Po dwóch latach gryfoni po raz kolejny rozłożyli namioty i podsumowali wspólnie rok harcerski. Tym razem jednak cywilizację (czytaj: sklepy i zasięg) zostawiliśmy dobrych kilka kilometrów za sobą. Pomimo że działo się naprawdę dużo postaram się we względnym skrócie zdać relację z naszego biwaku.

Dnia 10.06.2016 ok. godz. 15:55 prawie w komplecie, bo -1 sztuka w postaci Miłosza B. zapakowaliśmy się w Szymbarku do Stefana (bus) z błogosławieństwem drużynowej. Dwudziestoosobową gromadą harcerzy pod swą opiekę na czas trasy zabrał gościnnie druh Michał L (niegdyś Kremenaros). Dzięki na wstępie jemu za to gdyż w ostatniej chwili zrezygnowali dwaj potencjalni opiekunowie. Ja z wyładowaną osobówką nawigowałem Stefana na miejsce naszego spoczynku. Po niecałej godzinie dotarliśmy do Wołowca. Rozdzieliliśmy między siebie zadania. I tak  zasadę jak sobie pościelesz tak się wyśpisz wzbogaciliśmy o frazy jak sobie dobrze rozłożysz nie będzie Ci kapało na głowę.  

Starszyzna z doraźną pomocą narybku pędzikiem poradziła sobie z dwoma „dychami”. Każdy odpowiadał za swoją kanadyjkę. Znalazł się nawet czas na małą animację z udziałem chusty Klanza.  Niedługo po godz. 18 z pola wyrósł regularny majdan, tj. namioty zastępów rozstawione, kadrówka jakoś się trzyma, jedzenie skupione w lodówce, kot wygłaskany. Zatem czas na apel rozpoczynający pod dowództwem groźnej oboźnej (czytaj: Emilka). Podzieliliśmy się na zastępy i rozdaliśmy dłuuugo wyczekiwane koszulki drużyny. Przed siódmą wieczorem zajechała do nas Pani Ania z naczyniami nasączonymi piękną wonią ruskich pierogów. Jeszcze przed ukończeniem pysznej regionalnej strawy zdążyliśmy rozdzielić nocne warty. Po kolacji wpadliśmy w zadumę przy obrzędowym ognisku przy Julkowym akompaniamencie. Ogień zapewnił Wojtek i mianowany strażnik Kamil H. Rozmyślanie nad tym co było i właściwie dlaczego oraz co jeszcze być może na naszych harcerskich szlakach dodatkowo wzbogacił otaczający nas krąg z 10-u płonących pochodni. Oczywiście dzień nie mógł zakończyć się tak po prostu. Pomimo figlarnej aury i wysokiej wilgotności ok. godz. 22:30 zwołałem alert rozpoczynający grę nocną. Zastępy damski z męskim rywalizowały w konkurencji na orientację i spostrzegawczość. W leśnych ciemnościach musieli dostrzec niepasujące do lasu elementy oraz rozpoznać głos ukrywającego się w krzakach zwierzęcia (czytaj: Adrian)  by dotrzeć do skąpanego w Zawoi Michała L i odszyfrować wiadomość. Na szczęście nikt się nie zgubił, a udawana przez Adriana krowa słyszana była jako m.in. mysz, jastrząb, małpa czy sowa. Ze względów cenzuralnych nie podaję godziny o której poszliśmy spać, a warta robiła swoje.