Nauwelijks bijgekomen van reünie 2015 (Fuengirola-Mijas) of reünie 2016 kondigt zich alweer aan.

Als schuldige hieraan moet Frits van Dillen worden gezien. Indien hij niet naar Beverwijk was verhuisd en als vrijwilliger was gaan werken in het Zee- en Havenmuseum in IJmuiden, zou Herman de Jonge nooit het lumineuze idee hebben gekregen reünie en museum tot één item te maken.

De vraag is nu of een reünie zo vroeg in het jaar wel haalbaar is, omdat  zoiets normaliter in het najaar plaatsvindt. De vraag stellen is hem beantwoorden; binnen de kortste keren is het aantal belangstellenden gestegen tot boven de tien.

Als prettige bijkomstigheid is het via Arthur Spee (weer) opduiken van Wim Hahn. Weer, omdat ik jaren geleden al eens (via Schoolbank?) contact had gehad met Wim, hetgeen echter niet leidde tot nader contact. Ook Arthur had in 2011 via Schoolbank contact gehad met Wim, maar door allerlei oorzaken aan beide kanten was e.e.a. onder in de lade terecht gekomen.  Arthur stelt nu de vraag of Wim alsnog kan worden opgenomen in “de kring”, ondanks het gebrek aan zeebenen. Hiertoe stuur ik Wim een email met als gevolg, dat hij erg graag een reünie zal willen bijwonen.

Hierna begint het gebruikelijke gedoe om een datum te vinden waarop (het liefst) iedereen aanwezig kan zijn. Na veel vijfen en zessen wordt de meest geschikte datum gevonden, n.l. vrijdag 4 maart. Als plaats van handeling wordt (voorlopig) visrestaurant Gerard van Es gekozen, vlak bij de Haringhaven te IJmuiden.  Frits heeft hier goede ervaringen opgedaan.

Spijtig genoeg moet Karel Sawade vanwege ziekte verstek laten gaan en zal Peter Visser de datum noteren voor het geval hij tòch nog een trip naar Nederland maakt.

Om de ervaringen van Frits bij Van Es te checken wordt besloten een nader onderzoek ter plaatse uit te voeren door de trojka Frits, Herman (de J) en ik.  Onder het genot van een (broodje) haring en wat gerstenat zullen we dan beslissen of dit een geschikte gelegenheid is. Bij gebleken geschiktheid zullen we dan informeren of er überhaupt interesse is in een bijeenkomst van een groep senioren, intussen uit 11 man bestaand; enkelen zijn afgevallen door ziekte of verhindering of hebben nog niet gereageerd.

Ziekte is ook de reden dat de “onderzoeksdatum” moet worden verplaatst van dinsdag 9 naar donderdag 11 februari. Een gelukkige bijkomstigheid, want op een zonovergoten donderdag worden  Herman en ik door Frits per auto opgepikt bij Beverwijk C.S. Na een toeristisch ritje over de sluizen wordt aangelegd bij café Kop van de Haven voor de broodnodige cafeïne stoot.

Het prachtige uitzicht bevalt ons prima, de prijslijst en het interieur niet. Beide te "kolossaal"; gedrieën prefereren we een meer knusse gelegenheid met een navenante prijslijst. Dus op naar Gerard van Es' vis paradijs.

  Een gezellig, goed lopend restaurant met een uitgebreide menukaart, charmante, vlotte bediening en in no time voor 4 maart gereserveerd. No problem, de grote tafel in het midden van het restaurant zal voor de zekerheid voor ca. 14 man gereserveerd worden. "Een stoel eraf is eenvoudiger dan een stoel erbij", volgens de charmante, vlotte bediening.

