Według aktu wniesionego do grodu łuckiego 1583 r. przez Andrzeja Czołhańskiego, dziedzica Nowostawiec, Jakim Starzec Woźniesieński, syn Michała Jełowickiego w początku XVI-go wieku rozdzielił dobra swoje między trzech synów: Mikicie dał Leśną, Bohdanowi Woźniesienie, a Hawryle Nowostawce i Rydki, nadane przez W. Ks. Witolda niejakiemu Pawłowi. Synowie Mikity: Fedor i Bohusz, pozwali stryja Hawryłę o dobra, ale proces przegrali 1532 roku (Teka W. Rulikowskiego). ¶ Hawryło Lesznicki, ziemianin wołyński 1533 r. (ML. 24), stawił trzy konie na popis ziemi wołyńskiej 1528 r. Z córek jego: Darna wyszła za Bazylego Jarmolińskiego i wniosła mu Nowostawce, a Marja była żoną 1-o v. Juchna Torakanowskiego 1558 r., a 2-o v. ks. Jerzego Puzyny 1579 r. ¶ Jan Leśnicki, żonaty z Katarzyną Czyżówną Fursewiczówną Tuszebińską, 1568 r. procesował o część Tuszebina ks. Annę Janowę Czartoryską. ¶ Jan Opanasowicz Lesznicki v. Andruski, zapisał był przed 1592 rokiem żonie Teodorze Marcinównie Jasienieckiej 300 kóp groszy posagu na połowie Andruhy. Bohdan, Grzegorz i Tychno Fedorowicze, pozwali 1605 r. Puzynów o Strakłow i Jurówkę. Grzegorz Opanasowicz, w imieniu swoim i braci młodszych, oświadcza 1619 r., że gotów jest przyznać zapis Puzynom na Strakłowie i rzeczywiście razem z Bohdanem Fedorowiczem przyznanie to zrobili 1622 r. Jeden z synów. Opanasa z żoną, Anastazją Szpakowską, sprzedał 1597 r. czwartą część Szpakowa Janowi Szpakowskiemu za 600 kóp groszy. Fedor żonaty z Rainą Dachnówną Perekalską, 2-o v. Ochłopowską 1610 r. Fedor Tychnowicz, dziedzic Horodyszcza, ożeniony z Anną Ochenkowską, 1-o v. Mikołajową Białostocką 1608 r., żył jeszcze 1625 r. Iwan z żoną, Maruszą Chrennicką, kwitował 1612 r. Prokopa Chrennickiego z posagu. Grzegorz z żoną, Maruszą Iwanówną Kniehinińską, pozwał 1614 r. Janusza Kniehinińskiego, o przyznanie zapisu na Perekałach. Bohdana Łukaszówna, żona Skumina Jenicza, zmarła przed 1613 r., w którym testament jej wpisany w akta łuckie. Potomkowie jej pisali się często Jeniczami Lesznickiemi. Anastazja, żona Lwa Podhajeckiego 1613 r. Oksinja, wdowa po Iwanie Rozwoliczu Teleckim 1622 r. (Teka W. Rulikow.). ¶ Marusza Klimówna, żona Jana Bileckiego, kwitowała 1612 r. Fedora z posagu z dóbr ojczystych Andruszy i Leszny. Taż sama Marusza i Fedora, żona Marka Ujazdowskiego, są współdziedziczkami Bilczy 1620 i 1643 roku (Woł. IV f. 645, VI C f. 40). ¶ Olbrycht i Gabrjel, ziemianie wołyńscy 1632 r. Abraham sprzedał część Andruhy [nieznany ojciec poniższego rodzeństwa] Pawłowi 1637 r. Paweł, żonaty z Elżbietą Leduchowską, i Maciej, żonaty z Elżbietą Sternicką, bracia, synowie Jana, spadkobiercy Mikołaja, mają wypłacić 1,000 flor. Rahozom, spadkobiercom żony Mikołaja, Marji Rahozianki, 1661 roku (Woł. VII C f. 78), a sprzedali 1652 r. część Opanasowską i Berezowszczyznę w Lesznej, Jerzemu Jeniczowi. ¶ Jan, syn Jana, kwitował 1641 r. Jerzego Jenicza. Stefan, żonaty z Eufemją Sierakowską 1647 r. Bazyli, syn Grzegorza, sprzedał 1650 r. część Fedorowską Jerzemu Jeniczowi. [nieznany ojciec poniższego rodzeństwa] ¶ Bohdana syn Gabrjel z żoną, Reginą