ЛЮБЕНЕЦЬКІ (з Любинця, de Lubience, Lubienieccy, Łubienieccy) гербу власного, потім Сас – земянський рід, у XV–XVІI ст. землевласники у Стрийському повіті Перемишльській землі. 1427 роком датується перша згадка про трьох представників родини Любенецьких – власників Любенців, що на Сколівщині на передгір’ї Карпат. Пізніше на початку XVI ст. Любенецькі володіли також частками в Розгірцях, розміщених південніше Любенців в напрямку до Нижного Синевиднього. Любенецькі згідно даних поборового реєстру Перемишльської землі 1508 р. мали свої наділи не тільки на Стрийщині, але й в Радиловичах, Угерцях, Трускавці в Самбірському та Дрогобицькому повітах4. 4 Źródła dziejowe. – Warszawa, 1903. – T. XVIII, cz.1: Polska XVI wielu pod względem geograficzno-statystycznym. Ziemie Ruskie. Ruś Czerwona. – 1902. – S.114. Джерела: Смуток І. Перші документальні згадки про перемишльські роди гербу Сас (XIV-XVII ст.). Смуток І. Дрібношляхетські роди Стрийщини в XVI ст. // Стрийщина крізь призму століть. – Стрий, 2004. – С. 34-41. 1. На блакитному полі золотий знак у вигляді трикутника вістрям додолу над колом.
Джерела: 2. На блакитному полі знак у вигляді срібної роздвоєної здолу стріли вістрям вгору, що перетинає золотий півмісяць, що лежить рогами догори, на кінцях якого дві золоті шестипроменеві зірки.
Джерела: 3. На блакитному полі срібна стріла вістрям вгору над золотим півмісяцем, що лежить рогами догори, на кінцях якого дві золоті шестипроменеві зірки (герб Сас).
Джерела: . W Notatach znajdujemy trzech przedstawicieli Lubieniec na zjeździe r. 1427. Jeden „Nicolaus de Lubienie“, drugi „Sieńko de Lubiena“, trzeci „Jurgi de Lubgenecz-*, zob. nr 746, 791 (tam mylnie Bienko zam. Sieńko jak cytuje Halecki), nr 824. Czy od nich pochodzą wspomniani bracia, odgadnąć trudno, zwłaszcza że zapiski tytułują Lubienieckich braćmi Ihnata Tustanowskiego. Istnieje także podobnej nazwy osada pod Lwowem i koło Tyczyna. Gałąź Lubienieckich odszczepiła się najwcześniej, w każdym razie przed r. 1448 Już r. 1442 pożycza Stańko z Lubieniec z bratem A n d r z e j e m i l i ki em sumę 80 grzywien Aleksandrowi z Rybotycz, przepisując dawniejsze wierzytelności ojca na siebie i swoich braci7. Kiedy dług Aleksandra wzrósł do wysokości 100 grzywien, od-stąpił im tenutę Staniłę z oknami solnemi i wszelkiemi dochodami r. 1461 k An.drzej wydzierżawił wespół z Ihnatem Tustanowskim Truskawiec od Korytków z Ko.niuszek r. 14712. Ożeniony z Hafją z Tessarowa, miał Konstantego, Jerzego i Marusi ę, którą pojął Michał Michałowski r. 1500*. Po liku został Pi ot r i Michno; obaj uiścili r. 1479 główszczyznę za zabicie Andrzeja z Kłodnicy4. Piotr był żonaty z Hanulą z Dulib a Michno z Duchną vel Oluchną Balicką6. W r. 1508 zapisano na Piotra Lu b i e ń c e , T r u s k a wi e c i Ro z h u r c z e na prawym brzegu Stryja6. Przy rozgraniczaniu Lubieniec od Kłodnicy w latach 1524—1534 jawiła się przed ko.misją spora gromada rodowców, jak Łuka z synem Stanisławem, Seńko, Ja.cek, Andrzej, Hleb, znów Seńko, Iwan ko oraz El j a s z (Ilja)7. Drogą związków rodzinnych weszli do Lubieniec także Witwiccy. 