Літинські (Дрогоб.п.)

ЛІТИНСЬКІ (Lityński) гербу Sas - дрібношляхетський рід Дрогобицького повіту Перемишльської землі, родове гніздо -  село Літиня, яке межувало з Грушевом.
Вперше з’яляються в в 1415 р. в особі Філя Дем’янчича з Літині, дрогобицького земського судді. Цього року, звинувачений дрогобицькими міщанами в плебейському походженні, Філь учинив вивід шляхетства. Свідками по батьківській лінії виступили Каленик і Пилип з Тустанович, що вказує на спільне походження з Тустанівськими. Філя і Маша, в 1415 р. пошанував своєю увагою сам Владислав Ягайло, який був присутній в Озимині на церемонії ”очищення” їх шляхетства46
У «Актах ґродських і земських» не-
рідко згадуються представники роду Літинських: Дробиш (Drobysch de 
Lethnyа) під 1442 р., Олешко (Olechno de Lethin, Оleskonem de Lithnya, 
Оleskonem de Lеthnya, Оlesko de Lеthуnya, Оleskonem de Luthnya, 
Оlesko Lеthinszky) – 1457 і 1465 – 1467 рр., Лук’ян і Михалко (Lukyan et 
Michaelem de Luthnya) – 1466 р., Андрій (Andree de Lеthyna, Andree de 
Lеthynya, Andreаs Lеthynsky, Andreаs de Lеthyna, Andreаm de Lеthynya) 
– 1471 і 1474 – 1475 рр., Степан (Stepan de Lyеthyna) – 1492 р., Климко
(Climko de Lyеthnya) – 1500 р. [22, 461–462, 464, 466, 481, 485, 531, 542], 
[23, 237], [24, 23], [25, 29–30, 33, 79, 116, 469, 514].
Ймовірно, Літинські володіли певним документом, який засвідчував
їхнє право власності на село. До цієї думки підштовхує згадка в «Ак-
тах…» про позов 1457 року шляхетного Олешка з Літині проти Івана
з Браткович щодо документу (literarum), який опинився у львівського
шевця Петра і стосується «його (Олешка. – Авт.) села Літиня» (habuit 
super villam ipsius Lethin) [24, 23]. Удруге наявність таких документів
зафіксовано люстраторами Любачівського староства Белзької землі у
1564 – 1565 рр., які констатували, що дідичі Літинські на свої спадко-
ві села Літиня, Тинів і Селище у Дрогобицькому повіті «здавна мають
надані від князів привілеї, підтвердженні славної пам’яті польськими
королями» («mayą prziwileye zdawna od kxiążąth nadane y przesz sławnei 
pamięczi krolie polskie potwerdzone») [7, 293; 9, 896]. Утретє згадка про
них зринула під час судової справи у зв’язку з пограбуванням депозита-
рія майна Адама Літинського у 1632 р. Його дружина Федорія та донька
Анна стверджували про викрадення, зокрема, привілеїв від руських кня-
зів Данила та Лева («Przywileie starozytne od xiąząt ruskich to iest Daniła y Leona»), польських королів Ягайла, Владислава, Сигізмунда Августа [9, 
971, 974]. З огляду на відсутність тексту цих привілеїв не можна вести
мову про їх автентичність. Проте припускаємо, що Літинські, як і чи-
мало їхніх сучасників − руських зем’ян, намагаючись убезпечити себе
від можливої втрати маєтків в умовах інкорпорації Галицької Русі до
Корони Польської, вдалися до фабрикації таких документів-фальсифі-
катів ще в першій половині XV ст. Ці псевдопривілеї від руських князів
їм вдавалося підтверджувати у польських королів, а відтак юридично
закріплювати «старожитнє» право власності на свої поселення. 
 Літинські, напевно, володіли лише частиною села. Інша частина Лі-
тині, мабуть, належала королеві. 5 березня 1441 р. король Владислав
ІІІ записав у селах Літиня і Грушів 150 марок (гривень) своєму роди-
чу Георгію (Юркові) Риботицькому [32, 391] (дарування королівських
маєтків у формі запису на них певної суми грошей, з одного боку, га-
рантували міцність даруванню і полегшували обертання ленних земель, 
з другого – посилювали контроль за леном з боку короля). Останній у
грудні 1443 р. продав (мабуть, не без згоди короля) свою частку в цих
селах братові Олександрові Риботицькому з Губич вже за 450 гривень
[22, 147]. 
Правова (майнова) та адміністративна належність села
Літиня протягом XV – XVІІІ ст. змінювалася декілька разів. Початково
будучи у приватній власності русько-волошського роду Літинських, воно
у 1530-х рр. стало об’єктом королівських інтересів. Дрогобицький староста Ян Кам’яноцький, мабуть, насильницько-адміністративним шляхом
змусив шляхтичів Літинських зректися своїх володінь у Дрогобицькому
повіті. 
22. AGZ. – Lwow, 1888. – T. XIII: Najdawniejsze zapiski sądów przemyskich i 
przeworskiego (1436 – 1468) / Wyd. O.Pietruski, X. Liske. – 729 s.
23. AGZ.– Lwow, 1889. – T. XIV: Najdawniejsze zapiski sądów lwowskich 1440 
– 1456 / Wyd. O.Pietruski, X. Liske. – Dok. Nr. 1887. – 635 s.
24. AGZ. – Lwow, 1891. – T. XV: Zapiski sądów Lwowskich od r. 1457 do 1500 
/ Wyd. X. Liske. – Dok. Nr. 153. – 732 s. 
25. AGZ. – Lwow, 1909. – T. XVIII: Najdawniejsze zapiski sądu ziemskiego 
przemyskiego 1469 – 1506 / Wyd. A.Prochaska. – 701 s. 
7. Жерела до істориі України-Руси видає Археоґрафічна комісия Науково-
го товариства імени Шевченка. − Т. ІІІ: Люстрациї земель Холмської, Белзької і
Львівської 1564-5 р. – Львів, 1900. – 586 с. 
9. Купчинський О. Акти та документи Галицько-Волинського князівства
ХІІІ – першої половини ХІV століть. Дослідження. Тексти / О. Купчинський. – 
Львів : НТШ, 2004. – 1283 с.
32. MRPS. – Varsoviae, 1915. – P. IV., Vol. 3. – 439 р
Джерела та література:
Микола Галів (м. Дрогобич). Соціальний спектр королівських сіл Самбірського Підгір'я У XV – XVIII СТ.  (на прикладі села Літиня).
Смуток І. Перші документальні згадки про перемишльські роди гербу Сас (XIV-XVII ст.).
Пашин С. Дрогобицька шляхта (XV – початок XVI ст.) – Дрогобицький краєзнавчий збірник. Випуск XIV-XV. Дрогобич, 2011.
Пашин С. Дрогобицька шляхта (XV -початок XVI ст.) // Дрогобицький краєзнавчий збірник /Ред. кол. Л.Тимошенко (голов. ред.), Л. Винар, Л. Войтович, Г. Гмітерек та ін. – Вип. ХІV-XV. – Дрогобич: Коло, 2011. – 648 с.

46 Codex epistolaris saeculi XV... – T. 2. – Nr. 65. – P. 78-79. 
47 AGZ. – Lwów, 1888. – T. 13. – Nr. 5680, 5690, 5902, 6294, 6580, 7048. – S. 460-461, 481, 518, 
542, 578. 
48 Ibid. – Lwów, 1903. – T. 18. – Nr. 200-202, 236, 531, 760, 3214, 3329-3330, 3684. – S. 29-30, 
33, 79, 116, 457, 469, 514;. Jabłonowski A. Polska XVI wieкu… – S. 116, 143; Boniecki A. Herbarz 
polski… – Warszawa, 1911. – T. 14. – S. 392.

