdt, houdt het in de hand en zeg zeven en twintig maal, alle boze dieren bezweer ik, dan snij je het met het scherpste mes af vlak bij de aarde af en niet omkijken maar denk er alleen aan wat je helen wilt. Bij het weggaan draai je niet om en leg het kruid gestampt op, de zieke zal direct genezen zijn’. Naar het vrijwel gelijker tijd geschreven werk van Marcellus Empiricus mag het niet met een ijzeren voorwerp uitgegraven worden en het daaruit gemaakte geneesmiddel moet men als men op de deurpost staat, tegen het oosten gekeerd, drie dagen achter elkaar nuchter drinken. Dat komt ook nog veel later voor en in Saksen gaat men om de maden bij huisdieren te verdrijven de dag ervoor een stengel halen waar er twee uit een wortel gesproten zijn. De volgende morgen gaat men die wortel halen en spreekt, goede morgen jullie twee broers, hoe hebben jullie geslapen? Hierop neem je een mes en zegt en doet dan het volgende door de een van de ander af te halen ik wil een van jullie vragen dat hij het bij een dier de maden er uit laat vallen. Op welke van de beide stengels dan het laatste woord valt, snijdt men af terwijl men het laatste woord zegt en hangt het met een touw in de rook tot dat hij verdroogd is en dan vallen de maden er uit. Dat werd door een Siebenburger pater in de 18de eeuw opgetekend. Ook werd de plant met omhouwen gedreigd als het de maden niet binnen negen dagen verdreef. Dat wordt alle dagen herhaald. Het is al wel een oud gebruik om het in de diergeneeskunde te gebruiken.

De bladeren en stelen werden als een middel tegen de luizen in de bedstede gelegd. De kamer werd ermee ontsmet door enige bladeren op gloeiende kolen te leggen zodat die rook dan de kamer introk. De bladeren, afgetrokken in water, zouden een goed middel zijn om mollen weg te houden, dit vanwege de geur. Ze worden gestrooid in graanpakhuizen en hun sterke geur zou muizen van het graan afhouden. In Silezië plant men ze in de buurt van de varkens en gelooft dat ze die dieren dan van zekere ziektes zouden genezen. Met het uitgeperste sap werd het haar zwart gemaakt.

Het is een oud geneeskruid en werd gebruikt voor bepaalde ingewandskwalen en als zodanig werd het door de mensen meegenomen. Bij de Grieken stond het kruid in hoge aanzien. Virgilius vertelt dat Pan zijn gelaat en handen kleurde met de kruidvlier. Bij de oude heidense volken werden de bessen in grote eren gehouden. Voordat men een tempel binnenging om te offeren werd het gezicht met het sap gekleurd. De attich gold vroeger als een krachtig roestwerend middel en was daarom bij elke burcht te vinden.

Kneipp beveelt de uit de wortels gemaakte thee aan bij waterzucht en om de nieren te reinigen.

H. Bock; De oude heidenen hebben ook hun superstitie met deze kruidvlier korrels gedreven en op ettelijk feest de afgoden daarmee geverfd onder de ogen als zouden ze des te genadiger zijn. Na de kruidvlier is de rode verf Minium op gekomen en hebben ze in gelijke mate gebruikt, daarvan spreekt Virgilius in Gallo; ‘Pan Deus Arcadiæ venit, quem vidimus ipsi, Sanguineis ebuli baccis minioq, rubentum’.

Zulke fantasieën vindt men onder diegenen zo christenen genoemd zijn willen, hoeveel vindt men die op ettelijk feest hun graven ook smukken en kronen? Gelijk als hadden de uitverkorenen een welgevallen van dit narrenspel. Er is echter alles van de heidenen de eerste keer (daar de wachters vuil worden) ingewreven.’

Sambucus ebulus L. (dwarf elder)

Sambucus ebulus L. (dwarf elder) is a medicinal plant, the usefulness of which also as food is restricted due to its toxicity. In the last few years, both the chemistry and pharmacology of Sambucus ebulus L. have been investigated. Among the structural and functional proteins present in the plant, sugar-binding proteins (lectins) with or without anti-ribosomal activity and single chain ribosome-inactivating proteins (RIPs) have been isolated. RIPs are enzymes (E.C. 3.2.2.22) that display N-glycosidase activity on the 28S rRNA subunit, leading to the inhibition of protein synthesis by arresting the step of polypeptide chain elongation. The biological role of all these proteins is as yet unknown. The evidence suggests that they could be involved in the defense of the plant against predators and viruses or/and a nitrogen store, with an impact on the nutritional characteristics and food safety.

