Дідушицькі - шляхетська родина українського походження гербу Сас вийшла із сіл Великі і Малі Дідушиці на Стрийщині, і їхній родовід тягнеться ще з княжих часів. Найдавніші документи про Дідушицьких походять із 1263 і 1274 рр., і до сер. XV ст. писані виключно українською мовою. Члени родини Дідушицьких відомі як державні діячі, меценати, вчені різних наук, артисти. У середині XVIII ст. Дідушицькі полонізувалися і перейшли із греко-католицької релігії на римо-католицьку. З приходом Австрії наприкінці XVIII ст. Дідушицькі отримали графський титул. Одну з гілок роду Дідушицьких — поторицьку — розпочав Юзеф Каласанти (1772–1847), син Тадея Ґервазія (1724–1777). Саме Юзеф Каласанти сформував відому Поторицьку бібліотеку. Інші дві гілки Дідушицьких заклали старші брати Юзефа: Антон Василь (1757–1817) та Валеріян Вікторин (1754–1832), внуком якого був відомий львівський історик Маврицій Іґнатій (1813–1877). Син засновника поторицької лінії Володимир Ксаверій Тадей Дідушицький (WłodzimierzKsaweryTadeuszDzieduszycki, 1825–1899) — власник, меценат і творець одного з найкращих природничих музеїв Галичини — у Львові на вул. Театральній, 18.
Володимир Дідушицький зі своєю дружиною Альфонсиною з Мйончинських (Alfonsyna z Miączyńskich) 1853 р. викупив від Е. Віняжа (Winiarz) віллу разом sз великою ділянкою під Високим замком. Вілла Віняжа була збудована перед 1849 р. у глибині ділянки, і позначена на кадастровій карті Львова 1849 р. (під конскр. №45 4/4, топографічним №3087). Вже 1853 р. Дідушицькі перевезли до новопридбаної вілли родинну збірку з бібліотекою з Поториці біля Сокалю. Бібліотека нараховувала 55 тисяч томів, серед яких 230 рукописів і пергаментів. Опріч книг, Дідушицькі перевезли велику збірку творів мистецтва: 2000 гравюр, 400 географічних карт, понад 1000 портретів тощо. Куплену віллу 1856 р. Дідушицькі перебудували на палац за проектом архітектора Вінцента Равського-старшого (WincentyRawski). 1860 р. за його ж проектом на території палацу збудували кілька господарських будинків у класицистичному стилі. У 1870 р. графиня Альфонсина відкупила кусок схилу між палацом і стрільницею. 1871 р. до північного торця західного крила добудували невелику сторожівку, а 1873 р. почали велику розбудову палацу за проектом архітектора Йозефа Енґеля (JosefEngel). Чільну частину палацу розширили, добудувавши з заходу і сходу два крила, фасади оздобили класицистичним вистроєм. 1878 р. у будинку влаштували алебастрові портали, які графиня Альфонсина замовила у відомого скульптора Леонарда Марконі (Marconi). У 1880–1890-х рр. був розпланований парк із декоративними і рідкісними породами дерев. У 1893–1894 рр. на викуплених ґрунтах на схилах були збудовані господарський одноповерховий будинок зі стайнею, возівнею і виходками (туалетами) та льодівня. У великій одноповерховій будівлі на північний захід від палацу була розташована канцелярія Дідушицьких. Найбільша розбудова палацу відбулася 1902 р. Тоді за проектом архітектора Владислава Галицького (WładysławHalicki) надбудували третій поверх, влаштували додаткові сходи і новий дах з люкарнами. Тоді ж фасади палацу між 2-им і 3-ім поверхами прикрасили барельєфними портретами членів родини Дідушицьких, поміщеними в овальні ніші, оздоблені гірляндами — їх автор, можливо, відомий скульптор Антоній Попель (Popiel). 1903 р. розібрали одноповерховий будинок з канцелярією, і за проектом Владислава Галицького провели реконструкцію західного крила з його надбудовою і розбудовою. У такому стані ця частина палацу, окрім даху, дійшла до нашого часу. 1910 р. Альфонсина Дідушицька, після смерті чоловіка Володимира, влаштувала гідравлічний ліфт, який виконало технічне бюро З. Рудаковського (Rudakowski). У міжвоєнний період у палаці влаштували галерею, яка називалася ім. Дідушицьких. Збірка складалася з творів малярства, графіки і колекції археологічних знахідок. 