Protoplastą Chodkiewiczów musiał być Chodko Juriewicz, który podpisał się jako świadek w 1436 r. na oprawie posagowej, zeznanej przez Ościka (Skarb. Danił.). Twierdzenie to popiera Pominnik supraślskiego monasteru, gdzie ród Chodka Juriewicza nazwano fundatorem monasteru (Arch. Zbor. Dok. IX. f. 456). ¶ Chodko miał syna Iwana, który będąc w 1476 r. namiestnikiem witebskim, zaświadcza, że w lasach i puszczach, należących do jego bratanka, Iwaszka Daszkowicza, nie wolno mu polować i że, jeżeli w nich kiedy polował, to tylko za zezwoleniem właściciela. Takąż deklaracyę wydał Iwaszkowi i bratu jego Olechnie Daszkiewiczom także kniaź Iwan Juriewicz Zasławski, namiestnik witebski w 1485 roku Ponieważ data w obu aktach oznaczona jedynie indykcyą, przeto musiałem przyjąć rok 1476 dla Chodkiewicza, odpowiadający indykcyi 9, i rok 1485 dla Zasławskiego, odpowiadający indykcyi 3. (ML. 23). ¶ Iwan Chodkiewicz, świadek 1459 roku na zapisie Dowojnowicza (Arch. Sang.), w 1470 r. marszałek królewski, w 1476 r. także namiestnik witebski, podpisał w 1477 r. już tylko jako marszałek list sądowy Radziwiłła Ościkowicza, kasztelana wileńskiego (ML. 29). Był on też namiestnikiem łuckim 1478 r.; wspomina o tem przywilej Aleksandra Jag., wydany mieszczanom łuckim w 1498 r. (ML. 5). W 1483 r., będąc wojewodą kijowskim, zabrany został wraz z całą rodziną po zdobyciu Kijowa przez Mengli-Gereja do niewoli tatarskiej Karamzin odnosi zdobycie Kijowa do 1482 r. (T. VI f. 156). (Skarb. Danił.). W akcie, którym król Zygmunt nadaje w 1511 r. Aleksandrowi Chodkiewiczowi, synowi Iwana, ludzi osiadłych przy jego puszczy zabłudowskiej, znajdujemy dokładną relacyę o tej niewoli, podaną przez Aleksandra. Czytamy tam, że gdy ojciec Aleksandra, Iwan, był wojewodą kijowskim, Minaj-Gerej (!), car perekopski, zdobył zamek i całą rodzinę wojewody wziął w niewolę. W niewoli zmarł ojciec, a matka z dziećmi wykupiła się z niej po wielu latach (ML. 7). ¶ Żoną Iwana Chodkiewicza, wojewody kijowskiego, była księżniczka Bielska, siostra książąt: Fedora i Semena Iwanowiczów Wołodimirowiczów. W 1495 roku Aleksander Jag. odsądził Aleksandra Iwanowicza Chodkiewicza od dóbr pozostałych po zbiegłym do Moskwy kniaziu Fedorze, do których tamten rościł pretensyę, jako siostrzeniec zbiega, a przysądził je bratu Fedora; Semenowi (ML. 5). ¶ Oprócz wyżej wzmiankowanego syna, miał Iwan Chodkiewicz córkę Ahrefinę, żonę księcia Bohdana Iwanowicza Zasławskiego, który zapisał jej dworzec Pryłuki w 1000 kóp groszy litewskich. O dworzec ten procesują się w 1542 r. ich zięciowie (ML. 32). ¶ Aleksander Iwanowicz Chodkiewicz, w 1501 r. namiestnik puński, w 1506 roku marszałek królewski, otrzymał w tymże roku od Aleksandra Jag. różne dobra w powiecie żołudzkim (ML. 6). W 1518 r. jest dzierżawcą ostryńskim, w 1522 roku wilkiejskim, w 1529 r. starostą brzeskim i w 1530 r. knyszyńskim. W 1544 r. lub 1545 r. został wojewodą nowogrodzkim. Marszałkostwo i starostwa, z wyjątkiem puńskiego, zatrzymał do śmierci, która nastąpiła w 1549 roku. Raz jeden w 1508 r. podpisał, jako marszałek dworny, nadanie Lisowa Iwanowi Sapieże przez króla Zygmunta (ML. 8). Jest