Борейки-Кнерутські

БОРЕЙКИ-КНЕРУТСЬКІ
князі Острозькі у винагороду за виконання службових обов’язків дозволяли своїм підданим користуватися прибутками з деяких сіл. До їх переліку потрапили й обидва Скнити. Наприкінці XVI – на початку XVII століть Великий Скнит перебував у руках представників родини Борейків-Кнерутських – Богдана Остафійовича, а згодом його синів – Миколи та Федора Богдановичів. Малим Скнитом розпоряджалися князівські слуги на прізвище Павловичі: вдова Михайла – Марія Василівна та її сини – Прокіп, Григорій і Шимон.

Rodzina: Borejko (także: Boreyko)
Herb: Borejko
Wstęp: Herb ich przedstawia w polu srebrnem figurę czerwoną, na kształt swastyki, w której słup pionowy w obu końcach dwa razy złamany. Nad hełmem korona. Rodzina wołyńska, dziedzicząca na Knierutach, stąd zwali się Knierutskimi. Herb Borejków ma przedstawiać na tarczy w połowie ściętej, w polu górnem srebrnem figurę przedstawioną w „Herbarzu", w polu dolnem błękitnem; w podkowie srebrnej z takimże krzyżem, strzałę rozdartą, jak w Kościeszy, podwójnie przekrzyżowaną. Nad tarczą wprost korona: Legitymując się ze szlachectwa, nazwali herb swój Kościeszą.
(patrz także: » w wierszu 24 „Herbarza" ) (patrz także: » str. 26 w. 6 od dołu) (patrz także: » w tekście „Herbarza" wymienionych)

Pisali się: z Knierut, z Knierut,

І

Остафій
Eustachy, ziemianin łucki, zapisał część Knierut synowi Bohdanowi 1571 r. (Op. Łuc. 2042 i 2045). 

ІІ

Богдан Остафійович 
6 жовтня 1575 р. волинський підвоєвода Богдан Борейко Кнерутський звинувачував луцьких
міщан, які, напавши на «господу мою властную … жону, чtлядь мою попtрtстраши-
вали», а потім на дім його тестя Федора Олеши, де він з ним «зложtнє и слуги свои
мtли»73.
Велика Скнить 1596
князі Острозькі у винагороду за виконання службових обов’язків дозволяли своїм підданим користуватися прибутками з деяких сіл. До їх переліку потрапили й обидва Скнити. Наприкінці XVI – на початку XVII століть Великий Скнит перебував у руках представників родини Борейків-Кнерутських – Богдана Остафійовича, а згодом його синів – Миколи та Федора Богдановичів. Малим Скнитом розпоряджалися князівські слуги на прізвище Павловичі: вдова Михайла – Марія Василівна та її сини – Прокіп, Григорій і Шимон.
Обстоюючи своє право судитися за нормами магдебурзького права, ковельські міщани під час люстрації 1616 р. скаржилися ревізорам на старосту Фелікса Криска, який своїми позовами викликає їх до замкового суду211. З огляду 
на те, що євреї підлягали замковому суду, луцькі бурмистр і райці за побиття 
ними міщанина поскаржилися до гроду, але підвоєвода Богдан Борейко Кне-
рутський не прийняв скарги, мотивуючи це тим, що коли цей міщанин побив 
тих самих євреїв, то міський суд не захотів розглядати їхній позов212 ф. 25, оп. 1, спр. 14, арк. 46 зв.–47 зв.
× N Федорівна Олеша.
73. ЦДІАК України.  Ф. 25, оп. 1, спр. 15, арк. 430-431.
Марк Остафійович


ІІІ

Микола Богданович 
Велика Скнить 1598–1606
Федір Богданович 
Велика Скнить 1603–1605.
Станіслав Кандиба, домовившися про шлюб своєї доньки Олександри із Федором, сином Богдана Борейка-Кнерутського, у призначений день весілля довго, “на долгих мовах”, 
дискутував про посаг, а потому переніс церемонію на наступний день, запевнивши 
багатьох присутніх у дотриманні домовленостей. Утім, наступного дня в понеділок 
узагалі відмовився видавати дочку заміж (Там само. – Ф. 25. – Оп. 1. – Спр. 48. – 
Арк. 16–18 зв.). 40 Там само. – 
Михайло Маркович
Po Bohdanie zostali synowie: Mikołaj i Teodor, a po Marku, żonatym z Eudoksyą Gnoińską, synowie: Michał i Stefan, i córka Anna. Procesują się oni wciąż o Knieruty i zapis dziadka Eustachego (Woł. i f. 347, 445; II: f. 123; Kij. II. A. f. 541). 
Стефан Маркович
Анна Марківна


Teodora, wdowa po Grzegorzu 1601 r., żona Andrzeja Kołockiego (Woł. I. f. 795). Jan, syn Floryana, żonaty 1624 r. z Małgorzatą Brzeską w ziemi czerskiej (Perp. Czers. 7 f. 12). Grzegorz 1634 r. na Wołyniu (Woł. V. B. f. 800). ¶ Jan, sędzia grodzki łucki około 1661 r. Mikołaj, żonaty z Anną Siemaszkówną 1718 r. (Kij. IX. L 347). N., podstoli czerniechowski 1667 r. Daniel, z Eufrozyny Czaplicówny miał syna Wacława, podstolego owruckiego, zmarłego 1738 roku, który z Zofii Czarnowskiej pozostawił syna Jana i córkę Maryannę za Porczyńskim, a z Konstancyi Złotolińskiej syna Rafała i córki: Katarzynę, Annę i Felicyannę (Bracł. XVI. f. 556 i 1092; Woł. XIII. B. f. 63 i 65). Samuel, żonaty z Anastazyą de Czeki 1692 r. (Zap. Lub. 68 f. 520). ¶ Jan z Knierut, podczaszy smoleński 1715 r., następnie cześnik wołyński, z pierwszej żony, Heleny z Wolskich, miał syna Samuela; z drugiej, Katarzyny Terleckiej, córkę Teofilę za Stanisławem Terleckim, i syna Antoniego (Bracł. XV. f. 1339; Kij. XI. f. 195; XIII. f. 552). N., podczaszy wołyński 1724 r. [skreślone]. Felicyan, z Petronelli Jaroszyńskiej, 2-o v. Świdzińskiej, pozostawił synów: Stanisława i Jana, i córkę Annę, żyjących 1740 r. (Czerniech. f. 1440). Kazimierz, łowczy lwowski 1729 r., chorąży latyczowski 1748 r., jako poseł województwa podolskiego, podpisał konfederacyę generalną warszawską 1733 r. (Oblig. Warsz. 49 f. 422). Piotr, z miecznika bracławskiego podstoli żydaczowski 1732 r., kasztelan zawichostski 1748 r., z Anny Ołtarzewskiej pozostawił synów: Piusa Franciszka, Andrzeja i Feliksa (DW. 85 f. 916; 87 f. 811). Andrzej, stolnik czerwonogrodzki 1769 r., chorąży czerwonogrodzki 1775 r., posiadacz dzierżawy burczyckiej 1767 r. (Kancl. 32 IV. f. 110), poseł województwa podolskiego 1764 r. i Feliks, również poseł 1764 r., bezdzietni, a Pius Franciszek, stolnik podolski 1762 r., podczaszy podolski 1762 r., stolnik latyczowski 1776 r., stolnik podolski 1776 r., podkomorzy latyczowski 1789 roku, kawaler orderu Św. Stanisława 1791 r., z Heleny Krasickiej pozostawił syna Jana (DW. 107 f. 392; 98 f. 1228). Pius był i podstarościm latyczowskim 1782 r. i posłem województwa podolskiego kilkakrotnie na sejmy. W 1778 r. był kandydatem do kasztelanii lwowskiej, a 1783 r. do kasztelanii buskiej (MP.). Jan Paweł, cześnik witebski 1768 r. Syn jego Jan, piszący się później Janem Pawłem (Bracł. XVII f. 1946; Arch. I. Z. Ros. III. 3), cześnik nowogrodzki 1774 r.; podczaszy żytomierski 1784 r. Włodzimierz; żonaty z Anielą Stadnicką; córką hr. Ksawerego. ¶ [Z tomu Uzupełnień, s. 256:] ¶ Po nawiasie dodaj: Mikołaj; syn Bohdana; miał syna Jana, którego córki: Helena Stefanowa Czeczelowa i Teofila Adamowa Bentkowska i syn Daniel, o którym » w wierszu 24 „Herbarza" (Teka W. Rulikowskiego). ¶ Jan z Knierut, cześnik wołyński, miał jeszcze syna Felicyana, o którym w. 36, którego synowie: Stanisław i Jan Paweł (a nie Jan, jak w tekście). ¶ Jan Paweł, cześnik nowogrodzki 1774 r., następnie podczaszy żytomierski 1784 r., zapisał 1780 r. Pałuskiemu sumę na Korytach (Gr. Łuc. 2366). Z Anny Małyńskiej córki jego: Katarzyna, za Janem Nepomucenem Chojeckim, wojskim kijowskim, posłem na sejm czteroletni i Maryanna Żmigrodzka, żona generał-adjutanta, oraz syn Wacław, ur. 1764 r., zmarły 1855 r., deputat sadu głównego wołyńskiego; marszałek rowieński, żonaty z Józefą Hańską, z której syn Felicyan i córki: Zofia, za Józefem Rulikowskim, marszałkiem wasilkowskim, Ewa, za Ludwikiem Szlubicz Załęskim i Emilia, za Szczepanem Chamcem (Teka W. Rulikowskiego). ¶ Nie Piotr, kasztelan zawichostski, ale ojciec jego Jan, dziedzic Musznik, starosta pobrzeski, pułkownik wojsk koronnych, żonaty był z Anną Ołtarzewską, 1-o v. Stanisławową Gumowską i oprócz Piotra, miał jeszcze synów: Kazimierza, chorążego latyczowskiego » str. 26 w. 6 od dołu i Antoniego, oraz córkę Anielę, za Józefem Drohojowskim. Ojcem Jana, a dziadem Piotra, był Stefan, z horodniczego kowieńskiego, podsędek wileński 1680 r.; żonaty z Halszką Rużyńską, zabity w Wieprzowie 1701 r. przez Tyzenhauzenów (A. Tr. Gł. Litews. z 1704 r.). Stefan, oprócz Jana, miał jeszcze syna Michała. ¶ Kasztelan Piotr zaślubił Teofilę z Gośniewic Wolską, kasztelankę przemyską i z niej miał córkę Katarzynę Grabińską, podczaszynę wieluńską i synów » w tekście „Herbarza" wymienionych: Z nich Pius [W tym miejscu urywa się Tom Uzupełnień]

Rodowód

2.42.1
Eustachy, ziemianin łucki, zapisał część Knierut
2.42.2
synowi Bohdanowi 1571 r. (Op. Łuc. 2042 i 2045).
2.42.3
Miał on drugiego syna Marka (Arch. I. Z. R. VI. 1).
2.42.4 = 2
¶ Po Bohdanie zostali
2.42.5
synowie: Mikołaj
2.42.6
i Teodor,
2.42.7 = 3
a po Marku,
2.42.8 & 7
żonatym z Eudoksyą Gnoińską,
2.42.9
synowie: Michał
2.42.10
i Stefan,
2.42.11
i córka Anna. Procesują się oni wciąż o Knieruty i zapis dziadka
2.42.12 = 1
Eustachego (Woł. i f. 347, 445; II: f. 123; Kij. II. A. f. 541).
2.42.13 & 14
Teodora,
2.42.14
wdowa po Grzegorzu 1601 r.,
2.42.15 & 13
żona Andrzeja Kołockiego (Woł. I. f. 795).
2.42.16
Jan,
2.42.17
syn Floryana,
2.42.18 & 16
żonaty 1624 r. z Małgorzatą Brzeską w ziemi czerskiej (Perp. Czers. 7 f. 12).
2.42.19
Grzegorz 1634 r. na Wołyniu (Woł. V. B. f. 800).
2.42.20
¶ Jan, sędzia grodzki łucki około 1661 r.
2.42.21
Mikołaj,
2.42.22 & 21
żonaty z Anną Siemaszkówną 1718 r. (Kij. IX. L 347).
2.42.23
N., podstoli czerniechowski 1667 r.
2.42.24
Daniel,
2.42.25 & 24
z Eufrozyny Czaplicówny
2.42.26
miał syna Wacława, podstolego owruckiego, zmarłego 1738 roku, który
2.42.27 & 26
z Zofii Czarnowskiej
2.42.28
pozostawił syna Jana
2.42.29
i córkę Maryannę
2.42.30 & 29
za Porczyńskim,
2.42.31 & 26
a z Konstancyi Złotolińskiej
2.42.32
syna Rafała
2.42.33
i córki: Katarzynę,
2.42.34
Annę
2.42.35
i Felicyannę (Bracł. XVI. f. 556 i 1092; Woł. XIII. B. f. 63 i 65).
2.42.36
Samuel,
2.42.37 & 36
żonaty z Anastazyą de Czeki 1692 r. (Zap. Lub. 68 f. 520).
2.42.38
¶ Jan z Knierut, podczaszy smoleński 1715 r., następnie cześnik wołyński,
2.42.39 & 38
z pierwszej żony, Heleny z Wolskich,
2.42.40
miał syna Samuela; z drugiej,
2.42.41 & 38
Katarzyny Terleckiej,
2.42.42
córkę Teofilę
2.42.43 & 42
za Stanisławem Terleckim,
2.42.44
i syna Antoniego (Bracł. XV. f. 1339; Kij. XI. f. 195; XIII. f. 552).
2.42.45
N., podczaszy wołyński 1724 r. [skreślone].
2.42.46 = 80
Felicyan,
2.42.47 & 46
z Petronelli Jaroszyńskiej,
2.42.48 & 47
2-o v. Świdzińskiej,
2.42.49
pozostawił synów: Stanisława
2.42.50
i Jana,
2.42.51
i córkę Annę, żyjących 1740 r. (Czerniech. f. 1440).
2.42.52 = 105
Kazimierz, łowczy lwowski 1729 r., chorąży latyczowski 1748 r., jako poseł województwa podolskiego, podpisał konfederacyę generalną warszawską 1733 r. (Oblig. Warsz. 49 f. 422).
2.42.53 = 100
Piotr, z miecznika bracławskiego podstoli żydaczowski 1732 r., kasztelan zawichostski 1748 r.,
2.42.54 = 102
z Anny Ołtarzewskiej
2.42.55
pozostawił synów: Piusa Franciszka,
2.42.56
Andrzeja
2.42.57
i Feliksa (DW. 85 f. 916; 87 f. 811).
2.42.58 = 56
Andrzej, stolnik czerwonogrodzki 1769 r., chorąży czerwonogrodzki 1775 r., posiadacz dzierżawy burczyckiej 1767 r. (Kancl. 32 IV. f. 110), poseł województwa podolskiego 1764 r.
2.42.59 = 57
i Feliks, również poseł 1764 r., bezdzietni,
2.42.60 = 55
a Pius Franciszek, stolnik podolski 1762 r., podczaszy podolski 1762 r., stolnik latyczowski 1776 r., stolnik podolski 1776 r., podkomorzy latyczowski 1789 roku, kawaler orderu Św. Stanisława 1791 r.,
2.42.61 & 60
z Heleny Krasickiej
2.42.62
pozostawił syna Jana (DW. 107 f. 392; 98 f. 1228).
2.42.63 = 60
Pius był i podstarościm latyczowskim 1782 r. i posłem województwa podolskiego kilkakrotnie na sejmy. W 1778 r. był kandydatem do kasztelanii lwowskiej, a 1783 r. do kasztelanii buskiej (MP.).
2.42.64 = 62
Jan Paweł, cześnik witebski 1768 r.
2.42.65
Syn jego Jan, piszący się później
2.42.66 = 82
Janem Pawłem (Bracł. XVII f. 1946; Arch. I. Z. Ros. III. 3),
2.42.67 = 65
cześnik nowogrodzki 1774 r.; podczaszy żytomierski 1784 r.
2.42.68
Włodzimierz;
2.42.69 & 68
żonaty z Anielą Stadnicką;
2.42.70
córką hr. Ksawerego.
2.42.71 = 5
¶ [Z tomu Uzupełnień, s. 256:] ¶ Po nawiasie dodaj: Mikołaj;
2.42.72 = 2
syn Bohdana;
2.42.73
miał syna Jana,
2.42.74
którego córki: Helena
2.42.75 & 74
Stefanowa Czeczelowa
2.42.76
i Teofila
2.42.77 & 76
Adamowa Bentkowska
2.42.78
i syn Daniel, o którym » w wierszu 24 „Herbarza" (Teka W. Rulikowskiego).
2.42.79 = 38
¶ Jan z Knierut, cześnik wołyński,
2.42.80
miał jeszcze syna Felicyana, o którym w. 36,
2.42.81 = 49
którego synowie: Stanisław
2.42.82 = 50
i Jan Paweł (a nie Jan, jak w tekście).
2.42.83 = 67
¶ Jan Paweł, cześnik nowogrodzki 1774 r., następnie podczaszy żytomierski 1784 r., zapisał 1780 r. Pałuskiemu sumę na Korytach (Gr. Łuc. 2366).
2.42.84 & 83
Z Anny Małyńskiej
2.42.85
córki jego: Katarzyna,
2.42.86 & 85
za Janem Nepomucenem Chojeckim, wojskim kijowskim, posłem na sejm czteroletni
2.42.87
i Maryanna
2.42.88 & 87
Żmigrodzka,
2.42.89 = 87
żona
2.42.90 & 87
generał-adjutanta,
2.42.91
oraz syn Wacław, ur. 1764 r., zmarły 1855 r., deputat sadu głównego wołyńskiego; marszałek rowieński,
2.42.92 & 91
żonaty z Józefą Hańską,
2.42.93
z której syn Felicyan
2.42.94
i córki: Zofia,
2.42.95 & 94
za Józefem Rulikowskim, marszałkiem wasilkowskim,
2.42.96
Ewa,
2.42.97 & 96
za Ludwikiem Szlubicz Załęskim
2.42.98
i Emilia,
2.42.99 & 98
za Szczepanem Chamcem (Teka W. Rulikowskiego).
2.42.100
¶ Nie Piotr, kasztelan zawichostski, ale
2.42.101 = 109
ojciec jego Jan, dziedzic Musznik, starosta pobrzeski, pułkownik wojsk koronnych,
2.42.102 & 101
żonaty był z Anną Ołtarzewską,
2.42.103 & 102
1-o v. Stanisławową Gumowską i oprócz
2.42.104 = 100
Piotra,
2.42.105
miał jeszcze synów: Kazimierza, chorążego latyczowskiego » str. 26 w. 6 od dołu
2.42.106
i Antoniego,
2.42.107
oraz córkę Anielę,
2.42.108 & 107
za Józefem Drohojowskim.
2.42.109
Ojcem Jana,
2.42.110
a dziadem Piotra, był
2.42.111
Stefan, z horodniczego kowieńskiego, podsędek wileński 1680 r.;
2.42.112 & 111
żonaty z Halszką Rużyńską,
2.42.113 = 111
zabity w Wieprzowie 1701 r. przez Tyzenhauzenów (A. Tr. Gł. Litews. z 1704 r.).
2.42.114 = 111
Stefan, oprócz
2.42.115 = 109
Jana,
2.42.116
miał jeszcze syna Michała.
2.42.117 = 100
¶ Kasztelan Piotr
2.42.118 & 117
zaślubił Teofilę z Gośniewic Wolską,
2.42.119
kasztelankę przemyską
2.42.120
i z niej miał córkę Katarzynę
2.42.121 & 120
Grabińską, podczaszynę wieluńską
2.42.122 = 120
i synów » w tekście „Herbarza" wymienionych:
2.42.123
Z nich Pius [W tym miejscu urywa się Tom Uzupełnień]



Comments