1940 р. галерею ліквідувала радянська влада, розформувавши збірку між різними новими музеями міста (Галерея мистецтв, Львівський історичний музей, Музей етнографії та художнього промислу). Частина експонатів зникла, серед яких і всесвітньовідомий Михалківський скарб з VIII–VII ст. до н. е. сумарною вагою 7 кг золота. До 1939 р. власниками палацу і чиншового будинку були нащадки родини Дідушицьких. Після Другої світової війни в палаці розташувалася структура служби безпеки Радянського Союзу, в час Незалежності —Управління військової контррозвідки СБ України у Західному регіоні. Приміщення конюшень і стайні перетворили на помешкання. Dzieduszyce koło Zaderewic stanowiły w r. 1371 jeden z objektów gospo.darczych królewszczyzny nad Świcą i Sukielem 7. Do rąk prywatnych przeszły zatem później, najprawdopodobniej w czasach Opolczyka lub w początkach panowania Ja.giełły. W każdym razie nabywcy otrzymali na tę osadę przywilej, gdyż r. 1469 oka.zywali go komisji lustratorów, którzy zaznaczyli tylko seruicium cum duobus sagitta.riis, cum angelo sigilliss, co odnieść można tak do rządów księcia, jak również pierwszego Jagiellona. Z właścicielami zapoznajemy się dopiero w początkach w. XV podczas procesów granicznych z sąsiadami o obszar Siachów vel Siechów, który sty.kał się z Zaderewicami, Dzieduszycami i Balicami, dając powód do ciągłych zatargów. Wydawane w tej sprawie wyroki przez księcia Fedora Lubartowicza nie znalazły uzna.nia u nowszych badaczy historycznych 9; nie wchodząc tutaj w istotę całego zagadnie.nia, chcemy zwrócić uwagę na pewien charakterystyczny szczegół, który rzuca światło na pierwszych posiadaczy Dzieduszyc. W r. 1400 prowadził spór z dziedzicami wsi Łotatniki Iwaśko Dzieduszycki, który w następnym akcie z r. 1413 występuje z przy.domkiem Mi 1 i czy c czyli syn Milena lub Mila.ua10. Drugi rodowiec, Jurij-Jerzy, występuje pod r. 1421 z określeniem Khurheszewycz czyli syn Kuresza lub Ko- 8 Źródła dziejowe XVIII/1. B. 19. Dzieduszyccy przedłożyli ten akt łącznie z Gołąbkami z Leśnio.wic. Niewątpliwie każdy ród miał odrębne zapisy, jednak przywilej Dzieduszyckich wszedł jakąś nieznaną drogą w posiadanie Gołąbków i więcej do właścicieli nie wrócił. 9 Wyroki zamieszczone w Kronice domowej Dzieduszyckich, Dypl. I—VI. Krytyka ich w Z. L. Ra.dzimińskiego Monografji XX. Sanguszków T. I, str. 19—25 i w X. Prof. Fijałka studjum o Tarłach, Przegl. hist. VIII, str. 167—181. 10 Kronika domowa str. 31—32. Należy przypomnieć tutaj okoliczność, że Daniel z Zaderewic po.chodził również od Milena, co dowodzi pewnej wspólnoty pochodzenia a może nawet pokrewieństwa między temi rodami. roszą1. Oba te imiona, nieznane całkowicie w środowisku ruskiem, kierują nas znów na południe w obręb wołosko-słowiańskiego świata na Bałkanie 2 *. Następne pokolenie Dzieduszyckich reprezentuje znany z innych źródeł Myk, figurujący również w de.kretach granicznych z lat 1428 i 14308. Wziął on już udział w zjeździe homagjalnym r. 1427 i przy tej sposobności wycisnął pieczęć z udatną podobizną herbu Sas4 5. Dwukrotnie żonaty, miał z pierwszej żony N. N. Dy mi t r a i J ac ka , z drugiej, Mil ochny Balickiej, Se ńka i Iwaśka. Starsi bracia otrzymali już r. 1448 przywilej na założenie osady Sath owa nad rzeczką Krechów6. W r. 1453 przeprowadzono po.dział dóbr w ten sposób, że Dymitr i Jacek pozostali w Dzieduszycach, a Myk prze.niósł się z młodszymi synami do Balic, częściowo na dział żony a częściowo kupniznę, zachowując nadto Siać h ów 6. Z tej racji pisał się Myk pod koniec życia z Balic (r. 1453—1457)7. Jacek ożenił się z Fedką Hołubejówną r. 1456, za którą otrzy.mał 100 grzywien; w tym samym