to albo prosta pomyłka pisarza, która się często zdarzała, lub też Aleksander Chodkiewicz rzeczywiście pozostawał na tym urzędzie, z którego ustąpił w 1509 r., gdy Ościk z niewoli powrócił. ¶ Aleksander był fundatorem monasteru supraślskiego w puszczy zabłudowskiej w 1500 r. Kronika tego monasteru tak o nim, jako też o jego potomstwie zawiera wiele ciekawych szczegółów (Arch. Zbor. Dok. IX.). ¶ Aleksander Iwanowicz Chodkiewicz miał za żonę księżniczkę Wasilisę Iwanównę Jarosławiczównę (Hołowczyńską); zapisał jej w 1513 r. 4000 kóp szerokich na Brzostowicy, Supraślu i Rosi (Arch. Zbor. Dok. IV). ¶ Pozostawił z niej czterech synów: Iwana, Hieronima, Hrehorego i Juriego, oraz córki: Aleksandrę, żonę Pawła Sapiehy, wojewody nowogrodzkiego 1557 r. (Sap.) i Zofię, żonę 1-o v. Stanisława Mikołajewicza Kieżgajły, 2-o v. Jarosza Koryckiego, koniuszego. W 1554 r. oboje małżonkowie Kieżgajłowie rezygnują z włości Borodzickiej na rzecz biskupa łuckiego (Skarb. Danił.). Jewłaszewski w swoich pamiętnikach przechował nam datę jej śmierci, jako koniuszyny Koryckiej. Umarła 15-go Października 1593 r. ¶ Iwan Aleksandrowicz Chodkiewicz musiał umrzeć dzieckiem, gdyż tylko jedną wzmiankę o nim znajdujemy, mianowicie, że Militinicze zapisali w 1518 r. Owdowo Aleksandrowi Chodkiewiczowi i synowi jego, Iwanowi (ML. 13). ¶ Pozostali trzej synowie Aleksandra, dopełnili działu dóbr po ojcu pozostałych w 1549 r. Hieronim wziął Bychów, Mysz i Lebiedę; Hrehory otrzymał Brzostowicę, Tryścienicę, Rosię etc.; a Jurij Supraśl, Zabłudów, Chworoszcze, Dojlidy i Karakuły. ¶ Hieronim Aleksandrowicz Chodkiewicz, w 1538 r. dzierżawca oszmiański, w 1542 r. podczaszy litewski, w 1545 r. kasztelan trocki, starosta żmudzki i dzierżawca płotelski i telszewski. W 1550 r. był dzierżawcą wilkiejskim. Umarł kasztelanem wileńskim w 1561 r., na który to urząd postąpił był w 1559 r. Z żony Hanny Janówny Szemetówny pozostawił syna Jana Hieronima i kilka córek. W 1564 r. taż Hanna Chodkiewiczowa oddaje pewne dobra synowi swemu pod warunkiem, że ma wypłacić siostrom posagi (Mon. Paców f. 31). ¶ Z córek Hieronima: Krystyna, 1564 r. żona Stanisława Paca, wojewody witebskiego (Pac.), Barbara za Mikołajem Kiszką, wojewodą podlaskim, kwitowana przez Montelupiego 1596 r. (M. 140 f. 253), i Halszka za ks. Szczęsnym Hołowczyńskim, kasztelanem mińskim. Hr. Kossakowski w monografii Chodkiewiczów pisze, że Hieronim miał jeszcze następujące córki: N. za Mikołajem Wolskim; starostą ożskim i przełomskim, Annę za Janem Leśniowskim, podczaszym lwowskim, i Konstancyę, za Pawłem Wołłowiczem. Córką też jego miała być żona ks. Jarosława Hołowczyńskiego, brata Szczęsnego (Kniaź.). ¶ Jan Hieronim, najczęściej Janem Hieronimowiczem w aktach zwany, syn Hieronima Chodkiewicza, kasztelana wileńskiego, tytułujący się hrabią na Szkłowie i Myszy, w 1559 r. stolnik litewski, w 1564 r. starosta żmudzki, został marszałkiem wielkim litewskim w 1556 r., a kasztelanem wileńskim w 1574 roku. Umarł w 1579 r. Marszałkiem, i starostą żmudzkim pozostał do śmierci. Hetman inflancki nad pieszymi 1559 r. Administratorem Inflant mianowany 28-go Sierpnia 1566 