Reünie november 2017
REÜNIE NR. 2 IN GRAND-CAFÉ KOEKENBIER
Tijdens de geslaagde viermans reünie van april 2017 in “In de Wildeman” vindt het kwartet dat er best een soort “tussen-reünie 2017” zou kunnen worden gehouden voor hen die niet aanwezig konden zijn in deze bierproeverij. De goede ervaringen van augustus 2016 bij grand-café Koekenbier te Alkmaar doet ons besluiten deze pleisterplaats opnieuw te gaan gebruiken voor een soort “tussen-reünie 2017”. Koekenbier is nl. voorzien van een grote parkeerplaats, wat handig is voor hen die door mobiliteitsproblemen slechts per auto kunnen reizen. Na een relatief korte inventarisatie komt woensdag 22 november als de grote dag tevoorschijn, waar een dozijn RK6A-ers heeft toegezegd aanwezig te zullen zijn. Dit dozijn blijkt kort vóór de reünie te zijn uitgebreid tot een 13-tal, omdat Peter Visser Spanje tijdelijk is ontvlucht voor een kort verblijf in Het Gooi, waar hij door Leo Knottenbelt zal worden opgepikt voor het bijwonen van de reünie.
Omdat Pluvius die dag in het buitenland vertoeft en zijn achtergebleven bewolking ook snel verdwijnt, blijkt het een zonnige herfstdag te worden. Qua temperatuur komt het terras niet in aanmerking, maar het personeel heeft voor ons een lange tafel bij het raam met uitzicht op de Alkmaarder Hout gereserveerd. Men wordt verwacht tussen 10.30 en 11.00 u. te arriveren voor de koffie met appeltaart o.i.d.
Mijn poging om op 10.25 u. als eerste aanwezig te zijn wordt gedwarsboomd door Hajo, die al pontificaal aan zijn eerste bak koffie bezig is. Dat Hajo daar überhaupt zit, blijkt een wonder te zijn. “Elk nadeel hep se voordeel”, zei Johan Cruyff al eens. Hajo kreeg dinsdag een klapband, die diezelfde dag nog kon worden vervangen. Zou dat op weg naar Alkmaar zijn gebeurd, dan had hij verstek hebben moeten laten gaan.
Niet lang daarna druppelen de volgende RK6A-ers binnen en krijgt het personeel (drie bevallige dames, die door Frits worden aangesproken als “young ladies”) het druk met het vervoeren van koffie en gebak van de keuken naar de inmiddels aardig vollopende tafel. Het blijkt toch weer een dozijn te zijn geworden, want Jan Manni had zich afgemeld wegens onverwachte werkzaamheden als zielenherder. Iemand zei tijdens de eerste koffieronde, dat de nog niet gearriveerde Henk Willekes een verhandeling zou gaan geven over zijn werkzaamheden op passagiersschepen. Henk heeft na zijn binnenkomst heel wat te vertellen, maar van een verhandeling is geen sprake. Het is toch betreurenswaardig dat “fake news” ook onze reünie heeft bereikt.
Na de koffie met appelaart, cheese cake of chocolade lekkernij wordt het tijd om de lunchkaart te bestuderen en bestellingen op te geven. Enkele vooruitstrevenden bestellen vast een glas bier voor het geval dat levering van het bestelde even op zich zou laten wachten.
De young ladies verschijnen echter vrij spoedig met handenvol gerechten, waarna de lunch een aanvang kan nemen. Een enkeling durft nu ook een biertje te bestellen, de meesten echter nog maar eens een kop koffie.
De conversatie aan tafel varieert intussen van Requims van Fouré c.q. Mozart tot de beste bar in Puerto Barrios en van de ontdekking van de lengtegraad tot stappen in Bugis Street. Alle tussenliggende onderwerpen komen aan bod, er wordt druk foto’s genomen en de glazen gevuld gehouden.
