Soms kun je niet anders

Iedere deelnemer in de oceaanrace was van start gegaan. De meeste boten waren plezierjachten, maar er waren ook roeiboten en kano’s. In hun eigen tempo voerden of peddelden ze naar de kust, waar de finish was.

Naast onze boot dreef iets kleins. Een opblaasbaar, klein, zandkleurig vlot. Het was vierkant en duidelijk gehavend. Het was opgelapt. Jij voer erin. Je had pas een peddel gekregen, maar die was stuk.

Hoe hard je het ook probeerde, je kwam niet vooruit. De wind blies je zelfs vaak terug.

Een stem zei tegen mij: “wat moet er nu gebeuren? Kijk eens goed?”

Ik keek en zag de golven klotsen over de rand van het vlot. Je ging een stukje vooruit en weer een stukje terug. Steeds weer.

Dit kon zo niet langer. Waarom zou ik je eigenlijk mee laten doen met een ongelijke race?

“Kom maar aan boord van ons schip’, zei ik. Je keek opgelucht.

We kunnen je laten uitrusten in onze boot en wie weet maak je op een dag op het dek je eigen bootje. Langzaam kwam er weer een glimlach op je gezicht.

Je kunt geen vierkantje door een rond gat krijgen. Het zal beschadigen.

Je kunt geen passend onderwijs krijgen als er geen echte inclusie is en het leerrecht in de praktijk van school niet boven leerplicht gaat.

Je kunt soms niets anders dan een vrijstelling leerplicht aanvragen. De school ziet niet wat het schoolsysteem en het falen van passend onderwijs met je doet. Hun voorstel is vervolgens dat we het vierkantje gewoon maar wat bij gaan slijpen, zodat het een rondje wordt. Als je niet in hun systemen past, is er zeker iets ernstigs mis met je.

Aut viam inveniam, aut faciam.

Of ik vind een weg, of ik maak er een.

Elisabeth