De Nieuwe Manier

Post date: Sep 7, 2011 11:51:07 AM

Nieuwsbrief "Kronieken van Ilse", 6 September 2011

De Nieuwe Manier...

Overlast van de buren

Dit is een veel voorkomend 'probleem' wat mij regelmatig voorgelegd wordt: 'Wat moet ik aan met mijn asociale buren?'. Één vraagstelster had b.v .een dilemma t.o.v. haar buurman, die een stel jachthonden bezat en deze niet alleen respectloos behandelde, maar die ook een heleboel kabaal produceerden en dus veel lawaaioverlast veroorzaakten voor de hele buurt. Zo ook een schrijver die met het probleem kampte dat zijn alcohol-verslaafde buurman zowat dagelijks drinkgelagen in zijn huis onderhield, in het gezelschap van zijn evenzo alcohol-lievende maatjes, onder het genot van snoeiharde 'muziek'. Uiteraard is men grootgebracht met het idee 'assertief' te moeten wezen. Zo heeft men het geleerd. M.a.w.: meteen de koe bij de horens vatten en ófwel direct naar de buren gaan en het probleem aankaarten (Soms werkt dit ook), ofwel meteen politie en dierenbescherming erop afsturen. (wat niet zelden ontaard in jarenlange burenruzies. De media smult ervan en heeft er zelfs TV-programma's over ontwikkeld. Het is koren op hun molentje.)

Dit waren de 'oplossingen' in de oude energie.

Zie High Spirits.

De oplossingen in de Nieuwe Energie liggen veel eenvoudiger en vooral veel dichter bij huis.

Zie Kronieken.

Waar de oude energie zich naar buiten richt en vervalt in ongecontroleerd reactief gedrag (=ego), die altijd een oorzaak buiten zichzelf zoekt en een schuldige aan moet wijzen, keert de Nieuwe Energie zich naar binnen, naar de God-kracht binnenin en vraagt deze gewoon om een oplossing. Zie Creëren met Geest.

"God, breng mij de best mogelijke oplossing voor dit dilemma, zowel voor mijzelf als voor alle betrokken partijen." Zo simpel.

Ikzelf heb het meegemaakt dat, middenin de hel van mijn ascentie-proces (Zie A bit of my personal ascension story. Eng.), compleet uitgeput en mijn zenuwen tot het uiterste gespannen, ik een nieuwe onderbuurvrouw kreeg. Een alleenstaande moeder met een peuter van 2, een jongetje. Een schattig ventje.

Ik woon in een gerenoveerd oud Tirools boerenhuis en dus zijn alle vloeren nog van hout. Nodeloos te vermelden dat alle geluid van beneden bij mij doorklonk alsof er een kudde olifanten rondhopste in mijn appartment. Zoals kleine jongetjes nu eenmaal zijn, hield ook dit kereltje, een echt wildebrasje, ervan om veel te stoeien, rond te rennen en te stampen onder luid vreugde-gekraai. (Hoogst irritant wanneer je aan het ascenderen bent en elke geur, smaak en elk geluid 1000x zo hard binnenkomt als 'normaal'. Alle zintuigen liggen blank tijdens ascentie daar ze gezuiverd en aangescherpt worden tot hun oorspronkelijke staat. Zie Ascension pointers & symptoms. Eng.). Bovendien wekte hij zijn moeder elke ochtend om 5 uur met een vrolijk luidkeels "HAALLOOOO!"...en als ze dan niet heel snel wakker werd en opstond kon dat "hallo" een hele tijd doorgaan, elke 15 seconden herhaald. (Tot mijn grote wanhoop)

