Golven

Het komt soms in golven. Moeheid en wanhoop. Ik heb geleerd om het over me heen te laten komen en te wachten tot de golf zich weer terugtrekt.

Ik focus me op de Goede, de Enige, de God waarop ik bouw. Langzaam ebt de pijn wat weg en kan ik weer helder zien. Tegelijkertijd heb ik een diepe vreugde in mij, niet door de omstandigheden. Maar ondanks de omstandigheden, die alle tegenslag overstijgt.

Het volgende wat ik ga schrijven, is (helaas) gebaseerd op waargebeurde feiten en een van de dingen die mij soms zo moe en wanhopig maken. Namen zijn veranderd om deze jongeren te beschermen en ik kan niet eens alles benoemen, omdat sommige situaties zo specifiek zijn, dat ze makkelijk te herleiden zijn.

Het eerste verhaal gaat over Sam. Sam is 17 en heeft autisme. Na veel tegen de stroom in te moeten hebben zwemmen, heeft hij, zonder te blijven zitten, zijn Havo diploma gehaald. Dat is een geweldige prestatie. Sam wilde naar de universiteit en begon daarna aan het VWO. En toen kwam de coronacrisis.

Sam liep vast door alle schooluitval, gebrek aan structuur en het thuiszitten. Hij zal het jaar over moeten doen. Voor het eerst in zijn schoolcarrière. Het geeft niet, hij is al van zover gekomen.

De zorgcoördinator van school, mevrouw van der Sloot, denkt daar echter anders over en nodigt ouders uit voor een gesprek. Sam moet samen met zijn ouders erge moeite doen om bij het gesprek te mogen zijn. Wanneer dat toch gelukt is, zegt mevrouw van der Sloot: “Ik vraag me af of je hier op je plek zit. Het is bewezen dat leerlingen met autisme geen VWO-diploma kunnen halen. Hun autisme verlaagt het IQ”.

Laat dit maar even tot je doordringen. Niet alleen is dit een onwaarheid, het is discriminatie.

Andere leerlingen met een beperking of psychische kwetsbaarheid worden afgewezen op deze school, terwijl ze wel het gevraagde niveau aankunnen.

In dezelfde tijd is de autistische Vera ook vastgelopen op school. Een heel getouwtrek om wel recht op onderwijs te houden, volgt. Ze gaat naar een onderwijsopvangplek, waar ze zelfstandig aan haar werk moet werken. Maar ze krijgt er geen les. Voor de meeste vakken haalt ze –zelfstandig- hoge cijfers. Maar niet voor wiskunde, want dat is moeilijk. Er is niemand die het haar daar goed kan uitleggen. Het is onzeker of ze onderwijs kan blijven volgen, want er is nergens een passende plek.

Het patroon is duidelijk. Heb je een beperking of psychische kwetsbaarheid, dan zul je je hele leven lang jezelf continu moeten bewijzen en harder moeten werken dan een neurotypische leerling. Laat deze jongeren nou eindelijk eens passend onderwijs en passende zorg ontvangen zodat ze later zo zelfstandig mogelijk kunnen functioneren. In plaats daarvan worden er extra barrières opgeworpen om te kunnen participeren- terwijl dat al niet vanzelf ging.

Het oude gezegde blijkt voor veel mensen die over deze jongeren beslissen, nog actueel: als je voor een dubbeltje geboren wordt, word je nooit een kwartje.

En daar verzet ik mij tegen.

Elisabeth