Ліпніцкі Станіслаў Ян (каля 1615 — 1681) — герба «Галобак», з шляхты Мазырскага павета. Маршалак мазырскі, палкоўнік войска ВКЛ. На ваеннай службе з 1635 года, якую пачаў у літоўскім войску. У пачатку вайны Расіі з Рэччу Паспалітай камандаваў казацкай харугвай. Падчас паходу Януша Радзівіла ў 1654 годзе узначаліў полк, які складаўся з чатырох харугваў кампутовай конніцы і двухтысячнага атрада паспалітага рушэння. Разбіў маскоўскія аддзелы ў ваколіцах Улы і Сушы, але ў наступным баі сутыкнуўся з 10-тысячным корпусам праціўніка. Быў паранены ў нагу, згубіў забітымі трох коней, але здолеў ня толькі вырвацца, а нават прывезці ў лагер Радзівіла трафеі (пяць варожых харугваў) [1, с. 38]. Абараняў ад расійскіх войскаў Вільню (1655). Лічыўся адным з самых дасведчаных камандзіраў сярэдняга звяна [2, с. 92]. Выступіў супраць Кейданскай уніі, выйшаў з-пад камандавання Януша Радзівіла і адыйшоў са сваім палком на мяжу з Прусіяй. Далучыўся да Вярбілаўскай канфедэрацыі (1655), захаваў вернасць каралю польскаму і вялікаму князю ВКЛ Яну ІІ Казіміру. Ваяваў у складзе дыы’зіі Паўла Яна Сапегі. Удзельнічаў у пераможнай бітве са шведамі пад Салатамі ў Гарадзенскім ваяводстве, узяў у палон шведскага генерала Адэркаса. Ачышчаў ад шведаў Курляндыю. У 1660 годзе вызваляў беларускія землі ад войск Івана Хаванскага. Змагаўся ў бітве пад Палонкай, заняў Мірскі замак. У 1670-я гады ваяваў супраць туркаў. Удзельнік бітвы пад Хацінам (1673), дзе быў цяжка паранены. Ва ўзнагароду за 40-гадовую ваенную службу ў 1676 годзе атрымаў ад сойма 30 тысяч злотых. Пахаваны ў Дамініканскім касцёле ў Сейнах (Польшча). Пакінуў сына Станіслава Міхала, які ў 1695 годзе заняў пасаду стольніка мазырскага [12].