REUNIÓN DOS MIL QUINCE

Reünie 2014 was nog niet afgelopen of er werd al weer nagedacht over een vervolg. Tijdens een telefoongesprek met Peter Visser opperde ik voor de gein, dat het natuurlijk óók een keer in Spanje zou kunnen worden gehouden. En wel in Fuengirola, niet ver van zijn woonplaats Mijas Costa.

Verder fantaserend opperde Peter, dat een stel Braziliaanse danseressen niet zou misstaan op de reünie in Fuengirola. Hij zou daar eventueel voor kunnen zorgen, gezien zijn goede contacten in Zuid-Amerika.

Niet lang daarna gooide ik dat plannetje in de groep onder het motto  “niet geschoten is altijd mis”. Wie schetst mijn verbazing toen de ene na de andere positieve reactie binnenkwam.Er was toen geen weg meer terug en werd het menens. Naast mijzelf konden Joop Borghmans, Frits van Dillen, Herman de Jonge en Wim van Slooten zich wel vinden in dat plannetje. Helaas waren er ook een paar afzeggingen wegens gezondheidsredenen.  Jammer, maar gezondheid gaat vóór alles.

Het hele gedoe van wie kan wanneer wel en wie kan wanneer niet kon weer beginnen. Omdat we niet in de zomerse hitte van Andalusië terecht wilden komen, lagen september en oktober voor de hand. Na intens overleg zou een periode in de tweede helft van september voor iedereen het beste uitkomen.

Omdat we niet meer de jongsten zijn, zou overnachten op het strand uitgesloten zijn, zodat er een hotel moest worden uitgezocht. Reeds geruime tijd was mij een nieuw, goed uitziend hotel aan de boulevard in Fuengirola opgevallen.  Na wat gegoogled te hebben, bleek hotel Villa de Laredo geen slechte keuze, niet alleen qua ligging, maar ook wat de prijs betreft.

Omdat het pas maart was, waren er nog kamers te over in september, dus kon nu worden gekeken naar hoe daar tegen een schappelijke prijs te komen.

Op maandag 21 en donderdag 24 september  bleken goedkope vluchten te worden aangeboden, dus na goedkeuring van de overige vier kon worden overgegaan tot het boeken van de vlucht. Toen dit geregeld was, werden vijf éénpersoons kamers geboekt voor 3 nachten á raison van 60,17 euri per nacht per kamer. Géén geld, dacht ik. Maar naar later bleek, dat ik via Booking.com had geboekt i.p.v. direct bij het hotel.  Wat dat voor een nadeel had, zou later blijken.

Omdat Thea en ik in mei in Fuengirola waren, heb ik een keer een inspectie-bezoekje aan het hotel gebracht en e.e.a. bekeken en beoordeeld. Zowel de balie, de lounge, de grote hal en de eetzaal zagen er netjes en goed verzorgd uit. Een hele geruststelling.

Zoals elke gewaagde expeditie moest ook onze trip naar het verre zuiden grondig worden voorbereid, zodat we besloten er een z.g. pre-Spanje meeting tegenaan te gooien. Qua plaats van handeling waren we er snel uit; Frits nodigde ons uit in Beverwijk. Verschillende in die plaats gelegen horeca-etablissementen kwamen ter sprake, zelfs restaurant IJmond bij het Harbour CTL Centre in IJmuiden. Uiteindelijk werd gekozen voor café “Bij Ons”, hoewel je beter kunt zeggen “Bij Frits”, want het is bij hem om de hoek. Slim bekeken; risicoloos alcohol consumeren! Na intensief e-mail QSO werd de datum vastgesteld op woensdag 2 september.

Omdat  het reünietje in Fuengirola door slechts zes man wordt bijgewoond, ontstond het idee om de z.g. pre-Spanje meeting in Beverwijk op te waarderen tot mini-reünie. Alle niet-Spanjegangers werden aangeschreven en uitgenodigd enkele pinten met ons te vatten. Helaas werd ons kwintet niet uitgebreid; enkele gegadigden konden wegens gezondheidsredenen niet komen.

Kort voor 2 september meldde Wim van Slooten, dat hij helaas verhinderd was wegens een 14-daags tripje naar Zuid-Korea om o.a. een congres bij te wonen. Wim blijkt nl. in alle stilte enkele jaren geleden mede oprichter te zijn geweest van de I.S.U. (International Stereo Union), niet te verwarren met de International Skating Union; Wim schaatst niet, Wim is een z.g. stereoscopist. 

