Гарабурда

ГАРАБУРДИ (Галабурди, Haraburdowie) – боярський і селянський рід з Дермані Луцького повіту Волинського воєводства Речі Посполитої, згодом Дубенського повіту Волинської губернії Російської імперії (нині с. Дермань Друга Здолбунівського району Рівненської області).

У писемних джерелах згадуються слуги кн. Острозьких і піддані настоятелів Дерманського монастиря Св. Трійці: путний боярин Наум (1571-1576), його син Федір (1584), стрілці Мисько, Данило і Влас (1599), монах Ігнатій (І половина XVII ст.), власники ділянок землі у селі Іван (1637-1651), Олехно (1637), Олексій (1651-1654) Гарабурди тощо. У ХІХ-ХХ ст. розгалуджений селянський рід.

Кровні зв’язки дерманських Гарабурд зі шляхетським родом герба Абданк не простежені.

Джерела:
Центральний державний історичний архів України, м. Київ. – Ф. 25, оп. 1, спр. 16, арк. 97; ф. 2072, оп. 1, спр. 67; Inwentarz dóbr duchownych ostrogskich z roku 1571 // Biblioteka Ordynacyi Krasińskich. Muzeum Konstantego Świdzińskiego. – Warszawa, 1876. – T. 2. – S. 199; Труды общества изследователей Волыни. – Житомир, 1910. – Т. 3. – С. 43-44, 52, 95.

Література:
Харлампович К. Западнорусские православные школы XVI и начала XVII в. – Казань, 1898. – С. 246.







ГарабудаЯків.
Рік написання: 1622.
Віровизнання: православний.
Місце поховання: братська
церква у Луцьку.
Пожертви: на Луцьку братську
церкву . 100 злотих, убогим у
шпиталі . 10 злотих, убогим,
які прийдуть на похорони .
10 злотих.
ЦЩАК України: Ф. 25.. Oil 1..
Спр. 131. .Арк. 20.23 зв.

МК 189; 18/3983
k. 19 – 20 Wilno, 3 grudnia 1643
Król udziela konsensu sędziemu ziemskiemu nowogrodzkiemu Tomaszowi 
Reczyńskiemu i jego żonie Ewie Strojłowskiej1
, na ustąpienie wsi lennych w 
powiecie Nowogrodu Siewierskiego: Hołobkow i Bannicze2
na rzecz Jana 
Markiewicza Haraburdy, żołnierza zasłużonego w ostatniej wyprawie 
moskiewskiej i pruskiej oraz jego żony, Miładowskiej (Miladowskiej)
3
. Po 
dokonaniu tego przed aktami publicznymi, małżonkowie będą dziedzicznie 
władali wioskami lennymi i wszystkimi pożytkami z nich (wyjąwszy saletry i 
towary leśne, na korzystanie których konieczna jest zgoda królewska), pod 
warunkiem opisanego w prawie wypełniania powinności obrony tamtejszych 
zamków. 
Dokument podpisany przez Władysława IV i Tomasza Ujejskiego sekretarza
królewskiego.
j. pol.
1 Wg Uruskiego XV, s. 182, Reczyński Stefan h. Larysa był sędzią od 1643; wg U III/4, nr 1910 
sędzią mógł zostać najwcześniej w 1644, kiedy poprzednik jest notowany z tym urzędem. Lekcja 
nazwiska żony niepewna – „Strojłowska” przyjęto na podstawie kolejnego dokumentu i 
Uruskiego, ale w tym dokumencie jest raczej „Strodewska”. Por. dok. 125 
2 W Metryce 
przecinek wprowadza w błąd w zdaniu „…Wieś Holobkow y Szeliscze, Bannicze nazwane w 
powiecie…”, gdyż „Szeliscze” to określenie rodzaju osady, a nie nazwa własna. Holobkow 
niezlokalizowany. Banicze – sioło w stanie podputywlskim, Kułakowskyj, Czernihowo–
Siwierszczyna, s. 422. 
3
Pozostawiono puste miejsce na wpisanie imienia Miładowskiej. 
19/3984
k. 20 – 20v Wilno, 3 grudnia 1643
Król udziela konsensu Janowi Markiewiczowi Haraburdzie i jego żonie 
Miładowskiej na ustąpienie wsi lennej Borszcze (Borscze)1 w powiecie 
Nowogródka Siewierskiego na rzecz małżonków – sędziego ziemskiego 
nowogrodzkiego Tomasza Reczyńskiego i Ewy Strojłowskiej. Po dokonaniu tego 
przed aktami publicznymi, małżonkowie będą dziedzicznie w linii męskiej 
dysponowali wszystkimi pożytkami z lenn (wyjąwszy saletry i towary leśne, na 
korzystanie których konieczna jest zgoda królewska), pod warunkiem opisanego 
w prawie wypełniania powinności obrony tamtejszych zamków. 
Dokument podpisany przez Władysława IV i Tomasza Ujejskiego sekretarza 
królewskiego.
j. pol.
1 Borszcze (ukr. Borszcziw), sioło w stanie radohoskim, Kułakowskyj, Czernihowo–
Siwierszczyna, s. 422; zob. dok. 124.

Comments