r., który to urząd złożył we Lwowie 1578 roku (KW. i MK. 118 f. 395). Starostwa telszewskie i płotelskie miał już w 1563 r., kowieńskie wykupił od ks. Jarosławowicza, a rumszyskie od Wydry i Rajeckiego za konsensem królewskim z 1568 r. Trzymał i dzierżawę birsztańską. Za Świsłocz otrzymał w 1572 r. Lachowice (Pam. Jewł.). ¶ Jan Hieronimowicz położył tę wielką zasługę, że głównie się przyczynił do połączenia Inflant z Koroną i urządzenia tej prowincyi. W bezkrólewiu po Zygmuncie Auguście i Henryku Walezym jego staraniom, czujności i zręczności przypisać należy, że Inflanty w całości nie tknięte pozostały. Iwanowi Groźnemu, który w czasie buntu gdańskiego wiele zamków zajął, znaczną ich część odebrał. ¶ Jan Hieronimowicz z Krystyny Zborowskiej, kasztelanki krakowskiej, pozostawił córki: Annę, żonę ks. Joachima Koreckiego, która w 1598 r. procesuje się z ks. Kirykiem Rużyńskim (Kij. I f. 215); Aleksandrę, żonę ks. Adama Wiśniowieckiego 1626 r. (Kij. III. C. f. 198 i Woł. II. f. 88; IV. f. 195); i Elżbietę, żonę 1-o v. ks. Jana Żylińskiego, 2-o v. 1603 r. Samuela Wołłowicza (Kniaź. i Pam. Jew.), oraz synów: Aleksandra i Jana Karola, którzy za zasługi ojca otrzymali prawem dziedzicznem Świsłocz w 1581 r. (V. L. i M. 135 f. 532). ¶ Aleksander Janowicz, hrabia na Szkłowie i Myszy, sprzedał Lidowiany Radzimińskiemu 1594 r. (Akta XIV). W 1605 r. wojewoda trocki Mylnie niektórzy autorowie mianują Aleksandra wojewodą podlaskim 1604 r., gdyż po awansie Zasławskiego 1604 r. na wojewodę wołyńskiego; wojewodą podlaskim został Gostomski w 1605 roku., umarł w 1626 r. Oddany Zygmuntowi III-mu, brał udział we wszystkich bojach zaszłych za tego monarchy, w którego imieniu wraz z Czarnkowskim i Ossolińskim podpisał układ z Zebrzydowskim pod Janowcem. W 1615 r. był starostą narewskim. W 1605 r. zapisał dożywocie żonie swej, Eufemii Sienieńskiej, córce Andrzeja, podkomorzego lwowskiego (Zap. Lub. 15 f. 913). Z niej syn Felicyan, zmarły w dzieciństwie; i córka Eufrozyna, żona Prokopa Sieniawskiego, chorążego nadwornego koronnego. Drugą żoną Aleksandra miała być Katarzyna Korniaktówna. ¶ Jan Karol, często w aktach wprost Janem lub Karolem zwany, hrabia na Szkłowie i Myszy (M. 150 f. 237), w 1596 r. podczaszy litewski, 1599 r. starosta żmudzki, w roku następnym hetman polny, w 1603 r. administrator Inflant, 1605 roku hetman wielki litewski, 1616 r. wojewoda wileński. Starostwo derpskie otrzymał w 1605 r. Był i starostą luboszańskim i wielońskim. W 1599 r. on i żona jego, Zofia Mielecka, otrzymali w dożywocie różne Królewszczyzny w powiecie halickim. (M. 143 f. 68). ¶ Jan Karol, jeden z najznakomitszych wojowników, których Polska wydała, ukończywszy akademię wileńską i zwiedziwszy prawie całą Europę, rozpoczął karyerę wojskową pod Zamoyskim w Multanach, gdzie nad Teleżynem dopomógł pułkiem swoim znacznie do zwycięstwa. Głównem jednak polem jego zwycięstw były Inflanty. Skoro książę Karol Sudermański wkroczył do nich, zanim Zamoyski i Żółkiewski przybyli, Chodkiewicz walcząc na swoją rękę; zdobył Kokenhauzen, Trejden i Zygwult. Zamoyski uspokoiwszy Inflanty i mając wracać do Korony, Chodkiewicza wybrał