From an archaeological point of view, the most widely studied elders were the European species Sambucus ebulus L. and Sambucus nigra L. Remains of pollen, seeds/fruits and charcoals of S. ebulus L., known also as danewort and European dwarf elder, have been found at a Bronze Age archaeological site in Tuscany (Italy) [1], at a Neolithic site in the French Alps (Bozel-Savoie, France) [2] and at the Durankulak-3 site the Black Sea coast and north-eastern Bulgaria [3]. Dwarf elder grows in the wild and abundantly in many temperate areas and requires no care. Therefore, its use in human subsistence may be surmised. However, since the plant is toxic, it probably underwent a certain culinary treatment in an attempt to reduce its toxicity.

A broad range of medicinal applications of dwarf elder has been reported [4]. Among them, the improvement of lipid profile, antimicrobial, antiulcerogenic, antiparasitic, anti-inflammatory applications, and wound healing activities have been cited [5,6,7,8,9,10]. These effects must be due to the presence of chemical compounds with pharmacological activity. For instance, polyphenolic substances have been associated with antioxidant action [11,12]. The cyan color of the ripe dwarf elder fruit is due to several anthocyanidins such as cyanidin-3-O-sambubioside, cyanidin-3-sambubioside-5-glucoside, cyanidin-3-O-glucoside, and cyanidin-3,5-diglucoside [13]. Cyanidin-3-O-glucoside is especially important since it has been found to inhibit the growth of cancer cells and tumor xenographs in immune-deficient mice [14].

Toxicity and Side Effects Sambucus ebulus raw berries are considered to be poisonous while excess consumption of the other parts might well lead to toxicity. For instance, high-dose consumption of S ebulus fruits may induce vomitory toxicity, especially in children.33 Some genuses of Sambucus have poisonous leaves and stems in a way that contact dermatitis may be caused by their leaves. Stomach upset also could happen by the fruit of these species. Yet, this toxicity is at such a low level that could be prevented by cooking.69 It has proven that short-term heating could eliminate potential risks of toxic lectins of S ebulus without any significant reduction in polyphenol and antioxidant contents. Nephrotoxicity and hepatotoxicity have also been observed to be induced by S ebulus ethyl acetate extract in mice model. 71,72 Still, no state of being venomous has been reported after 2 mg/kg intraperitoneal injection in this model.48 Lethal dose 50% (LD50) of its rhizome methanol extract is 600 mg/kg.

References

Mariotti-Lippi, L.; Bellini, C.; Mori, S. Palaeovegetational reconstruction based on pollen and seeds/fruits from a bronze age archaeological site in Tuscany (Italy). Plant. Biosyst. 2010, 144, 902–908. [Google Scholar] [CrossRef]

Martin, L.; Jacomet, S.; Thiebault, S. Plant economy during the Neolithic in a mountain context: The case of “Le Chenet des Pierres” in the french Alps (Bozel-Savoie, France). Veg. Hist. Archaeobot. 2008, 17, s113–s122. [Google Scholar] [CrossRef]

Marinova, E.; Atanassova, J. Anthropogenic impact on vegetation and environment during the Bronze Age in the area of Lake Durankulak, NE Bulgaria: Pollen, microscopic charcoal, non-pollen palynomorphs and plant macrofossils. Rev. Palaeobot. Palynol. 2006, 141, 165–178. [Google Scholar] [CrossRef][Green Version]

Tasinov, O.; Kiselova-Kaneva, Y.; Ivanova, D. Sambucus ebulus—from traditional medicine to recent studies. Scripta Sci. Med. 2013, 45, 36–43. [Google Scholar]

Ivanova, D.; Tasinov, O.; Kiselova-Kaneva, Y. Improved lipid profile and increased serum antioxidant capacity in healthy volunteers after Sambucus ebulus L. fruit infusion consumption. Int. J. Food Sci. Nutr. 2014, 65, 740–744. [Google Scholar] [CrossRef] [PubMed]

Salehzadeh, A.; Asadpour, L.; Naeemi, A.S.; Houshmand, E. Antimicrobial activity of methanolic extracts of Sambucus ebulus and Urtica dioica against clinical isolates of methicillin resistant Staphylococcus aureus. Afr. J. Tradit. Complement. Altern. Med. 2014, 11, 38–40. [Google Scholar] [CrossRef] [PubMed]

Yesilada, E.; Gürbüz, I.; Toker, G. Anti-ulcerogenic activity and isolation of the active principles from Sambucus ebulus L. leaves. J. Ethnopharmacol. 2014, 153, 478–483. [Google Scholar] [CrossRef]

Rahimi-Esboei, B.; Ebrahimzadeh, M.A.; Gholami, S.H.; Falah-Omrani, V. Anti-giardial activity of Sambucus ebulus. Eur. Rev. Med. Pharmacol. Sci. 2013, 17, 2047–2050. [Google Scholar] [PubMed]

