 ДОЛМАТИ-ІСАЙКОВСЬКІ (Isajkowski) гербу Prus (I odm.) Wstęp: Nazwę swą wzięli od wsi Isajki, w starostwie kaniowskiem, które za wojenne zasługi otrzymać miał ich przodek Dołmat, i dlatego piszą się Dołmatami Isajkowskimi. І Андрій Матвій ІІ Іван Андрійович Долмат ziemianin klecki królowej Bony 1549 r. Bohdan Matfiejewicz Dołmat, ziemianin klecki królowej Bony, sprawca starostwa rohaczewskiego 1552 r. (ML. 50 f. 87 i 51 f. 225), Первое упоминание о действовавшей церкви в Цепре относится ко второй половине ХVI века. Её построил богатый шляхтич Богдан Маркович Долмат.ІІІ Дмитро Іванович Долмат Ісайковський (1561) dziedzica na Jełowiczach, w powiecie łuckim (Jabł.), świadka na spisie inwentarza monasteru żydyczyńskiego 1569 r. (Arch. I. Z. Ros. I. 1). пан Дмитро Долматович Ісайковський за листом-записом 11 листопада 1594 р. мав отримати від пана Лукаша Третяка борг: «двесте копъ грошей и двадцать копъ грошей личбы литовское певною монетою, потройными литовскими старыми, назваными дудками, заплатити и до рукъ моих мне отдати»26. ЦДІАК України. — Ф. 25. — Оп. 1. — Спр. 45. — Арк. 1314. Дмитро Іванович Долмат Ісайковський у першому шлюбі з Федорою Матвіївною Єло Букоємською мав двох синів - Яна та Івана, у другому - з князівною Маселкою Яківною Крокотчанкою Єловицькою - сина Миколая, у третьому та четвертому шлюбах ще шістьох дітей: чотирьох синів та двох доньок. Dymitr Dołmatowicz, odziedziczył po dziadzie swym Korkuszce, dobra Czychiry i w 1561 r. zapisał na Czychirach i Isajkach oprawę pierwszej swej żonie, Fedorze Jełównie Bukojemskiej, która zmarła już 1569 r., a on wtedy trzecią część swych dóbr zabezpieczył synom: Jakóbowi, Janowi i Hrehoremu (Op. Łuc. 2093 f. 49). Jego drugą żoną była zapewne Anna, wdowa po Janie Gurskim, sędzicu koleńskim. Zeznała ona 1575 r., że jej wypłacono wiano zapisane przez pierwszego męża (Ibid. 2049 f. 14). Trzecią (a względnie drugą) żoną Dymitra była. ks. Marya Krapotkówna Jełowicka, dziedziczka Jełowicz, Worsina, Kotelowa i innych, żyjąca wdową 1599 r. Dymitr sprzedał Czychiry i Isajki 1593 r. Trzeciakowi, a spisał testament 1596 r. (Teka. W. Rulikowskiego). Z trzeciej żony miał Dymitr synów: Łukasza, Iwana, Tomasza i Józefa, którzy procesowali 1606 r. książąt Rużyńskich o szkody w Worsińskich dobrach, a 1607 r. Łukasz sprzedał swój dział Iwanowi, za 2,000 fl. W 1612 r. dziedzicami Jełowicz i Worsina byli: Jan, Iwan, Łukasz, Tomasz i Józef. Z nich Iwan, ożeniony z Katarzyną Horainówną, zmarł 1636 r.
ЦДІАК України, ф. 25, оп. і,спр. 18, арк. 317 ЗВ.-323; ф.27, оп. і, спр. і, арк. 26-26зв;ф. 26, оп. і, спр. 7, арк. 361ЗВ.-362 зв., спр. 8, арк. 741-742 зв.; спр. п, арк. 103-105. Костянтин Богданович Долмат Первое упоминание о действовавшей церкви в Цепре относится ко второй половине ХVI века. Её построил богатый шляхтич Богдан Маркович Долмат. В 1618 г его сын, – Константин Долмат, вместе со своей супругой, Анной, основали при этой церкви православный Свято – Крестовоздвиженский монастырь, записав на него 4 села, с населявшими их жителями и прилегавшими угодьями. Новоустроенные обители было определено находиться в введении Виленского Свято – Духова монастыря. Но уже с первых лет своего существования, после смерти фундаторов, её насельники подверглись произволу и гонениям со стороны крупных магнатов Радзивиллов.