Eindelijk is een groot geheim ontrafeld;  zijn e-mail adres 3d.willem@enz. enz. deed ons al lang afvragen wat dat te betekenen had. Niemand vroeg er echter naar, maar nu vallen de schellen van de ogen. Wim is drie dimensionaal. Hij heeft een hoop uit te leggen in het vliegtuig.

Eindelijk werd het 2 september  en voegde Herman zich in Heerhugowaard naast mij in de treincoupé op weg naar Beverwijk, om daar bus 74 te nemen richting Peperstraat, waar wij bij aankomst op Joop stuitten, die ons op geheimzinnige wijze naar de achterkant van een groot appartementencomplex leidde, waar Frits ons welkom heette. Direct werd koers gezet naar het café, waar besloten werd buiten te gaan zitten onder een grote parasol. Bij het tweede biertje hield de regen op, steeg de temperatuur en gingen de eerste jacks uit. De vaasjes Amstel en halve liters Erdinger volgden elkaar in snel tempo op, (mede) veroorzaakt door het uitgebreide assortiment snacks/hapjes, dat gastvrouw Jacqueline regelmatig op tafel zette. 

De "agendapunten" van de komende trip werden snel behandeld, waarna kon worden overgegaan tot de onvermijdelijke sterke verhalen. Herman zou e.e.a. samenvatten (toch een soort notuleren) en het later aan de Spanjegangers mailen. Peter zou door mij op de hoogte worden gebracht wat wij hebben besloten wat betreft vervoer van/naar het vliegveld en het doorbrengen van de tijd in Fuengirola. 

Ongemerkt waren er vier uren verstreken en werd geopperd ergens iets te gaan eten. Uit drie door Frits voorgestelde mogelijkheden werd gekozen voor een "wereld restaurant", inhoudende twee uur lang onbeperkt eten/drinken. Nou, dat was me een ervaring!!

We kwamen terecht in een enorme met veel voedsel gevulde ruimte, waar erg veel véél te dikke mensen (stamgasten?) onafgebroken borden vulden en nog sneller leegden. Het woord obesitas spookte constant door mijn hoofd. Gelukkig voor ons oude knarren liep er óók wat jong, slank vrouwelijk schoon rond. Naast de smaakpapillen wil het oog tenslotte óók wat! 

Volgens een geheimzinnig papiertje op onze tafel moesten wij om 20.24 uur weg wezen. Buiten gekomen namen we afscheid van Frits, die zich - licht slingerend -richting De Raep begaf. De drie anderen strompelden richting station in de hoop dat N.S. hen volgens schema zou oppikken en huiswaarts vervoeren. Toen de trein van Herman en mij richting Hoorn vertrok, zagen we Joop eenzaam staan wachten op een trein die hem zuidwaarts zou voeren.

Al met al was het een gezellige dag; het weer werkte mee, het bier was op temperatuur, café "Bij Ons" was gezellig en het eten in het "wereldrestaurant" was vooral veel, erg veel.   

Eindelijk brak de vertrekdag aan en vanuit alle windstreken spoedden wij ons naar Schiphol. In de vertrekhal bij de Transavia balie stond het viertal uit te kijken naar de komst van de noodzakelijke boarding passes. De security-ellende bracht ons slechts minor troubles, zoals Herman's flesje water en ene "multi-tool" van Wim, dat als gevaarlijk wapen werd beschouwd en in beslag werd genomen.
Bij de juiste pier aangekomen werd er geopperd een biertje op de goede afloop te nemen. Joop bood zich hiervoor aan en kwam niet lang daarna terug met een tray vol koel, geel vocht.  Aan de verbaasde blikken om ons heen bleek wel, dat zoiets niet vaker voorkwam!

De vlucht naar Malaga AP verliep voorspoedig, zodat de ETA 19.15 klopte als een bus. De bagage banden lieten we rechts liggen en we spoedden ons naar de uitgang en richting lift. Deze steeg niet, maar zakte naar de parkeergarage, waar we dus niet moesten zijn.

Op naar de 1e etage dus, ofwel het vertrekhal level, waar we óók niet moesten zijn. Mijn bewering vaker op Malaga AP te zijn geland werd stilaan in twijfel getrokken. Na veel gedoe keerden we dus op ons beginpunt (aankomsthal niveau) terug en liepen de ca. 50 meter naar het treinstation. 