Na podstawie omówionego wyżej wywodu Fi l a z Li t yni r. 1415 zaliczamy 
również Lityńskich do grona rodowego z ośrodkiem w Tustanowicach. Akt oczyszczenią wywołał wprawdzie poważne zastrzeżenia co do swej autentyczności, jednak 
mamy skądinąd dowody, które potwierdzają istnienie Fila w charakterze sędziego 
drohobyckiego, rzucając nadto światło na inne jeszcze okoliczności. W r. 1564 wy.prowadził Jan Wołosiecki, niegdyś z Rybotycz, komisję graniczną na bagna dnie.strzańskie w okolicy Wołoszczy, celem ustalenia granic między tą posiadłością a Tu.ligłowami i Łowczycami po drugiej stronie Dniestru ł. Podczas dochodzeń przedłożył 
on dokument Iwona z Obichowa z r. 1416, wówczas starosty ruskiego, na mocy któ­
rego przysądzał tenże sporne obszary nad rzeką właścicielowi karczmy w Wołoszczy 
a był nim wtedy właśnie Fil Damjanczyc, sędzia drohobycki. Wobec tak silnego ar.gumentu komisja zastosowała się do dawnych wskazówek i wytyczyła granice po 
myśli Wołosieckiego.
Jak widać z powyższego, osoba Fila jest najzupełniej historyczna, wobec czego 
kwestja jego wywodu nie może ulegać wątpliwości. Nasze wiadomości o nim idą 
jeszcze dalej, gdyż określenie Demjanczyc wskazuje na jego ojca Demjana czyli 
Damjana, który był bratem nieznanego a raczej nieznanych z imienia Tustanowskich, 
z których potomstwem spotkaliśmy się już powyżej. Śledzenie wcześniejszych okre.sów rodu uniemożliwia brak wzmianek źródłowych; to jedynie zaznaczyć należy, że 
poza Damjanem, z imienia Wołochem, kryje się jeszcze niewątpliwie dalszy jego ro.dowiec na Rusi, właściwy protoplasta bujnego pnia Tustanowskich.
Damjań miał wedle wywodu dwóch synów: Fi l a i Masza, o których jednak 
nic więcej powiedzieć nie możemy. W zjeździe r. 1427 brał udział jakiś Hocz de 
Wlotycze1 2 *, niewątpliwie z Wołoszczy, będącej do r. 1447 w posiadaniu Drobi s z a 8. 
Na skutek usilnych zabiegów niejakiego Piotra z Pilchowic przeszła ta osada do 
niego a później do innych rodów polskich4. Litynia miała również przejściwo obcych 
posiadaczy, między innymi Jerzego z Rybotycz, który ją poddzierżawił r. 1443 razem 
z Hruszowem bratu Aleksandrowi w 450 grzywnach5 6. Niemniej jednak Lityńscy po.siadali jakiś przywilej na ten ośrodek, gdyż Oleszko z Lityni zaskarżył Jana z Brat.kowic r. 1457 o podjęcie tych właśnie aktów u szewca lwowskiego, gdzie były prze.chowywane8. Oleszko z bratem Łu k j a n e m i Mi c h a ł k i e m prowadzili między 
r. 1465—1476 ostry proces z Aleksandrem Rybotyckim z Hubie, najpierw jako pozwani 
o najazd i rabunek, później jako pozywający Aleksandra o zabójstwo trzech rodow.ców: ojca swego Steczka, dziadka Drobisza i brata stryjecznego Michała 7. Po 
otrzymaniu nawiązki za dwie osoby nie uiścili bracia należnej części staroście, wobec 
czego pozwał ich tenże o 20 grzywien8. Spór z Aleksandrem zakończył się około
1 Agz. XIX, nr 3105. 2 Notaty, nr 115. » Agz. XIII, nr 1623, 1645, 2205, XIV, nr 1887.
« Ib. XIII, nr 2559, 2673, 2674.
5 Ib. XIII, nr 2065. Pierwsza wiadomość o Lityni pochodzi z r. 1388, kiedy nadawał ją Jagiełło 
z Gilowem koło Lwowa i Wróblowicami w Drohobyckiem wzmiankowanemu już dowódcy Halicza, Bene.dyktynowi i jego braciom Stefanowi oraz Andrzejowi. Tekst tego nadania w rkp. kórnickim sygn. 
203/11. 77, str. 369.
W sprawie darowizn Benedyktynowi należy jeszcze zaznaczyć, że datacja odnośnych aktów jest
niewątpliwie bałamutna; por. Mon. m. aevi hist. XI, nr 67 i ib. VI, nr 35 a Daniłowicza, Skarbiec T. I, 
nr 648, wreszcie Źródła dziejowe XVIII/1 B. str. 21 (Czerniejowscy — potomkowie Benedykta).
6 Agz. XV, nr 153.
7 Ib. XIII, nr 5680, 5690, 5719, 5723, 5733—35, 6580, XVIII, nr 200-202, 236, 531. W jednym 
wypadku odkładał termin stryj Oleszka, Hryń, zapewne ojciec owego Michała, ib. XIII, nr 6902.
* Ib. XIII, nr 5937.

r. 1475 przed wojewodą ruskim1. Pod koniec stulecia występuje Stefan r. 1492, po 
nim Klimek, ożeniony z Nastką Stupnicką r. 1500, oraz Jerzy (Jurga) jako wła­
ściciel Lityni r. 15082. Iwa ś ko otrzymał prawo skupu części Winnik r. 1530, a Kli.mek zatwierdził jeszcze r. 1533 z innymi stare uprawnienia i akty na Za błocie 
pod Przemyślem3 *. Około połowy w. XVI odebrano Lityńskim, podobno siłą, Lity.nię, Ty n ó w i Si e l i s z c z e w Drohobyckiem, dając im wzamian Kr owi cę i Hru.szów w Lubaczowskiem *. Wypadki te opisali szczegółowo lustratorzy królewscy 
r. 1565, którzy nie omieszkali zaznaczyć, że „panowie Lityńscy są greckiej wiary
i tegoż k o ś c io ła co świadczy tylko o zachowaniu przez nich pierwotnego wy.znania 5. Obok tej linji utrzymywała się jakaś odrośl rodu w ziemi przemyskiej 
w Trzcińcu 6.
Przynależność Tustanowskich (głównej linji) do herbu Sas stwierdzona została 
przy wywodzie Winnickich r. 1635 7.
‘ Agz. XVIII, nr 688, 689, 760, XV, nr 3564. * Ib. XVIII, nr 3329, 3330, 3684. Źródła dzie.jowe XVIII/1, str. 116. * Matr. Sum. IV. 5753, 16885.
* Litynię i Hruszów wykupiono r. 1530. Agz. X, nr 449.
5 Hruszewski, Żereła T. III, str. 292—296. 6 Źródła dziejowe XVIII/i, str. 20.
7 Semkowicz Wł., Wywody szlachectwa... nr 235

ЛІТИНСЬКІ (de Litynia, de Lithynia, Lityńscy, Lithynscy) – земянський рід, у XV–XVІI ст. землевласники у Перемишльській землі.

1. На блакитному полі срібна стріла вістрям вгору над золотим півмісяцем, що лежить рогами догори, на кінцях якого дві золоті шестипроменеві зірки; над щитом шолом під шоломовою короною, в нашоломнику дев’ять страусових пер, навколо щита блакитно-золотий намет (герб Сас відмінний).

Джерела:
– печатка Прокопа Літинського 1585 р. (ANK, AS, Teka ХVІ а, Plik 16).

2. На блакитному полі срібна стріла вістрям вгору над золотим півмісяцем, що лежить рогами догори, на кінцях якого дві золоті шестипроменеві зірки; над щитом шолом під шоломовою короною, в нашоломнику п’ять павичевих пер, які пронизує срібна стріла вістрям вправо, навколо щита блакитно-золотий намет (герб Сас).

Джерела:
– Niesiecki K. Herbarz Polski. – Том VІ. – S. 139.
– Via aeternitatis per januam mortis. – F. 10v (Татьяніна Ю. Словесна репрезентація гербів. – С. 65).
– Boniecki A. Herbarz Polski. – Tom ХІV. – S. 392.
– Akta grodzkie i ziemskie. – Tom XVIII. – S. ХХ; Tom XX. – n. 62.
– Źródła dziejowe. – Tom XVIII. – Część II. – S. 331.
– Грушевський М. Історія України-Руси. – Том VI. – С. 240, 244.
– Wyrostek L. Ród Dragów-Sasów. – S. 65.