roku nabył za 400 grzywien i 17 koni stadnych dobra Lekczyn czyli Leszczyn pod Lwowem, unieważniając tamże zapis Nagwaz.dana ze Stankowa8. Dymitra widzimy po raz ostatni w konfederacji szlachty r. 1464, gdzie widnieje również jego brat Jacek9. W r. 1479 zapisał ostatni swej córce Marji, która poślubiła Iwana z Rytarowic, V, czynszu z tenuty S i e d l i s k 10. Druga córka, Ol uch na, wyszła za Hrycia Krechowieckiegon . Jedyny syn jego Michał objął po nim Dzieduszyce, O r d o s zy ce i Mały Grodzisk. Zmarł on około r. 1499, pozostawiając Fedka, Na s t k ę i Annę, później żonę Jana Herburta 12. Ponieważ Fedko nie zostawił żadnego potomstwa, wygasła na nim starsza linja po Myku. Młod.sza gałąź z Milochny Balickiej w osobach Seńka i Iwaśka działała krótko, odumierając znów tychże imion S e ń k a i I waś ka w latach sześćdziesiątych. W r. 1480 skwitowali oni stryja Jacka z opieki i rozpoczęli samodzielnie gospodarować13. Seńko usunął się wnet z widowni, natomiast Iwaśko zajmuje na dłuższy przeciąg czasu czołowe sta.nowisko wśród rodowców. W aktach i zapiskach figuruje on aż do r. 1533, przyczem pisze się stale Janem-Johannes. Od r. 1493 utrzymuje tenutę Siedliska, nabytą na stałe r. 1499, prócz tego Pust omyt y, Dobrzany, Lubień, Wodniki, Pl i ehów a r. 1527 uzyskuje przez syna Mikołaja, wówczas dworzanina królewskiego, zapis 1322 grzywien na Ho r o ż a n i e , Ry c z y c h o wi e i P o d w y s o k i e m 14. Po oczy.szczeniu z ciężarów dóbr rodowych postarał się o podniesienie Dzieduszyc do rzędu miast z jarmarkami i targami ,5. Poważną pozycję stanowiły również dzierżawy myt w Dzieduszycach i Młyniskach16. Osobiste przymioty zjednały mu mir i szacunek 1 Kronika domowa str. 34. * Imię Korosa występuje u Wołochów fogaraskich, por. Kadlec, Valasi, str. 465, natomiast Milen.Milan właściwe jest Wołochom bałkańskim, Ib. str. 457—458. W imiennictwie serbskiem znany jest Kuresz = Cyryl, Mila, Mileczyc, Milec i t. p., por. T. Maretić, O narodnim imenima i prezimenima u Hrvata i Srba, Rad. jugosl. Akademije, T. 81 (1886), str. 81-146, T. 82, str. 6 9 - 154. 5 Kronika domowa, Dypl. nr IV—V. 4 Notaty, nr 812. * Kronika domowa, str. 37. Niewątpliwie chodzi tutaj o osadę Siachów. . Ib. Dypl. nr VII. » Agz. XIX, nr 2787, 2788. * Ib. VI, nr 27, nr XIX, 2748, 2766, 2770. 9 Agz. VII, nr 55. 10 Ib. XV, nr 4010, XVIII, nr 1260. 11 Kronika domowa, str. 40, 43. 19 Ib. str. 39—42. Agz. XV, nr 2407. ’* Ib. str. 45. Niektóre szczegóły oparte są na Kronice domowej, zasługują jednak na wiarę, gdyż autor Kroniki rozporządzał bogatszym materjałem źródłowym i opracował go bardzo umiejętnie. u Agz. XV, nr 2286, 2347, 4602, XVII, nr 3714, 3906, 4045, IX, nr 158. Matr. Sum. IV. 492, 550, 4471 5248. 19 Matr. Sum. IV. 1132. 16 Ib. IV. 6165. Kronika domowa, Dypl. nr X u szlachty; od r. 1500 występuje w charakterze podstarościego lwowskiego a 1512 zostaje podsędkiem tejże ziemi \ Dom uległ pod jego rządami całkowitemu przeobraże.niu kulturalnemu i wyznaniowemu. Niemały wpływ wywarła w tym kierunku żona Jana, Zofja Rybotycka, o której posag wiódł mąż długi proces z dziedzicem Rybotycz2. Powyższym zmianom należy przypisać fundację kościoła w Dzieduszycach czyli Soko łowie 1520 r. *. Jan pozostawił trzech synów: Mikołaja, Jana, J akuba oraz córkę Barbarę, żonę Andrzeja Wysockiego4. Bracia utrzymywali wszystkie majętności ojcowskie, przyczem Mikołaj nabył jeszcze dożywotnio wójtostwo w B u s k u 5. Jakub oprawił żonę Annę z Fredrów 1540 r. sumą 1000 grzywien6. Mikołaj pojął najpierw Annę Wilżyńską, 2° Annę Rejównę; w r. 1545 występuje on jako wojski trembo.welski z synem Wa c ł a we m7, o którym wzmiankuje już Paprocki. I Agz. XV. 2996 Matr. Sum. IV. 1854. * Agz. XVII. 2752, 2790, 2983, 3303, XVIII. 2641, 2642, 2816, 3370, 3438. s Kronika domowa, dypl. nr IX. * Ib. str. 54. 1 I Agz. X. 527 Matr. Sum. IV. 6309. « Agz. X. 615. 7 Matr. Sutn IV. 21898.