7 AGZ. XIII, nr 1729 i Agz. XIII, nr 4699 * Ib. XVIII, nr 132, 133. * Ib. XVIII, nr 1430, 2787. « Ib. XVIII, nr 1303. 5 Ib XVIII, nr 612, 2782. s Źródła dziejowe XVIII/1, str. 114. » Agz. XIX, str. 571 i nr 3056, 3057. Родоначальник Любенецьких Юрій згадується в записі від 2 листопада 1439 р. Запис 1442 р. свідчить про синів Юрія: Станіслава (Станка) та “його братів”. Їхні імена прозвучали лише в 1461 р. Це були Андрій та Ілько, “дідичі Любенця”. Добре відомі з судових записів 70-х років Андрій та рідні брати Михно і Петро – швидше за все, син і внуки родоначальника Любенецьких. Андрій разом з Гнатом Тустановським 1471 р. викупив у Яна Коритка Трускавець. Помер в 1479 або 1480 р., залишивши синів Костька та Юрія і двох дочок: Меланю – дружину Олександра Татомира (1489 р.), і Марусю (Машу) – дружину спочатку Богдана Братковського (1492 р.), а потім Ми- хайла Радиловського (1500 р.). Костько в серпні 1480 р. отримав у заставу від Юрія Тешаровського село Угерсько, а помер на початку XVI ст. Юрій, одружений з дочкою покійного Станіслава Радиловського Єлизаветою, в 1508 р. заплатив з часток Любенців, Трускавця, (третини?) Радиловичів та всього Угерська 3,5 гривни податку22. Одружений зі львівською шляхтянкою Олюхною Балицькою Михно помер бездітним не раніше квітня 1494 р. Його молодший брат Петро пережив свою дружину Ганну (дочка жидачівського шляхтича Івашка Дулебського) і в 1508 р. заплатив з часток 6-ланових Любенців, Трускавця та заставленої Братковськими частини Розгірців 42,5 гроша (0,88 гривен) податку23. 22 AGZ. – T. 13. – Lwów, 1888. – № 1182, 1729, 4699. S. 84, 121, 360; T. 17. – Lwów, 1901. – № 1641. – S. 170; T. 18. – Lwów, 1903. – № 132, 1430, 1902, 2224, 2787, 3195, 3994, 4112. – S. 21, 210, 280, 327, 412, 455-456, 544, 559. 23 Ibid. – № 612, 2782, 3780-3781. – S. 92, 411, 523-524; Jabłonowski A. Polska XVI wieku pod względem geograficzno-statystycznym... – S. 114, 145. Jerzy z Lubieńca, 1439 r. pożyczył bratu swemu (nie rodzonemu), Aleksandrowi z Rybotycz, 70 grzyw. na hipotekę wsi Staniła. Synowie jego: Stanisław (Stanko), Andrzejko i Ilko, mają 1442 roku na tejże wsi 80 grzyw., a 1461 r. biorą tę wieś w zastaw za 100 grzyw. Po jednym z tych braci szli: Ihnat, Andrzej i Michno (Mikołaj) Lubienieccy, posesorowie Staniły 1475 r. Ihnat trzymał także część Tustanowic 1476-1479 roku, o potomstwie jego nie wiemy. ¶ Andrzej z Lubieńca Lubieniecki, nie żył już 1480 r., w którym wdowa jego Agafja (Hafja), z synem Konstantym, wzięła w zastaw za 60 grzyw. i 100 złot. węgier. Uherskie od Jurgi. Z córek Andrzeja: Melanja jest żoną Aleksandra Tatomira, który jej oprawił 100 grzyw. posagu i wiana 1490 r.; Masia żoną Bohdana Bratkowskiego, który jej takąż oprawę zapisał 1492 r.; Marusza, żona Michała Radyłowskiego, kwitowała 1500 r. braci z ojcowizny i macierzyzny, w której wzięła część Tessarowa. [nieznany ojciec poniższego rodzeństwa] Kostek z Tessarowa i Lubieńca 1480 r., wziął 1495 r. w zastaw połowę Dzulina, a 1501 r. Siemiginów za 150 grzyw. od Jacka Siemiginowskiego. Brat jego Jerzy, współposesor Staniły 1481 roku, ożeniony z Elżbietą, córką Stanisława Radyłowskiego 1503 r., jest dziedzicem części Lubieńca, Truskawca, Radułowic i Uherc 1508 roku. ¶ Michno (Mikołaj) z Lubieńca, wziął 1477 r. w zastaw Koniuszki, które wykupiono od niego 1481 r.; oprawił 1474 r. żonie Olenie czyli Oluchnie, zwanej Duchna, córce pana Balickiego, 80 grzyw. posagu i wiana na Lubieńcu i na wsi królewskiej Stanile. Syn jego Michno z braćmi razem z Kostkiem i jego braćmi, dopożyczył 1481 r. Rybotyckim 20 grzywien na Staniłę. Tenże Michno z bratem Piotrem płaci 1494 r. ¶ Kłodnickim z Tustanowic 60 grzyw. za zabicie ich ojca. Piotr zabezpieczył 1494 roku żonie Annie, córce Iwana z Dulib 90 grzyw. posagu i wiana, a po jej bezdzietnej śmierci zwraca posag jej bratu 1500 r., dziedziczy 1508 r. na Lubieńcu, Truskawcu i Rozchorzu (AGZ. XIII, XVII -XIX; Paw.). ¶ Stanisław, Łukasz i Jaczko, świadczą 1524 r. przy rozgraniczeniu Kłodnicy (AGZ. XIX. 3034). Lubienieckiego, zabójcę Franciszka Wrzeszcza, król nakazuje ukarać 1572 r. (AGZ. X. 1678). Jan, współdziedzic Uherc i Radyłowic, Jan, Szymon, Dymitr Rusinek, i Fedko i Iwaszko Litwinczęta, dziedzice Lubieńca 1589 roku (Paw.). Paweł i Jan, 1587 r. obecni na sejmiku ziem ruskich w Rzeszowie (AGZ. XX). Piotr, Iwachno, Maruchna, Anna i Katarzyna, mają sprawę w Lublinie 1590 r. (Wyr. Lub. 38 f. 783). Piotr, podstarości rohatyński 1620 r., kwitował Suchodolskiego z 1,000 floren. 1625 r. (Zap. Lub. 24 f. 1025; Zs. Bełs. 55 f. 365). Walerjan, biskup bakoński 1607-1617 r., gorliwy i zacny pasterz. Daniel kupił 1591 r. część Ciołkowiec, w kamienieckim, od Jakóba Ciołkowskiego. Anna, córka Andrzeja, żona Baltazara Borowskiego 1604 r. Bazyli, żonaty z Katarzyną Będowską 1617 r. (Teka Rulikow.). ¶ Stanisław, dziedzic Demenki i Wołczniowa, w żydaczowskim, 1578 r., obecny na sądach wiecowych we Lwowie 1575 r., z żony, Zofji Taranowskiej, miał dzieci: Marcina, Andrzeja; studenta Uniwersytetu krakowskiego 1581 r., Łukasza, Jana, Prokopa, Franciszka, Zofję, następnie Samuelowę Dunikowską, Maruchnę i Katarzynę, mających sprawę w Lublinie 1589-1591 r. Marcin nabył 1609 r. część Czernielowa od Abrama Brzeskiego, żonaty 