Олег Однороженко


Наступні згадки про Літинських датуються 1460-70-ми роками. Олешко, Лук'ян і Михайло, які судилися в 1465 – 1468 рр. з сусідом Олександром Губицьким, мабуть, були внуками одного з братів: в записі 1465 р. ідеться про Олешкового дядька, який ще жив на той час Гриня Літинського47. Двоюрідним братом Олешка міг бути згаданий в записах 1471 – 1475 рр. Андрій: він звинувачував усе того ж Губицького в убивстві діда Дробиша, батька Стецька і кузена Михайла. У пізніших записах говориться про дідичів часток Літині Степана (1492 р.) 
і одруженого з донькою Андрія Ступницького Натасею Климка (1504 р.). В записі від 
20 червня 1503 р. згадується дочка Івана Літинського і Фемки Гординської Шимка – 
дружина Семка Новосельського. Калейдоскопічність імен не дозволяє встановити 
родинні зв'язки Юрія Літинського, який сплатив в 1508 р. з Літині 12 грошів. Ясно, 
що він був власником лише одного з чотирьох літинських ланів48. 
Історія села Літиня сягає давньоруської доби. 
За переказами, його заснували у ХІІІ ст. мешкан-
ці сусідніх сіл, передовсім Грушова, які улітку на
теренах, де пізніше виникло поселення, випасали худобу [2]. Водночас археологічні дані свідчать
про існування на теренах Літині давньоруського
поселення ХІ – ХІІІ ст. [3]. Перша письмова згад-
ка про село датується 5 жовтня 1415 р. Саме то-
ді король Владислав ІІ Ягайло надав дрогобиць-
кому судді Філу з Літині та його братові Мешу
документ, який підтверджував їхнє шляхет-
ство [4]. Щоправда, польський дослідник Л. Ви-
ростек ще у 1930-х рр. писав про надання 1388 
року сіл Літиня і Вороблевичі Дрогобицького по-
віту та Ґілов поблизу Львова доводцеві Галича
Бенедиктові і його братам Степанові та Андрієві
[5]. Однак наразі є підстави сумніватися у тому, що
документ цього надання дійшов до наших днів. 
Початково село було приватновласницьким: 
у XV – першій половині XVI ст. воно належа-
ло шляхетській родині Літинських гербу Сас. 
Однак, протягом 1531 – 1554 рр. воно потрапи-
ло до складу королівських коронних маєтків – 
Дрогобицького староства, а наприкінці XVI – 
початку XVIІ ст. – королівських столових маєт-
ків у Самбірській економії (Дублянський ключ).
Окреслюючи соціальне “обличчя села”, роз-
глянемо правове та майнове становище основних
соціальних груп, що населяли Літиню: шляхта, 
кметі і загородники, війти, попи (священики) і
поповичі, корчмарі, мельники, вибранці-солтиси.
Зем’яни Літинські уперше згадуються як ді-
дичі Літині на початку XV ст. (Філ з Літині – 
1415 р.). У “Актах ґродських і земських” за-
фіксовані такі представники роду Літинських: 
Дробиш (Drobysch de Lethnyа) під 1442 р., 
Олешко (Olechno de Lethin, Оleskonem de Lithnya, 
Оleskonem de Lеthnya, Оlesko de Lеthуnya, 
Оleskonem de Luthnya, Оlesko Lеthinszky) – 1457 і
1465 – 1467 рр., Лук’ян і Михалко (Lukyan et 
Michaelem de Luthnya) – 1466 р., Андрій (Andree de Lеthyna, Andree de Lеthynya, Andreаs Lеthynsky, 
Andreаs de Lеthyna, Andreаm de Lеthynya) – 1471 і
1474 – 1475 рр., Степан (Stepan de Lyеthyna) – 1492 р., 
Климко (Climko de Lyеthnya) – 1500 р. [6].
Ймовірно, Літинські володіли певним доку-
ментом, який засвідчував їхнє право власнос-
ті на село. До цієї думки підштовхує згадка в
“Актах…” про позов 1457 р. шляхетного Олешка
з Літині проти Івана з Браткович щодо докумен-
ту (literarum), який опинився у львівського шев-
ця Петра і стосується “його (Олешка. – Авт.) се-
ла Літиня” (habuit super villam ipsius Lethin) [7]. 
Удруге наявність таких документів зафіксовано
люстраторами Любачівського староства Белзької
землі у 1564 – 1565 рр., які констатували, що ді-
дичі Літинські на свої спадкові села Літиня, Тинів
і Селище у Дрогобицькому повіті “здавна мають
надані від князів привілеї, підтвердженні славної
пам’яті польськими королями” [8]. Утретє згадка
про них зринула під час судової справи у зв’язку
з пограбуванням депозитарія майна Адама
Літинського у 1632 р. Його дружина Федорія та
донька Анна стверджували про викрадення, зо-
крема, привілеїв від руських князів Данила та
Лева (“Przywileie starozytne od xiąząt ruskich to 
iest Daniła y Leona”), польських королів Ягайла, 
Владислава, Сигізмунда Августа [9]. З огляду на
відсутність тексту цих привілеїв не можна вес-
ти мову про їх автентичність. Проте припускає-
мо, що Літинські, як і чимало їхніх сучасників −
руських зем’ян, намагаючись убезпечити себе
від можливої втрати маєтків в умовах інкорпора-
ції Галицької Русі до Корони Польської, вдалися
до фабрикації таких документів ще в першій по-
ловині XV ст. Ці псевдопривілеї від руських кня-
зів їм вдавалося підтверджувати у польських ко-
ролів, а відтак юридично закріплювати “старо-
житнє” право власності на свої поселення.
Літинські, напевно, володіли лише частиною
села. Інша частина Літині, припускаємо, належа-
ла королеві. 5 березня 1441 р. король Владислав
ІІІ записав у селах Літиня і Грушова 150 ма-
рок (гривень) своєму родичу Георгієві (Юркові) 
Риботицькому [10]. Останній у грудні 1443 р. 
продав (мабуть, не без згоди короля) свою частку
в цих селах братові Олександрові Риботицькому
з Губич вже за 450 гривень [11]. Таким чином, 
Літиня опинилася у власності двох шляхетських
родин – Літинських і Риботицьких-Губицьких, 
які, очевидно, між собою не ладнали й час од ча-
су встрявали у конфлікти. Так, у 1465 – 1475 рр. 
Олешко Літинський з братом Лук’яном і Михалком провадили гострий судовий процес із
згаданим Олександром Губицьким, спочатку як
відповідачі у справі про напад і грабунок, пізні-
ше як позивачі Олександра щодо вбивства трьох
родичів: свого батька Стецька, дядька Дробиша
і стриєчного брата Михайла [12].
Згідно з реєстром шляхетських маєтностей
1508 р., власником Літині був Юрій Літинський
(Jurgi Lyetynski de bonis suis ville Lyetnya), 
а Губицькі (Георгій і Бартоломій) згадують-
ся лише як дідичі Губич і Грушової [13]. Проте
у пізніших документах Губицькі знову фігуру-
ють як власники Літині. 24 червня 1531 р. ко-
роль Сигізмунд І через дрогобицького старосту
Яна Кам’яноцького викупив у Баля Бартоломія
і Георгія Губицьких їх частки у селах Літиня та
Грушова. За цим документом літинській і гру-
шівській громадам було надано німецьке право, 
“оскільки в німецькому праві в тих зем’ян вищео-
писаних перебували” [14]. Цим же привілеєм лік-
відовувся панський фільварок й визначалися нові
селянські повинності (згодом привілей підтверди-
ли королі Стефан Баторій 31.05.1578 р., Сигізмунд
ІІІ 6.04.1604 р., Владислав IV 6.10.1634 р., 
Ян Казимир 20 серпня 1653 р.) [15].
Тож відтоді частина Літині відійшла до
Дрогобицького староства. Остаточно село ста-
ло коронним у 1554 р. 4 лютого того року
Люблінський сейм затвердив обмін селами між
королем Сигізмундом ІІ Августом і Климентом
Літинським – останній, віддаючикоролевіЛітиню, 
отримував Грушів і Кровичі в Любачівському ста-
ростві [16]. Звісно, це не означало, що Літинські
втратили Літиню цілковито – вони продовжували
володіти деякими земельними угіддями в Літині, 
Тинові, Селищі (станом на 1560 р.) [17]. Пізніше
Літинські (друга половина XVІІ – XVIII ст. ) ви-
ступають як місцеві попи-священики.
9 квіт-
ня 1521 р. Юрко Літинський заставив Стефану
Городиському 4-х кметів (Філь, Федір, Курило, 
Сень) у с. Літиня за 31 марк [18]. Він повернув
борг “державцеві Літині” С. Городиському, але незабаром знову змушений був позичити 31 мар-
ку у свого родича Климка Літинського, якому зно-
ву заставив 4-х кметів: Зенька, Мишка, Курила та
Федора [19]. Повернувши Климкові 20 з 31 мар-
ки, Юрко Літинський записав позикодавцю одно-
го кметя на ім’я Мишець Филович [20]. 
Після переходу Літині до Дрогобицького ста-
роства фільварок було ліквідовано, а його землі
розподілені між кметями [21].
Інвентарі 1760 і 1768 рр. про жодні чинші з по-
півства не згадують, лише останній нотує, що на
двох чвертях церковних сидять парох о. Василь
Літинський, о. Степан Білецький, поповичі Іван
та Василь Літинські [62].
Для виконання господарських робіт свяще-
ник послуговувався не лише поповичами, але
й слугами. Відомо, що на 1766 р. “парубком” 
у о. Василя Літинського служив Сень Василів
з Грушової. З цього ж документа випливає, що парубок доглядав сімох коней священика, що-
правда, не дуже пильно, бо “з п’ятниці на субо-
ту вночі перед св. Миколаєм Руським, тобто дня
17 травня нинішнього року (1766-го. – Авт.) від-
повідно до календаря польського” було вкрадено
гнідого коня вартістю 80 зл. [63]. Навіть за умови
завищеної ціни одного, можна з великою долею
упевненості стверджувати, що загальна вартість
семи коней о. Василя коливалася у межах 500 зл. 
Попівство приносило місцевому священи-
кові значні доходи, тож грошові “заощаджен-
ня” отця сягали декількох тисяч злотих. Відомо, 
що 17 серпня 1761 р. згадуваний парох Василь
Літинський позичив громаді с. Літиня (в особі ві-
йта і присяжних) 2000 зл., звісно ж під “провізію” 
(відсотки) [64]. Того ж року (1 червня) священик
дав у позику селянинові з Літині Іванові Шпунту
400 зл. під 8 відсотків річних (таким чином “про-
візія” на рік складала 32 зл.) [65].

