Istnieją trzy kategorie gramatyczne określające rzeczowniki (ale także zaimki, przymiotniki i liczebniki). Są : przypadek, liczba i rodzaj. Proszę pobrać i wydrukować materiały stąd.
liczba Mamy liczbe pojedynczą i mnogą. Język nowosłowiański ma także liczbę podwójną, która jest charakterystyczna dla dwóch obiektów i można jej używać opcjonalnie. Liczba podwójna jest w pełni wykorzystywana tylko w języku słoweńskim i łużyckim, ale jej pozostałości sa obecne we wszystkich słowiańskich językach np. w języku polskim: "Mądrej głowie dość dwie słowie". W tym samouczku nie będziemy wykorzystywać liczby podwójnej, ponieważ nie jest ona niezbędna do podstawowej komunikacji. Będziemy tylko wskazywać na sparowane części ciała, gdzie liczba podwójna jest widoczna (oczy, uszy). Niestety nie ma prostej reguły, tak jak w hiszpańskim, czy angielskim przez dodanie końcówki -s, na stworzenie liczby mnogiej z liczby pojedynczej. Podobnie jak w łacinie,każdy gramatyczny wzór ma swoje specyficzne końcówki liczby mnogiej. Musisz nauczyć się je razem z zakończeniami przypadków. rodzaj Są trzy rodzaje: męski, żeński i nijaki i obejmują wszystkie słowa.
przypadki
Pamiętaj, że mianownik i wołacz nie łączą się z przyimkami. Pozostałe przypadki (dopełniacz, celownik, biernik, miejscownik i narzędnik łączą się z przyimkami), ale mogą występować także bez nich. Poniżej omówimy poszczególne przypadki. W nawiasach podane są nazwy łacińskie.
mianownik (nominativus) Mianownik odpowiada na pytanie kto, što? = kto, co? Jest to podstawowa forma słownikowa. Mianownik jest podmiotem w zdaniu. Trzeba zwrócić uwagę, że czasami podmiot w słowiańskich zdaniach jest ukryty, a informacji o nim udziela czasownik (orzeczenie). Przykład: Čitaju. = (Ja) czytam. Čitaje. = (On) czyta. Čitajeme. = (My) czytamy. Čitajut. = (Oni ) czytają. ... wołacz (vocativus) Wołacz jest używany tylko w celu przywołania kogoś lub czegoś. Jest bardzo podobny do mianownika. Jest to jedyny przypadek, gdzie może wystąpić palatalizacja spółgłosek na końcu wyrazu wynikająca z dodania końcówki wołacza. Pamiętaj, że to zmiękczenie dotyczy g→ž, h→š, k→č oraz -ec→-če!. Przykład: žena = żona, kobieta M, ženo! = żono! W, Bog = Bóg M, Bože! = Boże!, O Boże! W biernik (accusativus) Biernik oznacza przedmiot działania. Example: Pišu pismo = Piszę list (pismo). Vidim ženu. = Widzę żonę. celownik (dativus) Celownik wskazuje rzeczownik, któremu coś jest dawane: "Jan daje Marii napój". Ogólnie rzecz biorąc, celownik oznacza pośredni przedmiot czasownika . Przykład: Pišu pismo svojemu prijatelju. = dosłownie: Piszę list swojemu przyjacielowi; pol. do swojego... miejscownik (locativus) Miejscownik odnosi się do określenia miejsca i czasu. Zwykle występuje z jakimś przyimkiem. Przykład: v zimie = w zimie, na v'rhu = na wierzchu narzędnik (ablativus) Ogólnie słowiański narzędnik jest używany do wskazania, jak coś jest zrobione lub jakimi środkami prowadzone jest działanie. Przykład: Q: Jako jesi prišel k nam? = Jak się do nas dostałeś? A: Autom. = Autem. dopełniacz (genetivus) Dopełniacz odnosi się do rzeczy (lub żywych istot) należących do innych rzeczy (lub żywych istot). Przykład: Knjiga mojego brata. = Książka mojego brata. wzór deklinacji rzeczowników rodzaju męskiego żywotnych i nieżywotnych We wzorze deklinacji męskiej, biernik (B) jest taki sam jak dopełniacz (D) albo mianownik (M). Są tutaj dwa wzory deklinacji rzeczowników rodzaju męskiego: jeden dla ożywionych, a drugi dla nieożywionych. Deklinacja dla rzeczowników ożywionych (B=D) przeznaczona jest dla tych rzeczowników, które reprezentują żywe istoty lub inne podmioty zdolne do wykonywania czynności werbalnych (np. robotów i podobnych maszyn). Tu biernik różni