Hurricane Esther
Esther is verzekerd van een plaats in de meteorologische geschiedenis. Zij was de eerste hurricane die per satelliet werd ontdekt. In een complekse lus bewoog zij zich voor de oostkust van de Verenigde Staten, waarbij New England werd bedreigd en ze was het proefkonijn voor het z.g. "zaai-experiment" met zilver iodine.
Esther was een orkaan van het Kaapverdische type. Op 10 september 1961 ontwikkelde zich een tropische depressie uit een tropische onweersstoring ten westen van Kaapverdië. Op dat moment was Esther naast Betsy, Carla en Debbie de vierde tropische cycloon die simultaan in het Atlantische basin bestond, iets wat niet vaak voorkomt. De tropische depressie trok naar het noordwesten, onder invloed van dezelfde trog, die Betsie en Debbie beïnvloedde. Op 11 september promoveerde Esther tot tropische storm en op 12 september tot orkaan, net een paar uur te laat om het record van vier naast elkaar bestaande orkanen in het Atlantische basin van 22 augustus 1893 te evenaren. Op 13 en 14 september bouwde zich een rug van hogedruk op oostwaarts vanaf Bermuda ten noorden van Esther. Dit kwam omdat Debbie naar het oosten, richting Azoren trok, zodat het hogedrukgebied een rug oostwaarts ontwikkelde. Hierdoor werd Esther op een meer west-noordwestelijke koers gezet.
Ook nam het drukverschil toe door de opbouwende hogedruk, zodat Esther in kracht toenam. Esther passeerde ruim ten noordoosten van de Bovenwindse Eilanden, de Maagdeneilanden en Puerto Rico en bereikte de vierde categorie ruim ten noordoosten van Hispaniola. Esther draaide bij naar het noordwesten, noord-noordwesten en noord-noordoosten aan de westflank van het hogedruk gebied. Op 19 september bereikte ze haar hoogtepunt met windsnelheden tot 231 km/uur en een minimale druk van 942 mbar. Op 20 september passeerde Esther op 195 km van Cape Haterras in North Carolina en bracht stormachtige winden (windkracht 8) aan de kust van North Carolina. Vierentwintig uur later passeerde Esther op 55 km van de kust van Rhode Island. Esther bedreigde New England, maar nu verscheen er een kleine trog van lagedruk, een zogenaamde short wave, die Esther naar het oostzuidoosten drukte en deed verzwakken boven koeler wordend water. Op 22 september degradeerde Esther tot tropische storm. Esther draaide vervolgens een grote cirkel met de wijzers van de klok mee voor de kust van New England en de oostkust van de Verenigde Staten.
Op 26 september landde Esther in Maine met windsnelheden net onder orkaankracht. Esther trok verder naar het noord-noordoosten, verloor op 27 september haar tropische kenmerken en werd later opgenomen door een groot, niet-tropisch lagedrukgebied boven het noordoosten van Canada. Een vliegtuig van de Amerikaanse Marine stortte neer, toen één van zijn motoren uitviel in het noodweer van Esther, zeven van de tien mensen in het vliegtuig konden niet meer gered worden. Doordat Esther in eerste instantie afboog, werd New England een treffen met een majeure orkaan bespaard. Daarom viel de schade enigszins mee;
6.000.000,- (1961) dollars, 37.400.000,- (2013) dollars. De naam Esther werd niet geschrapt, haar tragische gevolgen waren daarvoor niet uitzonderlijk genoeg. Toch is de naam Esther sindsdien nooit meer gebruikt en komt nu op geen enkele lijst voor.
Weather Satellite Operations
Weer satellieten bevatten een specifiek onderdeel (payload module), dat nodig is om de satelliet zijn taak te laten uitvoeren. Een in een baan gebrachte satelliet kan al of niet in verbinding staan met een grondstation, afhankelijk van het feit waar het zich precies in de baan bevindt. Als er verbinding met de satelliet is, kunnen beeldopnames rechtstreeks vanaf de sensoren naar het "telemetry package" worden gestuurd, van waar het naar het ontvangststation op aarde wordt gezonden. Als de satelliet niet in verbinding staat met de aarde, worden de data opgenomen en bewaard voor het zenden naar het volgend station dat binnen bereik komt. Een geosynchrone satelliet kan een recorder aan boord hebben als het nodig is de output van de ene sensor op te slaan, als de output van een andere sensor wordt verzonden.
Esther struck the U.S. as a tropical storm
At the eye wall, air is carried upward and spirals away from the center of the hurricane as the outflow layer at the top of the storm. Researchers thought that if they could cause this spiraling air to spread farther from the center of the hurricane, it would be like extending the arms of the ice skater.
They turned to the work of the late Bernard Vonnegut, brother of novelist Kurt Vonnegut. In 1946 he discovered that silver iodide could be used to ''seed'' clouds. If the silver iodide were dropped in clouds of ''supercooled'' water -- water that is colder than 32 degrees but is not frozen -- it would turn the water to ice crystals that would fall as snow. In summer, the snow would melt on the way down to become rain. The Stormfury hypothesis was to seed the first rain band outside the wall of clouds around the eye. The seeding would cause supercooled water to turn into ice, which releases heat. That heat would cause the clouds to grow faster, pulling in air that would otherwise reach the wall of clouds around the eye. With its supply of air cut off, the old eye wall would fade away, and a second eye wall would grow outside the first. Because it would be wider than the original eye wall, the air spiraling into it would be slower.
The hypothesis was first tested in 1961 in the eye wall of hurricane Esther about 400 miles north of Puerto Rico. The hurricane stopped growing and even showed signs of weakening. The following day the aircraft returned to seed, but the seeding canisters fell outside the eye wall, and the storm showed no changes.
