Worsteling

Geplaatst 17 mei 2019

Worsteling

Je houdt je sterk, je houdt je staande, je doet wat andere mensen van jou verwacht. Je cijfert jezelf weg, bang om buiten gesloten te worden, je kijkt wat de ander doet en doet dit na. Dan wil je ook nog alles perfect doen. Geen fouten maken, bij de beste willen horen, stoer doen. Ja stoer doen dat klinkt misschien raar maar jij doet net of het je allemaal niks doet. Terwijl de mening van een ander je heel hard raakt. Maar jezelf uiten dat is moeilijk.

Het net doen of je het allemaal makkelijk afgaat, dat kan jij heel goed. Maar andere verwachten ook tegelijkertijd weer teveel van je. Zelfs ik, je moeder, verwacht soms nog teveel van je omdat ik niet altijd kan peilen of het nu wel of niet lukt, of je op dat moment groot opdoet. Ik kreeg ooit te horen van een hulpverlener hoe hoger het iq, hoe meer dat meisjes/vrouwen zich continu aanpassen en kopieert hoe andere meisjes/vrouwen het doen. Het is zo lastig om dat van jou af te lezen. zeker buitenshuis laat jij jezelf niet zien. En als ik dan merk dat ik teveel van je gevraagd heb, kan ik mijn overvraging niet meer terugdraaien. Dan probeer ik je rust aan te bieden en juist diepe druk te geven door je stevig vast te houden en dan wacht ik op het moment dat jij een diepe zucht geeft. een zucht van ontspanning. Maar die zucht hoor ik niet altijd.

En toen in februari, Je was op, Je heb veel pijn, pijn in je nek, schouders, rug. Pijn in je benen en knieën. Je heb bultjes in je lymfeklieren, je eczeem op je hoofd is flink verergerd. Je gaf ook aan dat je concentratie stuk verslechterd is, je kan niet altijd je woorden vinden om te zeggen of schrijven wat je bedoelt. Een leerkracht op school vroeg zelfs of je dyslexie had omdat je de woorden anders uitsprak dan dat het er stond…en het schrijven werd ook steeds moeizamer.En dan roep je weleens: Heb ik een beroerte ofzo?? Maar dat is niet zo, het zijn je hersenen die op de rem trappen.

Ik mail met je mentor op school om hem op de hoogte te houden. En hij heeft alleen maar lovende woorden. Hij geeft aan dat je het zo goed doet. Hij prijst je om je doorzettingsvermogen. En deze positieve woorden van je mentor zorgen onbewust dat jij nog meer eisen aan jezelf stel. Je mag niet minderen met je cijfers. Je moet vooral niet uit de groep vallen. Omdat wij alle klachten met de huisarts hebben besproken en daarbij je slaapstoornis ook nog besproken hebben. Zegt de huisarts niet zo goed te weten wat hij moet doen, Dus verwijst hij ons door naar de kinderarts om te kijken of het niet iets lichamelijks is. Hij geeft wel aan dat het burn out verschijnselen zijn.

Begin maart konden wij terecht bij de kinderarts, We hebben samen een lijstje gemaakt waar je het over wil hebben. De kinderarts bekeek het lijstje en schrok van alle symptomen, Ze wil je bloedbeeld zien dus moest er ook nog bloed geprikt worden. En dat vindt je vreselijk, ondanks de zalf om te verdoven loop je met lood in je schoenen naar het bloed prikken. Wederom houdt je je sterk. Je zet je schrap, je zet je lichaam op slot. en ondergaat het. We hebben ook een verwijsbrief voor de fysiotherapeut voor je nek en schouders en andere lichamelijke klachten. Omdat ik graag bij de fysiotherapeute wil waar ik goede ervaringen mee heb moest ik even wachten tot ze een plekje had. Dus na een week of 3 konden we bij haar terecht. Wij hadden in gedachte dat ze met oefeningen en wat behandelingen jou kon helpen…..Helaas, omdat jij al jaren pijn heb en klachten heeft kan ze jou niet goed genoeg helpen. Slik… Dit zag ik niet aankomen! Ik zie dat jij ook schrik van deze woorden, ze zegt dat ze niet kan doen wat ze jou gunt. Ze gunt jou meer rust in je hoofd en geen pijn in je lijf. Ze ziet jou slikken en dan gebeurt er iets bijzonders. Ze vraagt door en raakt jou. Je gaat huilen….Dat heb ik jou nog nooit bij een hulpverlener zien doen. Ik voel mijn tranen komen… Mijn meisje die aan een hulpverlener laat zien dat ze het moeilijk heeft. We hebben een lang gesprek bij de fysio. En als de afspraak klaar is is de conclusie dat ze de kinderarts gaat bellen voor een verwijzing naar Rijndam revalidatie bij de poli voor onverklaarbare lichamelijke klachten. Want een keer is dat laatste beetje energie van jou op.

Na enige tijd gingen wij terug naar de kinderarts en die besprak met jou of je het wel ziet zitten om naar Rijndam te gaan. Je zegt dat je het wil proberen(hoogstwaarschijnlijk was dit ook een sociaal gewenst antwoord van jou kant uit) dus schrijft de arts de verwijsbrief. Ze legt uit dat Rijndam je kan helpen om je energie te verdelen, want als je in je twintiger jaren ben dan moet jezelf een rust moment inlassen en ben ik als moeder misschien minder in beeld zodat ik jou minder rust op kan leggen en als je maar door blijf gaan dan is de kans op een burn out zeer groot. Je knikt en luistert en ik zie aan je dat je weg wil om weer uitgeput op de bank te vallen. En ik heb deze dag weer voor jou op de rem getrapt... ik heb je op school afgemeld.

Dan denk ik aan de woorden die altijd clichématig gezegd worden: Kleine kinderen kleine problemen, grote kinderen grote problemen. Ik gun jou rust, en dat jij je eigen leven kan leiden. Het lijkt erop dat wij nog lag niet zover zijn.Soms wil ik ook teveel voor jou. En als ik dan ziet dat jouw lichaam gaat protesteren dan weet ik dat we weer te ver zijn gegaan. En zoals de meeste moeders gun ik jou het beste in het leven. Maar daar moeten wij eerst wat drempels voor nemen voor we zijn waar jij je goed bij voelt.

Maris, 17 mei 2019

Bron: Worsteling