Częśc II: Cz.2. – Opole, 1976. – 203 s.
2. Lu. Dz. (Ludwik Dziеdushickij). Litynia // 
Słownik Geografi czny Królestwa Polskiego 
i innych krajów słowianskich / Wyd. pod red. 
F. Sulimierskiego, B. Chlebowskiego, W. Walew.skiego. – T. V. – Warszawa: Nakł. W. Walewskiego, 
1884. – S. 354.
3. Летыня // История городов и сел. 
Украинской ССР. Львовская область / Глав. ред. 
кол.: П.Т. Тронько, Н.П. Бажан и др. – К.: Глав. 
ред. УСЭ, 1978. – С. 297. 
4. Ulanowski B. Inscriptiones Clenodiales 
ex libris iudicialibus Palatinatus Cracoviensis // 
Starodawne Prawa Polskiego Pomniki. – Cracoviae: 
A. MDCCCLXXXII. – T. VII. – Dok. Nr. 1576. – S. 595. 
5. Wyrostek L. Ród Dragów-Sasów na 
Węgrzech i Rusi Halickiej // Rocznik Polskiego 
Towarzystwa Heraldycznego.– R. 1931/32. – T. IX. – 
Krakow, 1932. – S. 66.
6. Akta grodskie i ziemskie z czasów 
Rzeczypospolitej polskiej z archiwum tak zwanego 
bernardyńskiego we Lwowe (далі – AGZ).– Lwow, 
1888-1909. – T. XIV. – Dok. Nr. 1887. – S. 237; 
T. XV. – Dok. Nr. 153. – S. 23; T. XIII. – Dok. Nr. 5679 – 5680. – S. 460, Nr. 5690 – 5691. – S. 461, 
Nr. 5703. – S. 462, Nr. 5719 – 5723. – S. 464, Nr. 5733 – 
5735. – S. 466, Nr. 5902. – S. 481, Nr. 5937. – S. 485, 
Nr. 6473. – S. 531, Nr. 6580. – S. 542; T. XVIII. – 
Dok. Nr. 200-202. – S. 29-30, Nr. 236. – S. 33, 
Nr. 531. – S. 79, Nr. 760. – S. 116, Nr. 3684. – S. 514, 
Nr. 3329, 3330. – S. 469.
7. Ibid. – Lwow, 1891. – T. XV. – Dok. Nr. 153. – S. 23.
8. Жерела до істориї України-Руси. − Т. ІІІ. – 
Львів, 1900. – С. 293; Купчинський О. Акти та до-
кументи Галицько-Волинського князівства ХІІІ – 
першої половиниХІV століть. Дослідження. Тексти. 
– Львів: НТШ, 2004. – Док. № 55. – С. 896.
9. Купчинський О. Акти… − Док. № 81. −
С. 971, 974. 
10. Matricularum Regni Poloniae Summaria, 
excussis codicibus, qui in Chartophylacio Maximo 
Varsoviensi asservantur (далі – MRPS). – Varsoviae, 
1915. – Pars IV. V. 3. – Nr. 748. – P. 391.
11. AGZ.– T. XIII. – Dok. Nr. 2065. – S. 147.
12. AGZ. – T. XIII. – Dok. Nr. 5690 – 5692. 
– S. 461-462, Nr. 5703. – S. 462, Nr. 5719-5723. – 
S. 464, Nr. 5733-5735. – S. 466; T. XVIII. – Dok. 
Nr. 200-202. – S. 29-30, Nr. 236. – S. 33, Nr. 531. – 
S. 79; Wyrostek L. Ród Dragów-Sasów... – S. 66-67.
13. Źródła dziejowe. – Warszawa, 1902. – 
Т. XVIII. Cz. 1: Polska XVI wieku pod względem 
geografi czno-statystychnym. T. VII. Cz. 1: Ziemie 
ruskie. Ruś Czerwona / Opisana przez A. Jabło.nowskiego. – S. 114, 116.
14. Центральний державний історичний ар-
хів України у Львові (далі − ЦДІАУ у Львові), 
ф. 9, оп. 1, спр. 384, арк. 656-658; спр. 387, 
арк. 1247; ф. 13, оп. 1, спр. 552, арк. 2416; Відділ
рукописів Львівської Національної наукової бі-
бліотеки ім. В.Стефаника НАН України (далі −
ВР ЛННБ), ф. 141, оп. 1, спр. 1503, арк. 8-9. 
15. ЦДІАУ у Львові, ф. 7, оп. 1, спр. 42, 
арк. 1377-1379; ф. 9, оп. 1, спр. 387, арк. 1248-
1250; AGZ.– Lwow, 1884. – T. X. – Dok. Nr. 1937. – 
S. 128, Nr. 2978. – S. 189, Nr. 3790. – S. 234.
16. MRPS. – Т. V. – Nr. 6578.
17. ЦДІАУ у Львові, ф. 14, оп. 1, спр. 19, 
арк. 544-546.
18. Там само, спр. 8, арк. 362-363.
19. Там само, арк. 523.
20. Там само, арк. 588.
21. Там само, ф. 9, оп. 1, спр. 384, арк. 656; 
Спр. 387, арк. 1248; ф. 7, оп. 1, спр. 42, арк. 1396; 
ф. 13, оп. 1, спр. 552, арк. 2416.
61. ВР ЛННБ. – Колекція мікрофільмів. – 
MP-69. – Арк. 88.
62. Там само. – MP-58. – Арк. 387.
63. ВР НБ ЛНУ, ф. Самбірська економія, 
спр.531, арк. 295.
64. Там само, спр. 525, арк. 753зв.
65. Там само, спр.531, арк. 213зв