1-o v. z Elżbietą Borszczowską, córką Jerzego, dziedzica Borszczowa i Muszkatowiec 1592 r., 2-o v. z Zofją Dłuską, córką Jana, wdową 1613 r., pozostawił syna Jana i córkę Zofję Teofilę za Jerzym Dydyńskim. Łukasz, poborca ruski 1621 r., wojski żydaczowski 1623 r., współopiekun 1591 r. małoletnich Szachnowiczów dzieci: Józefa i Elżbiety Janówny Lubienieckiej, ożeniony z Elżbietą Grochowską, otrzymał 1621 r. konsens na cesję Lubczy, w lwowskim, synowi Mikołajowi, 1628 r. stary i chory nie stawił się na popis ziem ruskich we Lwowie, ale wysłał poczet w orszaku syna Mikołaja, który po śmierci ojca został 1634 r. wojskim żydaczowskim. Mikołaj, elektor Władysława IV-go z województwa ruskiego, ożeniony z Barbarą Oleśnicką 1634 r., żył jeszcze 1637 r. Drugi syn wojskiego Łukasza, Stanisław, archidjakon lwowski, został 1632 r. kanonikiem gnieźnieńskim, a był i kanonikiem warszawskim i sekretarzem królewskim, umarł 1666 r. Po jednym z synów Stanisława, szła Barbara z Demenki, żona Jana Budzyńskiego, pisarza grodzkiego łuckiego 1621 r. (Wyr. Lub. 34 f. 99 i 249; 38 f. 435; 45 f. 497; 56 f. 35; 81 f. 175; Zs. Kamien. 3 f. 23; Zs. Lwows. 34 f. 631; AGZ. X. 2533; XX; M. 165 f. 379; 180 f. 316 i 359; Zap. Lub. 45 f. 256; Kor.; Paw.; Teka Rulikow.). ¶ Jakób w lwowskim, Andrzej w przemyskim, 1627 r. występują. Teodor sam od siebie 1621 roku, Paweł w imieniu Leszczyńskiego 1627 roku, Marcin i Stanisław 1633 roku, [nieznany ojciec poniższego rodzeństwa] Mikołaj 1638 i 1639 roku stawili się na popis ziemi lwowskiej (AGZ. XX). Krystyna Mikołajowa Rostkowa 1612 roku, w powiecie łuckim. ¶ Mikołaj, ożeniony z Babińską, dostał 1636 r. od teścia swego Rokitnę i Maciewicze, trzymane w 13,000 floren. od Hoyskich (Woł. VI B f. 321). Ten sam, pewno Mikołaj, wziął 1640 r. w zastaw część Dołhobyczowa, procesował się o to z Komorowskim 1641 r., zawarł układ z Wodzińskim 1653 r. (Zs. Bełs.; M. Dun. Wąsow.). Gabrjel i Mikołaj, z ziemią przemyską, podpisali elekcję króla Michała. Gabrjel ożeniony był 1-o v. z wdową, Katarzyną Romanowiczową, a 2-o v. z Anną N., która 1692 r. już wdowa, procesuje się z Romanowiczami, pasierbami męża (Gr. Przem.; M. D. Wąs.). Zuzanna, żona Teodora Witwickiego, w drugiej połowie XVII-go wieku. ¶ Aleksander, syn Piotra, i Katarzyny Rożniatowskiej 1694 r., podpisał, z województwem ruskim, obiór Augusta II-go. Ten sam może Aleksander zyskał 1723 r. wyrok na posesorów Moskorzowa (Woł. XI f. 1169). Eleonora, współdziedziczka Chromohorbu, żona Jakóba Czarnockiego 1710-1720 r. (Gr. Żydaczow. 