Zoals aangekondigd verlaat Henk Willekes ons als eerste, maar niet nadat er duidelijke afspraken zijn gemaakt over de reünie’s die hopelijk nog gaan komen: de tweede donderdag in oktober en april in bierproeverij “In de Wildeman” in Amsterdam, ofschoon enkelen de optie tot een “tussen-reünie” in Fuengirola open houden.
Één der young ladies loopt rond met een schort getiteld "Ketel 1", hetgeen mij op het idee brengt te stoppen met de grote plassen bier en een Ketel 1 te bestellen. Mijn bestelling wordt maar niet geleverd, hoogstwaarschijnlijk omdat men denkt dat ik - als erkend grappenmaker - de young lady bedoel i.p.v. het kleine glas. Enkele tientallen jaren eerder zou dat hout hebben gesneden; ik maak ze duidelijk dat ik nu een glaasje prefereer.
Niet de Ketel 1-juffrouw maar haar collega met het tamelijk laag uitgesneden decolleté komt het glas aan tafel vullen. "Om niet te morsen", zegt ze, terwijl ze vol overgave vooroverbuigt om het glas tot aan de rand te vullen.
Joop met het beste uitzicht van ons allemaal verslikt zich in zijn Texelse Skuumkop en Wim kan minutenlang geen woord uitbrengen. Schielijk besluit hij hierna over te stappen op Ketel 1 in de hoop op een herhaling van het schenkritueel. Helaas voor hem èn voor ons worden vervolg bestellingen Ketel 1 handmatig van bar naar tafel gebracht. Één voor één houdt men het voor gezien, het einde van de reünie kondigt zich aan en wat overblijft is het "In de Wildeman"- viertal Joop, Wim, Frits en ik.
Als Frits de laatste rekening heeft opgemaakt en zich per fiets richting Beverwijk gaat begeven, bestaat de reünie nog slechts uit de "Whisky Willies", een select gezelschap whisky liefhebbers/kenners. Joop en Wim geven de voorkeur aan een Laphroaig, een naar veen ruikende malt whisky van Islay.
Veen heb ik in mijn jeugd meer dan genoeg geroken op de eilandjes van de Vinkeveense Plassen, dus ik hou het maar bij een andere malt, Highland Park. Pogingen om mij over te halen toch maar eens een Laphroaig te nemen mislukken.
Uiteindelijk begeeft dit trio zich te voet naar het station. Pijnstillers in glazen doen pijnlijke voeten vergeten en gezellig keuvelend ronden wij de Singel, waarna het gyrokompas kuren begint te vertonen. Gevoelsmatig moet stuurboord worden aangehouden, maar het gyrokompas (lees Joop) doet ons naar bakboord zwenken. Een noodreparatie brengt ons weer op koers en de Stationsstraat komt in zicht.
Wachtend op groen voetgangerslicht worden wij aangesproken door een vrouwpersoon. Onmiddellijk zijn wij op onze hoede! Je hoort zulke rare dingen de laatste tijd. Vóór je het weet ben je een MN-er (een #Metoo Nederlander). Ze ziet er echter uit als een #MetooPLEASE-persoon en komt slechts onze hulp inroepen; of wij even zouden willen kijken of haar achterlicht brandt. Nu treft zij wel de juiste personen; drie technisch zeer begaafde ex radio-officieren, die na ettelijke pogingen gezamenlijk tot de conclusie komen, dat het lampje kapot is. Voldaan na deze hulpactie stappen we de Stationsstraat in, om enkele minuten later het station te bereiken. Wim en ik nemen de roltrap, maar Joop verkiest de trap. Als eerste bereikt hij de hoger geleden verdieping, waar hij ons minzaam doch geheel buiten adem opwacht. Hier scheiden onze wegen zich; Joop en Wim spoeden zich naar perron 5 richting Haarlem en ik naar perron 3 richting Hoorn. Rond kwart voor zes komt aldus een einde aan deze gezellige reünie met oud-studiegenoten, die hopelijk deze dag eveneens als gezellig hebben ervaren.