[nieznany ojciec poniższego rodzeństwa] Fil Demjanczyc (syn Demjana) z Litynia, mianowany sędzią drohobyckim, razem z bratem Masiem, dowiódł szlachectwa z czterech herbów 1415 r., dziedzic Karczmisk nad Dniestrem, odgraniczył je od Brzeźca 1416 roku. Andrzej, pisarz ziemski sanocki 1446-1461 r. i poborca 1446 r. Był on już 1429 r. pisarzem sanockim i 1434-1444 r. pisarzem pana starosty sanockiego, czyli grodzkim, tylko mylnie odczytany de Bythesch, zamiast de Lythen w akcie z 1436 r., na mocy którego wziął w zastaw młyn w Trzepczy od Piotra, wójta sanockiego. Córkę swą jedyną, zdaje się, Katarzynę, wydał Andrzej za Jana, podczaszego i wójta sanockiego i dał jej w 315 grzyw. posagu wieś Indryszkowice. Pogniewawszy się na zięcia, zapisał cały majątek królowi i królowej, oprócz domu w Sanoku, zapisanego kościołowi. ¶ Drobisz z Letynia pozwał 1445 r. Jerzego z Rybotycz o grabież. Wnuk jego Andrzej, syn Steczka, doszedłszy lat dojrzałych, pozwał 1471 r. Aleksandra z Hubiczsioła o głowę ojca i stryjecznego brata Michała. [nieznany ojciec poniższego rodzeństwa] Olechno pozwał 1457 roku Jana z Bratkowiec o 200 grzyw. szkody, zrządzonej przez zabranie przywileju na Lityń. Tenże Olechno z braćmi rodzonemi Łukjanem, Michałkiem i Hrynkiem, procesują 1465-1468 r. Aleksandra z Hubiczsioła o najazd i grabież. Stefan 1492 r. ma sprawę w Przemyślu. Szymka, córka Iwana Lityńskiego i Femki z Hordyni, żona Siemka z Nowosielec 1503 r. ¶ Klimek oprawił 1504 r. żonie, Nastazji Stupnickiej, córce Andrzeja, 40 grzywien posagu i wiana. Jurgi, dziedzic Letynia 1508 r. (AGZ. XI-XIX; Paw.). ¶ Iwaszko Lityński, otrzymał 1530 r. konsens na wykup Winnik, w samborskim (Wierzb. IV. 5753). Maciej, Łukasz i Wasil, synowie Michała, mają sprawę w Lublinie 1586 r., wnoszą z innemi protest w Przemyślu 1597 r. przeciw nadużyciom żołnierzy i nowemu poborowi. Siostrze ich Fennie, zapisał 1590 roku mąż, Piotr Iwanowicz Jaworski 300 floren. (Wyr. Lubel. 30 f. 999; AGZ. XX; Zs. Krak. 11 f. 1293). Sejmik w Wiszni, w latach 1590, 1592 i 1593, stale daje posłom instrukcję, aby sprawa Lityńskich ze starostą lubaczowskim zakończoną została. Fedor; 1590 r. ożeniony z Anną, córką Sawy Fedorowicza i Eufemiji, Ormjan lwowskich (Zs. Lwows.). ¶ Bazyli, Stefan i Andrzej mają sprawę w Lublinie 1596 r. (Wyr. Lub. 68 f. 20). Paweł, Iwan, Piotr i Wasil protestują 1603 r. przeciw uciskowi religji greckiej, a Jan, Paweł, Jan, Mikołaj, Łukasz, Adam, Wasil, Samuel i Michał, 1611 r. pozwani z innemi o znieważenie, pobicie i ograbienie władyki przemyskiego Krupeckiego (AGZ. XX). ¶ Adam, poseł przemyski na sejm 1624 i 1628. Anna, żona Jana Ustrzyckiego 1623 r. Katarzyna z Szeptyckich, 1-o v. Krajewska, 2-o v. Lityńska 1641 roku. Stefan i Bazyli protestowali 1632 r. przeciw obranym deputatom na Trybunał z ziemi przemyskiej. Bazyli podpisał elekcję Władysława IV-go, z województwa ruskiego, obrany 1633 r. na sejmie komisarzem do granic Rzeczypospolitej. Córka Bazylego i Zofji Pokulińskiej, Ewa, żona Aleksandra Zacharjasza Szeptyckiego, wojskiego stryjskiego (M. D. Wąs.). Maryna, żona Jacka Czajkowskiego 1665 r. ¶ Marcin, syn Bazylego, 1651 r. ma sprawę w Lublinie. Bazyli i Konstanty, synowie Marka, i Jerzy, Adam i Marjan, synowie Jacka, dziedzice Litynia, Budomierza, Turzego i Topolnicy 1685 r. (Zap. Lub. 43 f. 16 i 61 f. 1156). Konstanty sprzedał był przed 1693 r. część Bolestraszyc Sobieskim, umarł podstolim dobrzyńskim 1699 r. Samuel, syn Michała z Lityni 1682 r. w Lublinie (Zap. Lub. 60 f. 111). Michał, z sandomierskiego, podpisał elekcję Augusta II-go. ¶ Klemens Lityński Tego Klemensa robi p. Wittyg Leliwitą i dziedzicem Trzcieńca, w poznańskim, kiedy Lityńscy byli dziedzicami części Trzcieńca w przemyskim (Paw.). zamienił 1554 r. dobra swe Litynię, Tyniów i Siedliska, w drohobyckim, na Hruszów i Krowicę, w bełskim (Zs. Bełs.; M. D. Wąs.). Jerzy, dziedzic Hruszowa i Krowicy, miał synów: Piotra, Michała, Aleksandra, Andrzeja, Ignacego, Jana, Romana i Maksyma 1585 r. ¶ Andrzej, syn Piotra; 1589 r., brat jego Maciej 1592 r., Sędziwoj, syn Jana, 1593 r., Teodor, syn Aleksandra, 1593 roku, współdziedzice Krowicy i Hruszowa (Wyr. Lubels. 25 f. 724; 35 f. 922; 38 f. 773; 50 f. 381; 54 f. 421; 55 f. 259; 66 f. 48). ¶ Aleksander, żonaty z Sulerzycką 1606 r. (Zs. Bełs.). Adam, Mikołaj, Michał i inni Lityńscy fundowali cerkiew i klasztor Bazyljanów w Hruszowie 1621 roku (AGZ. X. 3367 i 3447). ¶ Iwan, Łukasz i Mikołaj zastawili 1615 r. Hruszów Komorowskim. Anna z Pletenic, wdowa po Iwanie, zatwierdziła 1616 roku umowę z Komorowskiemi, a 1617 r. odstąpiła synom: Danielowi, Andrzejowi, Filipowi, Eljaszowi i Konstantemu, sumy 2,000 flor. u Komorowskich. Tych synów Iwana procesowali Komorowscy od 1616 r. o dług zaciągnięty przez Mikołaja (Zs. Przem. 184 f. 467; Gr. Przem. 687 f. 2844; Zs. Bełs. 46 f. 538; Gr. Bełs. 32 f. 353; 39 f. 270; 331 f. 557; 332 f. 257). ¶ Jan, żonaty z Maruchną Tarżawską, darował części Krowicy synom: Stanisławowi i Jerzemu 1622 r. (Teka Rulikows.). Adam wykupił 1628 r. Hruszów z zastawu od Komorowskich. W sprawie o Hruszów występuje 1629 roku Józef. Zuzanna, żona Jana Błażowskiego, pozwała 1632 r. Komorowską o Kornelowice. Sukcesorów Zofji z Frysztackich Lityńskiej nie dopuszczono do Krowicy 1670 r. (Gr. Bełs. 214 f. 386; 260 f. 402; Zs. Przem. 104 f. 6; Gr. Lwow. 219 f. 796; 380 f. 2324; 631 f. 439). ¶ Teodor (mylnie Lityńskim wydrukowany), z lubelskiego, a Tomasz, z ziemi przemyskiej, elektorowie króla Michała. Dominik i Jan, synowie Teodora i Katarzyny Tchorzewskiej, mają sprawę w Lublinie 1680 r. (Zap. Lub. 59 f. 306). Jan, żonaty z Anną Zawadzką, komornikówną graniczną chełmską 1693 roku (Akta XXVII). N., cześnik żytomierski 1727 r. Wojciech, komornik ziemski podolski, 1723 r. manifestuje się przeciw Podfilipskiemu (Gr. Kam. 3968 f. 96). Ten sam pewno Wojciech Stanisław, z wicesgerenta grodzkiego latyczowskiego podstoli czerwonogrodzki 1727 r., elektor Stanisława Leszczyńskiego 1733 r., nabywca połowy Czerepowa od Łochowskich 1740 r., zmarł 1764 r. Córka jego, Marjanna Franciszka Baltazarowa Podhorska, podczaszyna krzemieniecka, sprzedała 1772 roku Czerepów Czartoryskim. Wojciech, podstoli lubaczowski 1760 roku, umarł w Styczniu 1761 r. Konstanty, z Marjanny Holtównej, miał córki: Katarzynę za Józefem Bemem; Joannę za Ksawerym Borkowskim; Magdalenę za Antonim Maczkiewiczem i Bogumiłę, w imieniu których wuj kwitował Świejkowskich ze spadku po Teresie