Iwaszko Dziadoszycki świadczył już 1411 r. w żydaczowskiem (AGZ. III). W 1421 r. mieli spory graniczne Jerzy Dziedoszycki Kgourszewicz z Oblaznickim, Iwaszko Milejczyc Dziedoszycki z Balickim i Mika Dziedoszycki z Daniłowiczem (A. Zap. Ros. I): Mika na sądzie we Lwowie jeszcze 1452 r. (AGZ. XIV). [nieznany ojciec poniższego rodzeństwa] Dymitri i Jacko, bracia; procesują się z ludźmi Tarły 1457 r. Obaj podpisali konfederacyę ziemi lwowskiej przeciw Odrowążom 1464 r., a przywieszona pieczęć przedstawia herb Sas, mający pod księżycem znak, nakształt litery gotyckiej N. (AGZ. VII). ¶ Jacek wykupił 1458 r. wieś swą Lekczyn (dziś Leszczyn w bóbreckim) od Juchny Nagwazdana, który mimo to pozwał go jeszcze 1487 r. o należny dług (AGZ. VI i VII). Michał, syn Jacka, jako pełnomocnik ojca, wygrał tę sprawę. Jacko, dzierżawca Siedlisk i dziedzic Dzieduszyc, wyznaczył 1479 r. posag córce swej Maryi, żonie Iwana z Rytarowic (AGZ. XV). Po Michale, dziedzicu Grodziszcz 1494 r., została tylko córka Nastazya, oddana 1499 r. pod opiekę stryjowi Janowi, drugiemu synowi Jacka. ¶ Ten Jan, do 1493 roku zwany Iwaszkiem, dziedzic Dzieduszyc, Pustomyt, części Balic, dzierżawca królewszczyzny Siedlisk, oprawił 1498 r. żonie Zofii, 400 grzyw. posagu i wiana, a w 1499 r. zabezpieczył 300 grzywien na Siedliskach Marcinowi Świrskiemu (Proch.; AGZ. XV). Podstarości lwowski 1500 r., wziął w zastaw od Sieniawskiego 1504 r. królewszczyzny Dobrzany i Łubianę (AGZ. IX). W 1512 r. został podsędkiem lwowskim. W 1511 r. otrzymał przywilej na założenie miasta Dzieduszyc, ze wsi tegoż nazwiska (M. 25 f. 33). W 1532 r. ma dozwolone pobierać myto w Dzieduszycach, na naprawę mostu (AGZ. X. 486 )i ma tamże ustanowione jarmarki i targi (M. 48 f. 431). W 1524 r. otrzymał Horożanę (M. 38 f. 20). Synowie jego: Mikołaj, Jan i Jakób, trzymają w 1533 r. Horożanę, Horożankę i Ryczyhów (AGZ. X. 527). ¶ Jakób zapisał w Przemyślu żonie, Annie Fredrównie, 1,000 grzyw. wiana 1540 r. (AGZ. X. 615). Córce jego Katarzynie, żonie Stanisława Wilżyńskiego, odstąpił 1553 r. brat jej stryjeczny Wacław, wójtostwo buskie (M. 84 f. 367). ¶ Mikołaj, najstarszy syn Jana, wojski trembowelski 1543 r., posiadacz dożywotni wójtostwa buskiego 1539 r. (M. 57 f. 93), żonaty z Anną z Topoli Rejówną, 1-o v. Tomaszową Wilżyńską, pozostawił syna Wacława, posiadacza Horożany i wójtostwa buskiego 1549 r. i córkę Barbarę, żonę Piotra Boratyńskiego, kasztelana bełskiego (M. 67 f. 255; 77 f. 235; 79 f. 196 i 212; 84 f. 367; 91 f. 350). Jego też córką być musiała Katarzyna, żona Jana Płazy 1569 r. ¶ Wacław, właściciel Dzieduszyc i siedmiu innych wsi w żydaczowskiem, a Pustomyt i Maleczkowic w ziemi lwowskiej 1578 r. (Paw.), żonaty z Zofią z Oszczowa, pozostawił trzech synów: Stanisława, Rafała i Jerzego, oraz córki: Zofię, Katarzynę, Krystynę, Annę i Barbarę (Wyr. Lub. 22 f. 1098; 30 f. 583 i 38 f. 773). Z Wacława córek: Anna była żoną Konstantego Korniata, a Zofia 1597 r. żoną Adama Pieczyhojskiego. Z synów Wacława: ¶ Rafał, właściciel Oszczowa i Pustomyt, fundował Msze Św. w katedrze lwowskiej 1617 r. za dusze Dzieduszyckich i Żórawińskich (AGZ. X. 3270). Jerzy, kasztelan lubaczowski 1604 r., zmarły 1635 r., pozostawił syna Aleksandra, także kasztelana lubaczowskiego 1646 r., ożenionego z Anną Czuryłówną, stolnikówną sanocką, z której miał synów: Mikołaja i Jana Franciszka, oraz córkę Eufrozynę, żonę Daniela na Nieświeżu Stempkowskiego, kasztelana bracławskiego. Wymienione dzieci Aleksandra procesuje Dąbrowski 1664 r., o sumę 8,000 fl. (Kij. VI C f. 316; VI E f. 30; VI F f. 66 i 90; VII f. 364; Zap. Lub. 46 f. 267). ¶ Jan Franciszek, zwany często w aktach wprost Janem, lub Franciszkiem, dziedzic Sokołowa, nabył starostwo żydaczowskie od Jabłonowskiego, za konsensem królewskim z 1662 r. (Sig. 5 f. 72). W 1682 r. kasztelan kijowski, 1689 r. wojewoda podolski, umarł 1704 r. W 1697 r. będąc marszałkiem sądów kapturowych województwa ruskiego, zapisał znaczne sumy katedrze lwowskiej (AGZ. X. 6290). Żonaty z Zofią Jabłonowską, miecznikówną koronną (M. 235 f. 720), pozostawił kilka córek, z których: Rozalia, żona Franciszka Gałeckiego, wojewody inowrocławskiego, potwierdziła z mężem zapis dożywocia 1683 r. (AGZ. X. 5831; DW. 61 f. 412); Maryanna, żona hr. Aleksandra Tarnowskiego, wdowa po nim 1710 r. (Arch. I. Z. Ros. VI. 2 i M. 235 f. 720); Ludwika, za Janem Daniłowiczem, starostą bareckim (Kij. X f. 1585); Zofia, Helena i Anna, zakonnica 1693 r. (DW. 58 f. 446). ¶ Syn zaś jego Jerzy Stanisław, zwykle Stanisławem lub Jerzym w aktach nazywany, otrzymał od ojca starostwo żydaczowskie, za konsensem królewskim z 1687 r. (Sig, 14). Jako starosta żydaczowski podpisał też z województwem ruskiem, elekcyę Augusta II-go. W 1703 r. został łowczym, a 1704 r. koniuszym wielkim koronnym. Umarł 1730 r. Żonaty z Maryanną Zamoyską, nie pozostawił potomstwa. Wdowa po nim otrzymała 1732 r. konsens królewski, na odstąpienie dóbr Turady Andrzejowi Zamoyskiemu (Sig. 23). ¶ Mikołaj, starszy syn Aleksandra, kasztelana lubaczowskiego; rotmistrz królewski 1651 r. (AGZ. X. 4399), chorąży podolski 1653 r., wspólnie z bratem Janem Franciszkiem zabezpieczył Rakowskiemu znaczną sumę na dobrach, po ojcu odziedziczonych (AGZ. X. 4457). Żonaty 1-o v. z Barbarą ze Żmigroda Stadnicką, 2-o v. z Pudencyanną Giedzińską (Zap. Lub. 51 f. 217), pozostawił syna Stanisława, właściciela Dzieduszyc, chorążego trembowelskiego 1689 r., następnie chorążego lwowskiego. Stanisław pisał się z województwem ruskiem, na elekcyę Augusta II-go. Z Joanny Ustrzyckiej, synowie jego: Franciszek i Jan. ¶ Franciszek, po rezygnacyi ojca, chorąży lwowski 1724 r., z Zofii Sokolnickiej, pozostawił córkę Justynę, żonę Piotra Pęczkowskiego, wojskiego przasnyskiego (Czerniech. f. 1012 i DW. 94 f. 902). ¶ Jan, podczaszy halicki 1729 r., jako poseł województwa ruskiego, podpisał konfederacyę warszawską 1733 r. (Obl. Warsz. 49 f. 422). Chorąży trembowelski 1738 r., otrzymał 1739 r. list przypowiedni, na chorągiew pancerną (Sig. 26). Żona jego, Róża z Lipskich, fundowała kościół w Snitkowie 1748 r. (AGZ. X. 7133). Urszula, córka Jana, 1-o v. za Jakóbem Błędowskim 1748 r., 2-o v. za Ignacym Potockim 1758 r.; synowie: Tadeusz i Dominik. ¶ Tadeusz, starosta żukowski i pułkownik wojsk koronnych 1748 r., zastawił Serebryńce Czackiemu 1748 r. (M. 228 f. 598). W 1750 r. chorąży trembowelski, 1756 r. chorąży, a 1760 r. podkomorzy halicki, w końcu 1765 r. cześnik wielki koronny. W 1760 r. otrzymał list przypowiedni, na chorągiew pancerną (Sig. 29), w 1764 r. był posłem ziemi halickiej na konwokacyę (V. L.). Wspólnie z żoną, Salomeą Trembińską, trzymał starostwo bachtyńskie, na ustąpienie którego bratu Dominikowi otrzymał konsens królewski 1766 r. (Kancl. 31 II f. 69 i IV f. 290). W tymże 1766 r. otrzymał pozwolenie na palenie potażu w ciągu lat 6, w lasach wsi Matwiejkowa, w powiecie latyczowskim. W 1767 r. posesor Mieronic, w powiecie radomskim (Kancl. 31 IV f. 223 i 32 II f. 182). W 1770 r. kawaler orderu Św. Stanisława, generał porucznik b. wojsk polskich i regimentarz ziem podolskich, otrzymał od cesarzowej Maryi Teresy 1775 r. dziedziczny tytuł hrabiowski. Umarł 1777 r. Synowie jego: Waleryan, Antoni, Wawrzyniec i Józef. Córki: Ludwika, 1794 r. żona Józefa Szeptyckiego (DW. 110 f. 194); Helena, za hr. Kajetanem Sierakowskim; Magdalena, za hr. Ignacym Morskim i Justyna, za hr. Ksawerym Działyńskim. ¶ Hr. Waleryan, syn Tadeusza, ur. 1754 r. w Kloczowie, otrzymał od rodziców dzierżawę serebryską na Podolu, za konsensem królewskim z 1775 r. (Kancl. 