Onderweg van Wilp naar Nunspeet dreigde nog even een file te ontstaan op de A50. Dan wordt het toch wat spannend want om 18:30 zou ik de presentatie starten in hotel Veldenbos in Nunspeet. Enige tijd geleden was ik hiervoor benaderd met de vraag een uur te vullen met een boeiend sterrenkundig verhaal tijdens de twee-wekelijkse bijeenkomst van Probusclub Nunspeet.

Mijn uitdaging was: Wat vertel je in een uur tijd? Er is zoveel te vertellen en een uur is zo om! Deze uitdaging werd nog veel groter toen ik mijzelf de vraag stelde: Wat vertel je niet.......! Voor mijn gevoel was ik daar de afgelopen tijd dan toch wel in geslaagd. Een mooie presentatie was voorbereidt, ik was er wel klaar voor.

Bij aankomst werd ik door een uiterst behulpzame receptioniste van het hotel een zaal binnengeleidt. Vervolgens werd ik warm onthaald door, naar ik aanneem, de voorzitter van deze club. Alle apparatuur voor de presentatie stond al klaar, ik hoefde alleen nog mijn laptop aan te sluiten, op te starten en de reis door de ruimte kon beginnen. Ik schat zo'n 20 tot 25 mannen uit de streek waren deze middag bijeengekomen en zaten nu aandachtig te luisteren en verwonderden zich over de onmetelijkheid van de ruimte waar we in leven. Na eerst gekeken te hebben naar onze plaats in de ruimte, in één van de talloze sterrenstelsels, "De Melkweg", hebben we onze kosmische achtertuin doorkruist: het zonnestelsel. Om de zon, als middelpunt, draaien als in een kosmisch uurwerk, de acht planeten met hun manen en vele dwergplaneten, planetoïden en kometen. Bij Jupiter met z'n Galileïsche manen en Saturnus met z'n prachtige en uitgestrekte ringenstelsel hebben we even een stop gehouden en deze gasreuzen wat beter bekeken. Tenslotte zijn we afgereisd naar de dichtst bijstaande ster: Onze Zon. Een superbol van zo'n 1,4 miljoen km in doorsnede en met een ongelofelijke grote energievoorraad voorziet deze ons dagelijks van de nodige zonnewarmte. Dit zou een mooie opstap geweest zijn om ons tuinhekje te verlaten en de reis voort te zetten naar het sterrenrijk. Daar blijkt onze superbol, onze zon, plotseling niet meer te zijn dan een kleine ster. Maar helaas het uur was om..........!

Er kwam nog iemand naar me toe en vertelde: "Bij elke stap in de ruimte die we deden, voelde ik mij steeds kleiner". Ja dat hoor ik wel vaker zeggen, maar realiseer je dan dat je daarmee ook steeds meer bijzonder wordt. Ik heb het enorm leuk gevonden om hier mijn verhaal te mogen doen en wat mij betreft gaan we ook nog eens samen het sterrenrijk verkennen.