— син першої дружини, від нього пішов рід Сапоровських (в 1443-му р. після розподілу отримав Сапоровичі, Kornicze, пів Przerowa). Помер в 1468 р.

— син першої дружини, галицький підстолій[5] 1455 р. Одружений був в 1438 р. з Ядвігою з Мартинова. Помер бездітний 1468 р.
дочки 

~1443-го дочки

Ян «Старший» (іноді зветься «Колюшко»), підписувався «з Далеєва, Гринівців, Жовтанців») (?—1472) — галицький підкоморій 1455, 1443 від свого імені та молодших братів брав участь у поділі «ба́тьківщини» зі зведеними братами, 1446[5] з молодшими рідними братами поділили «ба́тьківщину», він отримав Гринівці (Hryniowce), Загір'я, вони Далеїв та Лисець; 1468 погодив з удовою брата, підстолія Яна, його спадок (отримав Грожану, Хлібичин, Сопів, Підгайці; 1469 під час ревізії королівщин у Руському та Подільському воєводствах пред'явив багато привілеїв з наданнями та записами сум, зокрема, 300 гривень на Прерові та Мацейовичах (Maciejowice), 300 — на Сарнках та Озерянах, на села Корнич та Сапоровичі в Коломийському повіті, «вічні листи» на Вербів та Клекотів у Львівському повіті, 200 — від угорського короля на Букачівцях, Козарах, Вишневі, Молоденцях (Młodzieńce), королеви Марії на Лисці, «вічні листи» старого короля на Жовтанці, Устя, Małyszyce, Nieszczyce, Panowce, Kochenów; 1471 набув від Грицька Кердея Зелену, Сокиринці (Siekierzyńce), чотири села на Поділлі. 

з 1452 фігурує як Ярослав. В 1446 р. з допомогою Яна Старшого отримав (разом у володіння з середнім Яном) Далеїв та Лисець (ред. 99% що це в Івано-Франківській обл. але 1% що в Тернопільській). В 1453 р. заставив Загір'я (Zagórze) Гнатові з Кутища[5]. Для старшого брата Яна (гал. підкоморій), який повернувся з Угорщини, має підтвердити тут заставу. "Ян Ярослав" помер бездітний в 1471 р. В тому ж 1471 р. Ян (гал. підкоморій) викупив Загір'я (Zagórze).
Ян «молодший» 

— неповнолітній 1446, студент Краківського університету 1447. Останній раз згадувався в актах 1448 р. і напевно потім помер.
Катажина 

— дружина перемиського каштеляна Добєслава Одровонжа.

Станіслав (Stanisław)
Томас (Tomasz)
Ян; сини Клеменса 

1473 року після поділу спадку стрийка Яна отримали Печеніжин, Ключів (Kluczów), Кийданці (Kojdańcze), Хлібичин, половину села Перерів (Przerów[3][4]), половину рухомого майна, золота і 220 гривень, записаних на Коропці, а 1475 квитували стриєчного брата Петра зі 160 на Кропці.

— дружина Миколая Гербурта, самбірського войського, який 1483 року записав їй 700 гривень оправи посагу та віна[6]
Павел з Далейова (Далеюва) та Жовтанців, син Яна Старшого (?—1509) 

 — підкоморій, каштелян галицький, воєвода подільський (1502-1509), 

Галицький каштелян Павло Кола був дідичем ряду поселень у Львівській землі54, зокрема, села 

Жовтанці, а також міста Глиняни і села Задвір’я, які були надані йому у доживоття за військові 

заслуги за 100 коп грошей і 100 гривень55. У 1530 р. зусиллями його сина, коронного польного 

гетьмана Яна Коли у селі Жовтанці було впроваджене магдебурзьке право56. Молодша донька 

Яна, Анна одружилася з подільським воєводою Яном Мелецьким57, до якого перейшло, дідицтво родини. 

— неповнолітній 1473, ротмістр 1505, 

— дружина Теодорика Язловецького (молодшого), коронного гетьмана Миколая Сенявського
Анна дочка Яна

— дружина подільського воєводи Яна МєлєцькогоМалґожата — дружина власника Бучача Михайла Абданка[9]

Do linii Kołów Saporowskich należał:
Adam Koła Saporowski (zm. 1599) - fundator klasztoru Benedyktynek we Lwowie.
Katarzyna Koła Sieniawska - żona hetmana wielkiego koronnego Mikołaja Sieniawskiego. Matka Anny i teściowa kasztelana krakowskiego Spytka Wawrzyńca Jordana,
Katarzyna Koła Odrowążowa - żona Dobiesława Odrowąża,
Katarzyna Koła Saporowska - założycielka w 1595 klasztoru Benedyktynek we Lwowie,