55 f. 235). Następnie właściciel starostwa jabłonowskiego, nabytego od rządu austryjackiego. W 1775 r. podkomorzy ces. król. austryjacki, a 1786 r. podkomorzy dworu polskiego i kawaler orderu Św. Stanisława. Żonaty 1-o v. z Józefą Łodzia Ponińską, 2-o v. z Anną Głowacką, umarł w Potoczyskach 1832 r. Z pierwszej żony synowie: Stanisław i Ludwik, oraz córki: Aniela, 1-o v. Tadeuszowa Gromnicka, 2-o v. Erazmowa Pruszkowska i Julia Janowa Gromnicka; z drugiej żony - córka Emilia hr. Eugeniuszowa Dzieduszycka. ¶ Hr. Stanisław, syn hr. Waleryana ur. 1776 r. w Żukowie, zmarły w Karlsbadzie 1841 r., ces. król. podkomorzy austryjacki i członek Stanów Galicyjskich 1817 r., właściciel Gwoźdzca, żonaty z Maryanną Pietruską, miał synów: Edmunda i Aleksandra. ¶ Hr. Edmund, ur. 1811 r., zmarły 1853 r. we Lwowie, właściciel Gwoźdzca, z Talii Niezabytowskiej, miał córkę Karolinę za Janem Załęskim, radcą Dyrekcyi Głównej Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego w Warszawie i syna Stanisława, właściciela Gwoźdzca, który z Karoliny Darowskiej, ma syna Aleksandra, ur. 1874 roku i córki: Maryę, zaślubioną 1890 r. we Lwowie Władysławowi Komorowskiemu; Karolinę i Helenę. zaślubioną we Lwowie 1901 r. hr. Justynowi Łosiowi. ¶ Hr. Aleksander, ur. 1813 r., zmarły w Izydorówce 1879 r., właściciel Izydorówki i Dzieduszyc, ożeniony z Domicellą Pietruską, pozostawił córki: Józefę, zaślubioną 1858 r. hr. Kazimierzowi Wodzickiemu; Maryę, zaślubioną Antoniemu Jabłonowskiemu; Olgę, żonę Bronisława Skibniewskiego; Wandę, żonę Kornela Suchodolskiego; Sewerynę, zaślubioną hr. Wojciechowi Dzieduszyckiemu i Aleksandrę, zaślubioną 1880 r. hr. Emanuelowi Dunin-Borkowskiemu, oraz synów: Edmunda, właściciela Izydorówki, żonatego z Aleksandrą Winogrodzką, z której synowie: Konstanty i Przemysław, i Izydora, zmarłego w Kulparkowie 1888 r., ożenionego z Anastazyą Jełowicką, zmarłą w Poznaniu 1890 r., których syn Aleksander, zmarł dzieckiem. ¶ Hr. Ludwik, syn Waleryana, ur. 1778 r., zmarły w Medowie 1851 r., właściciel Zahajpola, szambelan ces.-król. austryjacki 1817 r., zaślubił 1809 r. w Rychcicach Domicellę z Bielskich. Z niej synowie: Maurycy, Edward, Zygmunt i Wacław; oraz córki: Elżbieta; Zofia, zaślubiona 1840 r. Juliuszowi Matkowskiemu; Józefa i Konstancya, zakonnice Sacré coeur we Lwowie. Z nich: ¶ Hr. Maurycy, ur. 1813 r. w Rychcicach, zmarły 1877 r. we Lwowie, autor historyczny, szambelan ces.-król. austryjacki 1855 r., członek krakowskiej Akademii Umiejętności, właściciel Płotyczy, zaślubił 1840 r. 1-o v. Karolinę z Zagórskich, 2-o v. Natalię z Rudnickich, zmarłą we Lwowie 1901 r. Z pierwszej żony córki: Aniela i Domicella, zakonnice Sacré coeur we Lwowie i synowie: ¶ Hr. August, szambelan ces.-król. austryjacki 1875 r., starosta w Gródku, ożeniony 1-o v. z Melanią z Szeliskich, z której córka Marya, 2-o v. z Maryą Ostaszewską, z której córki: Emma i Wiktorya. Marya zaślubiła 1898 r. w Jasionowie hr. Aleksandra Wodzickiego, syna Kazimierza i Józefy z hrabiów Dzieduszyckich. ¶ Hr. Karol, właściciel Siechowa, ożeniony z hr. Anną Dzieduszycką, z której córki: Melania, zaślubiona 1892 r. we Lwowie baronowi Franciszkowi Heydlowi i Tymotea, żona Franciszka Bocheńskiego. ¶ Hr. Maurycy zaślubił 1892 r. w Tłumaczu Maryę z Doschotów. Hr. Franciszek Ksawery zmarł 1896 r. w Jaśle. ¶ Hr. Andrzej, szambelan ces. król. austryjacki, zaślubił 1896 r. w Krakowie Helenę Sulikowską. córkę Karola i Aleksandry z hr. Krukowieckich. ¶ Hr. Tomasz, właściciel Karolówki, ożeniony 1882 r. z Dominiką z Lachowskich. ¶ Z drugiej żony dzieci