ІV Якуб Ян Дмитрович Долмат Ісайковський Jan Dołmat Isajkowski, syn Dymitra, przeniósł się na Litwę. Podkluczy wileński i pisarz skarbowy litewski 1592 r., klucznik i derewniczy wileński 1601 r., a podkomorzy oszmiański 1612 r., dzierżawca oniski i wirszupski 1618 r. (Akta II i VIII), surrogator województwa wileńskiego 1616 r., rezygnował z pisarstwa 1623 r. na rzecz syna Franciszka. Był właścicielem Wołkołata i Willi. Te ostatnie dobra nabył wspólnie z drugą żoną, Maryą Szostakówną, od ks. Aleksandra Prońskiego (Woł. VIII B f. 5). Pierwszą jego żoną była Helena Telatycka, córka Andrzeja. Potomstwo jego z pierwszej żony: Aleksandra, 1-o v. Czerczycka, 2-o v. Janowa Rodkiewiczowa 1628 r. (Kij. III C f. 28), synowie: Jan, Franciszek, Karol Piotr, Mikołaj, Marcin i Jerzy.
Boniecki A. Herbarz Polski. S. 58-59. Григорій Дмитрович Долмат Ісайковський chorąży starodubowski 1623 r. Іван Дмитрович Долмат Ісайковський Łukasz Дмитрович Долмат Ісайковський Iwan Дмитрович Долмат Ісайковський Tomasz Дмитрович Долмат Ісайковський Józef Дмитрович Долмат Ісайковський V Олександра Янівна Долмат Ісайковська 1-o v. Czerczycka, 2-o v. Janowa Rodkiewiczowa 1628 r. (Kij. III C f. 28), Ян Янович Долмат Ісайковський Jan, dworzanin królewski, żonaty z ks. Eudoksyą Drucką-Horską, 2-o v. Mateuszową Wodoradzką, pozostawił syna Jana
Boniecki A. Herbarz Polski.- S. 59- Franciszek Янович Долмат Ісайковський (белор. Францішак Далмат-Ісайкоўскі, польск. Franciszek Dołmat Isajkowski; 1599 — 31 мая 1654[1]) — государственный и религиозный деятель Великого княжества Литовского, писарь скарбовый литовский в 1623—1640 и референдарий великий духовный литовский в 1641—1649 годах; епископ смоленский. Каноник виленский с 1625 года. Секретарь короля Владислава IV Вазы, писарь скарбовый приходный литовский в 1627—1640 годах, кусташ виленский и настоятель трабский с 1632 года, настоятель гродненский с 1633 года. В 1634 годах основал в деревне Свислач (ныне деревня Литвинки (белор.)русск. Гродненской области) деревянный иезуитский костёл. Регент великой канцелярии ВКЛ в 1641—1649 годах. Настоятель троцкий, гродненский и виленский с 1643 года, с 14 февраля 1650 епископ смоленский[1]. Покинул город во время русско-польской войны незадолго до вступления русских войск[2]. Franciszek, po ojcu pisarz skarbowy litewski 1623 r., sekretarz królewski 1635 r. (Akta XIII f. 21), kustosz wileński, proboszcz grodzieński, referendarz i pisarz litewski 1641 r., proboszcz wileński i geranoński, biskup smoleński 1649 r., zmarł 1654 r. Fundator kolegium OO. Jezuitów w Grodnie, o czem konstytucya z 1667 r. wspomina. podpisali elekcyę Jana Kazimierza: Franciszek, podówczas referendarz i pisarz litewski, z województwem trockiem, Jan, stolnik żmudzki, z księstwem żmudzkiem i Mikołaj, łowczy litewski i dzierżawca wirszupski, z województwem wileńskiem. 