Reünie augustus 2008
Hoordrolspelers in het volgende verhaal(tje), jongens die in 1956 begonnen met hun studie op Keizersgracht 688 om daarna als radio-officier te gaan varen bij de Nederlandse koopvaardij.
Onze ex-collega Bertus de Jong is door ongelukken en andere tegenslagen minder valide geworden, waardoor zijn actieradius aanzienlijk werd beperkt. Dientengevolge bezocht ik hem zo eens per week, soms per twee weken. Ook Herman de Jonge kwam af en toe eens langs en op zaterdag 10 maart 2007 waren we zelfs met z'n drieën, toen Frits van Dillen zich bij ons voegde. Hier is eigenlijk bij Herman en mij het idee ontstaan om met wat meer ex-klas/jaargenoten (af 1956) zo nu en dan bij Bertus op bezoek te gaan. Na een tijdje in de ijskast te hebben gelegen, werd in de loop van 2008 het idee geconcretiseerd.
Herman besloot te onderzoeken wie van zijn klasgenoten waren te achterhalen en ik zou nagaan wie van mijn klasgenoten bereid waren tot zo'n expeditie. Als snel bleek dat er toch een behoorlijk aantal was ge-enthousiasmeerd (hoe kom ik erop!) en wij besloten er maar een “mini-reunie” van te maken bij Bertus thuis in de Huidekoperstraat te Amsterdam. Na uitgebreid telefonisch en e-mail contact door Herman en mij met de gegadigden werd besloten te kiezen voor vrijdag 1 augustus. Ik regelde een reservering voor een diner bij eet-café Kale op de Weteringschans, schuin tegenover de Huidekoperstraat en de voormalige Alhambra bioscoop. De afspraak was om rond het middaguur aanwezig te zijn op het terras van café Kale.
Het was die vrijdag prachtig, zonnig weer, zodat ik van verre al een bont gezelschap oudere heren, druk innemend, in geanimeerd gesprek aantrof. Peter Visser, Herman de Jonge en Karel Sawade was ik na mijn vaarperiode al eens tegengekomen, dus die kende ik wel. Van de verder aanwezige oudere heren herkende ik alleen Herman Vacano. De drie anderen zou ik straal voorbij gelopen zijn; het bleken Henk Tromp, Harry Vroman en Leo Knottenbelt te zijn.
Door een gelukkige samenloop van omstandigheden bleken de eerst en laatst genoemde (Visser en Knottenbelt) op deze dag in Nederland te zijn. Peter was uit Spanje overgekomen en Leo bracht de Zuid-Afrikaanse winter door in het warme Nederland. Inclusief mijzelf bracht dit het totaal op acht personen; we misten dus nog Frits van Dillen. Niet lang daarna kwam een bebaard persoon in kort wit, compleet met epauletten aanlopen en was het gezelschap compleet.
Na een uurtje ouwehoeren en versnaperingen innemen werd besloten een wandelingetje te maken alvorens ons bij Bertus te melden. Geopperd werd eens een kijkje te gaan nemen op de Keizersgracht en wel bij nr. 688 in het bijzonder.
Via de Reguliersgracht en het Amstelveld bereikten we de ons zo vertrouwde Keizersgracht en stelden ons met open mond op vóór pand 688. Met gemengde gevoelens werd gekeken naar de toegang tot het sousterrain, waar onze garderobe was gevestigd, en met bewondering naar de (nog immer) fraaie toegangsdeur. Uiteraard werd een groepsfoto op de statige trap gemaakt door Henk Tromp en Leo Knottenbelt belde aan om te vragen of wij eventueel het pand van binnen konden bezichtigen. Helaas werd er niet opengedaan.
Het werd nu toch wel tijd voor een hapje, want er moest natuurlijk een ondergrondje gelegd worden i.v.m. later die middag te verwachten natte versnaperingen. Een etablissement in de Utrechtsestraat werd afgekeurd en via het Frederiksplein belandden we weer bij café-restaurant Kale, maar om daar wat te nuttigen terwijl we er ’s avonds zouden dineren leek ons niet zo’n goed idee.
Gelukkig bevindt zich aan de overkant van de Weteringschans niet ver van Kale een broodjeswinkel.
Hier legden wij een uitgebreid bodempje en begaven ons daarna naar het reünie adres. Na de begroeting door Bertus (óók hij had de meesten ca. 50 jaar niet gezien) zochten we een zitplekje en verraste Frits ons met de mededeling dat hij een biertapje Heineken had meegenomen. Hij ontpopte zich daarna als een echte cateraar, want naast het bier had hij ook gezorgd voor de borrel, de wijn en niet te vergeten de heerlijke bitterballen.
Na de eerste dorst te hebben gelest, deed Herman de Jonge een voorstel. Eenieder in de kring moest zijn “levensverhaal” vertellen. Allen deden dat meer of minder uitgebreid; alleen ik verwees iedereen naar mijn website waar alles meer dan uitgebreid staat beschreven. Hierna kwamen de sterke verhalen en anekdotes aan de beurt en werden er wat foto’s genomen.
De rest van de middag verliep in een opperbeste stemming en vóór we het wisten, was het tijd om naar Kale te gaan voor het diner. Bertus werd in rolstoel de Huidkoperstraat uitgereden en over de trambaan van de Weteringschans getransporteerd. In het restaurant werden wat tafels aaneen geschoven en het tiental begon maar weer te drinken in afwachting van de menukaart.
Na het voortreffelijke diner en het onafwendbare kopje koffie werd er weer verhuisd naar de woning van Bertus, waar Thea (mijn vrouw) de rommel van eerder die middag had opgeruimd en het e.e.a. schoongemaakt.
Tot slot was er een laatste bespreking van de gebeurtenissen van deze dag, kreeg Thea een fraai boeket voor het opruimen en schoonmaken en werd de rekening opgemaakt en afgerekend. De biertap en bijbehorende spullen werden door ons naar de auto van Frits gebracht, waarna iedereen afscheid nam en zijns weegs ging met een eensluidend: “Dat moeten we vaker doen!”
Maar ja, goede voornemens blijven vaak voornemens en pas in de loop van 2010 werd een tweede poging ondernomen weer eens bij elkaar te komen, ditmaal op het nieuwe adres van Bertus. Zie de link "Mini-reünie 2010".