Vanwege familieomstandigheden moet Frits ons na de lunch verlaten en gaan Herman en ik op zoek naar een gezellig cafeetje voor het geval iemand daar tijdens de reünie behoefte aan heeft. Langs de Haringhaven vergapen we ons aan de stoer uitziende sleepboten van Isger en ontdekken geheel aan het eind van de haven café ’t Kottertje. Een bruine kroeg, voornamelijk bezocht door zeelui. Na luidkeels bekend te hebben gemaakt dat wij óók (ex)zeelui zijn, mogen we aan de bar plaats nemen en kijkt niemand meer naar ons om.

Vanuit een ruimte achter in het pand klinken vrouwenstemmen; de barkeeper beweert dat daar de rokersruimte is, maar wij vermoeden een bordeel. Gelijk probeert Herman een derde vaasje te bestellen, maar dat kan ik nog net voorkomen. Geen poepelegijntjes!

Op weg naar de bushalte passeren we weer het visrestaurant en nemen er nog een kopje koffie, terwijl Herman een paar verse scharretjes scoort voor consumptie thuis. Hierna besluiten we het voor gezien te houden en belooft Herman iedereen een uitnodiging te sturen voor 4 maart bij Gerard van Es.

Dinsdag 23 februari deelt Jan Manni mee vanwege ziekenhuisopname niet aan de reünie te kunnen deelnemen, waardoor het aantal reünisten daalt tot 10. Helaas is dit nog niet het einde van de tegenvallers, want op dinsdag 2 maart bereikt ons het niet erg vrolijke nieuws, dat Henk Willekes om gezondheidsredenen niet aan de reünie zal kunnen deelnemen. De lijst van reünisten krimpt daardoor tot negen aanwezigen.

Helaas zullen we dit aantal óók niet gaan halen, omdat de dag erna Joop Borghmans zich afmeldt, eveneens om gezondheidsredenen. Het gaat verdacht veel lijken op het verhaal van de tien negertjes op een hek!

De door ons uitgekozen 4e maart is (uiteraard) qua weer de slechtste van de week en met een paraplui(tje) voor de zekerheid beginnen de drie Noordhollanders, op Jim van Lawick na,  aan de treinreis naar Beverwijk. De bevoorrechte niet Noord-Hollanders reizen uiteraard per automobiel.

Na bij Beverwijk C.S. te zijn opgepikt door Frits volgt een nog grotere sightseeing tour dan een paar weken eerder. Beverwijk-IJmuiden-Beverwijk-IJmuiden, Frits kan er geen genoeg van krijgen. Bij aankomst bij het door ons uitgezochte restaurant blijken Hajo Steegstra en Wim Hahn al aan de koffie/thee te zitten.  Na bijna 60 jaar maken we opnieuw kennis met Wim, die op z’n haardos na geen steek veranderd was! Het wachten is nu nog op de heren Van Slooten en Van Lawick.

Tijdens het rondje koffie komen beide heren binnen en maken het achttal compleet. Uiteraard is men nieuwsgierig naar het wel en wee van Wim Hahn na zijn opleiding op de Keizersgracht. Met verve vertelt hij over het waarom hij niet was geslaagd, over zijn dienstplicht bij de landmacht en zijn latere werk bij verzekeringsmaatschappij Utrecht. Nadat onze nieuwsgierigheid is bevredigd, komen de gebruikelijke koopvaardijverhalen los en worden de eerste potten bier besteld. Wim Hahn houdt het echter op een kopje thee. Ik verdenk hem er van geheelonthouder te zijn!

 De aangeleverde menukaarten worden bestudeerd, maar niemand kan/wil nog een beslissing nemen over hetgeen zal worden besteld. Dus nog maar een biertje en natuurlijk hoort hier een borrelhap bij. In dit visrestaurant is dat bijna vanzelfsprekend haring, in stukjes gesneden opgediend met toeters en bellen en voorzien van een prikker met vlaggetje.

Helaas geen RH-vlaggetjes zoals Frits graag wilde, die daarom zelf maar een vlaggetje op tafel had gezet. Ook de seinsleutel en uniformpet moesten de overige bezoekers van het restaurant er van overtuigen niet met een reünie van een aantal oude vertegenwoordigers in damesondergoed te maken te hebben, als ze dat al niet hadden gehoord aan de vele zoutwater verhalen die over tafel vlogen.  

