Kort na de geslaagde reünie in maart bij Van Es te IJmuiden wordt na wat napraten op internet met enkele deelnemers vastgesteld, dat sommigen van de “688-groep” al geruime tijd om diverse redenen geen reünie hebben bijgewoond. Zou er animo zijn om ergens in het najaar een tweede reünie te organiseren? In eerste instantie natuurlijk voor hen die al langere tijd “reünie-loos” zijn, maar misschien ook voor hen die zowel Fuengirola als IJmuiden hebben meegemaakt. 

Herman de Jonge geeft aan deze keer af te zien van de organisatie, zodat ik in m’n eentje op onderzoek uitga. Wonder boven wonder blijkt er behoorlijk wat interesse in een nieuwe reünie te zijn en al gauw wordt het aantal van tien deelnemers benaderd. Enkelen vallen af door medische oorzaken, maar er zijn er ook die dit keer willen overslaan.

Werd bij de IJmuiden-bijeenkomst van maart Wim Hahn uit de hoge hoed getoverd, deze keer komt Henk Hoonings in beeld, waardoor de "groep-688” nu is gegroeid tot 18 personen.  Tweederde, ergo 12 man, heeft zich intussen aangemeld voor de in het najaar te houden reünie, zodat er nu werk kan worden gemaakt van plaats en tijdstip. Op Fuengirola na zijn alle voorgaande reünies gehouden in het westen van het land, zodat nu maar eens een meer centrale locatie gekozen moet worden. Mijn gedachten gaan uit naar een plek ergens op de Veluwe, temeer omdat in Ermelo Henk Willekes woont. Overleg met hem resulteert in een beoordelingstocht door hem langs enkele locaties in zijn woonplaats, maar vóórdat we tot een keuze waren gekomen, kwam zijn echtgenote met de vraag of het mogelijk is de reünie te combineren met een door hen af te leggen familiebezoek in de buurt van Alkmaar.

Hiertegen is geen overwegend bezwaar en doordat Herman qua organisatie is afgehaakt, stemt Henk Tromp toe mij te vergezellen op een zoektocht naar een geschikte locatie in of rond Alkmaar. Na een nogal lange tocht rond die stad besluiten we een lunchpauze in te lassen in Grandcafé Koekenbier. Dat blijkt een groot, ruim etablissement te zijn met ettelijke lange tafels en voorzien van een groot terras. De bediening is vlot en aardig, de lunch smaakvol en het (Docqmans) bier op de juiste temperatuur. Kortom, de nog te beoordelen café’s moeten van goede huize komen. 

Tijdens de lunch laten wij ons door de serveerster informeren wat de looptijd is vanaf station Alkmaar naar Koekenbier. Dat blijkt ca. 10 minuten te zijn. Nòg een reden om Koekenbier te kiezen. Na de goed smakende lunch gaan wij die 10 min. even checken en komen tot de conclusie, dat dat meisjes 2-½ keer zo snel lopen als oude mannetjes. Wij doen er nl. 25 minuten over. Vanaf het station wandelen we naar Café Granada, dat om drieërlei redenen afvalt; gesloten op maandag, te somber en geen plek voor een groter gezelschap. In het volgende door ons bezochte café Gulden Vlies staat weliswaar één lange tafel, maar eveneens te weinig ruimte; er is wel weer een terras. 

De knoop wordt doorgehakt; het zal Grandcafé Koekenbier worden, te voet te bereiken vanaf het station (20 á 25 min.) en per bus (2 á 3 min.). Komend met eigen vervoer, kan de auto op de (gratis) parkeerplaats van Koekenbier worden gezet. Kortom, ideaal.