Schwaiger, S.; Zeller, I.; Pölzelbauer, P.; Frotschnig, S.; Laufer, G.; Messner, B.; Pieri, V.; Stuppner, H.; Bernhard, D. Identification and pharmacological characterization of the anti-inflammatory principal of the leaves of dwarf elder (Sambucus ebulus L.). J. Ethnopharmacol. 2011, 133, 704–709. [Google Scholar] [CrossRef] [PubMed]

Suntar, I.P.; Akkol, E.K.; Yalcin, F.N.; Koca, U.; Keles, H.; Yesilada, E. Wound healing potential of Sambucus ebulus L. leaves and isolation of an active component, quercetin 3-O-glucoside. J. Ethnopharmacol. 2010, 129, 106–114. [Google Scholar] [CrossRef] [PubMed]

Kiselova, Y.; Ivanova, D.; Chervenkov, T.; Gerova, D.; Galunska, B.; Yankova, T. Correlation between the in vitro antioxidant activity and polyphenol content of aqueous extracts from bulgarian herbs. Phytother. Res. 2006, 20, 961–965. [Google Scholar] [CrossRef] [PubMed]

Ebrahimzadeh, M.A.; Enayatifard, R.; Khalili, M.; Ghaffarloo, M.; Saeedi, M.; Yazdani Charati, J. Correlation between sun protection factor and antioxidant activity, phenol and flavonoid contents of some medicinal plants. Iran. J. Pharm. Res. 2014, 13, 1041–1047. [Google Scholar] [PubMed]

Mikulic-Petkovsek, M.; Schmitzer, V.; Slatnar, A.; Todorovic, B.; Veberic, R.; Stampar, F.; Ivancic, A. Investigation of anthocyanin profile of four elderberry species and interspecific hybrids. J. Agric. Food Chem. 2014, 62, 5573–5580. [Google Scholar] [CrossRef] [PubMed]

Ding, M.; Feng, R.; Wang, S.Y.; Bowman, L.; Lu, Y.; Qian, Y.; Castranova, V.; Jiang, B.H.; Shi, X. Cyanidin-3-glucoside, a natural product derived from blackberry, exhibits chemopreventive and chemotherapeutic activity. J. Biol. Chem. 2006, 281, 17359–17368. [Google Scholar] [CrossRef] [PubMed]

Wound healing potential of Sambucus ebulus L. leaves and isolation of an active component, quercetin 3-O-glucoside. J Ethnopharmacol 2010 May 4;129(1):106-14. doi: 10.1016/j.jep.2010.01.051. Epub 2010 Feb 2.

Ipek Peşin Süntar 1, Esra Küpeli Akkol, Funda Nuray Yalçin, Ufuk Koca, Hikmet Keleş, Erdem Yesilada

Ethnopharmacological relevance: The leaves of Sambucus ebulus L. are used in Turkish folk medicine for treatment of high fever, rheumatic pains, snake bites and wounds.

Aim of the study: Four different solvent extracts by using n-hexane, diethyl ether, ethyl acetate and methanol were prepared from the leaves of Sambucus ebulus in order to investigate the claimed wound healing activity in vivo and isolation of active component(s) from the active extract through the bioassay-guided fractionation procedures.

Materials and methods: Linear incision and circular excision wound models on rats and mice were employed. The methanol extract was fractionated by successive chromatographic techniques. Wound healing activity of each fraction was investigated following the bioassay-guided fractionation procedures. Moreover, the tissue samples were examined histopathologically.

Results: Significant wound healing activity was observed for the ointment prepared with methanol extract at 1% concentration. The methanol extract treated groups of animals showed 84.3% contraction in circular excision model, which was close to contraction value of the reference drug Madecassol (100%). On the other hand, a significant increase (43.7%) in the wound tensile strength was determined with the same extract on incision wound model. Subfractions showed significant but reduced wound healing activity on both in vivo wound models. A flavonoid derivative "quercetin 3-O-glucoside" was isolated and determined as one of the active component of active final subfraction. The results of histopathological examination supported the outcome of linear incision and circular excision wound models.

Conclusion: The experimental data revealed that the methanolic extract of Sambucus ebulus leaves displayed remarkable wound healing activity.

Phytochemical Composition, Anti-Inflammatory and ER Stress-Reducing Potential of Sambucus ebulus L. Fruit Extract. Plants (Basel). 2021 Nov 12;10(11):2446. doi: 10.3390/plants10112446.

