Mespilus germanica / Mispel
Wie kennis maakt met een wat minder bekende fruitsoort staat soms versteld van het historisch verleden van zo'n vrucht. Daarom nu aandacht voor de mispel, die ondanks zijn eigenzinnige karakter al eeuwenlang mensen heeft weten te bekoren omwille van zijn culinaire en esthetische kwaliteiten.http://mens-en-gezondheid.infonu.nl/gezonde-voeding/96248-mispel-of-mespilus-germanica.html
Alhoewel de Latijnse naam Mespilus germanica anders doet vermoeden komt deze plantensoort oorspronkelijk uit de omgeving van de Kaukasus en is van daaruit naar Perzië en Klein-Azië verspreid. Linnaeus gaf hem de naam Mespilus germanica. Hij dacht namelijk dat de mispel uit Duitsland stamde omdat mispels daar veel voorkomen. De mispel is echter al heel lang door de mens gekweekt. Ruim 600 jaar v. Chr. was hij al in cultuur bij de Assyriërs. Vrij snel daarna is hij in het oude Griekenland geïntroduceerd. Daarna verspreidde de mispel zich verder westwaarts naar Rome. Maar volgens Plinius was hij nog niet bekend in de tijd van Cato (160 v. Chr.). Al sinds mensenheugenis staan wilde mispels in hagen in Zuid-Europa. In de middeleeuwen was de plant hoofdzakelijk een bewoner van klooster- en paleistuinen. Van daaruit is hij waarschijnlijk verwilderd in de bosranden van West- en Centraal-Europa. Het is een van de oudste cultuurgewassen; al meer dan tweeduizend jaar wordt hij door de mens verzorgd.
De vruchten van de mispel zijn door de Romeinen uit Klein-Azië naar Europa gebracht. Aan de Kaspische Zee was de vrucht al een paar duizend jaar in cultuur. Linnaeus gaf aan de mispel z'n Latijnse naam Mespilus germanica, omdat hij dacht dat die in Duitsland van nature groeide. Op landgoederen en in kasteeltuinen werden mispels gehouden om de laxerende werking van de vrucht. De herkomst en oorsprong van vele cultuurvariëteiten is onduidelijk. Zowel Hollandse als Engelse variëteiten zijn nu in cultuur. Met name in Engeland komt de mispel (aangeplant) in houtwallen, struwelen en als haag voor.
Enten of oculeren
Een uit zaad voortgekomen mispel groeit langzaam en wordt dan meer een heester. Het zaad kiemt moeilijk en moet eerst behandeld worden om de kiemrust op te heffen (stratificeren). Hetzelfde euvel doet zich voor
Mispelstruik
De mispel ontwikkelt zich met een grillige structuur van de kroon (foto:Mispel in het Openlucht Museum in Arnhem) bij o.a. bottelrozen. Overigens is de mispel een lid uit de familie van de rozen (Rosaceae). Het dichtste staat de mispel bij de meidoorn en kan daarmee door middel van enten of oculeren worden verenigd. Als onderstam wordt ook de wilde peer (Pyrus communis) en kwee (Cydonia oblonga) gebruikt. De onderstam zorgt ervoor dat de mispel op stam groeit, een forse struik wordt en bovendien meer vruchten in een betere regelmaat geeft.
Mispels hebben een niet te natte, kalkrijke grond nodig en zijn absoluut zonaanbidders. In mei - juni komen er grote witte bloemen aan de struik. De zoetige geur is onmiskenbaar. Pas na 3 of 4 jaar geeft de struik vruchten. Mispel is zelfbestuivend.
Snoeien en oogsten
Een mispel moet je zo min mogelijk snoeien. Hoe meer je snoeit, des te meer verticaal groeiende scheuten. Een jonge struik moet door middel van snoeien worden opgeleid: drie of vier hoofdtakken worden in de beginjaren aangehouden. In de winter worden deze hoofdtakken met eenderde van de lengte ingesnoeid. Er zullen in het daaropvolgende seizoen veel zijtakken aan deze hoofdtakken worden gevormd. Mispel bloeit op tweejarig hout. In navolgende jaren worden alleen oude vruchttakken weggeknipt als de kroon te dicht dreigt te worden. Snoeien op bevordering van sporen is niet nodig.