Moeders haar slaapkamer lag precies onder de mijne...je snapt het al. Moeder-zijnde is dit allemaal vast heel vertederend om mee te maken met het eigen kroost, maar eerlijkheid gebiedt mij te vermelden dat ik toen, niet-moeder-zijnde, wel eens wat minder mooie gedachten had ten aanzien van dit kind....(zoals "val dood, rottige muppet!" of "zak lekker in de stront, akelige pokkepeuter!", om er maar een paar te noemen.) Ik kon het er gewoon allemaal nét effe niet bij hebben. Door ascentie voelde ik me sowieso al zwaar overbelast. Desondanks, verdraagzaam en geduldig als ik ben (ik hou nu eenmaal niet van geklaag en gemopper, ook niet van mezelf), dacht ik nu toch écht dat ik het niet meer trok allemaal. Ik vreesde dat ik eensdaags gewoon gruwelijk zou ontploffen en de buurvrouw dan de volle lading zou krijgen. Ik vond dat God best weer een knap lullige streek met me had uitgehaald. Alsof het allemaal nog niet zwaar genoeg was! Het was een Test.

Ik had de buurvrouw al eens op beleefde wijze kleine hints gegeven dat het verschil met de vorige buurvrouw best wel groot was, en er een stuk meer lawaai was gekomen met die kleine druktemaker erbij. (De vorige buurvrouw werkte in de horeca en was meestal niet eens thuis. Wanneer haar vriend er in de weekends was, waren de oerwoudgeluiden die hij uitstootte tijdens de sex nog te overzien. In tandem met de sexgeluiden van de bovenbuurman met zijn nieuwe vriendin (een ritmisch piepend en bonkend bed) was het soms op het randje...maar het was altijd snel voorbij ;D). Één keer heb ik het zelfs zover gebracht dat ik per-ongeluk-expres een zwaar voorwerp op de grond liet vallen, of een paar keer flink op en neer sprong om beneden duidelijk te maken dat er boven ook nog iemand woonde (Jaja, ouders zullen nu algemeen meewarig (of verontwaardigt) hun hoofd schudden ter verdediging van hun kinderen en denken:"Onverdraagzaam mens, kinderen spelen nu eenmaal." Kan zijn, wist ik toen ook, maar dat loste mijn probleem niet op). De hints kwamen niet echt binnen. Op één wanhopig ogenblik viel ik letterlijk op mijn knieën en 'bad': "ik zit hier heel dit loeizware #*@&-ascentie-proces te volbrengen voor de wereld, ik trek dit niet meer. Breng me a.u.b de best mogelijke oplossing voor alle betrokken partijen...en doe het turbo please!"

Wat gebeurde er? De buurvrouw kreeg een vriendje. Een tijdje kreeg ik zijn oorverdovende gesnurk er gratis bij, maar binnen enkele maanden verhuisden ze naar een groter huis waarin ze konden samenwonen. Liefde kwam en loste mijn probleem op. (Inmiddels zijn ze alweer uit elkaar heb ik vernomen, maar het diende zijn doel, zowel voor mij als voor henzelf.) Nu heb ik een hele rustige jongeman onder me wonen die meestal uithuizig is, aan het werk of vrienden buitenshuis ontmoetend. Halleluja!

Geest had me er dus op slimme wijze toe gebracht me (in mijn vertwijfeling) tot de God binnenin te keren...Het was een goede test en een zinvolle ervaring. Typisch ascentie-bootcamp.

Jezus zei het al: "Vraag en het wordt gegeven, klop en er zal worden opengedaan, zoekt en gij zult vinden..."

Er is geen 'probleem' zo groot of er is ook een oplossing voor. Dat is de Goddelijke balans der dingen.

En dat is hoe ik leef. Zonder verzekeringen, zonder baan, zonder vangnetten van enige soort of vorm.

De God binnenin is genoeg, die zorgt dat ik in elk moment altijd precies van alles voorzien wordt wat ik nodig heb (ook als erom gaat me in situaties te brengen die tot inzicht en hoger bewust-zijn dwingen).

Ik hoef het alleen maar te vragen, vanuit mijn hart...

Snoepje v/d Dag:

"No problem can be solved from the same level of consciousness that created it." (Problemen worden niet opgelost vanuit hetzelfde bewustzijn dat ze veroorzaakte)

~ Albert Einstein ~

Tot de volgende keer!

Met alle liefs,

Ilse