Geplaatst 19 nov. 2010 04:22 door Fam Drenth
[
23 feb. 2014 01:16 bijgewerkt
]
't Zandt
Vroeger, toen ‘t Zandt nog niet zo lang bestond waren er al verhalen. Er
scheen een vrouw te zijn die vroeger in een toren woonde. Ik zal jullie
haar verhaal vertellen.
Een trotse en toegewijde vader was hij. Mijn vader stond altijd voor mij
klaar. Als kind al hadden de goden mij al prachtig gemaakt. Ze schonken
mij prachtige blonde haren een lieve lach en alle jongens lagen aan mijn
voeten. Mijn vader was dan wel toegewijd, maar eigenlijk wel een beetje
te veel. Hij wou mij niet met anderen delen. Maar naarmate ik volwassen
werd en nog mooier dan daarvoor, werd ik verliefd. Het was een simpele
man, een schapenhoeder. Maar hij was zachtaardig en ik voelde me altijd
veilig en op mijn gemak bij hem. Hij vroeg mijn vader om mijn hand. Maar
mijn vader weigerde. Hij verbood mij om mijn geliefde ooit nog te zien.
Tegen mijn vaders wil in ging ik toch.
Firenze mijn geliefde, wachtte op mij in een grot. Een plaats waar je
alleen kon komen als je wist waar het was. Het was vlakbij de plaats
waar zijn kudde altijd graasde. Hij had het ontdekt toen een van zijn
schapen was weggelopen. Daar brachten we veel tijd door. We waren
gelukkig zolang we samen waren.
Op een dag toen ik naar de grot ging waar Firenze en ik hadden
afgesproken, ben ik gevolgd. Mijn vader werd ingelicht over dat Firenze
en ik elkaar nog zagen. Over wat we daar deden, en dat we verliefd
waren. Mijn vader was woedend.
Hij liet een toren bouwen speciaal voor mij. Zodat de hele wereld alleen
nog maar naar mij zou kunnen kijken. Zodat hij zeker wist dat ik nog van
hem was. Firenze kon op die manier niet bij me komen. Althans, dat dacht
hij. Op een nacht hoorde ik ineens mijn mobiel gaan. Ik nam op en tot
mijn geluk had ik Firenze aan de lijn! Hij zei dat hij naar mij toe zou
komen al was het het laatste wat hij zou doen. Met een ladder klom hij
snel naar boven.
De volgende ochtend kwam mijn vader mij eten brengen. Hij zag dat
Firenze boven was bij mij. Mijn vader was woest en schreeuwde dat ik
niet langer zijn dochter was. Hij haalde olie een gooide het over de
onderkant van de houten toren. Daarna zei hij dat we nog 1 kans hadden:
Firenze moest naar beneden komen. En hij zou Firenze dood schieten en ik
zou gespaard blijven. Gelukkig wist ik Firenze te overtuigen om niet
naar beneden te gaan. Want zonder hem had mijn leven toch geen zin meer.
Mijn vader beneden brulde woest toen wij ons besluit vertelde. Hij stak
de toren in brand.
Nu nog wordt er brand gesticht als er op diezelfde plaats gebouwd wordt,
maar niemand weet door wie.
Gemaakt door: Eline Veeneman
|
|