't Zandt

Vroeger, toen ‘t Zandt nog niet zo lang bestond waren er al verhalen. Er scheen een vrouw te zijn die vroeger in een toren woonde. Ik zal jullie haar verhaal vertellen.

Een trotse en toegewijde vader was hij. Mijn vader stond altijd voor mij klaar. Als kind al hadden de goden mij al prachtig gemaakt. Ze schonken mij prachtige blonde haren een lieve lach en alle jongens lagen aan mijn voeten. Mijn vader was dan wel toegewijd, maar eigenlijk wel een beetje te veel. Hij wou mij niet met anderen delen. Maar naarmate ik volwassen werd en nog mooier dan daarvoor, werd ik verliefd. Het was een simpele man, een schapenhoeder. Maar hij was zachtaardig en ik voelde me altijd veilig en op mijn gemak bij hem. Hij vroeg mijn vader om mijn hand. Maar mijn vader weigerde. Hij verbood mij om mijn geliefde ooit nog te zien. Tegen mijn vaders wil in ging ik toch.
Firenze mijn geliefde, wachtte op mij in een grot. Een plaats waar je alleen kon komen als je wist waar het was. Het was vlakbij de plaats waar zijn kudde altijd graasde. Hij had het ontdekt toen een van zijn schapen was weggelopen. Daar brachten we veel tijd door. We waren gelukkig zolang we samen waren.
Op een dag toen ik naar de grot ging waar Firenze en ik hadden afgesproken, ben ik gevolgd. Mijn vader werd ingelicht over dat Firenze en ik elkaar nog zagen. Over wat we daar deden, en dat we verliefd waren. Mijn vader was woedend.
Hij liet een toren bouwen speciaal voor mij. Zodat de hele wereld alleen nog maar naar mij zou kunnen kijken. Zodat hij zeker wist dat ik nog van hem was. Firenze kon op die manier niet bij me komen. Althans, dat dacht hij. Op een nacht hoorde ik ineens mijn mobiel gaan. Ik nam op en tot mijn geluk had ik Firenze aan de lijn! Hij zei dat hij naar mij toe zou komen al was het het laatste wat hij zou doen. Met een ladder klom hij snel naar boven.
De volgende ochtend kwam mijn vader mij eten brengen. Hij zag dat Firenze boven was bij mij. Mijn vader was woest en schreeuwde dat ik niet langer zijn dochter was. Hij haalde olie een gooide het over de onderkant van de houten toren. Daarna zei hij dat we nog 1 kans hadden: Firenze moest naar beneden komen. En hij zou Firenze dood schieten en ik zou gespaard blijven. Gelukkig wist ik Firenze te overtuigen om niet naar beneden te gaan. Want zonder hem had mijn leven toch geen zin meer.
Mijn vader beneden brulde woest toen wij ons besluit vertelde. Hij stak de toren in brand.

Nu nog wordt er brand gesticht als er op diezelfde plaats gebouwd wordt, maar niemand weet door wie.





Gemaakt door: Eline Veeneman