z Makowieckich, ostatniego ślubu Orzechowskiej 1780 r. (DW. 96 f. 1074). Konstanty, kapitan 3-go pułku strzelców konnych 1824 r. ¶ Jan Stefan, syn Józefa, i Tomasz i Teodor, synowie Marcina, przed 1850 rokiem; Leon, syn Marcina, 1851 r., wywiedli się ze szlachectwa w Królestwie. Katarzyna z Zaborowskich, wdowa po Teofilu, z synem Leonardem, występują 1872 r. Saturnin, żonaty z. Walerją Łączyńską 1867 r. Henryk, dziedzic Wici, w łowickim, 1905 r. ¶ Tomasza z Anny Ruszczewiczównej syn, Mikołaj, zostawił, z Franciszki Krzyszkowskiej, Teodora, skarbnika czerwonogrodzkiego 1746 r., wybranego członkiem komisji na sejmie 1775 r. (V. L. VIII f. 270), po którym, z Petronelli Lityńskiej, Marcin, wylegitymowany ze szlachectwa 1782 r., w sądzie grodzkim bełskim; Magdalena Franciszkowa Mierzwińska 1778 r. (Gr. Grabow.) i Anna Michałowa Gasztoldowa 1784 r. (M. D. Wąs.). ¶ Stanisław Bazyli, skarbnik mścisławski, elektor Stanisława Leszczyńskiego, z województwa bełskiego; 1733 r., z Teresy Wierzbickiej, miał syna Józefa Antoniego, pisarza grodzkiego, sędziego kapturowego bełskiego i elektora Stanisława Augusta 1764 r., następnie sędziego grodzkiego 1774 r. i podstarościego bełskiego 1779 r., członka Stanów galicyjskich, wylegitymowanego ze szlachectwa 1782 r., w sądzie ziemskim bełskim, bez podania procedencji, tylko z powołaniem się na wyżej podaną zamianę dóbr z królem. Józef umarł w Lubczy 1801 r., zostawiając, z Anny Paparównej, stolnikówny dobrzyńskiej, z którą zeznał zapis dożywocia 1765 r., Ignacego Kazimierza, ur. 1775 r., Wojciecha Józefa, ur. 1777 r. i Stefana Jana, ur. 1779 r. (metr. w Gródku lubelskim). ¶ Wojciech Józef, zmarły 1854 r., żonaty był z Teresą Zielińską, podkomorzanką nurską, która skupiła 1824 r. od sióstr swych Olesko i miał z niej córkę Teresę, 1-o v. za Karolem Zagórskim 1840 r., 2-o v. za Antonim Kownackim. ¶ Stefan Jan, dziedzic Wierzbicy, zmarły 1855 r., zostawił, z Rozalji Paparównej: Sabinę Paparowę; Antoninę, 1-o v. za Sewerynem Obertyńskim, dziedzicem Tuszkowa, 2-o v. za dr. Stanisławem Wierzchowskim; Annę Wenancję de Croisse; Marję Magdalenę Paparowę i Józefa Gabrjela, ur. 1835 r. (A. Lwows. For. Nob.; M. Dun. Wąs.). [nieznany ojciec poniższego rodzeństwa] ¶ Józef, żonaty z Franciszką Iwańską i Jan, bracia, dowiedli szlachectwa 1782 r., w sądzie ziemskim lwowskim. Trzecim ich bratem był Mikołaj. Jan, dzierżawca Glinny, potem dziedzic Turowa, zmarły 1804 r., pozostawił, z Justyny Pohoreckiej: Helenę za Franciszkiem Nowoświeckim; Teklę, drugą żonę Józefa Obmińskiego, wdowę 1820 r.; Magdalenę; Zofję; Katarzynę; Marjannę; Juljannę; Stanisława. Eustachego; Michała; Józefa; Franciszka; Leona i Jana najstarszego. Ten to Jan, zdaje się, proboszcz w Krukienicach, zmarł 1810 r., a córka jego jedyna Marjanna, była za Stanisławem Kaczkowskim. ¶ Leon, ur. 1791 r. (metr. w Glinnej), z Agnieszki Szymańskiej, pozostawił: Wenantego Alojzego, ur. 1818 r. (metr. w Ottyni). dziedzica Litwinowa, wylegitymowanego w Wydziale Stanów galicyjskich 1857 r. Z Ludwiki Jorkasch-Koch, syn jego Edmund Franciszek, marszałek rady powiatowej podhajeckiej, z Marji Jankowskiej, miał córkę Marję za Bronisławem Czaykowskim z Kowalówki, zmarłą 1910 r. i Zygmunta Wojciecha Wenantego; wylegitymowanego razem z ojcem w Wydziale Krajowym galicyjskim 1886 r. (M. D. Wąs.). ¶ Piotr umarł 1762 r. w Janowie Trembowelskim. Anna Marjanna, córka Andrzeja i Rozalji, urodz. 1774 r. w Zalesiu (metr. w Czortkowie). Jan Baptysta Kaffilewicz Lityński, notarjusz apostolski, administrator władyctwa przemyskiego 1779 r. Stanisław, urzędnik sądowy we Lwowie 1805-1819 r. Aleksander, ur. 1789 r., zaślubił 1811 r. w Czortkowie Annę Deresiewiczównę (M. Zawadz.). ¶ Stefan, pleban w Rawie, zmarł 1803 r., pozostawiwszy, z Marjanny z Zawałkiewiczów, 2-o v. Teodorowej Muszyńskiej: Ewę, zmarłą młodo; Jana i Bazylego. Jakób, pleban w Ryszkowej Woli, zmarł 1808 r. Dzieci jego z Anny Skopowskiej: Ewa Pankiewiczowa, Anna Chołaniewiczowa, Jakób, Jan, Stefan, Michał i Jerzy. ¶ Tomasz, pleban w Wołostkowie, żonaty z Katarzyną Ustrzycką, zmarł 1809 roku. Syn jego Michał, pleban w Stojańcach, ożenił się 1804 r. w Miżyńcu z Cecylją Grabowiecką, córką Jerzego i Anny Brzozowskiej, umarł 1847 r., pozostawiwszy: Apolonję za ks. Maksymiljanem Masiukiem, Konstancję, Agrypinę, Konstantego i Juljana. Gabrjel stryj, Prakseda Bazylowa Harasimowa, synowica, Gabrjel i Jakób, bratankowie, zawarli umowę 1800 r. Z nich Jakób, pleban w Tuligłowach, umarł 1810 r., pozostawiwszy, z Ewy Deprekównej (może: de Prek) Praksedę za Antonim Żakiem; Marcjannę za Nedrą; Marjannę; Jakóba i Jana. ¶ Gabrjel, pleban w Sarnach, zostawił: Marjannę, 1-o v. Stanisławowę Szadurską, 2-o v. Michałowę Szadurską, wdowę 1819 roku; Aleksandra i Grzegorza, plebana w Szkle, zmarłego 1823 r., po którym, z Heleny Huniewiczównej, 2-o v. żony ks. Antoniego Rastawieckiego, synowie: Juljan i Jakób. ¶ Grzegorz, żonaty z Juljanną Kuczyńską 1812 r. [nieznany ojciec poniższego rodzeństwa] Piotr, pleban w Chołyńcu, umarł 1817 r., pozostawiwszy: Anastazję za ks. Eljaszem Leligdowiczem, plebanem w Magierowie, zmarłym 1830 r.; Rozalję za ks. Andrzejem Korczykiewiczem, zmarłą 1834 r.; Marjannę za Stanisławem Wnorowskim; Tacjannę; Teklę; Jana i Michała. Siostry ks. Piotra: Marjanna Stefanowa Sozańska, Katarzyna Stefanowa Mielnikowa, Rozalja Fedorowska, Anastazja Piekarska. ¶ Stefan, wikary w Dydatyczach, umarł 1817 r.; z Marjanny Petruszewiczównej Jaworskiej, jego dzieci: Juljanna Janowa Kuszewska, Anna Janowa Duszyńska, Ewa Gabrjelowa Wiliczańska 1818 r., Marjanna, ks. Jan, ks. Grzegorz, pleban w Bilinie Wielkiej, żonaty z Juljanną Mussakowską i Andrzej w wojsku austrjackim (A. Lwow. For. Nob.; M. D. Wąs.). ¶ Andrzej z synem Aleksandrem Mieczysławem Feliksem Józefem i tegoż synami: Aleksandrem Mieczysławem Wilhelmem Gustawem i Bolesławem Aleksandrem, syn Jana, wnuk Jana, prawnuk Tomasza i Jakób z synami: Ignacym i tego synem Jakóbem, i Maciejem i tego synem Klemensem, syn Stefana, wnuk tegoż Jana, syna Tomasza, wylegitymowali się ze szlachectwa w gubernji podolskiej 1862 r., a synowie Klemensa: Seweryn Antoni, Ignacy Hipolit i Piotr 1874 i 1887 roku (Spis.). ¶ Modest Władysław, Nereusz Eugenjusz, Wacław Jerzy, Kazimierz Albin i Jan Bonifacy Mieczysław, synowie Tadeusza, wnukowie Jerzego, 1845 r.; a Julja i Adam Augustyn, synowie Jana Bonifacego, 1892 r., wywiedli się ze szlachectwa w gubernji wołyńskiej (Spis.).

