ghazel

Hekajade (uit Kelilé en Demné)

In vriendschap deelden zij hun bad,

Twee eenden en een waterpad.

Toen ging de waterspiegel dalen,

Het meer verwerd tot zompig wad.

De eenden wilden gaan vertrekken,

Al deed het afscheid hen wel wat.

Zij namen afscheid van hun vriendje,

Dat hen echter huilend bad:

“Heb meelij, lieve eendenvrienden,

Herinner je mijn droef adat.

Zonder water zal ik sterven,

Zonder meer, heb ik ’t gehad!

Gedenk de vriendschap, neem mij mede,

Verzin een list en doe dat rad!”

De eenden zeiden tot de schildpad:

“Jou te missen doet ons wat.

Maar met ons meegaan is niet simpel,

Want jij bent ons te gevat:

Naar ’n wijs woord wil jij niet horen,

Voor ’n argument ga jij niet plat.

Maar vooruit, je mag mee.

Onze vriendschap is een schat.

Maar één beding moeten we maken

En nu geen eindeloos debat!”

“Wat moet ik doen?”, zei toen de schildpad,

“Op trots ga ik niet langer prat!”

“Wanneer we vliegen, door de luchten

Met jou over ’t wolkenpad

Staat dat wel raar. Er wordt gelachen,

Gespot beneden in de stad.

Daar mag je niet op reageren,

Al is de spot ook heel gevat.”

“Accoord. Ik zal doen wat je me vraagt.

Ik word ook dolgraag afgekat!”

De eenden pakten toen een stokje,

Dat door de schildpad werd omvat.

Daar vlogen ze, vlak langs de wolken,

Naar water op het verkenningspad.

De mensen die hen zagen vliegen,

Lachten luid, ze leken zat.

De schildpad zweeg. Hij hield zich in

Maar opeens had hij ‘t gehad:

“Blind zij degeen” zo sprak hij luide,

“Die om mijn gêne gegrinnikt had!”

Hij viel. d’ Eenden riepen hem nog na:

“Is dit het eind van het debat?”

“Als de pijl des doods voor júllie komt”

- De laatste woorden van de pad –

“Dan zal hij óók zijn doel niet missen.

Helaas, bij niemand doet hij dat!”

Dit oud-Perzische sprookje is nu uit.

Frans dichtte het naar ’t ochtendblad.