Herman (de J.) maakt van de periode tussen twee borrelhappen gebruik om de door hem meegebracht kaarten, voor hen die door ziekte niet aanwezig konden zijn, te laten rondgaan om te tekenen. Tussen de twee rondjes haring door, want we willen niet dat er haringresten terechtkomen naast de geschreven opbeurende teksten aan Henk Willekes, Jan Manni, Karel Sawade, Bertus van Meeteren en Arthur Spee.  De afzegging wegens ziekte door Joop Borghmans komt te laat binnen om ook hem in aanmerking te laten komen voor een kaart.      

 Na een tweede borrelhap-ronde vergezeld van gerstenat worden de wensen voor wat betreft de lunch opgegeven aan de dame van de bediening, die evenals haar collegae van een maand eerder vlot en charmant overkomt. Dat we niet in een fout gekozen restaurant zitten, blijkt uit het feit dat de tent steeds voller stroomt met naar alle waarschijnlijkheid inboorlingen, zodat de bediening moet worden uitgebreid. De dames worden steeds knapper en dat kwam echt niet door de drank!

Om niet in tijdnood te komen moest er toch eindelijk geluncht worden. Verschillende salades en broodjes (alle uitgerust met vis naar keuze) worden besteld en in afwachting maar weer een consumptie besteld. Het wordt steeds gezelliger! Na afloop van het middagmaal begin ik met het ronddelen van vijf exemplaren “Boeggolven en Radiogolven”, een door mij geschreven boekwerkje over wat ik allemaal heb uitgespookt tussen september 1956 en maart 1971. Herman de J., Frits en Joop zijn er al in een eerder stadium van voorzien. 

   Niet lang daarna wordt het tijd om ons naar het IJmuider Zee- en Havenmuseum te begeven. Frits rekent af en reserveert gelijk een tafel voor vijf man, die na het museumbezoek de avondmaaltijd in het restaurant willen gebruiken. Een wandeling in de regen trekt niemand aan, dus de treinreizigers stappen in bij de autobezitters en vijf minuten later staan we voor het museum, waar Frits als museummedewerker tekst en uitleg gaat geven. 

Op de begane grond bevindt zich een groot aantal zalen, zoals de loodsenzaal, sleepbotenzaal, off-shore zaal en een machinekamer. In de gangen tussen deze zalen is een tijdelijke tentoonstelling van nautisch georiënteerde schilderijen. In de loodsenzaal zijn uiteraard oude loodsboten en nieuwe tenders te bewonderen. Ook de sleepbotenzaal laat de gebruikelijke dingen zien; sleepboten met aanverwante attributen. Frits doet zijn best zoveel mogelijk te laten zien en te verklaren, maar in de off-shore zaal neemt Herman Vacano zijn taak over en kan als oud "platform R-O" veel tekst en uitleg geven over booreilanden en boorplatforms.

 In de Visserijzaal staat uiteraard de "Willem Barendsz" pontificaal opgesteld, het schip met het enorme radiostation, waarin onze oud studiegenoot Arie Burgerhout de eer had te mogen werken. De vraag is of dat radiostation wel zo groot was als die van de "Cumulus", waarin ik de eer had te mogen werken. 

In de IJmuidenzaal is een hut nagebouwd, waarin de mensen woonden die het graafwerk aan het Noordzeekanaal verrichtten. Een door hout gestut gat, uitgegraven in een duin. Hierin leefden soms hele families.     

De eerste verdieping huisvest de nagemaakte brug van een schip, compleet met communicatieapparatuur, echolood, stuurwiel, gyrokompas, lulpijp enz. enz. De zolder is weer een verdieping hoger en huisvest een radiostation, waarin een sparks, ongeïnteresseerd onderuit gezakt, de seinsleutel zit te bewerken. Teveel alcohol genuttigd, denk ik. Hier is tevens de mogelijkheid morse seinen te produceren, waarvan de tekst op een schermpje wordt getoond. Niet iedereen waagt zich hier aan! Volgens Frits is ons op deze verdieping de zijl makerij niet opgevallen. De volgende keer dan maar.