Rodowód

14.526.1
[nieznany ojciec poniższego rodzeństwa]
14.526.2
Fil Demjanczyc (syn Demjana) z Litynia, mianowany sędzią drohobyckim, razem
14.526.3
z bratem Masiem, dowiódł szlachectwa z czterech herbów 1415 r.,
14.526.4 = 2
dziedzic Karczmisk nad Dniestrem, odgraniczył je od Brzeźca 1416 roku.
14.526.5
Andrzej, pisarz ziemski sanocki 1446-1461 r. i poborca 1446 r. Był on już 1429 r. pisarzem sanockim i 1434-1444 r. pisarzem pana starosty sanockiego, czyli grodzkim, tylko mylnie odczytany
14.526.6
de Bythesch, zamiast
14.526.7
de Lythen w akcie z 1436 r., na mocy którego wziął w zastaw młyn w Trzepczy od
14.526.8
Piotra, wójta sanockiego.
14.526.9
Córkę swą jedyną, zdaje się, Katarzynę, wydał
14.526.10 = 5
Andrzej
14.526.11 & 9
za Jana, podczaszego i wójta sanockiego i dał jej w 315 grzyw. posagu wieś Indryszkowice. Pogniewawszy się na zięcia, zapisał cały majątek królowi i królowej, oprócz domu w Sanoku, zapisanego kościołowi.
14.526.12
¶ Drobisz z Letynia pozwał 1445 r. Jerzego z Rybotycz o grabież.
14.526.13
Wnuk jego Andrzej,
14.526.14
syn Steczka, doszedłszy lat dojrzałych,
14.526.15 = 13
pozwał 1471 r.
14.526.16
Aleksandra z Hubiczsioła o głowę
14.526.17
ojca i stryjecznego brata Michała.
14.526.18
[nieznany ojciec poniższego rodzeństwa]
14.526.19
Olechno pozwał 1457 roku Jana z Bratkowiec o 200 grzyw. szkody, zrządzonej przez zabranie przywileju na Lityń.
14.526.20 = 19
Tenże Olechno z braćmi rodzonemi
14.526.21
Łukjanem,
14.526.22
Michałkiem
14.526.23
Hrynkiem,
14.526.24 = 20
procesują 1465-1468 r.
14.526.25 = 16
Aleksandra z Hubiczsioła o najazd i grabież.
14.526.26
Stefan 1492 r. ma sprawę w Przemyślu.
14.526.27
Szymka,
14.526.28
córka Iwana Lityńskiego
14.526.29 & 28
Femki z Hordyni,
14.526.30 & 27
żona Siemka z Nowosielec 1503 r.
14.526.31
¶ Klimek oprawił 1504 r.
14.526.32 & 31
żonie, Nastazji Stupnickiej,
14.526.33
córce Andrzeja, 40 grzywien posagu i wiana.
14.526.34
Jurgi, dziedzic Letynia 1508 r. (AGZ. XI-XIX; Paw.).
14.526.35
¶ Iwaszko Lityński, otrzymał 1530 r. konsens na wykup Winnik, w samborskim (Wierzb. IV. 5753).
14.526.36
Maciej,
14.526.37
Łukasz
14.526.38
Wasil,
14.526.39
synowie Michała,
14.526.40 = 38
mają sprawę w Lublinie 1586 r., wnoszą z innemi protest w Przemyślu 1597 r. przeciw nadużyciom żołnierzy i nowemu poborowi.
14.526.41
Siostrze ich Fennie,
14.526.42 & 41
zapisał 1590 roku mąż, Piotr Iwanowicz Jaworski 300 floren. (Wyr. Lubel. 30 f. 999; AGZ. XX; Zs. Krak. 11 f. 1293).
14.526.43
Sejmik w Wiszni, w latach 1590, 1592 i 1593, stale daje posłom instrukcję, aby sprawa Lityńskich ze starostą lubaczowskim zakończoną została.
14.526.44
Fedor;
14.526.45 & 44
1590 r. ożeniony z Anną,
14.526.46
córką Sawy Fedorowicza
14.526.47 & 46
Eufemiji, Ormjan lwowskich (Zs. Lwows.).
14.526.48
¶ Bazyli,
14.526.49
Stefan
14.526.50
Andrzej mają sprawę w Lublinie 1596 r. (Wyr. Lub. 68 f. 20).
14.526.51
Paweł,
14.526.52
Iwan,
14.526.53
Piotr
14.526.54
Wasil protestują 1603 r. przeciw uciskowi religji greckiej,
14.526.55
Jan,
14.526.56
Paweł,
14.526.57
Jan,
14.526.58
Mikołaj,
14.526.59
Łukasz,
14.526.60
Adam,
14.526.61
Wasil,
14.526.62
Samuel
14.526.63
Michał, 1611 r. pozwani z innemi o znieważenie, pobicie i ograbienie władyki przemyskiego Krupeckiego (AGZ. XX).
14.526.64
¶ Adam, poseł przemyski na sejm 1624 i 1628.
14.526.65
Anna,
14.526.66 & 65
żona Jana Ustrzyckiego 1623 r.
14.526.67 & 69
Katarzyna z Szeptyckich,
14.526.68 & 67
1-o v. Krajewska,
14.526.69
2-o v. Lityńska
14.526.70 = 67
1641 roku.
14.526.71
Stefan
14.526.72
Bazyli protestowali 1632 r. przeciw obranym deputatom na Trybunał z ziemi przemyskiej.
14.526.73
Bazyli podpisał elekcję Władysława IV-go, z województwa ruskiego, obrany 1633 r. na sejmie komisarzem do granic Rzeczypospolitej.
14.526.74 = 73
Córka Bazylego
14.526.75 & 74
Zofji Pokulińskiej,
14.526.76
Ewa,
14.526.77 & 76
żona Aleksandra Zacharjasza Szeptyckiego, wojskiego stryjskiego (M. D. Wąs.).
14.526.78
Maryna,
14.526.79 & 78
żona Jacka Czajkowskiego 1665 r.
14.526.80
¶ Marcin,
14.526.81
syn Bazylego, 1651 r.
14.526.82 = 80
ma sprawę w Lublinie.
14.526.83
Bazyli
14.526.84
Konstanty,
14.526.85
synowie Marka,
14.526.86
Jerzy,
14.526.87
Adam
14.526.88
Marjan,
14.526.89
synowie Jacka,
14.526.90 = 88
dziedzice Litynia, Budomierza, Turzego i Topolnicy 1685 r. (Zap. Lub. 43 f. 16 i 61 f. 1156).
14.526.91
Konstanty sprzedał był przed 1693 r. część Bolestraszyc Sobieskim, umarł podstolim dobrzyńskim 1699 r.
14.526.92
Samuel,
14.526.93
syn Michała z Lityni 1682 r. w Lublinie (Zap. Lub. 60 f. 111).
14.526.94
Michał, z sandomierskiego, podpisał elekcję Augusta II-go.
14.526.95
¶ Klemens Lityński Tego Klemensa robi p. Wittyg Leliwitą i dziedzicem Trzcieńca, w poznańskim, kiedy Lityńscy byli dziedzicami części Trzcieńca w przemyskim (Paw.). zamienił 1554 r. dobra swe Litynię, Tyniów i Siedliska, w drohobyckim, na Hruszów i Krowicę, w bełskim (Zs. Bełs.; M. D. Wąs.).
14.526.96
Jerzy, dziedzic Hruszowa i Krowicy,
14.526.97
miał synów: Piotra,
14.526.98
Michała,
14.526.99
Aleksandra,
14.526.100
Andrzeja,
14.526.101
Ignacego,
14.526.102
Jana,
14.526.103
Romana
14.526.104
Maksyma 1585 r.
14.526.105
¶ Andrzej,
14.526.106
syn Piotra; 1589 r.,
14.526.107
brat jego Maciej 1592 r.,
14.526.108
Sędziwoj,
14.526.109
syn Jana, 1593 r.,
14.526.110
Teodor,
14.526.111
syn Aleksandra, 1593 roku,
14.526.112 = 110
współdziedzice Krowicy i Hruszowa (Wyr. Lubels. 25 f. 724; 35 f. 922; 38 f. 773; 50 f. 381; 54 f. 421; 55 f. 259; 66 f. 48).
14.526.113
¶ Aleksander,
14.526.114 & 113
żonaty z Sulerzycką 1606 r. (Zs. Bełs.).
14.526.115
Adam,
14.526.116
Mikołaj,
14.526.117
Michał i inni
14.526.118 = 117
Lityńscy fundowali cerkiew i klasztor Bazyljanów w Hruszowie 1621 roku (AGZ. X. 3367 i 3447).
14.526.119
¶ Iwan,
14.526.120
Łukasz
14.526.121
Mikołaj zastawili 1615 r. Hruszów Komorowskim.
14.526.122 & 123
Anna z Pletenic,
14.526.123
wdowa po Iwanie, zatwierdziła 1616 roku umowę z Komorowskiemi,
14.526.124 = 122
a 1617 r. odstąpiła
14.526.125
synom: Danielowi,
14.526.126
Andrzejowi,
14.526.127
Filipowi,
14.526.128
Eljaszowi
14.526.129
Konstantemu, sumy 2,000 flor. u Komorowskich.
14.526.130 = 123
Tych synów Iwana
14.526.131 = 129
procesowali Komorowscy od 1616 r. o dług zaciągnięty przez
14.526.132
Mikołaja (Zs. Przem. 184 f. 467; Gr. Przem. 687 f. 2844; Zs. Bełs. 46 f. 538; Gr. Bełs. 32 f. 353; 39 f. 270; 331 f. 557; 332 f. 257).
14.526.133
¶ Jan,
14.526.134 & 133
żonaty z Maruchną Tarżawską,
14.526.135 = 133
darował części Krowicy
14.526.136
synom: Stanisławowi
14.526.137
Jerzemu 1622 r. (Teka Rulikows.).
14.526.138
Adam wykupił 1628 r. Hruszów z zastawu od Komorowskich.
14.526.139
W sprawie o Hruszów występuje 1629 roku Józef.
14.526.140
Zuzanna,
14.526.141 & 140
żona Jana Błażowskiego,
14.526.142 = 140
pozwała 1632 r. Komorowską o Kornelowice.
14.526.143 & 144
Sukcesorów Zofji z Frysztackich
14.526.144
Lityńskiej
14.526.145 = 143
nie dopuszczono do Krowicy 1670 r. (Gr. Bełs. 214 f. 386; 260 f. 402; Zs. Przem. 104 f. 6; Gr. Lwow. 219 f. 796; 380 f. 2324; 631 f. 439).
14.526.146
¶ Teodor (mylnie Lityńskim wydrukowany), z lubelskiego,
14.526.147
Tomasz, z ziemi przemyskiej, elektorowie króla Michała.
14.526.148
Dominik
14.526.149
Jan,
14.526.150
synowie Teodora
14.526.151 & 150
Katarzyny Tchorzewskiej,
14.526.152 = 149
mają sprawę w Lublinie 1680 r. (Zap. Lub. 59 f. 306).
14.526.153
Jan,
14.526.154 & 153
żonaty z Anną Zawadzką,
14.526.155
komornikówną graniczną chełmską
14.526.156 = 154
1693 roku (Akta XXVII).
14.526.157
N., cześnik żytomierski 1727 r.
14.526.158
Wojciech, komornik ziemski podolski, 1723 r. manifestuje się przeciw Podfilipskiemu (Gr. Kam. 3968 f. 96).
14.526.159 = 158
Ten sam pewno Wojciech Stanisław, z wicesgerenta grodzkiego latyczowskiego podstoli czerwonogrodzki 1727 r., elektor Stanisława Leszczyńskiego 1733 r., nabywca połowy Czerepowa od Łochowskich 1740 r., zmarł 1764 r.
14.526.160
Córka jego, Marjanna Franciszka
14.526.161 & 160
Baltazarowa Podhorska, podczaszyna krzemieniecka,
14.526.162 = 160
sprzedała 1772 roku Czerepów Czartoryskim.
14.526.163
Wojciech, podstoli lubaczowski 1760 roku, umarł w Styczniu 1761 r.
14.526.164
Konstanty,
14.526.165 & 164
Marjanny Holtównej,
14.526.166
miał córki: Katarzynę
14.526.167 & 166
za Józefem Bemem;
14.526.168
Joannę
14.526.169 & 168
za Ksawerym Borkowskim;
14.526.170
Magdalenę
14.526.171 & 170
za Antonim Maczkiewiczem
14.526.172
Bogumiłę, w imieniu których wuj kwitował Świejkowskich ze spadku po Teresie z Makowieckich, ostatniego ślubu Orzechowskiej 1780 r. (DW. 96 f. 1074).
14.526.173
Konstanty, kapitan 3-go pułku strzelców konnych 1824 r.
14.526.174
¶ Jan Stefan,
14.526.175
syn Józefa,
14.526.176
Tomasz
14.526.177
Teodor,
14.526.178
synowie Marcina, przed 1850 rokiem;
14.526.179
Leon,
14.526.180
syn Marcina, 1851 r.,
14.526.181 = 179
wywiedli się ze szlachectwa w Królestwie.
14.526.182 & 183
Katarzyna z Zaborowskich,
14.526.183
wdowa po Teofilu,
14.526.184