39 f. 555). ¶ Antoni Augustyn, bliski krewny Kisiela, podkomorzego witebskiego, przełożony klasztoru Bazyljanów przy katedrze witebskiej, fundowanego przez tegoż Kisiela na miejscu zamordowania Św. Jozafata 1719 r., archimandryta miński, oficjał djecezjalny witebski 1721 r. (Ist. Jur. Mat. XXV). ¶ Michał, z województwem ruskim, Władysław z czerniechowskim, podpisali elekcję Stanisława Leszczyńskiego 1733 r. ¶ Jan z Demenki, kapitan gwardji królewskiej 1711 roku, następnie major gwardji, został 1718 r. stolnikiem inflanckim, otrzymał 1713 r. przywilej na Panaszówkę i tegoż roku kupił dom w Warszawie (Perp. Czers. 167 f. 62; DW. 62 f. 265 i 299). Aleksander z Demenki, z żony, Jadwigi Kośmińskiej, miał córki: Barbarę i Anielę za Józefem Świętopełkiem Zawadzkim 1727 r., regentem grodzkim trembowelskim 1731 r. (Gr. Tremb. 65 f. 134 i 233; 67 f. 382; Gr. Lwows. 299 f. 455; M. Zawadz.). ¶ Aleksander z Demenki, z Katarzyny Rudzkiej, zostawił synów: Franciszka, nie żyjącego już 1772 r., po którym, z Justyny Mireckiej, syn Józef, kwitujący 1774 r. braci stryjecznych z sumy za dobra (Gr. Halic.) i Stefana, tytułowanego cześnikiem smoleńskim, żonatego z Marjanną Chojecką, z której: Wiktorja Mikołajowa Pokutyńska 1773 r.; Katarzyna, panna 1773 r., żona Jana Pilichowskiego 1777 r.; Franciszek, dziedzic części Kniehinina, nabywający części od brata stryjecznego Józefa, zmarły 1777 r. i Stanisław, ur. 1751 r. (metr. w Stanisławowie), dziedzic Demenki, wylegitymowany ze szlachectwa 1782 r., w sądzie ziemskim lwowskim (M. D. Wąs.). ¶ Michał z Litwinowiąt Sałowicz Lubieniecki, syn Tadeusza i Heleny Tustanowskiej, z żoną, Krystyną Nahujowską, sprzedał 1731 roku Wieniawskim część Chromohorbu (Gr. Tremb.). Teodor Litwonicz v. Litwinowicz (dawniej Litwinczę), syn Jana i Anastazji Podhorodeckiej, wnuk Grzegorza i Marjanny Winnickiej, zostawił z Aleksji Korczyńskiej: Michała, Aleksandra i Grzegorza, wylegitymowanego 1782 r., w sądzie ziemskim lwowskim (M. D. Wąs.). ¶ Aleksander Kuydacz Lubieniecki, syn Jerzego i Anny Filipianki Lubienieckiej, z dziećmi: Michałem i Heleną Stefanową Winnicką wdową, sprzedał część swoją i odziedziczoną po bracie Antonim w Lubieńcach Wieniawskim 1736 roku. (Gr. Żydaczow.; M. D. Wąs.). Marjanna, wdowa po Stanisławie Pisarskim 1752 r. (Gr. Halic.). N., żona Jana Kopystyńskiego, miecznika liwskiego, zmarłego przed 1754 r. (Kij. XII. 1349). Fortunata, 1-o v. Piotrowa Sawicka, cześnikowa dobrzyńska, 2-o v. Janowa Korzeniowska, burgrabina pińska, komornikowa brzeska litewska 1763 r. (Gr. Bełs. 146 f. 407). Jana, z Reginy Sieleckiej, 2-o v. Łobodzińskiej, dzieci: Józef i Wiktorja 1769 r. (Gr. Halic.). Katarzyna, żona Djonizego Wiśniowskiego 1770 r. Brygida Michałowa Ubyszowa, cześnikowa wyszogrodzka, pokwitowana 1774 r. z posagu przez córkę (Zs. Przem.). Paweł, urodz. 