na zastępcę swego i zdał na niego wielkorządztwo tej prowincyi. W 1604 r. Chodkiewicz pod Rewlem wyciął 1500 Szwedów, Derpt zdobył i znakomite zwycięstwo odniósł pod Białym Kamieniem. Gdy w 1605 r. ks. Sudermański wylądował aż w trzech punktach do Inflant, prowadząc doborowe wojska, pod dowództwem znakomitych generałów, Chodkiewicz mógł mu zaledwie przeciwstawić 4000 lichego żołnierza, zdemoralizowanego, bo nie płatnego, głodnego i źle odzianego. Postawiwszy wszystko na jedną kartę, Chodkiewicz odniesionem zwycięstwem pod Kirholmem, sławę swą rozniósł po całej Europie. Cesarz, królowie, Sułtan i Szach perski, obsypywali go listami i podarunkami. W 1609 r. Chodkiewicz zdobył Parnawę, uwolnił Rygę od oblężenia i odebrał Szwedom Dyament. W 1611 r. widzimy go pod Moskwą, w 1615 r. pod Smoleńskiem. Skoro w 1616 r. uchwalono wojnę przeciwko Moskwie, miał być jej rzeczywistym dowódcą. Wojna rozpoczęta wzięciem Drohobuża, za którym poszła Wiazma i Możajsk, ukończoną została pokojem deulińskim. Ogłoszony hetmanem wyprawy przeciwko Turkom, udał się do Chocimia, gdzie na zamku umarł 24-go Września 1621 roku. Ciało jego przewiezione do Ostroga, tamże złożone, gdzie mu nagrobek małżonka wystawiła i na nim wyryć kazała wszystkie jego wojenne czyny, które mu chwałę jeszcze za życia przyniosły. ¶ Jan Karol dwa razy związki małżeńskie ponawiał. Pierwszą jego żoną była Zofia Mielecka, wojewodzianka podolska, wdowa po ks. Siemionie Słuckim; zaślubił ją 23-go Lipca 1593 r. Zmarła w 1618 r. Drugą jego żoną była ks. Anna Alojza Ostrogska, wojewodzianka wołyńska, z którą się ożenił w Jarosławiu 24-go Listopada 1620 r. (Zap. Lub. 11 f. 191; Bracł. XI. f. 775; Kij. VI. E. f. 12 i Arch. Zbor. Dok. IX.). ¶ Jedyny syn jego Hieronim, umarł w 1613 r., a córka Anna wyszła za Jana Stanisława Sapiehę, marszałka wielkiego litewskiego 1620 r., przenosząc w dom jego hrabstwo bychowskie. ¶ Hrehory Aleksandrowicz Chodkiewicz na Brzostowicy, w 1544 r. podkomorzy litewski i starosta tykociński, w 1546 r. starosta kowieński i dzierżawca wilkiejski, w 1551 r. dzierżawca kormiałowski i rumszyski, w 1554 r. wojewoda witebski, w 1555 r. kijowski, w 1559 r. kasztelan trocki, w 1561 r. hetman polny litewski, w 1564 r. kasztelan wileński i starosta mohilewski, w 1566 r. hetman wielki litewski. W 1563 r. był sprawcą starostwa żmudzkiego, starostą grodzieńskim i dzierżawcą kormiałowskim. Umarł w 1572 r. Wsławił się zwycięstwem nad Ułą w 1564 r. ¶ Ożeniony był z księżniczką Katarzyną Iwanówną Wiśniowiecką. Dochowało się „przypomnienie" pana Hrehorego Chodkiewicza z 1538 roku w sprawie z Ostrogskim o dobra, spadłe na niego po Olizarowej. W przypomnieniu tem powiada, że jest żonaty z księżniczką Wiśniowiecką, córką Iwana i Olizarówny, wnuczką Semena Olizara i kniażny Ostrogskiej, siostry Konstantego (ML. 29). W 1540 roku tenże Hrehory Chodkiewicz, starościc brzeski, zeznał przed królem Zygmuntem, że dwór w Lebiedzie zgorzał, a z nim dokumenty i przywileje, odnoszące się do majątku jego żony, kniażny Katarzyny Iwanówny Wiśniowieckiej, starościanki czeczerskiej i propojskiej (ML. 41). ¶ Hrehory Chodkiewicz pozostawił z