Een laatste trap leidt naar de Toren, waar men een mooi uitzicht heeft over de haven van IJmuiden. Hier staat een (defecte) radar opgesteld en een AIS scherm. Hoger kunnen we niet, dus de afdaling naar de begane grond wordt ondernomen in de veronderstelling, dat in het café van het museum nog een versnapering kan worden genomen. Helaas is de tent slechts open voor genodigden ter gelegenheid van de onthulling van een aan het museum geschonken schroefblad van de "Salento", een schip dat in 1928 tijdens een zware storm voor de kust is vergaan. Bij de reddingspoging door de roeireddingsboot "Edward Willem van Broekhuyse" kwamen twee redders om, evenals de voltallige bemanning van het schip in nood.

Hajo Steegstra en Wim Hahn vinden het na het museum welletjes en nemen afscheid van de rest. Jim en Frits brengen de overgeblevenen terug van Van Es, waarna ook Jim huiswaarts keert. Gevijfen nemen we weer plaats aan de lange tafel in het midden van het restaurant en gaan door met wat we voor het museumbezoek deden, nl. praatje pot en bestellingen plaatsen. Omdat de lunch al weer tamelijk lang achter ons ligt, bestellen we maar weer een borrelhap. Ditmaal geen haring met vlaggetjes maar kibbeling en calamares frito. Geen (te) dikke ringen inktvis die doen denken aan elastiek, maar dunne krokant gebakken ringetjes. Spanjaarden zouden hier eens wat vaker moeten komen eten!  

 Tegen zessen loopt de tent aardig vol en wordt het tijd de menukaart nader te bestuderen en bestellingen te plaatsen. Ondanks de grote drukte wordt het bestelde vrij snel op tafel gezet. Ik zie een tong, scharfilets, gamba´s zonder jas en gamba´s met jas langs komen. Hier hoort natuurlijk een lekker wijntje bij. De (Portugese)huiswijn die ik hier een maand eerder dronk, was prima, dus daarvan wordt nu een fles besteld. Met een kopje koffie beëindigen we deze copieuze maaltijd en wordt het tijd  voor de thuisreis, want het loopt al tegen 20.00 uur. 

Frits de Penningmeester stort een partij euro´s op de rekening van Van Es en hoopt dan later door de anderen enigszins gecompenseerd te worden. Een gevaarlijke onderneming, maar Frits is vol vertrouwen. De overgebleven Wim springt in zijn auto en de vier anderen strompelen naar de dichtstbijzijnde bushalte, waar de bus uiteraard vijf minuten te laat arriveert, zodat we de trein so wie so niet gaan halen. Bij Beverwijk CS stappen de twee Hermannen en ik uit en laten Frits alleen achter met de chauffeur. Frits komt er een halte verder ongeschonden uit en is om 21.00 uur thuis. Wij nog lang niet! 

Ik besluit met de Hermannen mee te rijden tot Alkmaar, waar zij richting Den Helder doorreizen en ik weer moet wachten op de trein die ik anders in Beverwijk had genomen. Uiterst verwarrend en vermoeiend allemaal.

Ruim veertien uren na 's morgens op de trein te zijn gestapt arriveer ik eindelijk op de plaats van bestemming en om 23.20 uur stap ik vrolijk fluitend en broodje nuchter ons huis in. Drie uren bussen/treinen ontnuchtert!

Al met al een gezellige dag, die wat mij betreft voorlopig in ere moet worden gehouden. De plaats van handeling zou dan wat meer centraal in het land moeten liggen, zo wordt van verscheidene kanten geopperd, hoewel Fuengirola ook zeer goed bevallen is!

                 Startpagina                   
                    Reünies