1725 r., zmarły 1765 r. w Zalesiu. Józef, ur. 1759 r., umarł 1777 r. w Kolendzianach, pozostawiając matkę Magdalenę. Anna, żona Antoniego Neymanowskiego 1787 roku. Marcin wyznaczył 1778 roku pełnomocników dla dzieci swych, Józefa i Magdaleny, urodzonych z pierwszej żony, Katarzyny Rycharskiej (Grodz. Krzemien.). ¶ Jakób, syn Aleksandra z Połoziec i Zofji Pohoreckiej, ur. 1792 r., zaślubił 1815 r. w Salówce 1-o v. Wiktorję Podhorodecką, zmarłą 1829 r., z której syn Błażej, ur. 1826 r., ożeniony 1855 r. z Emilją Ilnicką, a 2-o v. tamże 1829 r. Marję Korczyńską, zmarłą 1854 r., z której Mateusz i Zofja za Michałem Szymkowiczem 1873 r. Katarzyna, żona Stanisława Fedorowicza w Salówce 1825 r. (M. Zawadzki). Juljan, dziedzic Przemyślan, zasłużony rolnik i pszczolarz, umarł 1862 roku. ¶ Teodor Hłoda Lubieniecki, z Anny Popielównej, zostawił synów: Stanisława i Aleksandra. ¶ Stanisław z pierwszej żony, Anny Hoszowskiej, miał syna Jana I-go, z drugiej, Anny Klimuntowskiej, Jana II-go. ¶ Jana I-go, z Barbary Muszyńskiej, syn Józef, wylegitymowany ze szlachectwa razem ze stryjem Janem, w sądzie grodzkim halickim 1782 r., umarł w Dryszczowie 1811 r., pozostawiwszy z pierwszej żony, Józefy Staniszewskiej, Agnieszkę Maciejowę Wilczyńską i Marjannę, zamieszkałe w Hnilczu, zaś z drugiej Marjanny N., 2-o v. Mikołajowej Wesołowskiej, Michała i Józefa, zostających pod opieką stryjecznego brata Teodora z Dydiatycz. ¶ Jan II-gi oprócz wymienionego Teodora, który był plebanem w Wołczniowie 1822 r., miał liczne potomstwo. Z niego: Leon, zmarły 1816 r. w Dryszczowie, z Agnieszki N., 2-o v. Żurawickiej, zostawił: Jana, Michała, Marjannę Janowę Klimuntowską i Annę, pod opieką stryja Teodora; Józef, z Marty Winnickiej, miał syna Cyryla, ożenionego 1847 r. w Janowie Trembowelskim, z Rozalją Pilecką z Dołhego. ¶ Aleksander, drugi syn Teodora, z Anny Drohomireckiej, pozostawił Stefana, wylegitymowanego razem z stryjecznym bratem i bratankiem 1782 r. ¶ Stefan, współdziedzic Nowosielec, z Anny Romanowiczównej, zostawił: Wincentego w Ostrowie, Jana w Nowosiółkach, Grzegorza, ożenionego z Kamińską w Chodorowie zamieszkałych i Piotra, dziedzica części Nowosielec, żonatego z Heleną Łysakowską, z której: ks. Jakób, ks. Jan, pleban w Lubszy, zapisani w aktach Stanów galicyjskich 1833 i 1834 r.; Dymitr, który się przypadkiem utopił; Marjanna i Wiktorja (A. star. w Brzeżanach). ¶ Ks. Jakób, pleban w Wołczniowie, zostawił, z Marji Abrysowskiej: Julję za Antonim Dyttlofem; Helenę Strocką; Paulinę Grabowieńską; Józefa starostę; ks. Jana, dziekana w Rozdole; ks. Leona, plebana w Srokach; Antoniego, właściciela fabryki w Elizabetgradzie; Piotra, kapitana wojsk austrjackich i Hilarego, ur. 1835 r. (metr. w Wołczniowie), zmarłego 1892 r. w Stanisławowie, po którym, z zaślubionej 1871 r. (metr. w Śniatynie), Jadwigi Zbikalskiej, córki Joachima i Marji z Wieczfińskich, synowie: Jakób zmarły młodo, i Józef Kazimierz, urodz. 