Half juni blijkt dat door de binnengekomen verhinder data van zo’n 6 a 7 man het aantal geschikte dagen behoorlijk is geslonken. Een aantal donderdagen en een verdwaalde woensdag blijken de vrije dagen te zijn. Enkelen geven aan eerst in juli eventuele verhinder data te kunnen opgeven, zodat er maar een “stilteperiode” wordt ingesteld. Omdat het begin juli ook niet storm loopt qua verhinder data, wordt na veel vijfen en zessen besloten woensdag 24 augustus aan te wijzen als reünie datum. Dit blijkt voor Wim van Slooten bezwaarlijk i.v.m. een begrafenis, maar gelukkig kan hij de datum hiervan verzetten. That's the spirit!  Ons twaalftal wordt echter teruggebracht tot een tiental, daar Henk Tromp en Herman Vacano om verschillende redenen verstek moeten laten gaan.

Om hen tegemoet te komen verzint Frits het volgende. Peter Visser, drijvend met een mobiel hotel voor de kust van Noorwegen, is van plan na terugkomst een bezoek aan Frits te brengen i.v.m. zijn door Frits aangeschafte schilderijen. Dit gaat in de eerste week van augustus plaats vinden en waarom dan ook niet gelijktijdig Henk en Herman uitgenodigd? Frits, Herman de J. en ik zullen dan ook aanwezig zijn en dit sextet kan dan rustig een soort pré-reunie houden in café "Bij Ons" om de hoek. Vrijdag 5 augustus blijkt de meest geschikte dag te zijn. Ook de intussen door Frits ontvangen RK6A-petten en poloshirt kunnen dan worden gepast en eventueel aangeschaft.                                

  Het geluk is weer eens met ons, want vrijdag 5 augustus blijkt een zonnige dag te zijn voor de zg. "micro-reünie" ten behoeve van hen die op 24 augustus verhinderd zijn. Rond half elf verzamelen op perron 1 van station Heerhugowaard Henk, de twee Hermannen en ik voor de rit naar Beverwijk, waar Peter Visser ons opvangt. Op naar bushalte Schans, waar wij Frits verwachtten om ons in veilige haven te loodsen. Wij hadden nl. het volgende van hem ontvangen: SVC nr 1 De Raep ck 9 040816 2030 = RK6A= on arrival De Schans check for pilot = FvD. Na de uiterst korte busreis is er na het uitstappen geen spoor van Frits te ontdekken. Dan maar zonder loods naar De Raep 51. Tot onze verbazing ontwaren wij de loods staande op zijn balkon onder het vlaggensein "H" (loods aan boord). 

In zijn appartement aangekomen wordt ons een heerlijke kop koffie geserveerd, die erin ging als God's woord in een ouderling. Niet lang daarna ontstaan weer de gebruikelijke sterke zeemansverhalen, geamuseerd aangehoord door Frits' echtgenote Gerda. De "RK6A-petten" worden tevoorschijn gehaald en uitgedeeld en de mooie RK6A polo shirts bewonderd. Na een tweede kop koffie wordt het tijd voor de lunch. De door Frits beloofde "broodjes haring" worden op de reeds gedekte tafel gezet en het genieten neemt een aanvang. De meesten strooien wat uitjes op hun haring, maar Peter legt wat haring op zijn uitjes. Een Spaanse gewoonte?

Niet lang daarna begeven wij ons naar een gelegenheid waar men voldoende bier in voorraad heeft om de door de haring veroorzaakte dorst te lessen. Het zestal strijkt, evenals de vorige keer, neer onder de grote parasol en de vaasjes bier worden in rap tempo geledigd.

Zoutjes worden op tafel gezet, de glazen regelmatig hervuld, de zoutjes aangevuld met warme snacks en niet lang daarna worden de reputaties van diverse schilders de grond ingeboord en wordt de politieke situatie in Europa en omstreken haarfijn uit de doeken gedaan. Naarmate het bierverbruik stijgt, worden we het meer en meer met elkaar eens, dat er wel oplossingen voor de problemen zijn, als je maar met elkaar in gesprek blijft zoals wij op dat terras doen!

Enkelen beginnen al nee te schudden bij een refill van de glazen en tegen vijf uur houden Henk en de Hermannen het voor gezien. Nadat de door Herman Vacano verlaten stoel ongevraagd wordt bezet door de lokale dorpsidioot, die ook nog duiten in het zakje gaat doen, is dit het signaal voor de anderen om eveneens op te stappen. Na nog wat computergedoe bij Frits thuis, begeven ook Peter en ik ons richting station en komt er een einde aan een gezellig dagje Beverwijk en is het afwachten wat de 24e ons gaat brengen.