1. Hierarchia Catholica medii et recentioris aevi, t. IV, Münster 1935, s. 318. (лат.) 2. Suffragia Woiewodztw y Ziem Koronnych, y W. X. Litewskiego, Zgodnie ná Naiásnieyssego Władisława Zygmunta ... roku 1632 ... Woiewodztwo Krákowskie., [b.n.s.] Karol Piotr Янович Долмат Ісайковський Karol Piotr, właściciel Wołkolaty, z podstolego, wojski oszmiański 1628 r., łowczy W. Ks. Litewskiego 1637 r., umarł w 1640 r., w którym umarł również i syn jego Piotr, w tymże roku urodzony z Anny Pacówny, wojewodzianki trockiej, 2-o v. Teodorowej Lackiej, starościny raduńskiej. Mikołaj Янович Долмат Ісайковський Mikołaj, z dworzanina królewskiego, stolnik upicki 1634 r., został po bracie łowczym litewskim 1640 r. Umarł w 1668 r. podpisali elekcyę Jana Kazimierza: Franciszek, podówczas referendarz i pisarz litewski, z województwem trockiem, Jan, stolnik żmudzki, z księstwem żmudzkiem i Mikołaj, łowczy litewski i dzierżawca wirszupski, z województwem wileńskiem. Marcin Янович Долмат Ісайковський młodo umarł, Jerzy Янович Долмат Ісайковський z ran otrzymanych w wojnach z Moskwą prowadzonych, również zmarł w młodym wieku. VI Ян Янович Долмат Ісайковський stolnika żmudzkiego i dworzanina pokojowego 1647 r. (Kniaź.)podpisali elekcyę Jana Kazimierza: Franciszek, podówczas referendarz i pisarz litewski, z województwem trockiem, Jan, stolnik żmudzki, z księstwem żmudzkiem i Mikołaj, łowczy litewski i dzierżawca wirszupski, z województwem wileńskiem. Helena Янівна Долмат Ісайковська 1-o v. za Adamem Iwanowiczem Chreptowiczem, dworzaninem królewskim, 2-o v. za Krzysztofem Jundziłłem Zofię, Янівна Долмат Ісайковська żonę 1-o v. Jana Mikołaja Rudominy, marszałka brasławskiego, 2-o v. Jana Samuela Paca, 3-o v. Wiktoryna Konstantego Mleczki (Teka Wolffa), sędziego, a następnie starosty żmudzkiego. Петро син Кароля Младенец Elżbieta дочка Кароля za Krzysztofem Rudominą Dusiatskim, chorążym, a następnie marszałkiem brasławskim (Star. Mon. i Pac.). Ян син Миколая Jan, dworzanin królewski, żonaty z Joanną Naruszewiczówną, córką Stanisława, referendarza litewskiego i Anny Sapieżanki, został 1659 r. kasztelanem smoleńskim. Umarł w tymże roku, a wdowa po nim jest już 1660 r. żoną Stefana Ogińskiego, marszałka wołkowyskiego, z czasem wojewody połockiego. VII Станіслав син Яна chorąży grodzieński, 1680 r. ożeniony z ks. Heleną Ogińską, córką ojczyma, zmarł bezdzietny, a wdowa wyszła 2-o v. za Mikołaja Tarłę, cześnika litewskiego (Kniaź.). *** Halszka, za Demianem Woroniczem Boratyńskim 1606 r. Maryna, za Stefanem Serbinowiczem Kobeckim 1638 roku. Samuel, 1637 r. dworzanin królewski, 1638 r. stolnik wołyński, 1662 roku sędzia ziemski łucki, posiadał wspólnie z żoną, Katarzyną Bokijówną z Pieczychwostów, wieś Kniazie w województwie wołyńskiem (M. 181 f. 183 i 183 f. 112). W 1658 r. deputat województwa wołyńskiego na Trybunał koronny (Zap. Lub. 45 f. 597). Jako stolnik wołyński i dworzanin pokojowy królewski, podpisał elekcyę Jana Kazimierza, a jako sędzia ziemski łucki, obiór Jana III-go. W dobrach swoich Jełowiczach, w powiecie łuckim, fundował klasztor Dominikanom, co potwierdziła konstytucya sejmowa z 1667 r. Stanisław i Jan Dołmatowie Isajkowscy, stronnicy Augusta III-go. za nim głosowali 1733 r. (Oblig. Warsz. 49 f. 606). |
РОДОВОДИ ШЛЯХТИ > Д >