Een ritje van 30 min. bracht ons in Fuengirola, waar we ons haastten naar het hotel aan de boulevard, waar gastheer Peter ons verwelkomde. Na te hebben ingecheckt bleek dat via Booking.com boeken ook nadelen heeft. De ons toegewezen kamers lagen achteraf met uitzicht op nauwe straatjes. Bij het direct boeken bij het hotel, worden de beter gesitueerde kamers toegewezen. In het vervolg beter opletten bij het boeken!

Na ons te hebben opgeknapt ging het zestal op zoek naar een restaurant. Nu is het in Fuengirola moeilijker een pand te vinden waar géén restaurant is gevestigd dan één mèt restaurant, Snel werd besloten (hoogstwaarschijnlijk door ernstige dorst) neer te ploffen op het terras van restaurant Orana, nog geen 100 m. van het hotel. O.a. tapas stond op de ruiten vermeld, dus kozen allen voor een voor- en hoofdgerecht, waarbij drie porties "croquettes jambon" (enigszins onze bitterbal) als aardappelkroketten fungeerden.

Na een voor de een goede en voor de ander slechte nachtrust werd - in afwachting van de trip naar Mijas - de ochtend doorgebracht met wandelen over de boulevard richting het Perla 2 complex, waar Peter's appartement zich bevindt. Achter dit appartement strekt zich het oude Fuengirola uit en wij zetten koers naar Plaza de Constitución, hèt hart van het "oude" Fuengirola.         

Op het grote terras werd wat koffie en water gedronken, terwijl Wim een verhandeling gaf over 3D, aanschouwelijk gemaakt d.m.v. zijn 3D camera. Een serveerster die een foto van ons groepje ging maken, liet de camera bijna vallen bij het zien van hetgeen op de display te zien was. Het verschijnen van de maagd Maria kon haar niet méér verwonderen. 

In afwachting van onze trip naar Mijas besloten Joop, Herman en ik een duik in het zilte nat te nemen. Strandstoelen namen we niet; dat heeft geen zin voor zo'n korte tijd. Als er twee het water in gaan, moet er één achterblijven om op de spulletjes te passen.

Joop en Herman boden aan te gaan zwemmen, zodat ik de pineut was. Toen ik na een kwartier aan beide zijden gaar was, vond ik het welletjes en begaf me ook te water. Bleken die twee op zoek te zijn geweest naar Atlantis!

Omdat we geacht werden om 15.00 u. klaar te staan, verlieten we het water en gingen ons opknappen in het hotel. Op het afgesproken tijdstip werden wij in de lobby opgewacht door Peter en zijn Zweedse vriendin Charlotte. Met twee auto's zouden we naar hotel Mijas worden gebracht, waar Peter's expositie wordt gehouden. Drie man bij Peter in de auto en Wim en ik bij Charlotte, die zich ontpopte als een formule 1 coureur in spe. Als een speer reed ze de berg naar Mijas op, waar ze ons bij het hotel afzette. De rest van het gezelschap lag op één of meer ronden en arriveerde minuten later.

De expositie vindt plaats in een grote serre met een prachtig uitzicht op Fuengirola en de zee. Maar daar kwamen we in eerste instantie niet voor, maar voor de scheppingen van maestro Pedro.  

Een veertigtal schilderijen was uitgestald in de langwerpige serre. Figuratief, expressionistisch, post-expressionistisch, impressionistisch, een bonte verzameling van stijlen. Zijn op 4 september begonnen expositie heeft tot nu toe vijf reserveringen opgeleverd, wat volgens Peter goed te noemen is gezien de geringe verkopen bij andere exposities. De opbrengst van de expositie doneert hij aan een hospice, waarmee hij nauwe banden onderhoudt. 

Er werd uitgebreid gediscussieerd over de schilderkunst en de expositie in het bijzonder, waarbij na verloop van tijd de dorst zich aandiende. Aangezien de hotelbar nog niet open was, besloten we Mijas in te gaan en ergens iets te gaan drinken.

Een uitspanning met groot terras leek ons wel wat en vóór we goed en wel zaten snauwde een haastig toegesnelde ober: "No food, only drinks". Het is omdat we een enorme dorst hadden, want anders waren we doorgelopen naar een volgende gelegenheid. Die knaap kon dus fluiten naar een fooi!

Na wat klimwerk troonde Peter ons een Picasso museum (na beëindiging film klik op linker pijltje linksboven om terug te keren naar Reunión 2015) in met een vaste tentoonstelling van Pablo Picasso en Salvador Dali. Op de eerste verdieping is plaats voor tijdelijke tentoonstellingen, zoals te zien is in het filmpje; deze keer van een lokale schilder uit Malaga.

