نواختن وسیله بیدار ماندن
نواختن وسیله بیدار ماندن
درسال 555 هجری سرزمین خراسان بزرگ را مرض مدهش طاعون فرا گرفت که شیئع آن را از بین النهرین میدانستند. تلفات گسترده انسانی باعث خالی شدن شهر ها, روستا ها و دهات از سکنه شده بود. مردم فکر میکردند که طاعون در خواب به انسان حمله میکند, میکوشیدند که از خواب شدن جلوگیری کنند. شب و روز راه میرفتند. خستگی زیاد آنها را از پا درمیآورد. طعمه طاعون میشدند.
برای جلوگیری از خواب شدن به نواختن طبل, دهل, سرنا, نغاره و کوبیدن به اشیای فلزی میپرداختند. از آبادیها آواز های گوناگون بلند بود, گویی در آبادی دیوانه ها گرد آمده اند.
بعضی از روش جوگیها استفاده میکردند. در بستر خود سوزن کار میگداشتند.
کوبیدن در اشیای فلزی برای بیدار ساختن روزه دار ها در شبهای رمضان برای گرفتن سحری نیز از همان روش گرفته و تا زمان حاضر ادامه دارد.
تتبوع و نگارش: انصاری