Володько Елена

Мать

Старая калитка скрипит –

Сына нет, и она больна.

Дом? Всё так же стоит…

А его… унесла война.

Война! Как страшно! Мама!

В глазах огни мелькают.

Рука! О, Боже! Рана!

Здесь смерть! Здесь убивают!

Здесь фронт! Жестокость! Сила!

Тут кровь ручьями льётся.

Как холодно – могила?

Нет! Улыбнулся! – он смеётся.

А там. В тылу – она родная,

Сложила руки на груди:

О, Богородица, о мать святая.

Прошу: ты сына пощади.

Ей больше ничего не надо!

Но похоронка – боль в глазах!

И материнская в душе досада,

Земля в кровавых вся слезах.

Пакуты

У прыцемку вузенькай хаткі

Хлопчык маленькі сядзіць:

Маці забілі, няма ўжо таткі…

На катаў нянавісць глядзіць.

Нянавісць у душы дзіцяці:

Страшэнна, калі вайна.

Адпомсцяць за бацьку,

Адпомсцяць за маці,

А ўчым жа дзіцяці віна?

Сухаваты, яшчэ падлетак,

Ён не бачыў жыцця зусім:

Цішыні і блакітных кветак…

Хоча помсціць за гэта усім.

У вачах яго хаты палаюць –

Ненавіснага ворага твар.

І не ён, гэта ўсе жадаюць,

Каб у сэрцах заціхнуў пажар.

Трэба памятаць тыя падзеі,

Бо Хатынь нам набатам б’е!

Былі у нашым жыцці завеі,

Але лёс нас наперад заве.