Op die dag blijkt Jim als eerste aanwezig te zijn bij Koekenbier, op de voet gevolgd door Frits (uiteraard in kort wit) die weer de gebruikelijke attributen bij zich heeft, zoals RH-vlag en seinsleutel. Er is tegen de verwachting in een lange tafel op het terras voor ons gereserveerd onder een zonnescherm, die naar later blijkt niet geheel overbodig is. Één voor één beginnen de reunisten binnen te druppelen. Het oorspronkelijke aantal van 12 man was eerder al gereduceerd tot 10 door absentie van Herman Vacano en Henk Tromp. Op het laatste moment moet ook Leo Knottenbelt door medische problemen thuis helaas verstek laten gaan, waardoor we nu onder de 10 duiken.      

Onder het genot van een kopje koffie wachten de aanwezige Frits, Bob, Henk W., Jim, Herman de J. en ik op twee laatkomers, t.w. Joop en Henk Hoonings. De door Frits meegebrachte "RK6A-petten" krijgen veel aandacht van hen die er nog geen hebben en weldra verwisselen enkele petten van eigenaar. Ook de prachtige door Frits en mij gedragen "RK6A poloshirts" worden bewonderd en door sommigen besteld. Frits geeft uitleg over prijs en eventuele haalbaarheid van een nabestelling.

Een vrouw, die er lang geleden mooi moet hebben uitgezien, verschijnt ongevraagd aan onze tafel en roept uit, wijzend op de op tafel staande seinsleutel: "Wat een leuke gewichtjes". De tand des tijds heeft dus ook haar ogen aangetast en wij leggen uit dat het een seinsleutel is, wat ze ogenblikkelijk begrijpt door "tuut tuut tuut" te kraaien. Ietwat wijzer gaat ze een belendend tafeltje bezetten. 

  Een enigszins zoekend manspersoon, waarin wij gelijk Henk Hoonings herkennen, verschijnt aan onze tafel, kijkt wat rond en verdwijnt naar binnen op zoek naar zijn vroegere collegae, komt niet lang daarna weer naar buiten en vraagt aarzelend of wij misschien van Radio-Holland zijn. Nadat wij dat beamen, verschijnt er een blik van herkenning in z'n ogen en begint het handen schudden en het voorstellen van hen die hij niet direct meer herkent. Ondanks dat Joop er nog niet is, worden de eerste vaasjes bier besteld en komen de conversaties op gang. Jim hanteert de filmcamera en ik neem wat foto's van ons gezellig samenzijn op het terras.

Tegen half twaalf proberen zowel Frits, Henk als ik telefonisch contact te krijgen met Joop. Jarenlange communicatie-ervaring zorgt echter niet voor een verbinding; een relay-dienst is er niet en na verloop van tijd staken wij dus onze pogingen.

  Miss Alkmaar 1954 besluit toch nog even de seinsleutel te komen bewonderen en leunt daarbij gevaarlijk dicht tegen Wim aan. Wim is op zich niet tegen dames die tegen hem aanleunen, maar ze is in gezelschap van een hondje in de categorie "likkertje" en dat beestje dreigt Wim een likbeurt te geven. Qua likbeurt zijn er voor Wim echter grenzen en hij maakt Spaans benauwd een terugtrekkende beweging. Gelukkig verlegt ze haar aandacht naar het RH-vlaggetje en krijgt van Frits het een en ander uitgelegd, waarna ze begrijpend uitroept: "Ah, marine"! Verongelijkt wijzen we haar op die foute conclusie, waarna ze met deze wijze lessen opgewekt verdwijnt, terwijl het hondje teleurgesteld naar Wim blijft omkijken.

