ГАРАБУРДИ (Галабурди, Haraburdowie) – боярський і селянський рід з Дермані Луцького повіту Волинського воєводства Речі Посполитої, згодом Дубенського повіту Волинської губернії Російської імперії (нині с. Дермань Друга Здолбунівського району Рівненської області). У писемних джерелах згадуються слуги кн. Острозьких і піддані настоятелів Дерманського монастиря Св. Трійці: путний боярин Наум (1571-1576), його син Федір (1584), стрілці Мисько, Данило і Влас (1599), монах Ігнатій (І половина XVII ст.), власники ділянок землі у селі Іван (1637-1651), Олехно (1637), Олексій (1651-1654) Гарабурди тощо. У ХІХ-ХХ ст. розгалуджений селянський рід. Кровні зв’язки дерманських Гарабурд зі шляхетським родом герба Абданк не простежені. Джерела: Література: ГарабудаЯків. Рік написання: 1622. Віровизнання: православний. Місце поховання: братська церква у Луцьку. Пожертви: на Луцьку братську церкву . 100 злотих, убогим у шпиталі . 10 злотих, убогим, які прийдуть на похорони . 10 злотих. ЦЩАК України: Ф. 25.. Oil 1.. Спр. 131. .Арк. 20.23 зв. МК 189; 18/3983 k. 19 – 20 Wilno, 3 grudnia 1643 Król udziela konsensu sędziemu ziemskiemu nowogrodzkiemu Tomaszowi Reczyńskiemu i jego żonie Ewie Strojłowskiej1 , na ustąpienie wsi lennych w powiecie Nowogrodu Siewierskiego: Hołobkow i Bannicze2 na rzecz Jana Markiewicza Haraburdy, żołnierza zasłużonego w ostatniej wyprawie moskiewskiej i pruskiej oraz jego żony, Miładowskiej (Miladowskiej) 3 . Po dokonaniu tego przed aktami publicznymi, małżonkowie będą dziedzicznie władali wioskami lennymi i wszystkimi pożytkami z nich (wyjąwszy saletry i towary leśne, na korzystanie których konieczna jest zgoda królewska), pod warunkiem opisanego w prawie wypełniania powinności obrony tamtejszych zamków. Dokument podpisany przez Władysława IV i Tomasza Ujejskiego sekretarza królewskiego. j. pol. 1 Wg Uruskiego XV, s. 182, Reczyński Stefan h. Larysa był sędzią od 1643; wg U III/4, nr 1910 sędzią mógł zostać najwcześniej w 1644, kiedy poprzednik jest notowany z tym urzędem. Lekcja nazwiska żony niepewna – „Strojłowska” przyjęto na podstawie kolejnego dokumentu i Uruskiego, ale w tym dokumencie jest raczej „Strodewska”. Por. dok. 125 2 W Metryce przecinek wprowadza w błąd w zdaniu „…Wieś Holobkow y Szeliscze, Bannicze nazwane w powiecie…”, gdyż „Szeliscze” to określenie rodzaju osady, a nie nazwa własna. Holobkow niezlokalizowany. Banicze – sioło w stanie podputywlskim, Kułakowskyj, Czernihowo– Siwierszczyna, s. 422. 3 Pozostawiono puste miejsce na wpisanie imienia Miładowskiej. 19/3984 k. 20 – 20v Wilno, 3 grudnia 1643 Król udziela konsensu Janowi Markiewiczowi Haraburdzie i jego żonie Miładowskiej na ustąpienie wsi lennej Borszcze (Borscze)1 w powiecie Nowogródka Siewierskiego na rzecz małżonków – sędziego ziemskiego nowogrodzkiego Tomasza Reczyńskiego i Ewy Strojłowskiej. Po dokonaniu tego przed aktami publicznymi, małżonkowie będą dziedzicznie w linii męskiej dysponowali wszystkimi pożytkami z lenn (wyjąwszy saletry i towary leśne, na korzystanie których konieczna jest zgoda królewska), pod warunkiem opisanego w prawie wypełniania powinności obrony tamtejszych zamków. Dokument podpisany przez Władysława IV i Tomasza Ujejskiego sekretarza królewskiego. j. pol. 1 Borszcze (ukr. Borszcziw), sioło w stanie radohoskim, Kułakowskyj, Czernihowo– Siwierszczyna, s. 422; zob. dok. 124. |
РОДОВОДИ ШЛЯХТИ > Г >