Mirjam: Laat vooral je stem horen en zorg dat deze luid genoeg is #GGZOUDERS

Post date: 12-mrt-2014

Laat vooral je stem horen en zorg dat deze luid genoeg is #GGZOUDERS

Soms zijn er van die dagen dat de zon schijnt en alles erop wijst dat het een mooie dag gaat worden. Vandaag zijn Anke Elze en ik samen op pad, in het kader van OudersZHZ hebben we een gesprek met de wethouder. Na een mooie ochtend waarin we nadenken over cliëntenparticipatie ZHZ besluiten we nog even na de praten. We zoeken een prettige restaurant op en bestellen luxe wafels met kersen. We genieten van het lekkers en van het feit dat OudersZHZ nu officieel in oprichting is. We bespreken onze visie en het doel dat we willen bereiken met OudersZHZ. We zijn zo bevlogen in gesprek dat we nauwelijks door hebben dat we in een restaurant zitten waar ook andere mensen aanwezig zijn.

Opeens staat een man naast ons die zijn jas aantrekt. Aan zijn grijze haar en de voorzichtige manier waarop hij dit doet, zie ik dat het al een wat oudere man is. Hij twijfelt, maar weifelend begint hij een gesprek met ons. Zijn stem is zacht en vriendelijk, op zijn gezicht verschijnt een glimlach. "Hallo Dames, ik kon er niets aan doen, ik zat naast jullie en ving het gesprek op". "Ga zo door dames, jullie doen enorm belangrijk werk". "Laat vooral je stem horen en zorg dat deze luid genoeg is zodat het andere ook opvalt".

Hij laat ons weten dat hij in een verzorgingstehuis zit en dat hij alle ontwikkelingen van de decentralisatie jeugdzorg op de voet volgt. Met verdriet in zijn stem zegt hij dat het hem spijt dat hij zelf zijn positief kritische geluid niet meer kan laten horen. Wie luistert er nu naar een grijze oude man in een verzorgingstehuis. Hij moedigt ons nogmaals en verlaat het restaurant, waarbij hij nog eens omkijkt en vriendelijk naar ons zaait.

Met een grijns van oor tot oor drinken we onze laatste slok koffie. Wat een ontzettend lieve man!

Hoe moet dat voor hem zijn om vanuit een verzorgingstehuis alle politieke ontwikkelingen te volgen, het zijne er van te vinden en toch zo weinig te kunnen doen. Wat zullen zijn gedachten zijn geweest, toen hij ons gesprek volgde en alleen aan een tafel naast ons zat.

Aan de manier hoe hij ons benaderde merkte ik zijn twijfel, wat zullen ze denken, zo'n oude man, waar bemoeid hij zich mee.

Wat ben ik ontzettend blij dat deze meneer zijn twijfel heeft overwonnen.

Want bemoedigingen uit zeer onverwachte hoek zijn vaak de allermooiste!