się od mianownika w celu wyjaśnienia, kto jest wykonawcą akcji, a kto jest jej sprawą. Deklinacja dla nieożywionych (B=M), ma biernik identyczny z mianownikiem jak we wzorcu dla rzeczowników rodzaju nijakiego. przykład 1: Petr slyši Ivana. (Piotr słyszy Ivana) Biernik imienia Ivan (ożywiony) jest taki sam jak dopełniacz, ponieważ zarówno Piotr jak i Ivan mogą słyszeć. W takim zdaniu musimy jasno wskazać kto, kogo słyszy. Przykład 2: Petr stroji dom. (Piotr buduje dom) Rzeczownik dom jest nieożywiony, a zatem biernik jest równy mianownikowi, ponieważ dom nie może zrobić czegokolwiek. W takim zdaniu oczywiste jest kto jest budowniczym, a co jest budowane. Pamiętaj, że w języku NS istnieje jedno dobre narzędzie do odróżnienia ożywionych i nieożywionych przedmiotów : o ożywione pytamy kto?, a o nieożywione co?. liczba podwójna (dual) Większość języków słowiańskich ciągle korzysta z pozostałości liczby podwójnej do nazywania części ludzkiego ciała Proszę pamiętać, że oko (oko), oči (dwoje oczu), oka (oczy, oka) i uho (ucho), uši (dwoje uszu), uha (uszy, ucha) mają liczbę pojedynczą i mnogą zgodną z podstawowym wzorem odmiany rzeczownika rodzaju nijakiego slovo (słowo) slova (słowa), ale jeśli mówimy o dokładnie jednej parze oczu i uszu jakiejś żywej istoty, musimy użyć spalatalizowanej liczby podwójnej, której wzór jest identyczny z żeńskim wzorem liczby mnogiej słowa kosti (kości). Przykład: Moje oči. (Moje oczy, oči jako zgodne z wzorem kost w liczbie mnogiej), Sto ok. (Sto oczu, ok jest zgodne z wzorem slovo w liczbie mnogiej) przyimki Przyimki stoją przed rzeczownikami, zaimkami i liczebnikami. Pomagają tworzyć i modyfikować relacje między elementami klauzuli. Przyimek sam w sobie nie jest elementem klauzuli, pozostaje tylko w związku z właściwym wyrazem (ekspresją). Krótko mówiąc przyimki tworzą przysłówkową część zdania, która informuje o tym: kiedy, gdzie, jak albo dlaczego?". Proszę się ich nauczyć razem z przyimkami:
Język nowosłowiański ma wiele różnych przyimków związanych z wszelkiego rodzaju przypadkami z wyjątkiem mianownika i wołacza. Niektóre przyimki (kolor czerwony) są związane z większą liczbą przypadków, w celu wyjaśnienia dokładnego znaczenia. Ale dla podstawowej rozmowy, wystarczy znać tylko poniższe przyimki i przypadki, z którymi się łączą.
To może być pomocne:
Idu na veliku goru. (veliku goru biernik od velika gora = wielka góra) Idę na wielką górę. (Nie jestem jeszcze tam, ale chcę tam być, jestem w drodze.) Jesm na velikej gorie. (velikej gorie narzędnik od velika gora) Jestem na wielkiej górze. (Jestem tam. To jest to miejsce, gdzie jestem.) jak się uczyć przypadków, symetrie deklinacji Dla nie-Słowian to może być problem. Język nowosłowiański został zaprojektowany w sposób, który z jednej daje ogromne podobieństwo do rzeczywistych żywych języków, ale z drugiej strony znacznie ułatwia naukę. Z tego powodu opracowaliśmy zbiór uproszczonych reguł dotyczących przypadków, które uwidaczniają kilka pomocniczych symetrie między wzorami deklinacji . Proszę odnaleźć je w Gramatyka języka nowosłowiańskiego i nauczyć się ich:
nieregularne wzory deklinacji Chociaż nowosłowiański to sztuczny język, to musi być rozumiany przez Słowian bez konieczności uczenia się go. Dlatego tez musi zawierać, co najmniej częściowo, niektóre popularne, ale niestety nieregularne zjawiska, które występują w żywych językach słowiańskich .
dodatek Jeśli jesteś obeznany z innym indoeuropejskim językiem, w którym występują przypadki (np. łacina, greka, niemiecki, ...), informacja ta może Ci pomóc, ponieważ język nowosłowiański wraz z żyjącymi językami słowiańskimi ma udział we wspólnych indoeuropejskich paradygmatach deklinacji jak następuje:
|
lekcje >