Oskan Tasinov 1, Ivayla Dincheva 2, Ilian Badjakov 2, Yoana Kiselova-Kaneva 1, Bistra Galunska 1, Ruben Nogueiras 3 4, Diana Ivanova 1

Sambucus ebulus L. (SE) fruits are used for their immunostimulation, hematopoietic and antiviral potential. Recently, we focused on analyzing the mechanism underlying SE fruit aqueous extract's (FAE) immunomodulation and anti-inflammatory activities, with attention to its endoplasmic reticulum (ER) stress-reducing potential. J774A.1 macrophages were treated with SE FAE alone or in conditions of lipopolysaccharides (LPS) stimulation. Using GC-MS and LC-MS/MS, its phytochemical composition was analyzed. To measure transcription and protein levels, we used qPCR and Western blot, respectively. The prevailing phytochemicals in SE FAE were hydroxycinnamic acids, proanthocyanidins and anthocyanins. The content of some amino acids, organic acids, alcohols, fatty acids and esters were newly reported. Extracts exerted an immunostimulation potential by stimulating IL-6, TNFα, Ccl2, COX2 and iNOS transcription, without inducing ER stress. SE FAE suppressed the LPS-induced transcription of inflammation related genes (IL-1β, IL-6, TNFα, Ccl2, Icam-1, Fabp4, COX2, iNOS, Noxo1, IL-1ra, Sirt-1) and reduced the protein levels of iNOS, peIF2α, ATF6α and CHOP. The effects were comparable to that of salicylic acid. SE suppresses LPS-stimulated inflammatory markers on the transcription and translation levels. Targeting ER stress is possibly another mechanism underlying its anti-inflammatory potential. These findings reveal the potential of SE fruits as a beneficial therapeutic of inflammation and ER stress-related pathological conditions.

Antidepressant activities of Sambucus ebulus and Sambucus nigra

M Mahmoudi 1, M A Ebrahimzadeh, A Dooshan, A Arimi, N Ghasemi, F Fathiazad

Eur Rev Med Pharmacol Sci. 2014 Nov;18(22):3350-3.

Objective: Many pharmacological activities have been reported in Sambucus (S.) genus. The aim of present study was to investigate antidepressant activities of different parts of S. ebulus and S. nigra.

Materials and methods: Antidepressant activity of methanolic extracts were evaluated by forced swimming test (FST) and tail suspension tests (TST) in male Swiss albino mice.

Results: Extracts showed very good antidepressant activity in both FST and TST. They shortened remarkably the immobility period in both FST and TST and exhibited a dose dependent activity. Extracts in all tested doses showed significant activity as compared to control group (p<0.001). S. nigra showed better activity than S. ebulus. Its leaf extract at 1200 mg kg(-1) showed the same activity as imipramine in FST (p>0.05). Its fruit extract at 1200 mg kg(-1) showed far better activity than imipramine in FST (p<0.001). S. ebulus fruit extract in 1200 mg kg(-1) showed significant activity which was so better than imipramine at 10 mg kg(-1), in decreasing immobility period in TST (p<0.001). No mortality was observed after 48 hours at 3 g kg(-1).

Conclusions: Our report indicated the S. ebulus and S. nigra. extracts were safe and showed remarkable antidepressant activity in FST and TST in mice. These results introduced these plants as easily accessible source of natural antidepressant.

Antinociceptive and anti-inflammatory effects of Sambucus ebulus rhizome extract in rats. J Ethnopharmacol. 1998 Jul;61(3):229-35. doi: 10.1016/s0378-8741(98)00043-9.

A Ahmadiani 1, M Fereidoni, S Semnanian, M Kamalinejad, S Saremi

In this study we used the chronic (formalin test) and acute (tail flick) pain models of rats for evaluation of probable analgesic and anti-inflammatory effect of Sambucus ebulus (Se) rhizome extract. Sodium salicylate (SS) was used as a positive control. A total of 300 mg/kg of SS (i.p.) had no effect on tail flick latency, while 100 and 200 mg/kg i.p. of extract increased this latency (P < 0.01 and P < 0.001, respectively). In formalin test, SS (300 mg/kg i.p.) and extract (100 mg/kg i.p.) alleviated the animals' nociception in the second phases, while in the first phase, only the extract caused an anti nociceptive effect (P < 0.05). A total of 200 mg/kg of the extract showed a significant effect on both phases (P < 0.001), which was not reversed by naloxone (2 mg/kg i.p.). On the other hand in the acute anti-inflammatory test, the plant extract (200 mg/kg i.p.) showed a significant effect, (e.g. SS P < 0.01) and was not reversed by naloxone (2 mg kg i.p.). Therefore, it seems that the mechanism of the antinociceptive and anti-inflammatory actions of extract are not related to the opioid system, of course the comparison of chronic administration of SS and Se showed a rapid onset of action for Se rather than SS. and because of its effect on tail flick latency and both phases of formalin test. the site of its analgesic action is probably central. Our phytochemical studies indicate that methanol extract of plant rhizome contains flavonoids, steroids, glycosides and tannins. The LD50 of the extract was 600 mg/kg.