1872 r. (metr. w Katedrze łac. lwowskiej), Radca sądowy, żonaty z Marją Ruebenbauerówną, z której ma: Jadwigę i Stanisława, urodz. 1908 roku we Lwowie (M. D. Wąsow.). ¶ Jedna gałąź Sasów Lubienieckich przybrała przydomek Rudnickich, prawdopodobnie od wsi Rudniki, niedaleko Demenki leżącej Andrzej Jan Lubieniecki Rudnicki; cześnik owrucki, 1714 r. nabył Tereszów na Wołyniu, zasądził 1720 roku generała rossyjskiego Roppa, na zwrót szkody zrządzonej przez zabronienie poboru myta, razem z braćmi ma sprawę z Szczeniowskim i Siemaszkami 1722 r., zasądził o szkody Jabłonowskich 1726 r., ma wyznaczony termin zjazdu do Wołczyńca z Brzuchowskim 1727 r. Umarł według Sigillat 1731 r., ale w tych księgach nominacje ówczesne są bardzo pobałamucone. Według nich Marcin Rudnicki, cześnik owrucki, umarł 1720 r. w Październiku, a już w Czerwcu tegoż roku mianowany na ten urząd Aleksander Rudnicki, który miał umrzeć 1722 roku, a równocześnie i inni zyskują nominację na cześników (Kijow. IX f. 606; X. 1634 i 1294). ¶ Teodozy Rudnicki Lubieniecki, archidjakon łucki, opat kaniowski i biskup koadjutor łucki 1727 r., biskup łucki 1730 r., opat żydyczyński 1746 r., nominowany przez króla metropolitą kijowskim 1747 r., nie objął katedry tej i umarł biskupem łuckim 1751 r. Katedrę łucką objął po nim rodzony bratanek Sylwester Rudnicki Lubieniecki, poprzednio opat kaniowski i owrucki, biskup gorliwy, uczony, czynny i zasłużony, umarł 1777 r. ¶ Piotr, syn Pawła Rudnicki Lubieniecki, wylegitymował się ze szlachectwa w Królestwie, w pierwszej połowie XIX-go wieku. ¶ Kajetan Lubieniecki z synami: Antonim Piotrem i Nikodemem Mikołajem Grzegorzem, syn Józefa, wnuk Grzegorza, prawnuk Jana, wylegitymował się 1846 roku, w gubernji podolskiej (Spis.). ¶ Paweł Lubieniecki z synami: Franciszkiem, Maciejem, Leontym, Józefem i Benedyktem Józefem, syn Grzegorza, wnuk Aleksandra, prawnuk Piotra, 1845 roku; Władysław, Adam i Wiktor Leon, synowie Leontego, 1865 i 1872 r.; Stanisław Mieczysław, syn Franciszka, 1875 r.; Jan, syn Władysława, 1884 r.; wywiedli się ze szlachectwa w gubernji podolskiej (Spis.). ¶ Stefan, syn Łukasza, miał synów: Grzegorza, Eljasza i Andrzeja. Grzegorz miał syna Jana, Eljasz Piotra, Andrzej także Jana. Józef i Antoni, synowie, Maciej, syn Piotra, wnuk Jana Grzegorzowicza, Jan i Antoni, synowie Teodora, Jakób, Aleksander, Bazyli, Mateusz, synowie Jana, Jan z synem Janem, Andrzej i Mikołaj, synowie Macieja, wszyscy zaś wnukowie Piotra Eljaszewicza i Jan Aleksander, syn Michała, wnuk Jana Andrzejowicza, dowiedli szlachectwa w gubernji podolskiej 1849 roku. ¶ Tymoteusz, Bazyli i Jan, synowie Macieja młodszego, 1866 r.; Teofil, syn Andrzeja, 1861 r.; a Szymon, syn Teofila, 1866 r., wpisani do ksiąg szlachty tejże gubernji (Spis.). Rodowód
|
РОДОВОДИ ШЛЯХТИ > Л >
