Śladami patronki ...

Od września 2012 roku Hufiec ZHP Gorlice nosi imię hm. Marii Rydarowskiej. Na zbiórce zapoznaliśmy się z biografią patronki Hufca, mieliśmy również możliwość obejrzenia zdjęć udostępnionych przez siostrę druhny Marii - Stefanię.

Urodziła się dnia 28 stycznia 1914 w miejscowości Zborów (obecnie Republika Słowacka)

Od roku 1923 mieszka w Gorlicach, uczęszcza tu do szkoły Powszechnej Żeńskiej, a następnie do Prywatnego Miejskiego Seminarium Nauczycielskiego Żeńskiego im. ks. Bronisława Świeykowskiego w Gorlicach, które ukończyła w roku 1933. Pracowała jako nauczycielka w Szkole Powszechnej w Gliniku Mariampolskim a następnie w Szkole Powszechnej nr 2 w Gorlicach.

Od roku 1926 jest harcerką w II Drużynie Harcerek im. Emilii Plater, w której pełni kolejno funkcje zastępowej, przybocznej i drużynowej. W roku 1934 została mianowana hufcową Hufca Harcerek w Gorlicach nadal prowadząc drużynę harcerek w Gliniku Mariampolskim.

W latach 1938/1939 organizuje wojenne pogotowie harcerek w Gorlicach przygotowując gorlickie harcerki do pracy wojennej. W jej rodzinnym domu zorganizowano bazę i magazyn sprzętu Zespołu Dywersji Pozafrontowej.

Od chwili rozpoczęcia niemieckiej okupacji Gorlic, tj. 8 września 1939 wraz ze swymi harcerkami organizuje pomoc dla aresztowanych przez Niemców Polaków, ukrywającym się żołnierzom września a następnie dla jeńców polskich więzionych w obozie przejściowym zorganizowanym od dnia 12 września 1939 na terenie fabryki obuwia tzw. Buciarni. Pomoc ta polegała m.in. na organizowaniu dostaw żywności, odzieży, lekarstw itp. i trwała do końca istnienia tego obozu tj. do dnia 24 listopada 1939.

Prowadziła także punkt na trasie przerzutowej na Węgry dla oficerów i żołnierzy ewakuujących się do Francji, do armii generała Sikorskiego. Niestety trasa ta została zdekonspirowana przez Gestapo i w dniu 23 września druhna Maria Rydarowska została aresztowana i osadzona w więzieniu w Jaśle. W czasie przesłuchań nie ujawniła niczego – jednak otrzymała wyrok śmierci, który dzięki staraniom rodziny został zamieniony na ciężkie roboty. W związku z tym została przeniesiona do więzienia w Tarnowie (13 listopada 1940 – 12 września 1941) a następnie od Konzentratzions Lager Ravensbrück otrzymując numer obozowy 7277. Początkowa pracowała w obozie przy robotach ziemnych i budowie dróg a następnie w szwalni obozowej.

W obozie spotkała wiele znajomych harcerek – przeważnie drużynowych i to zainspirowało ją do zainicjowania organizacji drużyny harcerskiej w tym obozie. W listopadzie 1941 roku pod kierownictwem dh Józefy Kantor rozpoczęła organizowanie drużyny „Mury”, w której została zastępową zastępu „Cementy”.

Dnia 2 marca 1945 została osadzona w obozie zagłady Bergen-Belsen, w którym także podjęła organizowanie pracy harcerskiej wśród więźniarek. W obozie tym doczekała wyzwolenia przez wojska amerykańskie 15 kwietnia 1945.

W czasie pobytu w Niemczech w roku 1947 zawarła związek małżeński z Kazimierzem Szymerskim, oficerem Wojska Polskiego.

W październiku 1949 roku wraz z mężem wyjechała do Stanów Zjednoczonych. Tam pracowała w piekarni, ale także uczestniczyła w pracy harcerskiej wśród Polonii w Detroit a także uczyła języka polskiego w wieczorowej szkole polskiej.

Od roku 1973 kilkakrotnie odwiedzała Polskę, biorąc między innymi udział w spotkaniach członkiń drużyny Mury.