Mispelvrucht
Mispelvruchten zijn in het begin hard Deskundigheid op het gebied van snoeien is ook niet nodig om toch vruchten te krijgen. Een mispel heb je op stam of je maakt er een waaiervorm van.
De vruchten moeten lang aan de struik blijven hangen; dit komt uiteindelijk de smaak ten goede. Omstreeks oktober hangen de vruchten in de struik. Heb geduld; laat er eerst een paar lichte nachtvorsten overheen gaan, voordat u oogst. De vorst zorgt ervoor dat het vruchtvlees zacht wordt. Na die nachtvorsten kan er worden geoogst. Dan nog is het raadzaam de vruchten (met de stelen rechtop) een tijdje op een koele plaats te bewaren. Ze lijken dan wel rot te worden, maar zijn dit beslist niet.
Een mispel is sappig met een zoetzure smaak. Er kan heerlijke jam of gelei van worden gemaakt. De gelei is een tractatie bij (water)wild en lamsvlees. De gelei wordt gemaakt door de vruchten in een pan onder water te zetten, ze op een laag vuur te stoven, totdat ze gaar zijn. Giet de vruchten uit door een zeef en voeg 500 gram suiker toe per 750 cc. Kook de vloeistof in tot de gewenste dikte en laat deze afkoelen.
Mespilus germanica / Medlar
Edible Parts: Fruit.
Edible Uses:
Fruit - raw or cooked[2, 3, 5, 7, 12]. The fruit does not always ripen fully in cooler temperate zones such as Britain. However it can be harvested in late autumn (preferably after it has had some frost) whilst still hard and then needs to be bletted before it can be eaten raw. This entails storing it, stalk end upwards, in a cool place for a short while until it is on the point of (but not quite) rotting[200], a state described as incipient decay. At this stage the flesh turns from white to brown, becomes very soft and is quite sweet with an absolutely delicious flavour that somewhat resembles a luscious tropical fruit[K]. The fruit of the wild species is up to 25mm in diameter, though some cultivars can be 65mm or more in diameter[200].
Medicinal Uses
Astringent; Laxative.
The pulp of the fruit is laxative. The leaves are astringent. The seed is lithontripic?. It is ground up for use, but caution should be employed since the seeds contain the toxin hydrocyanic acid[7]. The bark has been used as a substitute for quinine, but with uncertain results.
Medicinal benefits and usage of medlar (Mespilus germanica) in Gilan Province (Roudsar District), Iran
Ghassem Habibi Bibalani* and Fatemeh Mosazadeh-Sayadmahaleh Shabestar Branch, Islamic Azad University, Shabestar, Iran.
Medicinal plants have been used in ancient centuries to this time and people have completed their uses in different centuries and different times that we can complete the knowledge of medicinal plant properties with surveying them in rural people of different countries and different areas in a country. In
this research, medicinal properties of medlar (Mespilus germanica) have been studied by rural people in East part of Gilan Province (North Iran). M. germanica, known as the common medlar is a large shrub or small tree, and it is the name of the fruit of this tree. In this study, we conducted interviews, asked questions and studied the uses of this plant from 20 women and men that are above the age of 50, with two researchers (man and woman separately). Medlars have been used as medicinal plants, by means of leaves, fruits, bark and wood. The fruit seed of this plant is poisonous. Common usage and medicinal benefits and properties of this plant are conserves, cooking jams, diarrhea treatment, diuretic, elimination of oral abscess, elimination of stomach bloating, elimination of throat abscess, fattening, fever disposal, handle of knives and tools, hematopoietic, internal hemorrhage treatment, juice, regurgitation disposal cholera, stimulation treatment of throat, strengthen fine skin, strengthen nerves, treatment of intestinal inflammation, treatment of large intestine infection, treatment of menstrual irregularities, treatment of Cutaneous leishmaniasis, wand making and with cold and dry nature.