Saporowska (Szaporowska) Katarzyna (1549?–1608), założycielka i ksieni benedyktynek lwowskich. Pochodziła z podolskiej rodziny h. Junosza, stanowiącej gałąź rodu Kolów (Kołów) z Dalejowa. Ur. w Chlebiczynie w ziemi halickiej, była najstarszą z trzech córek Adama Saporowskiego (Szaporowskiego), dziedzica m.in. Saporowiec w ziemi lwowskiej oraz Chlebiczyna i Kluczowa w ziemi halickiej, oraz Elżbiety z Drohojowskich.
Mając lat 16, S. postanowiła poświęcić się życiu pobożnemu i pociągnęła do tego młodsze siostry, na które miała wielki wpływ. Pobożność pojmowała jako surowość życia; od młodości poddawała się niezwykle ciężkim umartwieniom. Pragnąc założyć nowy klasztor, wstąpiła najpierw do bernardynek lwowskich, potem do dominikanek, ale w obu wypadkach odeszła przed złożeniem ślubów, nie zdołała więc zrealizować nowej fundacji zgodnie z praktyką, wymagającą sprowadzenia pierwszej obsady z jakiegoś domu macierzystego. Zdaje się, że przeszkodą była nie tylko niezdolność S-ej do poddania się choćby na krótko pod posłuszeństwo, ale także konflikt między jej ideałem życia monastycznego, opartym zapewne na wzorach wczesnosyryjskich (indywidualna pobożność i skrajne umartwienia), a ideałem łacińskim, szczególnie zaakcentowanym w jej czasach przez sobór trydencki, ceniącym życie wspólne, pokorę i ścisłe poddanie się wspólnemu prawu. Ostatecznie S. zdecydowała się na rozwiązanie połowiczne i poleciła swoim siostrom Annie i Krystynie, oraz krewnej Annie Kuczkowskiej, wstąpić tymczasem do benedyktynek w Chełmnie, zreformowanych niedawno wg zasad trydenckich, chcąc w ten sposób stworzyć pozory, że ów klasztor będzie dla zakładanego przez nią zgromadzenia domem macierzystym. Zawiozła je tam w r. 1593, sama jednak wróciła do Lwowa, gdzie zebrała grupkę dziewcząt, pragnących życia zakonnego. Więź między rzekomym domem macierzystym w Chełmnie a nową fundacją miały stanowić jej siostry jako profeski chełmińskie, ale formację pierwszego pokolenia zakonnic lwowskich przeprowadzała tymczasem S. po swojemu. W r. 1595, gdy jej krewne złożyły już śluby, S. zażądała od ksieni chełmińskiej Magdaleny Mortęskiej przysłania ich do Lwowa i oficjalnego dokonania fundacji. Mortęska jednak nie ufała jej i odmówiła. S. zdołała wtedy skłonić arcybpa lwowskiego Dymitra Solikowskiego, aby dał habit benedyktyński jej samej i jej towarzyszkom, i przyjął od nich śluby zakonne (1595), zatwierdzając jednocześnie nową fundację. Wyposażeniem tej ostatniej było całe dziedzictwo po Adamie Saporowskim, które zapisał on na ten cel w r. 1593; S. zamieniła te ziemie w r. 1605 na włość położoną bliżej Lwowa. Zbudowano we Lwowie drewniany kościół i klasztor p. wezw. Wszystkich Świętych na przedmieściu Halickim. S. była tam od początku ksienią.

Dzieje następnych lat są niepewne, gdyż inaczej je zapisano we Lwowie, inaczej w Chełmnie. Wg wersji lwowskiej S. miała w r. 1599 sprowadzić dziesięć profesek chełmińskich, o czym jednak kronika chełmińska nic nie wie. Ostatecznie w r. 1604 uzyskała S. sprowadzenie swoich trzech krewnych. Jakkolwiek za jej życia nie miały one w zgromadzeniu żadnego autorytetu, stanowiły jednak grupę, która przynajmniej znała inny styl życia religijnego. Mimo wydania w r. 1605 chełmińskiego przekładu reguły benedyktynek, S. kazała dla swojego klasztoru sporządzić osobny przekład, zachowany w rękopisie z r. 1607. Do końca uprawiała swoje umartwienia. Zmarła 20 III 1608; na łożu śmierci miała jakoby zalecać siostrom mimo wszystko duchowość chełmińską, co mogło być głównie wskazaniem następczyni.

Po śmierci S-ej należało wybrać na ksienię którąś z pozostałych fundatorskich córek. Wybrano Annę (zm. 1638), co było zwycięstwem linii chełmińskiej; wznowiono wtedy kontakt między obu klasztorami, a w r. 1609 sprowadzono z Chełmna dwie mniszki dla odnowy formacji zakonnic lwowskich. Niemniej istniało w klasztorze lwowskim stronnictwo, grupujące się chyba wokół Krystyny Saporowskiej (ksieni w l. 1638–40), a przywiązane do nauk i do osoby pierwszej ksieni, którą czczono tu jako wzór świętości. Oba więc style duchowości występowały na zmianę. Możliwe, że okresowe zwycięstwa tradycji S-iej były przyczyną nawrotów wzmożonej śmiertelności młodych zakonnic, i tak zresztą w tym klasztorze rekordowej w skali europejskiej. Niemniej klasztor lwowskich benedyktynek stał się na Rusi największym (obok benedyktynek jarosławskich) żeńskim domem zakonnym.



Portrety wszystkich trzech sióstr Saporowskich w klasztorze benedyktynek w Krzeszowie; – Borkowska M., Słownik mniszek benedyktyńskich w Polsce, Tyniec 1989 s. 65–9; Hagiografia pol., II; Niesiecki; Paprocki; – Borkowska M., Liczebność i skład osobowy klasztorów benedyktynek kongregacji chełmińskiej, „Nasza Przeszłość” T. 49: 1978 s. 245–69; Górski K., Matka Mortęska, Kr. 1971 s. 96–100; Górski K., Borkowska M., Historiografia zakonna a wzorce świętości w XVII wieku, W. 1983 s. 235–63; – Jaroszewicz F., Matka świętych Polska, Kr. 1767 s. 542–4; Kronika benedyktynek chełmińskich, Pelplin 1937 passim; Źródła Dziej., XVIII cz. 1 s. 86, 105; – Arch. benedyktynek lwowskich w Krzeszowie: A 1–2, B 2 (tekst wydany przez K. Górskiego), B 4–7, C 1, C 7.