Nowosielecką, zapisał 1636 r. trzecią część Lesznej Aleksandrowi Jeniczowi, a 1668 r. oddał część Dederkałów, trzymaną przez brata Samuela, Konstantemu Dederkale. Samuel v. Samuel Jan, dłużnik Jeniczów 1663 r., nabył część Lesznej 1676 r. od stryjecznej siostry swej, Krystyny Stefanowej Wodoradzkiej, córki Benedykta Iwana i Fedory Andruskiej, którą ona odziedziczyła po ojcu i braciach, a 1684 r. część od Kossakowskiego, łowczego wiskiego, 1692 i 1698 r. zastawił część w Lesznej Michałowi Kamińskiemu. Synowie jego: Wacław, Antoni Dominik i Jan, urodzeni z Teresy Olszewskiej, procesują się z Kamińskim w latach 1703-1712. ¶ Antoni Dominik, żonaty 1-o v. z Katarzyną Ładzianką, a 2-o v. z Franciszką Glińską, spisał testament i umarł 1722 r., pozostawiwszy z pierwszej żony synów: Kazimierza, Aleksandra i Antoniego. Kazimierz. 1722 r. ma sprawę z macochą, Aleksander 1741 r. z Kamieńskim. Antoni sprzedał 1749 r. część Lesznej Ewie z Szymanowskich Kamieńskiej (Teka W. Rulikow.). ¶ Aleksander Bożeniec na Leśnej i Andrusze, podstoli (?) 1716 r., podczaszy trembowelski 1717 r., starosta żytomierski 1733 r., elektor Stanisława Leszczyńskiego z województwa kijowskiego, dziedzic Leśnej i Oziutycz 1734 r., dziedzic Sieciechowszezyzny 1742 r., nabywca Noryńska, ożeniony 1-o v. z Heleną Pakoszewską, wraz z którą pozwany 1717 r. o wójtostwo w Sarnach przez Sozańskiego (Gr. Przem.), a 2-o v. z Marjanną Kossakowską, wdową po Sewerynie Potockim, łowczym owruckim, i po Łętowskim, staroście owruckim, umarł 1747 r., pozostawiwszy z pierwszej żony synów: Antoniego i Wojciecha, dziedziców Noryńska 1750 r. (Arch. I. Z. Ros. III. 3; Czerniech. 1212, 1429, 1445 i 1498; Bracł. XVI f. 785 i 1044). Na sejmie 1775 roku wyznaczono komisję do rozsądzenia sprawy spadkowej między sukcesorami starosty, a sukcesorami jego żony (V. L. VIII f. 353). ¶ Antoni na Lesznie z Andruhy Leśnicki, starościc żytomierski, ożeniony z Zofją Maniecką, zmarł bezdzietny 1763 r., a wdowa po nim wyszła 2-o v. za Stanisława Baczyńskiego. Wojciech, starościc żytomierski, ożeniony z Ludwiką Nieławicką, 1-o v. Lenkiewiczową, 3-o v. Małachowską, umarł 1753 r. Jedyna córka Wojciecha, Helena, była 1756 r. pod opieką stryja, a 1765 r. Stanisława Małachowskiego, wyszła następnie za Franciszka Grocholskiego, chorążego winnickiego 1773 r., w końcu miecznika koronnego (Kij. XII. 1063, 1077, 1380 i 1413; Bracł. XVII f. 1867; DW. 108 f. 160). ¶ Tomasz, podczaszy trembowelski, brat Aleksandra, starosty, i Karol, miecznik podlaski, żonaty z Marją Wieczfińską, żyjącą wdową 1761 r., procesowali się 1747 r. w Lublinie o dług z Rodziewiczową (A. Tryb. Lub. 1747 r.; Bracł. XVII f. 1794). Aleksander Bożeniec, vicesgerent sądowy krzemieniecki 1778-1793 r., nabył sumę pewną od Kwaśniewskiego, starosty wierzchowieckiego 1778 r. (DW. 94 f. 912). Michał, zaślubił 1791 r. w Byczkowcach, Katarzynę Baranowską (metr. w Czortkowie). Onufry zmarł 1807 r., a wdowa po nim, Domicella Kurczewska, zmarła 1825 r. ¶ Nikodem i Jan Leśniccy z powiatu wiłkomierskiego, podpisali konfederację generalną litewską 1764 r. (V. L. VII f. 62).