księżniczki Wiśniowieckiej synów: Andrzeja i Aleksandra, oraz córki: Aleksandrę, żonę kniazia Romana Fedorowicza Sanguszki; Hannę, 1-o v. za Pawłem Sapiehą, kasztelanem kijowskim, 2-o v. za Pawłem Pacem, wojewodą mścisławskim 1585 r. (Pac. i Sap.), i Zofię, żonę Filona Kmity. W 1593 r. zapadł dekret w trybunale lubelskim, dotyczący dóbr Morawicy i Kniehinina, które to dobra pozostawały niegdyś w posiadaniu Romana i Aleksandry Hrehorówny Chodkiewiczówny, książąt Sanguszków (Akta Tr. Lub. Woj. Woł.). Zofia Hrehorówna Chodkiewiczówna, żona Filona Kmity, zeznała w 1563 r., że zrzeka się w imieniu swojem i potomstwa swego tej części dóbr macierzystych, które jej matka, Katarzyna z Wiśniowieckich, mężowi swemu, a jej ojcu, zapisała (Malin. i Przezdz. II. f. 315). ¶ Andrzej Hrehorowicz Chodkiewicz, podstoli litewski, umarł w 1575 roku (Pam. Jewł.). Aleksander Hrehorowicz Chodkiewicz, w 1576 r. starosta grodzieński i mohilewski, w 1577 r. dzierżawca aiński, umarł w 1578 r. (Pam. Jewł.). Z żony, Aleksandry Wasilewny Tyszkiewiczówny, wojewodzianki smoleńskiej, nie pozostawił potomstwa (Arch. Zbor. Dok. IX. Test. Tyszk.). ¶ Jerzy, najmłodszy syn Aleksandra Chodkiewicza, wojewody nowogrodzkiego, na Supraślu i Zabłudowie, w 1554 r. stolnik litewski i dzierżawca oszmiański, w 1555 r. krajczy litewski i starosta bielski, sprawował poselstwa do Moskwy w 1562 i 1566 r. (ML. 57). W tym ostatnim roku został kasztelanem trockim, a 1568 r. był także starostą puńskim. Umarł w 1569 r. Za trudy poniesione przy sprawowaniu poselstwa w 1562 r. otrzymał od Zygmunta Augusta w roku następnym Klepacze, Mieżewicze, Hryńczyki etc. (M. 272 f. 346). ¶ Jerzy z pierwszej, nieznanej nam żony, podobno Eugenii Hornostajówny, pozostawił syna Konstantego i córkę Zofię. ¶ Konstanty, żonaty z księżniczką Barbarą Iwanówną Sołomerecką, zmarł w 1571 r. Pozostała po nim wdowa wydała w tym samym roku Hrehorowi i Janowi Chodkiewiczom, opiekunom nieletniego rodzeństwa jej męża, kilka zobowiązań w sprawach, dotyczących pozostałego majątku tak po mężu, jako też i po ojcu mężowskim (Arch. Zbor. Dok IV). ¶ Zofia Chodkiewiczówna, córka Jerzego, kasztelana trockiego, 1-o v. żona ks. Michała Czartoryskiego, 2-o v. Rafała Sieniawskiego, pozwaną została w 1591 roku przed trybunał lubelski przez małżonków Miączyńskich, o wyrzucenie ich z klucza czartoryskiego, gdzie za urzędowym kontraktem Łapkowicz, pierwszy mąż Miączyńskiej, trzymał prawem dzierżawnem cła i myta (Woł. I. f. 53; Kij. I. f. 210). ¶ Drugą żoną Jerzego Chodkiewicza, kasztelana trockiego, była księżniczka Zofia Juriewna Słucka, zmarła w 1571 r. Z niej córka Halszka za Wacławem Malcherowiczem Szemiotem, kasztelanem smoleńskim (Pac.) i synowie: Jerzy i Hieronim. Przekonywa nas o tem sporządzony w 1569 r. inwentarz dóbr pozostałych po kasztelanie trockim, jako też inwentarz dóbr Roskich z 1571 r. (Arch. Zbor. Dok. T. IV i I). ¶ Jerzy, syn Jerzego, kasztelana trockiego, krajczy litewski 1588 r., starosta żmudzki 1590 r., marszałek trybunału litewskiego 1594 r., z ks. Zofii Radziwiłłówny, wojewodzianki nowogrodzkiej, miał mieć syna Mikołaja, w dzieciństwie zmarłego. ¶ Hieronim, syn Jerzego, kasztelana trockiego, koniuszy litewski 1588 roku, wojewoda mścisławski 1593 r., kasztelan wileński 1595 r. i starosta brzeski, umarł w 1617 r. Miał mieć cztery żony, z których o dwóch, to jest o pierwszej, ks. Bohdanie Aleksandrównie Połubińskiej, i o trzeciej, Dorocie Rejównie, śladu w aktach nie znalazłem. Natomiast zapisy lubelskie wspominają o drugiej jego żonie, Annie Tarłównie, wojewodziance lubelskiej pod 1593 r., i o czwartej jego żonie, sławnej Zofii z Korabczowa, wdowie po ks. Romanie Rużyńskim pod 1617 r. (Ks. 7 f. 702; 15 f. 430 i 450; 22 f. 602). Z Anny Tarłówny synowie: Jan Hieronim i Krzysztof, oraz córka Elżbieta za Aleksandrem Sapiehą, starostą orszańskim 1613 r. Oprócz Elżbiety, miał mieć jeszcze Hieronim z Tarłówny córki: Annę za Mikołajem Zienowiczem, starostą mińskim; Teofilę, mniszkę u PP. Brygidek w Grodnie, i Barbarę za Wasilem Kopciem, kasztelanem nowogrodzkim. Z pierwszej zaś żony, Połubińskiej, miała być córka Zofia, żona Pawła Wołłowicza, z czasem podskarbiego nadwornego litewskiego (Koss. Mon.). ¶ Jan Hieronim, syn Hieronima, podstoli litewski 1617 r., umarł w roku następnym, nie pozostawiając potomstwa z żony, Krystyny Sapieżanki, podkanclerzanki litewskiej. ¶ Krzysztof, syn Hieronima, chorąży wielki litewski 1611 r., koniuszy litewski 1623 r., kasztelan trocki 1633 r., kasztelan wileński 1636 r., w końcu wojewoda wileński 1642 r. Umarł 1652 r. Był starostą grodzieńskim, bobrujskim, krewskim, dzierżawcą wiszniewskim, bielickim i ozarzyskim. Z sejmu 1611 roku naznaczony komisarzem do traktatów z Moskwą. Współtowarzysz brata stryjecznego Jana Karola, brał udział we wszystkich ówczesnych wyprawach. Rotmistrzował pod Parnawą, stanął przeciwko rokoszanom pod Glinianami. W Siewierzu i na Wołoszczyznie dał swego męstwa dowody. Marszałkował trybunałowi litewskiemu 1643 r.; pisał się z województwem wileńskiem na elekcyę Jana Kazimierza 1648 r. Miał mieć dwie żony: Elżbietę Kiszczankę i ks. Zofię Horską. Z pierwszej żony pozostawił trzech synów: Aleksandra Krzysztofa, Jana Kazimierza i Hieronima Karola. ¶ Aleksander, jako kanonik wileński, podpisał elekcyę Jana Kazimierza. W 1651 r. jest biskupem nominatem wendeńskim v. inflanckim. Data jego śmierci niepewna (1674 r.?). ¶ Jan Kazimierz, koniuszy litewski 1633 r., kasztelan wileński 1646 r., z Zofii Pacówny, podkanclerzanki litewskiej, zaślubionej 31-go Sierpnia 1636 r. w Wilnie, miał dwóch synów, Karola i Michała, zmarłych w dzieciństwie, i dwie córki: Teresę za Janem Bonawenturą Krasińskim, wojewodą płockim, zmarłą 1672 roku i pochowaną w Kraśnem, i Annę za Jerzym Mniszchem, wojewodą wołyńskim, z którym ustępuje starostwo sanockie synowi swemu 1691 roku (AGZ. X. 6101 i Pac.). ¶ Hieronim Karol, starosta mozyrski, podpisał z województwem nowogrodzkiem elekcyę Jana Kazimierza. Miał on starostwo bludnieńskie, które po śmierci jego zaszłej w 1650 r., trzymała pozostała po nim wdowa, Izabella Lacka (Akta III i IV). L niej córka Joanna, żona Andrzeja Sapiehy, starosty czerwonogrodzkiego, i syn Jerzy Karol, który, jako starosta bludnienski, pisał się z powiatem słonimskim na elekcyę Jana