Medycyna skuteczna: studium przypadku
Medycyna skuteczna: studium przypadku - fragmenty
w Homeopatia Polska nr 87 (1/2013)
Dzisiejsza definicja medycyny pochodzi od łacińskiego słowa „medicina”, co oznacza sztukę lekarską. Medycyna należy do dziedziny nauk empirycznych, czyli takich, które poznaje się poprzez doświadczenia. Opiera się na takich dziedzinach wiedzy, jak: anatomia, biochemia, biofizyka, biologia molekularna, embriologia, fizjologia, histologia, immunologia. Obejmuje całość wiedzy o zdrowiu i chorobach człowieka oraz o sposobach ich leczenia i zapobiegania im.
Podczas wykonywania zawodu my, lekarze, jesteśmy zobowiązani moralnie i prawnie do przestrzegania aktualnych standardów medycznych opracowywanych przez towarzystwa naukowe w formie zaleceń odnoszących się do całości działań zapobiegawczych, diagnostycznych i leczniczych ujmowanych zwykle we wskazówki lub w ścieżki postępowania medycznego.
W codziennej praktyce lekarskiej bardzo często występują sytuacje odbiegające od przeciętnej i wtedy postępowanie może odbiegać od zalecania zgodnie z art. 4 ustawy o zawodzie lekarza z dnia 5 grudnia 1996 r. (Dz.U. 02.21.204), który stwierdza, że: „Lekarz ma obowiązek wykonywać zawód zgodnie ze wskazaniami aktualnej wiedzy medycznej, dostępnymi mu metodami i środkami zapobiegania, rozpoznawania i leczenia chorób, zgodnie z zasadami etyki zawodowej oraz z należytą starannością”. Na podstawie wymienionej ustawy leczenie metodą homeopatyczną można zastosować w każdym wskazaniu, w którym lekarz, na podstawie swojej wiedzy i doświadczenia, wybierze ją jako metodę najbardziej pomocną dla konkretnego pacjenta.
W przedstawionym poniżej przypadku z mojej praktyki pokazuję, że połączenie metod medycyny szkolnej i homeopatii wpisuje się w obszar tzw. medycyny praktycznej czy inaczej medycyny skutecznej, czyli takiej, która ma na celu doprowadzenie pacjenta do stanu zdrowia lub chociażby przyniesienie ulgi w jego cierpieniu, zgodnie z zasadą Hipokratesa „Primum non nocere”.
[...]
W dzisiejszych czasach homeopatia jest jedną z najszerzej rozpowszechnionych metod medycyny komplementarnej. Stosowana jest w ponad 80 krajach świata, przez około 400 mln pacjentów. W krajach Unii Europejskiej wielu lekarzy zaleca swoim pacjentom leczenie homeopatyczne. W kilku krajach homeopatyczna metoda leczenia jest refundowana w ramach podstawowego ubezpieczenia zdrowotnego. W Szwajcarii, na podstawie wyniku ogólnokrajowego referendum, możliwość dostępu do leczenia homeopatycznego zostanie zapisana do Konstytucji.
Główny nurt medycyny zajmuje się leczeniem opartym na zasadzie substytucji, zahamowania (np. obniżanie gorączki chemicznymi lekami przeciwgorączkowymi, zmniejszanie kaszlu lekami przeciwkaszlowymi), zniszczenia (np. czynnika wywołującego choroby bakteryjne). Oczekiwania pacjenta wybiegają poza samą walkę z chorobą, w tym wypadku konieczne jest wdrożenie innych metod leczenia, w tym i homeopatii w celu osiągnięcia pełnej równowagi (homeostazy organizmu). W historii medycyny homeopatia i alopatia (medycyna klasyczna) nie rozwijały się wspólnie, lecz niestety, w opozycji wobec siebie. Można uznać to za wielką stratę. Obie formy terapii mają wielkie zasługi w zakresie ochrony zdrowia, profilaktyki oraz leczenia chorób. Gdyby były stosowane łącznie, ich efektywność w dążeniu do poprawy zdrowia naszej ludzkości byłaby niewątpliwie jeszcze większa.
Piśmiennictwo
Demarque D., Jouanny J., Poitevin B., Saint-Jean Y.: Homeopatyczna Materia medica, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2005.
Czelej J.: Praktyczny poradnik homeopatyczny, Medyk. Warszawa 1998.
Phatak R.S.: Materia medica, Similimum 2001.
Kent J.T.: Wykłady homeopatycznej materia medica. Similimum 2002.
Clarke J.H. „Encyklopedia praktycznej materia medica”, Similimum 2003.
Falala G., Florin M.: Vademecum homeopatii. Editions Boiron 1998.