Na ca. een half uur verlieten we het kleine museum en vervolgden onze klimpartij. Het doel was een prachtig uitzicht vanuit het hoog gelegen Mijas, maar toen we er bijna waren en langs een bank liepen, hielden Frits en ik het voor gezien. Na een half uurtje verschenen de heren weer en begon de afdaling naar het Museo del Vino, waar men onder het genot van hapjes wijnen kon proeven. Het Museo was gelukkig pal naast een groot Asado-restaurant gevestigd (asado = barbecue) en hier was nog maar één tafel vrij in de grote tuin. Helaas helemaal aan de buitenkant van het hele gebeuren, maar een kniesoor .........!

De wijnproeverij begon met het vaststellen van welke wijn er gedronken gaat worden. De keuze viel op een fles El Perro Verde (De groene hond), een witte, droge wijn. Samen met de geofreerde Manchego (kaas uit de regio La Mancha) was het een half uurtje genieten. Daar wij allen expert zijn op het gebied van wijnen, kwamen wij tot de volgende beoordeling van de El Perro Verde: "een mild droge, elegante wijn, goed gebalanceerd met de smaak van witte radijs, abrikozen, komkommer (Joop!), een vleugje honing en haring (Wim!). Deze ingrediënten zorgen voor een zachte zijdeachtige afdronk".

Herman genoot er dusdanig van, dat hij een fles Groene Hond kocht om mee naar huis te nemen. Hij had echter geen rekening gehouden met de strenge eisen m.b.t. vloeistoffen in de handbagage. De fles zou hoogstwaarschijnlijk op een later tijdstip soldaat moeten worden gemaakt, wat wij allen jammer voor Herman vonden!

Rond 20.00 uur begaven wij ons naar het naastgelegen restaurant, waar wij tot onze vreugde een andere, gunstiger gelegen tafel kregen toegewezen. Ook hier weer een uitgebreide menukaart. Keuze te over voor zowel vlees- als visliefhebbers. Het eten was hier heerlijk, de wijn en het bier op temperatuur, er heerste een gezellige drukte, kortom een zeer geslaagd "etentje". Tot besluit werd de koffie gedronken met Ierse whiskey erin of Spaanse brandy ernaast.

Rond middernacht strompelden we bergafwaarts richting hotel Mijas, waar Peter's auto stond. Wim en Herman reden met hem mee; Joop, Frits en ik namen een taxi. Toen Peter met aanhang er om 00.30 u. nòg niet waren, besloten Frits en ik de kooi op te zoeken.  

Bij het ontbijt op woensdagochtend kwam de terugreis ter sprake. Drie mogelijkheden om naar Malaga AP te gaan kwamen ter sprake. Lopend of per taxi naar het station in Fuengirola voor de treinreis òf per taxi naar het vlieveld. De laatste optie kreeg de meerderheid, zodat we minder gehaast wat later konden uitchecken.

De ETD werd vastgesteld op 09.00 uur en er zouden twee taxi's worden besteld. 

Na het ontbijt wandelden we gezamenlijk naar de jachthaven met de bedoeling op de havenbeschermende pier te kunnen klimmen, maar òf we konden de toegang niet vinden òf die was er gewoonweg niet. Daarop besloten we de stad maar in te gaan en in de winkelstraat Av. Ramon Y Cajal te zoeken naar een internet café en en horlogewinkel. Beide waren snel gevonden en voor de kapitale som van € 1,75 werden daar onze vijf boarding passes uitgeprint. Het lege batterijtje van Frits' horloge werd vakkundig vervangen voor slechts € 5,00. Omdat we eigenlijk al weer genoeg hadden gelopen, werd er een horeca-stop ingelast. Een cafeetje met boven de ingang twee rode lippen (zoals op het toilet van Café 1890) kreeg onze voorkeur en we nuttigden hier wat bier en gefrituurde ansjovis.

Onze weg vervolgend ging Av. Ramon y Cajal over in Av. de Los Boliches, ofwel we verlieten Fuengirola en trokken Los Boliches in. Omdat intussen de inwendige mens begon op te spelen, moest er een eetgelegenheid worden gevonden. Van mijn eerdere vakanties in Los Boliches wist ik een café, waar een goede pot bier werd geserveerd en waar men 6 tapas voor € 10,00 kon krijgen. Na een algemene goedkeuring gingen wij op pad richting Grand Café Santé, vlak bij de Mercado Municipal.