z synem Leonardem, występują 1872 r.
14.526.185
Saturnin, żonaty z.
14.526.186 & 185
Walerją Łączyńską 1867 r.
14.526.187
Henryk, dziedzic Wici, w łowickim, 1905 r.
14.526.188
¶ Tomasza
14.526.189 & 188
Anny Ruszczewiczównej
14.526.190
syn, Mikołaj, zostawił,
14.526.191 & 190
Franciszki Krzyszkowskiej,
14.526.192
Teodora, skarbnika czerwonogrodzkiego 1746 r., wybranego członkiem komisji na sejmie 1775 r. (V. L. VIII f. 270), po którym,
14.526.193 & 192
Petronelli Lityńskiej,
14.526.194
Marcin, wylegitymowany ze szlachectwa 1782 r., w sądzie grodzkim bełskim;
14.526.195
Magdalena
14.526.196 & 195
Franciszkowa Mierzwińska
14.526.197 = 195
1778 r. (Gr. Grabow.)
14.526.198
Anna
14.526.199 & 198
Michałowa Gasztoldowa
14.526.200 = 198
1784 r. (M. D. Wąs.).
14.526.201
¶ Stanisław Bazyli, skarbnik mścisławski, elektor Stanisława Leszczyńskiego, z województwa bełskiego; 1733 r.,
14.526.202 & 201
Teresy Wierzbickiej,
14.526.203
miał syna Józefa Antoniego, pisarza grodzkiego, sędziego kapturowego bełskiego i elektora Stanisława Augusta 1764 r., następnie sędziego grodzkiego 1774 r. i podstarościego bełskiego 1779 r., członka Stanów galicyjskich, wylegitymowanego ze szlachectwa 1782 r., w sądzie ziemskim bełskim, bez podania procedencji, tylko z powołaniem się na wyżej podaną zamianę dóbr z królem.
14.526.204 = 203
Józef umarł w Lubczy 1801 r.,
14.526.205 & 204
zostawiając, z Anny Paparównej,
14.526.206
stolnikówny dobrzyńskiej,
14.526.207 = 205
z którą zeznał zapis dożywocia 1765 r.,
14.526.208
Ignacego Kazimierza, ur. 1775 r.,
14.526.209
Wojciecha Józefa, ur. 1777 r.
14.526.210
Stefana Jana, ur. 1779 r. (metr. w Gródku lubelskim).
14.526.211 = 209
¶ Wojciech Józef, zmarły 1854 r.,
14.526.212 & 211
żonaty był z Teresą Zielińską,
14.526.213
podkomorzanką nurską,
14.526.214 = 212
która skupiła 1824 r. od sióstr swych Olesko
14.526.215
i miał z niej córkę Teresę,
14.526.216 & 215
1-o v. za Karolem Zagórskim 1840 r.,
14.526.217 & 215
2-o v. za Antonim Kownackim.
14.526.218 = 210
¶ Stefan Jan, dziedzic Wierzbicy, zmarły 1855 r.,
14.526.219 & 218
zostawił, z Rozalji Paparównej:
14.526.220
Sabinę
14.526.221 & 220
Paparowę;
14.526.222
Antoninę,
14.526.223 & 222
1-o v. za Sewerynem Obertyńskim, dziedzicem Tuszkowa,
14.526.224 & 222
2-o v. za dr. Stanisławem Wierzchowskim;
14.526.225
Annę Wenancję
14.526.226 & 225
de Croisse;
14.526.227
Marję Magdalenę
14.526.228 & 227
Paparowę
14.526.229
Józefa Gabrjela, ur. 1835 r. (A. Lwows. For. Nob.; M. Dun. Wąs.).
14.526.230
[nieznany ojciec poniższego rodzeństwa]
14.526.231
¶ Józef,
14.526.232 & 231
żonaty z Franciszką Iwańską
14.526.233
Jan, bracia, dowiedli szlachectwa 1782 r., w sądzie ziemskim lwowskim.
14.526.234
Trzecim ich bratem był Mikołaj.
14.526.235 = 233
Jan, dzierżawca Glinny, potem dziedzic Turowa, zmarły 1804 r.,
14.526.236 & 235
pozostawił, z Justyny Pohoreckiej:
14.526.237
Helenę
14.526.238 & 237
za Franciszkiem Nowoświeckim;
14.526.239
Teklę,
14.526.240 & 239
drugą żonę Józefa Obmińskiego, wdowę 1820 r.;
14.526.241
Magdalenę;
14.526.242
Zofję;
14.526.243
Katarzynę;
14.526.244
Marjannę;
14.526.245
Juljannę;
14.526.246
Stanisława.
14.526.247
Eustachego;
14.526.248
Michała;
14.526.249
Józefa;
14.526.250
Franciszka;
14.526.251
Leona
14.526.252
Jana najstarszego.
14.526.253 = 252
Ten to Jan, zdaje się, proboszcz w Krukienicach, zmarł 1810 r., a córka jego jedyna
14.526.254
Marjanna,
14.526.255 & 254
była za Stanisławem Kaczkowskim.
14.526.256 = 251
¶ Leon, ur. 1791 r. (metr. w Glinnej),
14.526.257 & 256
Agnieszki Szymańskiej,
14.526.258
pozostawił: Wenantego Alojzego, ur. 1818 r. (metr. w Ottyni). dziedzica Litwinowa, wylegitymowanego w Wydziale Stanów galicyjskich 1857 r. Z
14.526.259 & 258
Ludwiki Jorkasch-Koch,
14.526.260
syn jego Edmund Franciszek, marszałek rady powiatowej podhajeckiej,
14.526.261 & 260
Marji Jankowskiej,
14.526.262
miał córkę Marję
14.526.263 & 262
za Bronisławem Czaykowskim z Kowalówki,
14.526.264 = 262
zmarłą 1910 r.
14.526.265
Zygmunta Wojciecha Wenantego; wylegitymowanego razem z ojcem w Wydziale Krajowym galicyjskim 1886 r. (M. D. Wąs.).
14.526.266
¶ Piotr umarł 1762 r. w Janowie Trembowelskim.
14.526.267
Anna Marjanna,
14.526.268
córka Andrzeja
14.526.269 & 268
Rozalji,
14.526.270 = 267
urodz. 1774 r. w Zalesiu (metr. w Czortkowie).
14.526.271
Jan Baptysta Kaffilewicz Lityński, notarjusz apostolski, administrator władyctwa przemyskiego 1779 r.
14.526.272
Stanisław, urzędnik sądowy we Lwowie 1805-1819 r.
14.526.273
Aleksander, ur. 1789 r.,
14.526.274 & 273
zaślubił 1811 r. w Czortkowie Annę Deresiewiczównę (M. Zawadz.).
14.526.275
¶ Stefan, pleban w Rawie, zmarł 1803 r.,
14.526.276 & 275
pozostawiwszy, z Marjanny z Zawałkiewiczów,
14.526.277 & 276
2-o v. Teodorowej Muszyńskiej:
14.526.278
Ewę, zmarłą młodo;
14.526.279
Jana
14.526.280
Bazylego.
14.526.281
Jakób, pleban w Ryszkowej Woli, zmarł 1808 r.
14.526.282 & 281
Dzieci jego z Anny Skopowskiej:
14.526.283
Ewa
14.526.284 & 283
Pankiewiczowa,
14.526.285
Anna
14.526.286 & 285
Chołaniewiczowa,
14.526.287
Jakób,
14.526.288
Jan,
14.526.289
Stefan,
14.526.290
Michał
14.526.291
Jerzy.
14.526.292
¶ Tomasz, pleban w Wołostkowie,
14.526.293 & 292
żonaty z Katarzyną Ustrzycką,
14.526.294 = 292
zmarł 1809 roku.
14.526.295
Syn jego Michał, pleban w Stojańcach, ożenił się 1804 r. w Miżyńcu
14.526.296 & 295
Cecylją Grabowiecką,
14.526.297
córką Jerzego
14.526.298 & 297
Anny Brzozowskiej,
14.526.299 = 295
umarł 1847 r., pozostawiwszy:
14.526.300
Apolonję
14.526.301 & 300
za ks. Maksymiljanem Masiukiem,
14.526.302
Konstancję,
14.526.303
Agrypinę,
14.526.304
Konstantego
14.526.305
Juljana.
14.526.306
Gabrjel
14.526.307
stryj, Prakseda
14.526.308 & 307
Bazylowa Harasimowa,
14.526.309
synowica, Gabrjel
14.526.310
Jakób, bratankowie, zawarli umowę 1800 r.
14.526.311 = 310
Z nich Jakób, pleban w Tuligłowach, umarł 1810 r.,
14.526.312 & 311
pozostawiwszy, z Ewy Deprekównej (może: de Prek)
14.526.313
Praksedę
14.526.314 & 313
za Antonim Żakiem;
14.526.315
Marcjannę
14.526.316 & 315
za Nedrą;
14.526.317
Marjannę;
14.526.318
Jakóba
14.526.319
Jana.
14.526.320
¶ Gabrjel, pleban w Sarnach,
14.526.321
zostawił: Marjannę,
14.526.322 & 321
1-o v. Stanisławowę Szadurską,
14.526.323 & 321
2-o v. Michałowę Szadurską,
14.526.324 = 321
wdowę 1819 roku;
14.526.325
Aleksandra
14.526.326
Grzegorza, plebana w Szkle, zmarłego 1823 r.,
14.526.327 & 326
po którym, z Heleny Huniewiczównej,
14.526.328 & 327
2-o v. żony ks. Antoniego Rastawieckiego,
14.526.329
synowie: Juljan
14.526.330
Jakób.
14.526.331
¶ Grzegorz,
14.526.332 & 331
żonaty z Juljanną Kuczyńską 1812 r.
14.526.333
[nieznany ojciec poniższego rodzeństwa]
14.526.334
Piotr, pleban w Chołyńcu, umarł 1817 r.,
14.526.335
pozostawiwszy: Anastazję
14.526.336 & 335
za ks. Eljaszem Leligdowiczem, plebanem w Magierowie, zmarłym 1830 r.;
14.526.337
Rozalję
14.526.338 & 337
za ks. Andrzejem Korczykiewiczem,
14.526.339 = 337
zmarłą 1834 r.;
14.526.340
Marjannę
14.526.341 & 340
za Stanisławem Wnorowskim;
14.526.342
Tacjannę;
14.526.343
Teklę;
14.526.344
Jana
14.526.345
Michała.
14.526.346 = 334
Siostry ks. Piotra:
14.526.347
Marjanna
14.526.348 & 347
Stefanowa Sozańska,
14.526.349
Katarzyna
14.526.350 & 349
Stefanowa Mielnikowa,
14.526.351
Rozalja
14.526.352 & 351
Fedorowska,
14.526.353
Anastazja
14.526.354 & 353
Piekarska.
14.526.355
¶ Stefan, wikary w Dydatyczach, umarł 1817 r.;
14.526.356 & 355
Marjanny Petruszewiczównej Jaworskiej,
14.526.357
jego dzieci: Juljanna
14.526.358 & 357
Janowa Kuszewska,
14.526.359
Anna
14.526.360 & 359
Janowa Duszyńska,
14.526.361
Ewa
14.526.362 & 361
Gabrjelowa Wiliczańska
14.526.363 = 361
1818 r.,
14.526.364
Marjanna,
14.526.365
ks. Jan,
14.526.366
ks. Grzegorz, pleban w Bilinie Wielkiej,
14.526.367 & 366
żonaty z Juljanną Mussakowską
14.526.368
Andrzej w wojsku austrjackim (A. Lwow. For. Nob.; M. D. Wąs.).
14.526.369
¶ Andrzej
14.526.370
z synem Aleksandrem Mieczysławem Feliksem Józefem i tegoż
14.526.371
synami: Aleksandrem Mieczysławem Wilhelmem Gustawem
14.526.372
Bolesławem Aleksandrem,
14.526.373
syn Jana,
14.526.374
wnuk Jana,
14.526.375
prawnuk Tomasza
14.526.376
Jakób
14.526.377
z synami: Ignacym
14.526.378
i tego synem Jakóbem,
14.526.379
Maciejem
14.526.380
i tego synem Klemensem,
14.526.381
syn Stefana,
14.526.382 = 374
wnuk tegoż Jana,
14.526.383 = 375
syna Tomasza,
14.526.384 = 376
wylegitymowali się ze szlachectwa w gubernji podolskiej 1862 r.,
14.526.385
a synowie Klemensa:
14.526.386
Seweryn Antoni,
14.526.387
Ignacy Hipolit
14.526.388
Piotr 1874 i 1887 roku (Spis.).
14.526.389
¶ Modest Władysław,
14.526.390
Nereusz Eugenjusz,
14.526.391
Wacław Jerzy,
14.526.392
Kazimierz Albin
14.526.393
Jan Bonifacy Mieczysław,
14.526.394
synowie Tadeusza,
14.526.395
wnukowie Jerzego, 1845 r.;
14.526.396
Julja
14.526.397
Adam Augustyn,
14.526.398
synowie Jana Bonifacego, 1892 r.,
14.526.399 = 397
wywiedli się ze szlachectwa w gubernji wołyńskiej (Spis.).


Comments