Тәңірбердіге

Байсып, паңсып,

Көрінгенге бәлсіп,

Өзі ғана келгендей,

Дүниеге жансып.

Маң-маң басып,

Мен-мендігі асып,

Мал бітті деп, көңілі

Көтеріліп тасып.

Бай-бай десе мастанып,

Мың теңгесін жастанып,

Ешкім тимей өзіне,

Ағайынға қастанып.

Өз тамағым тоқ деп,

Басымда қайғы жоқ деп,

Жақыны аттан жығылса,

Жаны ашымай “шоқ” деп.

Бай-еке десе, елігіп,

Қайырсыз малға желігіп,

Кеудесінен буынып,

Пыс-пыс етіп демігіп.

Өтірік жала жабады,

Біреуге көр қазады.

Отырғанда үйінде,

Ылдидың төрін алады.

Өтірік, өсек, дау десе,

Бәйге атындай шабады.

Қолыңнан келер түк те жоқ,

Осының маған болды кек.