III-go. W 1678 r. jest oboźnym wielkim litewskim; umarł w 1691 r. Z Tekli Naruszewiczówny, podkanclerzanki litewskiej, 2-o voto Piotrowej Pacowej, starościny żmudzkiej, pozostawił syna Jana Karola, na ustąpienie któremu starostwa bludnieńskiego, otrzymała konsens matka jego w Czerwcu 1701 r. (Pac.). Miał też i córkę Joannę, żonę Kazimierza Zaranka Horbowskiego, starosty żmudzkiego. ¶ Jan Karol, starosta bludnieński i wieloński, zmarły 1712 r., z Cecylii Zofii Sapieżanki, wojewodzianki trockiej, 2-o v. Michałowej Tyzenhauzowej, miał syna jedynego Adama Tadeusza (Akta VIII), po ojcu starostę bludnieńskiego i wielońskiego, w 1735 r. wojewodę brzeskiego litewskiego, kawalera orderu Orła Białego 1740 r., zmarłego w 1745 r. Ten z Rozalii z Czapskich, 2-o v. Czapskiej (Perp. Czers. 32 f. 11), pozostawił syna Jana Mikołaja, w imieniu którego babka manifestuje się w 1752 r., o unieważnienie testamentu ojca jego (M. 229 f. 453; Czerniech. f. 1517 i DW. 92 f. 104). ¶ Jan Mikołaj, dziedzic hrabstwa czarnobylskiego (Kij. XIII. f. 1313 i Perp. Czers. 31 f. 185), z tytułem pułkownika i starosty wielońskiego podpisał elekcyę Stanisława Augusta. W 1764 r. generał-adjutant królewski (Sig. 30), w 1765 r. kasztelan i starosta żmudzki, kawaler orderów: Orła Białego 1774 r. i Św. Stanisława 1765 r., umarł w Czarnobylu 1781 r. Z Ludwiki Rzewuskiej, kasztelanki krakowskiej, której zapisał dożywocie 1766 r. (DW. 87 f. 961 i 85 f. 988), pozostawił synów: Wacława, Józefa i Aleksandra, oraz córki: Rozalię za ks. Aleksandrem Lubomirskim, kasztelanem kijowskim, zgilotynowaną w Paryżu 1793 roku (DW. 97 f. 1090), i Elżbietę za ks. Maciejem Radziwiłłem, kasztelanem wileńskim. Z synów Jana Mikołaja jeden Aleksander pozostawił potomstwo. ¶ Aleksander, pułkownik za Księstwa warszawskiego i Królestwa Polskiego, uwolniony ze służby w stopniu generała brygady, został senatorem kasztelanem Królestwa 1818 r. Umarł w Młynowie 24-go Stycznia 1838 r. Z Karoliny Walewskiej, wojewodzianki sieradzkiej, pozostawił córkę Zofię, żonę hr. Wiktora Ossolińskiego, i dwóch synów: Jana Karola, zmarłego na Wołyniu w Annopolu 19-go Grudnia 1855 r., i Mieczysława. Aleksander z drugiej żony, Franciszki Szczeniowskiej, pozostawił syna Bolesława. ¶ Mieczysław, urodzony w Pekałowie na Wołyniu 1807 r., zmarły w Dreznie 13-go Sierpnia 1851 r., zaślubił 16-go Lutego 1837 r. w Dubnie hr. Ludwikę Olizarównę, córkę Gustawa, marszałka szlachty gubernii kijowskiej. Z niej córka Aleksandra Karolina, zaślubiona 4-go Lipca 1858 r. hr. Stanisławowi Kazimierzowi Kossakowskiemu, i synowie: Jan Karol Gustaw, urodzony w Młynowie 28-go Lipca 1841 r., i Władysław Hieronim Adam, urodzony w Dreznie 22-go Stycznia 1845 roku. ¶ Jan Karol Gustaw z Oktawii Falkowskiej, zaślubionej 29-go Sierpnia 1867 roku, pozostawił córki: Maryę, zaślubioną hr. Józefowi Kossakowskiemu w Młynowie 20-go Września 1891 roku, i Annę, wydaną w 1892 roku za Dominika Dowgiałłę. ¶ Władysław Hieronim Adam, właściciel Młynowa, z hr. Julii Ledóchowskiej ma synów Mieczysława, ur. w Młynowie 18 Listopada 1876 r. i Jana Karola, urodzonego 1878 r., i córkę Zofię. |
РОДОВОДИ ШЛЯХТИ > Х >