Omdat beide houten stamtafels waren bezet, moesten we genoegen nemen met een tafeltje midden op het terras. Herkend door eigenaresse Sylvia legde ik uit wat ons gezelschap moest voorstellen en dat wij een paar tapas soldaat wilden maken. E.e.a. onder het genot van glazen Estrella de Galicia, het huismerk mag ik wel zeggen.

Niet alleen Sylvia herkende me nog, maar ook de mooie, in kort-zwart geklede serveerster met de mooie benen. Op een zeker moment dacht ik, dat Wim's camera defect was of niet goed werkte, want hij zat steeds over zijn naar beneden gerichte camera gebogen bij het passeren van de kortgerokte serveerster.   

Wie schetst onze verbazing, toen plotsklaps Peter achter ons opdook. Hij had wat te doen in de buurt en zag ons gezellig op het terras zitten. Na wat gekeuvel moest hij ervandoor, maar niet nadat we afspraken om rond 19.00 u. te verzamelen voor het hotel om 's avonds ergens gezamenlijk te gaan eten.  

Later bleek dat hij bij het afrekenen van zijn consumptie heel sneaky ook ons eten en drinken had betaald. Wij bestelden hierna nog een tray met tapas en bier om zelf ook nog iets af te rekenen te hebben. Via de boulevard keerden wij naar het hotel in Fuengirola terug, waar de meesten van ons nogmaals een duik in het zilte nat wilden nemen. Bij het omkleden op mijn kamer miste ik opeens mijn fotocamera. Ook tweemaal op dezelfde plaats kijken leverde niets op, zodat ik aannam het op het terras van Café Santé te zijn vergeten. Als een speer liep ik weer helemaal naar Los Boliches, waar men in het café geen camera had gevonden. Teruggekomen op mijn kamer in het hotel keek ik voor de zekerheid onder het bed en vond de camera alsnog. 

Al die tijd waren Joop, Herman en Wim lekker aan het zwemmen geweest, dus ik haastte me om me bij hen te voegen. Op het strand opdrogend kwam het gesprek weer eens op R-H en toen bleek, dat Herman op een afdeling had gezeten waar men reparatierapporten van R/O's doornam. Ook één van mijn tamelijk vreemde rapporten moet hij behandeld hebben. Om soms wat extra overwerk te kunnen schrijven, rommelde ik voor vertrek wat aan de radar om bij het proefdraaien ervan te worden gevraagd de radar te repareren. Dat had ik natuurlijk niet al te snel voor elkaar, zodat er weer een uurtje overwerk kon worden geschreven! Herman moet talloze identieke rapporten onder ogen hebben gehad.

 Gedurende de tijd dat wij op het strand verbleven, zat Frits in de airconditioned lobby rustig een krantje te lezen en zijn pecunia te checken. Als penningmeester moest hij natuurlijk het nodige cash op zak hebben voor het etentje van die avond, de twee taxis van de volgende ochtend en eventualiteiten bij aankomst Schiphol.

Hiertoe verliet hij de AC en toog wijselijk naar de winkelstraat en liep niet de boulevard af. Op boulevards staan uitsluitend hotels, appartementen, café's en restaurants, maar geen bankgebouwen. Met wat geluk had hij een verdwaalde flappentap kunnen tegenkomen, maar in de winkelstraat struikel je over banken en loslopende flappentappen.

De heersende temperatuur noopte hem tot een time-out op een terras, waar hij een portie ijs bestelde. Niet zijn gebruikelijke aantal bolletjes maar een bescheidener hoeveelheid. Een wijs besluit want het ijs smolt sneller dan hij naar binnen kon werken. Zou hij zijn eigen credo (nooit met een glas bier in de zon gaan zitten) met een ijscoupe hebben verloochend?  

Tegen 19.00 uur verzamelde het bonte gezelschap zich in de lobby, waarna koers werd gezet naar restaurant Ku'damm in de jachthaven. Bij binnenkomst was het restaurant al bijna vol en gedurende de hele avond zou er geen lege tafel te vinden zijn. Uiteraard waren luidruchtige Duitsers, die unbedingt een voetbalwedstrijd op TV wilden zien, in de meerderheid. Het eten was echter goed, de bediening helaas onattent op één ober na, die als enige van Frits een tip kreeg.