 Langzamerhand begint de zon het te winnen van het zonnescherm en verplaatsen zij die in de zon zaten zich naar stoelen in de schaduw, zodat we op een gegeven moment met z'n achten op een rij aan de kant van de tafel zitten. Hoog tijd om naar binnen te gaan, temeer daar het tijd voor de lunch wordt. Binnen worden de wensen voor de lunch doorgegeven en gaan aan de grote tafel de gesprekken verder, waarbij de kelen driftig worden gesmeerd met watertjes, bitter lemon of de bieren Docqmans, Amstel of La Chouffe. De lunch die weldra wordt geserveerd, wordt over het algemeen gunstig beoordeeld en wordt afgesloten met een rondje koffie. 

  Vanaf 11 uur tot het moment van opstappen passeren de onvermijdelijke verhalen van "misdragingen" op school weer de revue. Ravenstein en Van Spingelen komen er genadig af, maar Leijenaar en De Bie werden toen door ons niet al te serieus genomen. Vooral de lessen van De Bie zijn een onuitputtelijke bron van hilarische momenten. Leijenaar spant echter de kroon. Zijn opgewonden optreden is in no time hèt onderwerp van gesprek zodra twee ex-leerlingen elkaar spreken. Laat staan tijdens een reünie!

 Henk Willekes refereert aan het verzoek van Joop Borghmans om wat meer te vertellen over de radiodienst op o.a. de "Rotterdam". Ofschoon Joop niet aanwezig is, wordt ons uit de doeken gedaan hoe e.e.a. in z'n werk ging op een groot passagiersschip uit de 60-er jaren. Zo was het aantal R/O's afhankelijk van wat voor een reis werd gemaakt. Dat aantal kon oplopen tot wel 11 man, waarvan er dus maar 10 daadwerkelijk iets uitvoerden. De hoofd R/O was er meer voor de decorum. Één "gelukkige" was uitverkoren om de gehele wacht de 500 KHz in de gaten te houden en er waren er bij die tijdens een reis niet verder kwamen dan administratief werk.

Als ik zo de verhalen hoor van Henk en vooral van Frits, dan vraag ik mij af waarom zij nooit iets op papier hebben gezet. Ik heb menig schrijfwerk van oud collegae gelezen, maar hun verhalen doen hier niet voor onder; in tegendeel het zou een nog completer beeld geven van het vak dat wij toentertijd uitoefenden. 

Tegen 14.45 uur besluiten Henk W, Henk H. en Bob het voor gezien te houden en laten ons achter met de net bestelde schotels borrelhap. De vijf achterblijvers offeren zich op en in no time zijn de schalen leeg. Wim als overtuigd La Chouffe (8%) drinker haalt mij heel listig over ook eens zo'n Belgische rakker te proberen. Dat zal echter nooit mijn biertje worden! Omdat op de fles een kabouter met een baard staat afgebeeld en het La Chouffe is, nemen wij voetstoots aan dat kabouters in België vrouwelijk zijn. De grote witte baard echter doet ons meer in de richting van transgender neigen. Hadden wij vroeger op school beter opgelet, dan hadden we kunnen weten, dat de Fransen een kabouter gnome noemen. La Chouffe is nl. afgeleid van de naam van de brouwerij Achouffe. 

De behoefte aan bier wordt langzamerhand wat minder en tegen vieren gaat Frits afrekenen. Hierna verlaten wij Koekenbier en brengt Jim de overgeblevenen naar het station, waar afscheid van elkaar wordt genomen en ieder zijns weegs gaat. Zo komt er een einde aan een gezellige samenkomst op deze op één na warmste dag van het jaar. Natuurlijk kwam een volgende reünie ter sprake. Tegen nogmaals Fuengirola heeft slechts een drietal aanwezigen geen bezwaar. Niet iedereen is echter in de gelegenheid zo'n expeditie te ondernemen met het oog op gezondheidsreden van zichzelf of gezinsleden. Spanje valt dus af en verder wordt er geen ander idee naar voren gebracht. Het is dus maar weer afwachten of iemand zich geroepen voelt om volgend jaar nogmaals een reünie te organiseren.

          Startpagina                 Reünies