M. germanica was already being cultivated about three thousand years ago in the Caspian Sea region of northern Iran. It was introduced to Greece around 700 BC and to Rome about 200 BC. It was an important fruit plant during Roman and medieval times. By the 17th and 18th century, however, it had been superseded by other fruits, and is very rarely cultivated today. M. germanica pomes are one of the few fruits that become edible in winter, and an important tree for gardeners who wish to try to have fruit available all year round. There are several cultivars, including 'Royal', 'Nottingham', and 'Dutch', which bears the largest fruit. M. germanica plants can be grafted on to the rootstock of another species, for example the pear, to improve their performance in different soils.
Once bletted, the fruit can be eaten raw, and are often consumed with cheese as a dessert, although they are also used to make medlar jelly. Another dish is "medlar cheese", which is similar to lemon curd, being made with the fruit pulp, eggs, and butter (Wikipedia, 2011a).
They are slow growing, like full sun, but need a temperate climate, well-drained soil, and shelter from any strong winds. They do not like to dry out, but kept moist. They are hardy to USDA Zone: 4 to 9 which means -30 to -20°F and -34.2 to 28.9°C (Hilary, 2007).
Cultivars of M. germanica that are grown for their fruit include 'Hollandia', 'Nottingham' and 'Russian', (Phipps et al., 2003) 'Dutch' (also known as 'Giant' or 'Monstrous'), 'Royal', 'Breda giant', and 'Large Russian' (Glowinski, 1991).
Kounos is locally name of this plant in Gilan province in North of Iran.
We interview and ask uses of this plant from 20 women and men elder than 50 years old (that have been known locally for their information and knowledge about medicinal plant usage) with two researchers (man and woman), separately in East part of Gilan Province, North Iran.
RESULTS AND DISCUSSION
Medlars have been used as medicinal plants by means of leaves, fruits, bark and wood. Fruit seed of this plant is poisonous. Common usage and medicinal benefits and properties of this plant are conserve, cooking jams, diarrhea treatment, diuretic, elimination of oral abscess, elimination of stomach bloating, elimination of throat abscess, fattening, fever disposal, handle of knives and tools, hematopoietic, internal hemorrhage treatment,
juice, regurgitation disposal cholera, stimulation treatment throat, strengthen fine skin, strengthen nerves, treatment intestinal inflammation, treatment of large intestine infection, treatment of menstrual irregularities, treatment of Cutaneous leishmaniasis, wand making and with cold
and dry nature.
http://www.academicjournals.org/journal/JMPR/article-full-text-pdf/6669A2526228
The M. germanica extract showed the more effective impact on the growth S. pyogene and L. innocua than E. aerogenes and K. pneumoniae.
The results showed 2 mg/mL concentration of ethanolic extract, were quite effective on reduce of growth S. pyogenes, L. innocua, E. aerogenes and K. pneumonia and were had prevent growth over the medium. The aqueous extract, only had antimicrobial effect in 2 mg/mL concentration on growth of, S. pyogenes and L. innocua.
Many plant extracts owe their potency to the presence of substances such as tannins, phenolics, micro elements, essential oils, peptides, unsaturated long chain aldehydes, alkaloids and so on. These substances are usually found in various parts of the plants like roots, leaves,
shoots and bark [18]. Many plants have therefore become sources of important drugs and the pharmaceutical industries have come to consider them as a source of bioactive agents that can be used in the preparation of synthetic medicine [19].The results of the present study clearly showed that M. germanica extracts showed antibacterial activity against tested pathogenic bacterial strains including antibiotic resistant strains. The effectiveness of the active compounds present in plant extracts cause the production of growth inhibition zones that appear as clear areas surroundingthe disk. Antibacterial activity may be due to active components which are present in plant extracts.