hr. Maurycego: Anna, zaślubiona 1884 r. hr. Władysławowi Wolańskiemu i Klemens, właściciel Podłuża, ożeniony z Maryą Jaruntowską, z której syn Jerzy, ur. 1885 r. w Załanowie i córka Marya. ¶ Hr. Edward, syn Ludwika, ur. 1818 r., zmarły 1880 r., właściciel Budyłowa, zaślubił 1848 r. hr. Józefę z Łosiów. Z niej córki: Marya, zaślubiona 1886 r. we Lwowie Urbanowi Massalskiemu i Domicella, zaślubiona 1879 r. Adamowi Henzlowi, oraz synowie: ¶ Hr. Zygmunt i hr. Józef zmarli bezżennie. ¶ Hr. Michał, zmarły w Krakowie 1902 r., ożeniony 1879 r. z Julią Skrzyńską, z której synowie: Tadeusz, ur. 1880 r., Juliusz, ur. 1882 r., Antoni i Michał, oraz córka Marya, zaślubiona w Krakowie 1902 r. Ludwikowi Skarbek Borowskiemu. ¶ Hr. Leon, ożeniony 1893 r. w Krakowie z Zofią Raciborską, zmarł we Lwowie 1896 roku. ¶ Hr. Antoni, syn hr. Tadeusza, cześnika koronnego, ur. w Psarach 1757 r. zmarły w Miropolu 1817 r., wspólnie z bratem Waleryanem kwitował Czackiego 1787 r. (DW. 97 f. 467; 102 f. 475 i 103 f. 1507 )W 1781 r. pisarz wielki litewski, kawaler orderu Św. Stanisława, a 1789 r. Orła Białego, został 7-go Stycznia 1792 r. generalnym dyrektorem poczt koronnych i litewskich (Sig. 37). W 1789 r. wspólnie z żoną, Maryanną z Kozmińskich, kwitował jej brata z odbioru 49,500 fl. (DW. 105 f. 556). Córka jego Anna za hr. Mikołajem Rostworowskim i synowie: ¶ Hr. Ignacy, ożeniony z Teodozyą hr. Mielżyńską, zmarły 1828 r. i hr. Henryk, ur. 1795 r. w Wrocławiu, zmarły 1845 r. w Poznaniu, właściciel po ojcu Tłumacza, ożeniony 1830 r. z hr. Teodozyą Mielżyńską, wdową po bracie Ignacym, z której syn Michał, ur. 1839 r. ¶ Hr. Michał, z Berty z Jonas, amerykanki, ma syna Maurycego, oraz córki: Henrykę, żonę Maurycego Capelli; Maryę, za Askaniuszem Baldasseroni i Amelię, żonę profesora Levontino Pieroni we Florencyi. ¶ Hr. Wawrzyniec, syn hr. Tadeusza, ur. 1772 r., zmarły we Lwowie 1836 r., właściciel Jabłonowa, szambelan ces.-król. austryjacki 1792 r., ożeniony z hr. Anastazyą Mierówną, kasztelanką inflancką, pozostawił z niej córki: Ewelinę, zmarłą 1834 r. i Henrykę, za Gwalbertem Pawlikowskim z Medyki i synów: Tytusa i Eugeniusza. ¶ Hr. Tytus, ur. 1796 r., zmarły w Jabłonowie 1870 r., właściciel Jabłonowa, żonaty z hr. Izabellą Dzieduszycką, miał córkę Florentynę, żonę 1-o v. ks. Romana Czartoryskiego 1873 r., 2-o v. Antoniego Wolniewicza 1892 r. ¶ Hr. Eugeniusz, ur. 1801 r., zmarły w Krakowie 1857 r., właściciel Radziszowa, żonaty 1-o v. z hr. Emilią Dzieduszycką, 2-o v. z Heleną Paszkowską, pozostawił z pierwszej żony córki: Eugenię, żonę hr. Wilhelma Romera i Wandę, żonę Rafała Korytowskiego, oraz syna Mieczysława; ur. 1832 r., ożenionego 1860 r. w Krakowie z Pauliną Ratajską, zmarłą tamże 1892 r., z której córki: Katarzyna, Barbara i Zofia, zakonnica, zmarła w Krakowie 1896 r. Z drugiej żony córka hr. Eugeniusza, Helena; zaślubiła 1859 r. Mieczysława Pawlikowskiego. ¶ Hr. Józef, najmłodszy syn hr. Tadeusza, ur. 1776 r., zmarły we Lwowie 1847 r., właściciel Poturzycy i Zarzecza, ożeniony z hr. Pauliną Działyńską, córką hr. Ksawerego i Justyny hr. Dzieduszyckiej, pozostawił syna Włodzimierza, ur. w Jaryszowie 1825 r., założyciela ordynacyi i muzeum przyrodniczego i etnograficznego we Lwowie, marszałka krajowego galicyjskiego 1876 r., tajnego radcę i członka Izby Panów. ¶ Hr. Włodzimierz zaślubił 1853 r. we Lwowie hr. Alfonsynę Miączyńską, z której córki: Klementyna, żona hr. Zygmunta Szembeka; Anna, żona hr. Tadeusza Dzieduszyckiego; Marya zaślubiła w Pieniakach 1894 r. Tadeusza Cieńskiego syna Ludomira i Jadwiga, 1889 r. księżna Witoldowa Czartoryska. ¶ Dominik, młodszy syn Jana, chorążego trembowelskiego, a brat Tadeusza, cześnika koronnego, ur. 1727 r., zmarły w Dzieduszycach 1804 r., właściciel Dzieduszyc, otrzymał od cesarzowej Maryi Teresy 1777 r. dziedziczny tytuł hrabiowski austryjacki (Goł.). Będąc pułkownikiem królewskim, otrzymał starostwo bachtyńskie od Tadeusza, z mocy konsensu królewskiego z 1766 r. (Kancl. 