O homeopatii

O homeopatii

Nazwa homeopatia wywodzi się z greckich słów homos – podobny i pathos – cierpienie. Homeopatia jest bardzo zindywidualizowanym sposobem terapii. Lekarz przypisując lek bierze pod uwagę charakterystyczne objawy choroby zgłaszane przez pacjenta oraz indywidualne objawy i reakcje pacjenta na dane czynniki chorobowe.

Homeopatia wspiera system immunologiczny organizmu. Polega na podawaniu choremu stymulatora (leku), czyli substancji współdziałającej z jego mechanizmami obronnymi, aby pobudzić organizm do walki z chorobą i uzyskania naturalnej wewnętrznej równowagi tzw. homeostazy dynamicznej. Ten kierunek terapii wpisuje się w możliwość osiągniecia pełnego wyleczenia pacjenta, zgodnie z definicją Światowej Organizacji Zdrowia (WHO), która określa zdrowie jako kompletny dobrostan fizyczny, umysłowy i społeczny, a nie tylko jako brak kalectwa lub choroby.

Leczenie metodą homeopatyczną może być stosowane w wielu dolegliwościach w fazie ostrego ich przebiegu i w stanach przewlekłych jako jedyne leczenie lub w połączeniu z lekami zalecanymi przez medycynę klasyczną. Może też łagodzić objawy działań ubocznych silnych leków chemicznych, niezbędnych w danej chwili dla pacjenta.

Podstawową zasadą metody jest zasada podobieństwa. Polega ona na stosowaniu w leczeniu małej dawki substancji aktywnych, która w dawkach dużych wywołuje u człowieka zdrowego objawy choroby. Podana zaś w minimalnych dawkach może tę chorobę wyleczyć. (np. kontakt zdrowego człowieka z zapachem cebuli wywołuje wodnistą wydzielinę z nosa, kichanie i łzawienie. Podobny w objawach katar na tle infekcji wirusowej leczymy - Alium Cepa 9 CH, czyli homeopatycznym roztworem cebuli). Aby nie dopuścić do pogorszenia stanu chorego stosowane są wysoko rozcieńczone dawki preparatów leczniczych, zgodnie z zasadą etyki lekarskiej –„Po pierwsze nie szkodzić”, z łaciny „Primum non nocere”.

Zasada podobieństwa wykazująca paralelizm toksyczności i właściwości leczniczych substancji, jest zjawiskiem znanym w naukach medycznych od czasów starożytności. Już w IV wieku p.n.e. Hipokrates, uważany za ojca medycyny, formułuje wspomnianą zasadę leczenia: „To samo, co wywołuje chorobę, leczy ją”.

Twórcą współczesnej homeopatii jest żyjący na przełomie XVII i XVIII wieku niemiecki lekarz Samuel Hanemann. Sformułował on podstawowe prawo homeopatii – Podobne lecz podobnym – z łaciny „Similia similibus curentur”.

W dzisiejszych czasach homeopatia jest jedną z najszerzej rozpowszechnionych metod medycyny komplementarnej. Stosowana jest w ponad 80 krajach świata, przez około 400 mln pacjentów. W krajach Unii Europejskiej wielu lekarzy zaleca swoim pacjentom leczenie homeopatyczne. W kilku krajach homeopatyczna metoda leczenia jest refundowana w ramach podstawowego ubezpieczenia zdrowotnego. W Szwajcarii, na podstawie wyniku ogólnokrajowego referendum, możliwość dostępu do leczenia homeopatycznego zostanie zapisana w Konstytucji. 

Główny nurt medycyny zajmuje się leczeniem opartym na zasadzie substytucji, zahamowania (np. obniżanie gorączki chemicznymi lekami przeciwgorączkowymi, zmniejszanie kaszlu lekami przeciwkaszlowymi), zniszczenia (np. czynnika wywołującego choroby bakteryjne). Oczekiwania pacjenta wybiegają poza samą walkę z chorobą, w tym wypadku konieczne jest wdrożenie innych metod leczenia w tym i homeopatii w celu osiągnięcia pełnej równowagi (homeostazy organizmu). W historii medycyny homeopatia i alopatia (medycyna klasyczna) nie rozwijały się wspólnie, lecz niestety w opozycji wobec siebie. Można uznać to za wielką stratę. Obie formy terapii mają wielkie zasługi w zakresie ochrony zdrowia, profilaktyki oraz leczenia chorób. Gdyby były stosowane łącznie, ich efektywność w dążeniu do poprawy zdrowia naszej ludzkości byłaby niewątpliwie jeszcze większa.

Źródła: