БІЛОКУРИ  Białokur h. własnego (in. Pocisk), v. Białokurowicz, przedstawiającego w polu czerwonym nad półksiężycem srebrnym, dwa żeleźce od strzał, ostrzami od siebie, przedzielone belką srebrną w prawo. Herb ten wraz ze szlachectwem miał otrzymać jeden z Białokurowiczów w nagrodę za męstwo okazane podczas wojny z Moskwą w latach 1578—1581. Swoje nazwisko rodzina ta wzięła od wsi Białokury, leżącej w woj. podolskim. Ponadto, posiadali też Ułów i Zimnowojce wydzielone ze starostwa chmielnickiego, na które otrzymali przywileje od Zygmunta I (1543) i Zygmunta Augusta (1559). Białokurowie zostali wylegitymowani w Cesarstwie w latach 1845—1851 i zapisani do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej. • STEFAN Białokurowicz, sekretarz królewski 1676. Źródła: Bon. t.1/189; Urus. t.1/159. користувався гербом у вигляді навскісного вруба між двома вістрями стріл над півмісяцем, що лежить рогами догори (Białokurowicz herb, zowie się Pocisk, pierwszy go otrzymał Bazyli Białokurowicz za heroiczne w Moskiewskiej expedycji dzieła od Stefana Batorego Króla).17 Джерело: Однороженко О.А. Родова геральдика Руського королівства та Руських земель Корони Польської XIV – XVI ст.- Харків, 2009.- 312 с. 16 Грушевський М. Історія України-Руси.- Том VI.- С.253. 17 Niesiecki K. Herbarz Polski.- Том ІІ.- C.124. Biaiokur Ławryn trzyma (Jhłow w chmielnickiem, 1565 (A. tO.-3. P. VII t. 2, str. 158). de Byel a tenutarius Jan alias Iwania, 1522 (Ks. 3598 f. 11). Углів (1 5 6 4 -1 5 6 5 ; 1 5 7 0 ) - Лаврін Білокур (Ławryn Bialokur)-, Ярош , Бартош, Мацей, сини Лавріна Білокура (Iarosz, Barthosz, Macziey szinowye Lawina Bialokura). |
РОДОВОДИ ШЛЯХТИ > Б >