31 II f. 69 i IV f. 290). W tymże roku otrzymał pozwolenie na założenie miasta w Berlińcach, w powiecie latyczowskim (Ibid. 29 f. 871). W 1768 r. druga jego żona, Julianna z Bielskich, miała przyznane dożywocie na starostwie bachtyńskiem (Ibid. 44 f. 63). W 1775 r. otrzymał konsens królewski, na odstąpienie starostwa bachtyńskiego Drzewieckiemu (Sig. 32). Z pierwszej żony, Barbary z Dzierzków, synowie: Polikarp i Stefan, zmarli bezpotomnie, a Andrzej, najstarszy syn, ur. 1756 r., zmarły 1831 r., ożeniony z Antoniną Gromnicką, zmarłą 1836 r., pozostawił syna Kazimierza, ur. 1812 r., zmarłego 1885 r., właściciela Niesłuchowa, ożenionego z Różą z Matkowskich-Boguszewiczów, z której synowie: Stanisław i Tadeusz. ¶ Hr. Stanisław, ur. 1837 r., zmarły 1881 r., właściciel Niesłuchowa, żonaty z Zofią Morawską, pozostawił syna Adama, ur. 1866 r., ces.-król. szambelana austryjackiego, oraz córki: Zofię i Annę, zaślubioną we Lwowie hr. Janowi Tarnowskiemu. ¶ Hr. Tadeusz, ur. 1841 r., właściciel Niesłuchowa, drugi ordynat po śmierci teścia, członek austryjackiej Izby Panów 1899 r., żonaty z hr. Anną Dzieduszycką, córką pierwszego ordynata, hr. Włodzimierza, ma synów: Pawła, ur. 1886 r., Włodzimierza i Stanisława, oraz córki: Różę, Klementynę i Maryę. ¶ Z drugiej żony, Julianny Bielskiej, miał hr. Dominik córki: Teklę, za Józefem Wolskim; Maryannę, za bar. Józefem Werenką i Franciszkę, za hr. Franciszkiem Duninem-Borkowskim; oraz synów: Antoniego, Mikołaja, zmarłego młodo; Józefa, zmarłego dzieckiem, Kajetana, Jana Karola i Ignacego. Z nich: ¶ Hr. Antoni, ur. 1768 r., zmarły 1792 r., z Konstancyi Broniewskiej, pozostawił córkę Julię, żonę hr. Jana Karnickiego. ¶ Hr. Kajetan, ur. 1772 r., zmarły w Jezupolu 1842 r., właściciel Dzieduszyc, żonaty 1-o v. z hr. Florentyną Dunin-Borkowską, 2-o v. z Klaudyą z Mazarakich, pozostawił z pierwszej żony córkę Izabellę, żonę hr. Tytusa Dzieduszyckiego, oraz synów: Juliusza, ur. 1817 r., właściciela Zborowa, ożenionego z Zofią Bobrówną i Władysława, ur. 1821 r., właściciela Jezupola i Dzieduszyc, żonatego z Antoniną z Mazarakich, z której córka Marya, zaślubiona 1-o v. Stanisławowi Bielskiemu, 2-o v. Stefanowi Irsay i syn Wojciech, ur. 1849 r., właściciel Jezupola, głośny pisarz, konserwator zabytków sztuki historycznej w Galicyi, prezes galicyjskiego Towarzystwa Archeologicznego we Lwowie, żonaty z hr. Seweryną Dzieduszycką, córką hr. Aleksandra, z której syn Władysław, zaślubił 1900 r. hr. Ewelinę Koziebrodzką, córkę Władysława i córka Antonina, zaślubiona 1902 r. w Wiedniu Konradowi Łuszczewskiemu, synowi Bronisława i Zofii z hr. Skarbków. ¶ Hr. Jan Karol, ur. 1774 r., zmarły w Hołorusawie 1856 r., ożeniony z Ludwiką Potocką, starościanką halicką, pozostawił córkę Helenę za hr. Teodorem Potockim i synów: Aleksandra, Jezuitę, zmarłego 1851 r. i Jana, ur. 1815 r., zmarłego we Lwowie 1889 r., właściciela Hołorusawy, ożenionego z hr. Felicyą Dzieduszycką, córką hr. Ignacego, z której córki: Anna Eleuterya, żona hrabiego Karola Dzieduszyckiego i Jadwiga; oraz synowie: Marcin, ur. 1840 r., ożeniony w Janowie 1883 r. z hr. Elżbietą Chołoniewską; Adam, ur. 1848 r.; Maryan, ur. 1853 r., Feliks, ur. 1844 r., żonaty z Augustyną z Regulskich, z której córka Helena. ¶ Hr. Ignacy, ur. 1777 r., zmarły w Siechowie 1841 r., właściciel Siechowa, żonaty z hr. Anną Lanckorońską, pozostawił syna Alfonsa, ur. 1848 r., żonatego z Agnieszką Kunaszowską i córki: Idalię i Felicyę, żonę hr. Jana Dzieduszyckiego. Rodowód
|
РОДОВОДИ ШЛЯХТИ > Д >
