Op tijd vertrekken van huis, dat was wat mij voor ogen stond.

Een jaar geleden dreigde ik in een file terecht te komen en dat wilde ik dit jaar beslist voorkomen. De afstand van Wilp naar Nunspeet zou ik normaliter in een half uurtje kunnen redden. Maar om 18:30 het verhaal beginnen in Nunspeet betekent rijden in de spits. En dat niet alleen, het regende ook nog eens. En we weten allemaal; "Nederland in de regen dan valt de reistijd tegen". Ook nu was daar geen uitzondering op want na een paar kilometer op weg stond ik volledig vast op de snelweg A50. Na heel wat onbekende binnendoor-weggetjes, die overigens wel mooi waren om te rijden, kwam ik uiteindelijk aan bij Hotel Veldenbos. Maar wel te laat.......!!! (waarvoor mijn excuses)

Een groep mannen leken vol verwachting mijn komst af te wachten. Ik had me nauwelijks laten zien en werd direct daarop volgend al aangekondigd. Mijn spullen in gereedheid brengend refereerde ik nog even naar onze ruimtereis van vorig jaar. Precies een jaar geleden stond ik ook voor deze club van mannen waarbij we een verkenningstocht maakten in ons zonnestelsel langs de zon, planeten en manen. Toen we juist het hekje wilden openen van onze kosmische achtertuin naar het rijk van de sterren, moesten we omwille de tijd onze reis stoppen.

Het openen van dit 'hekje', was de opening van de ontdekkingstocht van vanavond. We zouden op zoek gaan naar sterren. Waar kun je dan nog beter beginnen dan onze eigen zon? Onze zon is namelijk een ster! Een ster die het dichtst bij ons staat. De zon een hele middelmatige ster in omvang (diameter 1,4 milj km), en in temperatuur (opp. temp. van ongeveer 6.000 graden) is een enorme gasbol dat voor een overgroot deel uit waterstof bestaat. Binnen in deze gasbol wordt de druk en daarmee de temperatuur extreem hoog, waardoor waterstofatomen gaan samensmelten tot een nieuw en zwaarder element: Helium. De zon is niets anders dan een grote kernreactor, dit keer niet door kernsplitsing (met de bekende nadelige gevolgen), maar door kernfusie! Hierbij komt een ongelofelijke grote hoeveelheid energie vrij in de vorm van warmte dat zich verplaatst van de kern naar het oppervlak. Een dergelijke omschrijving geldt in meer of mindere mate voor de meeste sterren.

De zon is één van de miljarden sterren binnen ons sterreneiland. Fototechnieken maken het, voor ons oog, onzichtbare, zichtbaar! We ontdekken dat we als aardbewoners niet alleen maar vergezeld worden door een handje vol heldere sterren, maar dat we deel uitmaken van een groot sterrensysteem met een diameter van 100.000 lichtjaar. We worden omringd door wolken van sterren, stof en gas. We ontdekken sterren, zo groot, waarbij de zon zelfs in het niet valt en waarbij we ook niets meer kunnen voorstellen. Ook de afstanden tussen de sterren zijn onmetelijk en lijken onbegrensd. We leven er midden in. En dan hebben we het alleen nog maar over ons eigen sterreneiland: De Melkweg!

Natuurlijk hebben we de prachtige beelden bekeken van de grote gas en stof structuren waarin nieuwe sterren ontstaan; De kraamkamers van de ruimte. We hebben gekeken naar grote sterren: de superreuzen in sterrenbeeld Orion. Maar ook naar de restanten van sterren die hun gasschil hebben losgelaten of explosief hun einde hebben ingeluid.

Ik realiseer me dat we behoorlijk de vaart erin hebben gehad. Een uur is immers kort en er is zoveel te vertellen. En...... wat heb ik allemaal niet verteld? Misschien komen we daar een volgende keer nog wel eens aan toe.