Frits fungeerde namelijk de gehele reis als penningmeester en betaalde alles. De eindafrekening zouden we na terugkeer in Holland ontvangen. Een prima systeem!

Na terugkeer in het hotel wilde men de door Herman aangeschafte fles wijn soldaat maken om moeilijkheden bij de Spaanse security te vermijden. Ik bedankte echter voor de eer; ik had de afgelopen dagen al genoeg drank op en was trouwens doodmoe.

Na een ontspannen ontbijt verzamelden we om 09.00 uur in de lobby en bestegen de twee taxi's, die ons een 20 min. later afzetten bij de vertrekhal. Direct door naar de security met de handbagage, die op geheel andere wijze werd bekeken dan op Schiphol. Vloeistoffen in de handbagage werden niet opgemerkt of als normaal beschouwd. Wat ontzettend jammer nou van Herman's fles Groene Hond!  Een wijze les voor een eventuele volgende keer.

Vrij vlot konden we het vliegtuig in, dat niet geheel vol was. Wim en ik zat resp. op de stoelen 9E en 9D en vol verwachting bekeken wij de file mensen in het gangpad. Wat zou er op 9F gaan zitten? Een dikke, zwetende zakenman, een leuk vrouwtje of niemand? Bij het passeren van mannen, lelijke en/of oude vrouwen haalden we opgelucht adem. Een wonder voltrok zich! Een knap, slank vrouwtje wilde graag naast Wim zitten. Wim als bofkont gooide vrij snel een belangrijk wapen in de strijd. Zijn 3D camera!  Ze was gelijk verkocht en Wim kon zijn verhaal weer kwijt.

Hoewel ze er uitzag als 30, was ze in werkelijkheid 40 jaar, woonde in Spanje, waar ze getrouwd was. Dat wist Herman natuurlijk niet, toen hij op een servetje de vraag stelde: "Are you free?" Ze moest hier hartelijk om lachen en retourneerde het servetje met een grote "NO". 

Herman had intussen andere problemen aan zijn hoofd of liever gezegd dijbeen. Vanuit de bagage-unit sijpelde een vochtige substantie op zijn rechter bovenbeen.

Het rook naar koffie, doch was kleurloos. Frits opperde dat het best eens een lekke remleiding zou kunnen zijn (gelukkig niet op luide toon, want paniek is gauw gezaaid) en probeerde met servetten het sijpelen te doen stoppen. Stewardessen en purser bogen zich over het probleem en kwamen na veel gedoe tot de conclusie, dat iemand op de heenreis vlak voor de landing zijn/haar niet geheel lege koffiebekertje in het bagageruimte had gezet, waarvan de inhoud langzaam maar zeker op de stoel eronder sijpelde. Herman kreeg een prop servetten in de handen gedrukt en samen met Frits ging hij de lekkage te lijf. De purser(es) kwam later nog wel Herman's adresgegevens opvragen (voor een excuuscadeautje?) en stelde hem gerust door te zeggen, dat hij het gevalletje wel bij zijn reisverzekering zou kunnen claimen. Nou, daar vrolijkte Herman zienderogen van op, want dat had hij natuurlijk niet zèlf kunnen bedenken. Het is goed te weten dat oudere purseressen (of purserinnen) zich zo bezorgd maken over de aan hun zorg toevertrouwde kinderen!

De tijdwinst die we onderweg hadden behaald, werd tenietgedaan door extreme drukte van landende vliegtuigen, zodat we eventjes in een holding werden gezet. We landden precies op tijd en waren met slechts onze handbagage als een speer door de douane. In de aankomsthal namen we haastig afscheid, althans ik, want Thea had al gebeld, dat ze niet al te lang bij de vertrekhal geparkeerd kon staan.

Ik meen te mogen constateren, dat dit experiment door allen als geslaagd wordt beschouwd. De moeite die onze gastheer Peter en zijn vriendin Charlotte zich getroostten om het ons naar de zin te maken, werd door ons allen zeer gewaardeerd.
Ook de zware last van het penningmeester spelen door Frits nam een hoop gedoe uit onze handen. Er gaan zelfs al stemmen op om "privé" Fuengirola en (Hotel) Mijas het komend voorjaar nogmaals met een bezoek te vereren. 

En vanaf nu kan er dus al worden nagedacht over reünie 2016; niet speciaal in het buitenland, want er zullen er altijd zijn, die dat niet willen of er toe in staat zijn. 

                                                                                 Resterende Foto's

                                                                              Startpagina         Reünies